คือเรื่องมีอยู่ว่า 2-3 วันก่อน ผมไปรับใบประกาศจบชั้น ม.3 (เขาใส่ซองใสมาให้ครับ มีทั้งใบ ปพ.1 ใบจบการศึกษา ประกาศนียบัตร) แล้วผมไปส่งเพื่อนเข้าห้องน้ำ ระหว่างนั้นผมก็ดูใบของผม ผมก็ดูมันครบดี ผมก็เลยเก็บไป(ดูแค่แปบเดียวนะครับ เพราะเพื่อนเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว) พอจากนั้นผมกับเพื่อนอยู่ด้วยกัน 2 คนก็ไปวิ่งติดต่องานหลายที่ โดยผมสลับกันถือของกับเพื่อนครับ (แต่ส่วนใหญ่เพื่อนถือครับ เพราะผมต้องติดต่อกับผู้ใหญ่ กลัวถือของจะเสียมารยาท) พอเราทำธุระกันเสร็จหมด เรา 2 คนก็ไปนั่งกินข้าวกันครับ ระหว่างเพื่อนสั่งข้าวผมก็อยากดูประกาศนียบัตรของผม
ผลปรากฏว่า มันหายไป ผมก็อึ้ง หายังไงก็ไม่เจอ เอาออกจากซองหมดแล้ว แต่ไม่เจอประกาศนียบัตร ผมเลยวิ่งออกมาจากร้าน(ยังไม่สั่งข้าวครับ กลัวหาไม่เจอก็วิ่งออกมาเลย) วิ่งหาทั้วโรงเรียน ไปตามที่ที่ผมไป (เพื่อนผมก็ช่วยวิ่งหา) ผมเลยไปถามห้องประชาสัมพันธ์ เขาก็ให้ไปห้องฝ่ายประกาศ พอผมไปฝ่ายห้องประกาศ เขาก็ไล่ไปห้องอื่นๆอีก ผมเลยตัดสินใจ ขึ้นไปถามตรงที่ผมรับซองเอกสารมา เขาก็ด่าผมเป็นชุดเลยครับ ว่าทำไมไม่รักษาดีดี ไม่มีให้แล้ว ไม่สามารถทำให้ใหม่ได้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย ผมเลยแจ้งกับฝ่ายประกาศว่าของผมหาย (แต่เหมือนเขาจะจดจดไปงั้นนะครับ ผมเห็นเขาไม่ใส่ใจอะไร) เพื่อนผมมันก็เครียดๆ คิดว่าเป็นความผิดเขา ผมก็บอกไม่เป็นไรๆ ช่างมันเถอะ อย่าเครียดนะๆ ^^ (ที่แท้ผมก็เครียดแหละ แต่ผมไม่อยากบอกเขา T_T)
พอผมกลับบ้าน ผมก็เล่าให้แม่ฟัง แม่ผมก็บอกว่า พ่อเลี้ยงของผมดุแม่ ว่าทำไมไม่สั่งสอนผม ให้รู้จักเก็บของ (สอนครับผมไม่ทำเอง) อะไรๆก็เพื่อน สองคำก็เพื่อน แล้วแม่ก็พูดว่า "ไม่ได้ใช้หลอกประกาศนียบัตร ม.3 อะ แค่เสียดายที่ไม่ได้เห็น รู้งี้ไปด้วยก็ดี" (แม่ผมทำงานกลางคืนครับ ตอนเช้าท่านถึงได้พัก ผมเลยบอกท่านเองว่าเดี๋ยวผมไปกับเพื่อน ให้แม่พักเถอะ) ผมเครียดเลยครับ ผมก็อยากให้แม่ได้เห็นนะ แล้วเหมือนผมทำให้แม่เครียดอะ ผมขอโทษ ท่านก็เหมือนไม่สนใจ
คือ ผมพยายามเข้าหาครอบครัวมากเลยนะ แต่เขากลับชอบพูดกันว่าผมไม่ชอบอยู่กับครอบครัว อะไรก็เพื่อน คนที่ผมรักสุดคือแม่ ผมรู้นะว่าท่านรักผม แต่เหมือนว่าเขาไม่รู้เลยว่าผมรักเขาขนาดไหนอะครับ . . . . . . เขาชอบบอกผมติดเพื่อน ผมก็ ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ผมตั้งใจเรียนเพื่อท่าน ผมพยายามเป็นคนดีเพื่อท่าน ถ้าผมติดเพื่อนจริง ผมคงหนีออกจากบ้านแบบในหนังไปแล้วหละ
เรื่องที่ผมเครียดสุด ไม่ใช่ประกาศนียบัตรหายหลอกครับ แต่ผมเครียด ว่าเพราะผมใช่ไหม แม่เลยเครียดแบบนี้ เพราะผมใช่ไหมแม่เลยโดนพ่อดุ ผมต้องทำยังไงต่อครับ ช่วยผมที TT
ผมเครียดครับ ช่วยผมที TT
ผลปรากฏว่า มันหายไป ผมก็อึ้ง หายังไงก็ไม่เจอ เอาออกจากซองหมดแล้ว แต่ไม่เจอประกาศนียบัตร ผมเลยวิ่งออกมาจากร้าน(ยังไม่สั่งข้าวครับ กลัวหาไม่เจอก็วิ่งออกมาเลย) วิ่งหาทั้วโรงเรียน ไปตามที่ที่ผมไป (เพื่อนผมก็ช่วยวิ่งหา) ผมเลยไปถามห้องประชาสัมพันธ์ เขาก็ให้ไปห้องฝ่ายประกาศ พอผมไปฝ่ายห้องประกาศ เขาก็ไล่ไปห้องอื่นๆอีก ผมเลยตัดสินใจ ขึ้นไปถามตรงที่ผมรับซองเอกสารมา เขาก็ด่าผมเป็นชุดเลยครับ ว่าทำไมไม่รักษาดีดี ไม่มีให้แล้ว ไม่สามารถทำให้ใหม่ได้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย ผมเลยแจ้งกับฝ่ายประกาศว่าของผมหาย (แต่เหมือนเขาจะจดจดไปงั้นนะครับ ผมเห็นเขาไม่ใส่ใจอะไร) เพื่อนผมมันก็เครียดๆ คิดว่าเป็นความผิดเขา ผมก็บอกไม่เป็นไรๆ ช่างมันเถอะ อย่าเครียดนะๆ ^^ (ที่แท้ผมก็เครียดแหละ แต่ผมไม่อยากบอกเขา T_T)
พอผมกลับบ้าน ผมก็เล่าให้แม่ฟัง แม่ผมก็บอกว่า พ่อเลี้ยงของผมดุแม่ ว่าทำไมไม่สั่งสอนผม ให้รู้จักเก็บของ (สอนครับผมไม่ทำเอง) อะไรๆก็เพื่อน สองคำก็เพื่อน แล้วแม่ก็พูดว่า "ไม่ได้ใช้หลอกประกาศนียบัตร ม.3 อะ แค่เสียดายที่ไม่ได้เห็น รู้งี้ไปด้วยก็ดี" (แม่ผมทำงานกลางคืนครับ ตอนเช้าท่านถึงได้พัก ผมเลยบอกท่านเองว่าเดี๋ยวผมไปกับเพื่อน ให้แม่พักเถอะ) ผมเครียดเลยครับ ผมก็อยากให้แม่ได้เห็นนะ แล้วเหมือนผมทำให้แม่เครียดอะ ผมขอโทษ ท่านก็เหมือนไม่สนใจ
คือ ผมพยายามเข้าหาครอบครัวมากเลยนะ แต่เขากลับชอบพูดกันว่าผมไม่ชอบอยู่กับครอบครัว อะไรก็เพื่อน คนที่ผมรักสุดคือแม่ ผมรู้นะว่าท่านรักผม แต่เหมือนว่าเขาไม่รู้เลยว่าผมรักเขาขนาดไหนอะครับ . . . . . . เขาชอบบอกผมติดเพื่อน ผมก็ ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ผมตั้งใจเรียนเพื่อท่าน ผมพยายามเป็นคนดีเพื่อท่าน ถ้าผมติดเพื่อนจริง ผมคงหนีออกจากบ้านแบบในหนังไปแล้วหละ
เรื่องที่ผมเครียดสุด ไม่ใช่ประกาศนียบัตรหายหลอกครับ แต่ผมเครียด ว่าเพราะผมใช่ไหม แม่เลยเครียดแบบนี้ เพราะผมใช่ไหมแม่เลยโดนพ่อดุ ผมต้องทำยังไงต่อครับ ช่วยผมที TT