จันทร์นวลจับเมฆาเวหาห้อง
ดังแสงส่องล่องไปในไพรสน
วนาเงียบสงบงันทำชอบกล
คำรามรณเสียงแว่วอยู่ไกลไกล

มฤคมาศตื่นตระหนกในพงชัฏ
คืนสงัดหญ้าพลิ้วสะบัดไหว
พยัคฆาโลดแล่นมาทันใด
ประชิดใกล้เมื่อใดไม่รู้ตัว

ได้กลิ่นเหยื่อเนื้อนางในกลางเถื่อน
สติเลื่อนลอยลับดับสลัว
เจ้ากวางน้อยอ่อนแรงมิใช่กลัว
สั่นระรัวดังหลิวที่ต้องลม

ที่บอกชังด้วยชังดังเคยว่า
หรือกานดารังเกียจไม่เหมาะสม
ให้เสือร้ายยิ่งช้ำช้ำตรอมตรม
ความขื่นขมยากระงับดับชีวา

ตาต่อตาแลสบไร้คำพูด
หากพิสูจน์ใจจริงเสน่หา
จากกวางน้อยเป็นกวางสาวจุมพิตพา
ให้แก้วตาคืนเรือนเถื่อนเคยนอน

ได้แนบชิดสนิทแสนซาบซึ้ง
จะตรึงไว้ความรักหักถ่ายถอน
ลมหายใจสอดประสานยากคลายคลอน
คงออดอ้อนกกแก้มแกมเอ็นดู

วนานี้คงเป็นวนารัก
หากตกหนักครั้งสองคงอดสู
เสน่หายาใจได้ชื่นชู
สวาทคู่อยู่เคียงวนาเอย