สวัสดีครับ ตอนนี้ผมเรียนที่มหาลัยดังแห่งนึงในภาคอิสาน ตอนเรียนมัธยมผมเคยชอบเพื่อนผู้หญิงอยู่คนนึง เรียกว่ารักน่าจะถูกกว่า เค้าน่ารักมาก น่าตาสวยระดับต้นๆของโรงเรียนเลยทีเดียว เราเคยคุยกันอยู่พักนึง แต่ก็เลิกรากันไป ผมยอมรับว่าเสียใจมาก จากนั้นผมก็อยู่โสดๆคนเดียวมาตั้งแต่ ม.6 จนถึงตอนนี้ เกือบ 5 ปีได้ อาจเป็นเพราะเป็นคนไม่ชอบใครง่ายๆ เจ้าชู้ไม่เป็น ทั้งที่มีคนมาจีบมาชอบอยู่ตลอด แหม! ผมก็น่าตาดีทีเดียวนะครับ แต่ไม่เคยจะคุยกับใครหากไม่คิดจะจริงจังจริงๆ ไม่เคยคิดคุยเล่นๆให้ความหวังคน ผมว่ามันไม่สนุก นี่แหละข้อดีผม
เรื่องมีอยู่ว่า ผมแอบชอบคนคนนึงมาเกือบ 2 ปีได้ เริ่มต้นจากที่ผมพบเค้าตอนเค้าอยู่ ม.6 น้องเค้าชื่อโด่งครับ ตอนนั้นผมอยู่ ปี 2 ผมแค่มองเห็นเค้าคนละฝั่งถนน ไม่รู้ว่าประทับใจอะไรนักหนา ผมยืนมองเค้าจนลับตาไป ในใจคิดว่า"ต้อรู้จักคนคนนี้ให้ได้" แล้วความบังเอิญก็เข้าข้าง ผมเจอเฟสบุ๊คเค้าครับ ผมแอดไป น้องเค้าก็รับ เอ่อ น้องเค้าเป็นผู้ชายนะครับ ลืมบอก ผมก็ไม่รู้อะไรดลใจผม อาจเพราะก่อนหน้านี้ ผมเองก็เคยคุยกับคนหลายประเภท เคยหวั่นไหวกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันด้วย ผมรู้ว่ามันเรียกว่าสับสน จะไม่ขอร่ายยาวอะไรมากมาย เพราะไม่ได้ต้องการจะเล่าเรื่องอาการพวกนี้ ตอนนั้น ผมแน่ใจเลยครับว่าผมชอบเค้า เรียกว่า"รักแรกพบ"ก็คงไม่ผิด ที่ประหลาดใจคือผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร ผมไม่ชอบที่ตัวเองเป้นแบบนั้นหรอกนะครับ
จากนั้นผมก็ทักน้องเค้าไปบ่อยๆ เค้าก็ตอบๆตามประสาคนมีมารยาท ผมว่านะ ผมก็ทักบ้าง หยุดๆบ้าง ตามประสาคนเข้าใจโลก คือคนเราจะมีเซ็นท์นะ เวลาคุยกับใคร เหมือนเราจะรู้ว่าเค้าอยากคุยหรือไม่อยากคุย อยู่ที่ว่าจะยอมรับมั๊ยเท่านั้น ผมยอมรับครับ และก็ท้อตามประสาคนที่แอบชอบเขาข้างเดียว ผมทักเค้าไปหลายครั้ง หยุดหลายครั้ง เอาแต่คิดว่ายังไงเค้าก็ไม่มีวันมาชอบผมแน่ๆ คนไม่รู้จักกัน จะมารักมาชอบกันได้ยังไง ผมคงดูหนังมากไป แล้วช่วงเวลา 5-6 เดือน ที่ปิดเทอมใหญ่ของปี พศ.2557 ผมก็ไม่ได้ทักเค้าไปอีกเลย เลือกจะหยุดแล้วกัน อยู่คนเดียวก็ดีแล้ว...... ผมว่า
แล้วเรื่องตลกร้ายก็ตามมาจนได้ เมื่อผมรู้ว่าเค้าสอบติดมหาลัยเดียวกับผม เป็นเฟรชชี่ ดีกรีเดือนคณะอีกต่างหาก โหยยย ผมนี่ทึ่งไปสิบวิ โลกจะกลมอะไรขนาดนี้ ผมทำใจอยู่พักใหญ่ ตัดสินใจทักเค้าไปอีกครั้ง เค้าก็ตอบ ตามมารยาทอีกอ่ะผมว่า เค้าบอกจำผมได้ เออผมก้ดีใจนะ แรกๆเค้าเข้ามาเรียนที่นี่ ผมทักไปครั้งสองครั้ง หยุดๆ หายๆ ก็ไม่ได้มีความหวังอะไรอยู่แล้ว ทักไปบอกว่าชอบ ไม่เสียหายนี่นะ ผมคิด ตรงๆแฟร์ๆ จริงใจจะตายครับ แต่ก็สุดท้ายก็เลือกจะหายละกัน เค้าดีกรีสูง คนมาชอบมากมาย ผมเป็นใคร เค้าถึงจะมองมา บ้ารึเปล่า พอดีกว่า ผมคิดงั้น........
แล้วเมื่อต้นเดือน กพ ที่ผ่านมา ผมกะจะเคลียร์รายชื่อเพื่อนในไลน์ ซึ่งยอมรับว่าตั้งเค้าไว้ในรายการโปรด กะจะลบคนที่ไม่คุยออกให้หมด แต่ก็รู้สึกเสียดาย เลยลองทักไปอีกครั้ง(ปกติคุยกันในแชทเฟสบุ๊คครับ แต่เคยขอไลน์มาตั้งแต่ตอนที่เค้าอยู่ ม.6 แต่ไม่เคยจะทักไปซักที เพราะคิดว่าคนไม่ได้สนิทกันคุยเฟสบุ๊คน่าจะเหมาะกว่า) ผมก็เลยทักไลน์ไปขำๆ กะว่าไม่ตอบก็จะลบ แต่คราวนี้เค้าตอบครับ ผมก็คุย เค้าก็ตอบ เค้าก้คุย คือมากกว่าที่ผ่านๆมา ผมก้ดีใจสิ ปฏิเสธไม่ได้เลย ดีใจมาก เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ มากขึ้นๆๆๆ จนวันละสามสี่ชั่วโมง พระเจ้า ผมมีความสุขแบบอธิบายไม่ได้ รู้สึกว่าที่ชอบมาตลอด 2 ปีไม่สูญเปล่า ผมเริ่มรู้สึกกับเค้ามากขึ้น จากชอบก็เกินชอบ ผมว่าผมรักเค้า แต่ก็ไม่อยากจะคิดเกินเลยไป ผมรู้สึกว่าเรากำลังคบกันในระดับนึง เค้าบอกว่าเค้าเป็นคนจริงจรังกับเรื่องความรัก เช่นเดียวกับผม ผมก็จริงจังกับเรื่องนี้มาก อย่างที่บอกไปตอนต้นกระทู้ ตั้งแต่ที่ตัดสินใจคุยกับเค้าผมก็ไม่ได้คุยกับใครที่เข้ามาอีกเลย เลือกจะคุยกับเค้าแค่คนเดียว เพราะคิดว่าพื้นฐานของความสัมพันธ์ที่ดีต้องเริ่มต้นจากความจริงใจ ผมคิดถูกใช่มั๊ย? แล้วผมก็แทบไม่โกหกอะไรเค้าเลย ถึงหลายๆเรื่องเราจะชอบตรงกันและไม่ชอบตรงกัน เราคุยกันทุกวัน ทั้งวัน จนผมกลายเป็นคนติดโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว ยอมรับว่าช่วงเวลานั้น ผมมีความสุขมากๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันเหมือนได้ใช้หัวใจอีกครั้ง หลังจากที่อยู่คนเดียวมานานแสนนาน มีหลายเรื่องหลายอย่างที่เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าเค้าเองก็ชอบผม เค้าเองก้มีความสุข เค้าเองก็รู้สึกดี ทั้งจากการกระทำและที่เค้าบอก ตลอดเวลาที่เราคุยกัน ผมคิดว่าผมกับเค้าคบกัน ถึงหลายอย่างมันจะบอกให้ผมรู้ว่าเค้าก็มีคนอื่นคุยอยู่เหมือนกัน คงตามประสาคนที่มีคนมาชอบมากมาย ผมนี่โง่จริงๆ ก็นั่นแหละ เค้าบอกว่าความุขมันมักไม่อยู่กับเรานาน แล้วมันก็จริงตามนั้น
ตอนนี้เราสองคนไม่ได้คุยกันแล้วครับ ประมาณสองอาทิตย์ ผมเสียใจมากๆ จนไม่รู้จะบอกออกมาเป็นคำพูดยังไง แต่มันก็มีเหตุผลมากมายที่ทำให้ผมเลือกที่จะไม่ร้องไห้เช่นเมื่อตอนเด็ก ไม่นับครั้งที่ทนไม่ไหวนะ เค้าบอกผมว่าเค้าไม่พร้อมจะมีใครเข้ามาตอนนี้ ความรักที่เค้าเจอมาเมื่อครั้งที่แล้ว มันหนักหนาสาหัสตนเค้ายังไม่กล้าจะมีใครอีก(ซึ่งผมก็สงสัยว่าที่ผ่านมามันคืออะไร แต่ไม่ได้ถาม) เค้าบอกว่าอยากพักเรื่องนี้ไว้ซักพัก ผมก็บอกว่าผมเข้าใจ ผมโอเคร ไม่เป็นไรนะไม่ต้องคิดมาก ผมบอกเค้า เพราะเราเคยตกลงกันเมื่อตอนที่เริ่มคุยกันว่า มีอะไรเราจะบอกกันตรงๆ จะไม่โกหก ผมยอมถอยออกมาง่ายๆทั้งที่รักเค้าอยู่เต็มหัวใจ เวลาที่คุยกันอาจไม่ได้นานมาก แค่ประมาณสองเดือน แต่เวลาที่ผมชอบเค้ามามันสองปี เลยไม่ใช่เรื่องยากอะไรหากผมจะรักคนที่ผมไม่เคยคิดว่าเค้าจะมองมา แต่เค้าก็มองมา และช่วงเวลานึง ผมว่าเเรารักกัน ซึ่งไม่น่าจะคิดไปเอง ตลอดเวลาที่คุยกัน ที่อยู่ด้วยกัน มันดีมาก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแย่ตั้งแต่ตอนไหน เค้ามาบอกแบบนั้นเอาวันเดียว ผมที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ คุณลองนึกสิ ว่าจะรู้สึกยังไง ตลอดเวลาที่เราคุยกัน ผมพยายามมากกับทุกอย่าง เรียกได้ว่าผมดูรถไฟฟ้ามาหานะเธอแล้วทำตัวอย่างเหมยลี่เลยก้ได้ ผมคิดว่าเค้าคือรถด่วนขบวนสุดท้ายของผมแล้ว ก่อนจะจบจากมหาลัยนี้ ผมพยายามทุกอย่าง บางทีมันมากเกินไปจนไม่นึกถึงตัวเอง นาทีนั้นผมคิดว่ายังไงก็เสียเค้าไปไม่ได้ ผมคิดไปไกลถึงตอนที่เราเป็นแฟนกัน จินตนาการไว้ว่าจะพูดจะทำอะไรบ้าง ฮ่าๆๆ ไม่ผิดนี่ครับ ก็ตอนนั้นมีความหวังเต็มๆ แต่ตอนนี้ ผมแทบไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไม่เคยคิดว่าจะได้มาตั้งกระทู้อะไรในพันทิปนี่เลย เคยแต่อ่านของคนอื่น
ตอนนี้ผ่านมาเกือบสามอาทิตย์แล้ว ที่เราไม่ได้คุยกัน แต่ผมก็ยังบอกฝันดีเค้าทุกวัน อย่างที่เคยทำ เพราะผมบอกเค้าไว้ว่าจะทำจนกว่าจะเหนื่อย และจะพอเอง บางวันเค้าก็ไม่ตอบ บางวันก็ไม่อ่าน บางวันก็อ่านและตอบมาเหมือนตอนที่คุยกัน ผมเลยไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไง เมื่อคืนเค้าก็ตอบผมมาเหมือนตอนที่เรายังคบยังคุยกัน ผมดีใจมากๆ เหมือนความหวังกลับมามีอีกครั้ง แต่มาตอนเที่ยง ผมเข้าดู ask.fm ซึ่งผมฟอลเค้าคนเดียว (ไม่ได้เข้ามาหลายวันมาก ช่วงคุยกันกับเค้าผมก็หาเรื่องจากแอพนี้มานอยส์เค้าบ่อยๆ เพราะเค้ามีคนฟอลเยอะมีคนมาคุยเยอะ บางทีผมก็หวง) ผมเข้ามาดูตอนเที่ยง เห็นมีคนมาถามเค้ามากมาย แต่ที่จุกคือ เค้าตอบไปว่ามีแฟนแล้ว พึ่งคบกันได้ซักพัก ยังไม่ชัดเจน อะไรอีกมากมายประมานหนึ่ง ผมอึ้งและน้ำตาคลอเบ้า ตอนนั้นรู้สึกเคว้งคว้างมาก ทำอะไรไม่ถูก หลายๆความคิดถาโถมเข้ามาทั้งดีและร้าย แล้วที่บอกกูว่าไม่พร้อมล่ะ แล้วที่บอกว่าอยากพักเรื่องนี้ไว้ล่ะ แล้วที่บอกว่าที่เจอมามันหนักหนาสาหัสล่ะ สรุปผมโดนหลอกตลอดเว ฮ่าๆๆ ใจนึงผมก้เกรียดเค้าเข้าไส้เลยครับ อยากทำให้เค้าเจ็บมากๆจัง ซึ่งรู้ว่าคิดแบบนี้ผิดแน่ ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลย สังเกตุจากกระทู้นี้ ช่วงท้ายพิมวกไปวนมา เพราะผมไม่รู้จะเล่าอะไรก่อนหลัง มันเยอะเเยะไปหมด แค่ตอนนี้ผมเสียใจมากๆ มากจริงๆครับ และก็ยังรักเค้าเต็มหัวใจเหมือนเดิม ผมจะไม่ถามว่าควรทำยังไงต่อ ผมเองก้ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อ ผมแค่หวังว่าจะมีใครเข้ามาอ่านบ้างเท่านั้น ก็อย่างว่าแหละครับ "เรื่องบางเรื่อง คุยกับคนไม่รู้จักกันสบายใจกว่าครับ" ขอบคุณที่สละเวลาครับ
หากไม่เป็นการรบกวน ช่วยอ่านเรื่องของผมซักนิดนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมแอบชอบคนคนนึงมาเกือบ 2 ปีได้ เริ่มต้นจากที่ผมพบเค้าตอนเค้าอยู่ ม.6 น้องเค้าชื่อโด่งครับ ตอนนั้นผมอยู่ ปี 2 ผมแค่มองเห็นเค้าคนละฝั่งถนน ไม่รู้ว่าประทับใจอะไรนักหนา ผมยืนมองเค้าจนลับตาไป ในใจคิดว่า"ต้อรู้จักคนคนนี้ให้ได้" แล้วความบังเอิญก็เข้าข้าง ผมเจอเฟสบุ๊คเค้าครับ ผมแอดไป น้องเค้าก็รับ เอ่อ น้องเค้าเป็นผู้ชายนะครับ ลืมบอก ผมก็ไม่รู้อะไรดลใจผม อาจเพราะก่อนหน้านี้ ผมเองก็เคยคุยกับคนหลายประเภท เคยหวั่นไหวกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันด้วย ผมรู้ว่ามันเรียกว่าสับสน จะไม่ขอร่ายยาวอะไรมากมาย เพราะไม่ได้ต้องการจะเล่าเรื่องอาการพวกนี้ ตอนนั้น ผมแน่ใจเลยครับว่าผมชอบเค้า เรียกว่า"รักแรกพบ"ก็คงไม่ผิด ที่ประหลาดใจคือผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร ผมไม่ชอบที่ตัวเองเป้นแบบนั้นหรอกนะครับ
จากนั้นผมก็ทักน้องเค้าไปบ่อยๆ เค้าก็ตอบๆตามประสาคนมีมารยาท ผมว่านะ ผมก็ทักบ้าง หยุดๆบ้าง ตามประสาคนเข้าใจโลก คือคนเราจะมีเซ็นท์นะ เวลาคุยกับใคร เหมือนเราจะรู้ว่าเค้าอยากคุยหรือไม่อยากคุย อยู่ที่ว่าจะยอมรับมั๊ยเท่านั้น ผมยอมรับครับ และก็ท้อตามประสาคนที่แอบชอบเขาข้างเดียว ผมทักเค้าไปหลายครั้ง หยุดหลายครั้ง เอาแต่คิดว่ายังไงเค้าก็ไม่มีวันมาชอบผมแน่ๆ คนไม่รู้จักกัน จะมารักมาชอบกันได้ยังไง ผมคงดูหนังมากไป แล้วช่วงเวลา 5-6 เดือน ที่ปิดเทอมใหญ่ของปี พศ.2557 ผมก็ไม่ได้ทักเค้าไปอีกเลย เลือกจะหยุดแล้วกัน อยู่คนเดียวก็ดีแล้ว...... ผมว่า
แล้วเรื่องตลกร้ายก็ตามมาจนได้ เมื่อผมรู้ว่าเค้าสอบติดมหาลัยเดียวกับผม เป็นเฟรชชี่ ดีกรีเดือนคณะอีกต่างหาก โหยยย ผมนี่ทึ่งไปสิบวิ โลกจะกลมอะไรขนาดนี้ ผมทำใจอยู่พักใหญ่ ตัดสินใจทักเค้าไปอีกครั้ง เค้าก็ตอบ ตามมารยาทอีกอ่ะผมว่า เค้าบอกจำผมได้ เออผมก้ดีใจนะ แรกๆเค้าเข้ามาเรียนที่นี่ ผมทักไปครั้งสองครั้ง หยุดๆ หายๆ ก็ไม่ได้มีความหวังอะไรอยู่แล้ว ทักไปบอกว่าชอบ ไม่เสียหายนี่นะ ผมคิด ตรงๆแฟร์ๆ จริงใจจะตายครับ แต่ก็สุดท้ายก็เลือกจะหายละกัน เค้าดีกรีสูง คนมาชอบมากมาย ผมเป็นใคร เค้าถึงจะมองมา บ้ารึเปล่า พอดีกว่า ผมคิดงั้น........
แล้วเมื่อต้นเดือน กพ ที่ผ่านมา ผมกะจะเคลียร์รายชื่อเพื่อนในไลน์ ซึ่งยอมรับว่าตั้งเค้าไว้ในรายการโปรด กะจะลบคนที่ไม่คุยออกให้หมด แต่ก็รู้สึกเสียดาย เลยลองทักไปอีกครั้ง(ปกติคุยกันในแชทเฟสบุ๊คครับ แต่เคยขอไลน์มาตั้งแต่ตอนที่เค้าอยู่ ม.6 แต่ไม่เคยจะทักไปซักที เพราะคิดว่าคนไม่ได้สนิทกันคุยเฟสบุ๊คน่าจะเหมาะกว่า) ผมก็เลยทักไลน์ไปขำๆ กะว่าไม่ตอบก็จะลบ แต่คราวนี้เค้าตอบครับ ผมก็คุย เค้าก็ตอบ เค้าก้คุย คือมากกว่าที่ผ่านๆมา ผมก้ดีใจสิ ปฏิเสธไม่ได้เลย ดีใจมาก เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ มากขึ้นๆๆๆ จนวันละสามสี่ชั่วโมง พระเจ้า ผมมีความสุขแบบอธิบายไม่ได้ รู้สึกว่าที่ชอบมาตลอด 2 ปีไม่สูญเปล่า ผมเริ่มรู้สึกกับเค้ามากขึ้น จากชอบก็เกินชอบ ผมว่าผมรักเค้า แต่ก็ไม่อยากจะคิดเกินเลยไป ผมรู้สึกว่าเรากำลังคบกันในระดับนึง เค้าบอกว่าเค้าเป็นคนจริงจรังกับเรื่องความรัก เช่นเดียวกับผม ผมก็จริงจังกับเรื่องนี้มาก อย่างที่บอกไปตอนต้นกระทู้ ตั้งแต่ที่ตัดสินใจคุยกับเค้าผมก็ไม่ได้คุยกับใครที่เข้ามาอีกเลย เลือกจะคุยกับเค้าแค่คนเดียว เพราะคิดว่าพื้นฐานของความสัมพันธ์ที่ดีต้องเริ่มต้นจากความจริงใจ ผมคิดถูกใช่มั๊ย? แล้วผมก็แทบไม่โกหกอะไรเค้าเลย ถึงหลายๆเรื่องเราจะชอบตรงกันและไม่ชอบตรงกัน เราคุยกันทุกวัน ทั้งวัน จนผมกลายเป็นคนติดโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว ยอมรับว่าช่วงเวลานั้น ผมมีความสุขมากๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันเหมือนได้ใช้หัวใจอีกครั้ง หลังจากที่อยู่คนเดียวมานานแสนนาน มีหลายเรื่องหลายอย่างที่เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าเค้าเองก็ชอบผม เค้าเองก้มีความสุข เค้าเองก็รู้สึกดี ทั้งจากการกระทำและที่เค้าบอก ตลอดเวลาที่เราคุยกัน ผมคิดว่าผมกับเค้าคบกัน ถึงหลายอย่างมันจะบอกให้ผมรู้ว่าเค้าก็มีคนอื่นคุยอยู่เหมือนกัน คงตามประสาคนที่มีคนมาชอบมากมาย ผมนี่โง่จริงๆ ก็นั่นแหละ เค้าบอกว่าความุขมันมักไม่อยู่กับเรานาน แล้วมันก็จริงตามนั้น
ตอนนี้เราสองคนไม่ได้คุยกันแล้วครับ ประมาณสองอาทิตย์ ผมเสียใจมากๆ จนไม่รู้จะบอกออกมาเป็นคำพูดยังไง แต่มันก็มีเหตุผลมากมายที่ทำให้ผมเลือกที่จะไม่ร้องไห้เช่นเมื่อตอนเด็ก ไม่นับครั้งที่ทนไม่ไหวนะ เค้าบอกผมว่าเค้าไม่พร้อมจะมีใครเข้ามาตอนนี้ ความรักที่เค้าเจอมาเมื่อครั้งที่แล้ว มันหนักหนาสาหัสตนเค้ายังไม่กล้าจะมีใครอีก(ซึ่งผมก็สงสัยว่าที่ผ่านมามันคืออะไร แต่ไม่ได้ถาม) เค้าบอกว่าอยากพักเรื่องนี้ไว้ซักพัก ผมก็บอกว่าผมเข้าใจ ผมโอเคร ไม่เป็นไรนะไม่ต้องคิดมาก ผมบอกเค้า เพราะเราเคยตกลงกันเมื่อตอนที่เริ่มคุยกันว่า มีอะไรเราจะบอกกันตรงๆ จะไม่โกหก ผมยอมถอยออกมาง่ายๆทั้งที่รักเค้าอยู่เต็มหัวใจ เวลาที่คุยกันอาจไม่ได้นานมาก แค่ประมาณสองเดือน แต่เวลาที่ผมชอบเค้ามามันสองปี เลยไม่ใช่เรื่องยากอะไรหากผมจะรักคนที่ผมไม่เคยคิดว่าเค้าจะมองมา แต่เค้าก็มองมา และช่วงเวลานึง ผมว่าเเรารักกัน ซึ่งไม่น่าจะคิดไปเอง ตลอดเวลาที่คุยกัน ที่อยู่ด้วยกัน มันดีมาก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแย่ตั้งแต่ตอนไหน เค้ามาบอกแบบนั้นเอาวันเดียว ผมที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ คุณลองนึกสิ ว่าจะรู้สึกยังไง ตลอดเวลาที่เราคุยกัน ผมพยายามมากกับทุกอย่าง เรียกได้ว่าผมดูรถไฟฟ้ามาหานะเธอแล้วทำตัวอย่างเหมยลี่เลยก้ได้ ผมคิดว่าเค้าคือรถด่วนขบวนสุดท้ายของผมแล้ว ก่อนจะจบจากมหาลัยนี้ ผมพยายามทุกอย่าง บางทีมันมากเกินไปจนไม่นึกถึงตัวเอง นาทีนั้นผมคิดว่ายังไงก็เสียเค้าไปไม่ได้ ผมคิดไปไกลถึงตอนที่เราเป็นแฟนกัน จินตนาการไว้ว่าจะพูดจะทำอะไรบ้าง ฮ่าๆๆ ไม่ผิดนี่ครับ ก็ตอนนั้นมีความหวังเต็มๆ แต่ตอนนี้ ผมแทบไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไม่เคยคิดว่าจะได้มาตั้งกระทู้อะไรในพันทิปนี่เลย เคยแต่อ่านของคนอื่น
ตอนนี้ผ่านมาเกือบสามอาทิตย์แล้ว ที่เราไม่ได้คุยกัน แต่ผมก็ยังบอกฝันดีเค้าทุกวัน อย่างที่เคยทำ เพราะผมบอกเค้าไว้ว่าจะทำจนกว่าจะเหนื่อย และจะพอเอง บางวันเค้าก็ไม่ตอบ บางวันก็ไม่อ่าน บางวันก็อ่านและตอบมาเหมือนตอนที่คุยกัน ผมเลยไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไง เมื่อคืนเค้าก็ตอบผมมาเหมือนตอนที่เรายังคบยังคุยกัน ผมดีใจมากๆ เหมือนความหวังกลับมามีอีกครั้ง แต่มาตอนเที่ยง ผมเข้าดู ask.fm ซึ่งผมฟอลเค้าคนเดียว (ไม่ได้เข้ามาหลายวันมาก ช่วงคุยกันกับเค้าผมก็หาเรื่องจากแอพนี้มานอยส์เค้าบ่อยๆ เพราะเค้ามีคนฟอลเยอะมีคนมาคุยเยอะ บางทีผมก็หวง) ผมเข้ามาดูตอนเที่ยง เห็นมีคนมาถามเค้ามากมาย แต่ที่จุกคือ เค้าตอบไปว่ามีแฟนแล้ว พึ่งคบกันได้ซักพัก ยังไม่ชัดเจน อะไรอีกมากมายประมานหนึ่ง ผมอึ้งและน้ำตาคลอเบ้า ตอนนั้นรู้สึกเคว้งคว้างมาก ทำอะไรไม่ถูก หลายๆความคิดถาโถมเข้ามาทั้งดีและร้าย แล้วที่บอกกูว่าไม่พร้อมล่ะ แล้วที่บอกว่าอยากพักเรื่องนี้ไว้ล่ะ แล้วที่บอกว่าที่เจอมามันหนักหนาสาหัสล่ะ สรุปผมโดนหลอกตลอดเว ฮ่าๆๆ ใจนึงผมก้เกรียดเค้าเข้าไส้เลยครับ อยากทำให้เค้าเจ็บมากๆจัง ซึ่งรู้ว่าคิดแบบนี้ผิดแน่ ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลย สังเกตุจากกระทู้นี้ ช่วงท้ายพิมวกไปวนมา เพราะผมไม่รู้จะเล่าอะไรก่อนหลัง มันเยอะเเยะไปหมด แค่ตอนนี้ผมเสียใจมากๆ มากจริงๆครับ และก็ยังรักเค้าเต็มหัวใจเหมือนเดิม ผมจะไม่ถามว่าควรทำยังไงต่อ ผมเองก้ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อ ผมแค่หวังว่าจะมีใครเข้ามาอ่านบ้างเท่านั้น ก็อย่างว่าแหละครับ "เรื่องบางเรื่อง คุยกับคนไม่รู้จักกันสบายใจกว่าครับ" ขอบคุณที่สละเวลาครับ