เมื่อดันไปรู้เรื่อง ''ลับหลังเรา''
''เพื่อน'' สิ่งที่เราให้ความสำคัญมาก ยิ่งกับมนุษย์ที่เราเรียกว่าเพื่อนสนิท เรารักมาก แต่เรากลับต้องช็อคเมื่อรู้ว่าลับหลังเราเค้าพูดถึงเราแบบ...
เราขอเล่าเกี่ยวกับที่มาที่ไปที่ของเรากับเพื่อนก่อน กลุ่มเรามีกัน 5 คน เราเป็นคนเรียนได้ดีในระดับหนึ่ง แต่เพื่อนเราอีกสี่คนเค้าจะอ่อน ถ้าเทียบให้เห็นชัดคือ เราจะได้สามกว่า แต่เพื่อนอีกสี่จะได้สองต้นๆ เวลาทำงานกลุ่มบางครั้งเราก็เลยจะได้เป็นผู้นำ จนบางครั้งก็เหมือนความคิดเราเป็นใหญ่ จนหลังๆเลยปล่อยให้เค้าทำกันเองบ้าง แล้วเรามาคอยสังเกตการแทน ในการเรียนเนื่องจากเราเรียนทางสายวิชาการ ดังนั้นจึงมีหลายครั้งที่อาจารย์หลายท่านจะชมเราเรื่องคะแนนสอบที่ทำได้ดี และการทำงานที่ได้ตรงกับวัตถุประสงค์ และมีหลายครั้งที่อาจารย์เหล่านั้นจะเมินเพื่อนเรา หรือถ้าทำงานกลุ่มถ้าทำได้ดีก็จะคิดว่าเราเป็นคนทำเลย เราก็ปฎิเสธตลอดนะคะ มีวันหนึ่งอาจารย์ถามเพื่อนเรา แล้วเราดันไปกระซิบคำตอบให้ แต่อาจารย์ได้ยิน เป็นเรื่องเลย เมื่ออาจารย์เริ่มเปรียบเทียบถึงความเข้าใจว่าได้เรื่องเดียวกัน แต่ความรู้ความเเข้าใจที่ได้ไม่เท่ากัน โอ้โฮ้ วันนั้นเราถามไรนี่ไม่ตอบเลยค่ะ เมินเราแบบ...อย่างกับเราเป็นอากาศธาตุ เราก็พูดดีๆกับเค้านะ ทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้ววันนั้นเราก็เริ่มได้รู้เรื่อง ''ลับหลังเรา'' ด้วยเค้าทำเมินเราแบบนั้น เพื่อนร่วมห้องที่เห็นเลยทนไม่ได้ เลยถามเราแบบเป็นนัยๆ ว่า ไม่รู้เลยเหรอ ไม่เคยสงสัยเลยเหรอ เราก็แบบ ก็พอรู้อยู่นะ แต่เราคิดว่าเค้าคงแค่ระบายเวลาเราทำอะไรไปแล้วทำเค้าเสียใจ หรือสิ่งที่เค้าเป็นห่วงเราทำนองนี้ ตัวเราก็ตอบประมาณนี้ แล้วเพื่อนคนนั้นเลยตอบมาแค่ เธอนี่ไม่รู้อะไรเลย... ด้วยความอยากรู้เราเลยคาดคั้น ถามเอาความจริง ตอนแรกเพื่อนคนนั้นไม่อยากบอกกลัวจะมีปัญหากัน แต่เราคาดคั้น เพื่อนคนนั้นจึงบอกเกี่ยวกับวันนั้นที่ได้ยินมา สิ่งที่เค้าพูดลับหลังเราคือ ด่าว่าเราอวดฉลาด อวดเก่งแล้วหักหน้าเค้า อยากได้หน้าบางหละ ทำตัวเป็นคนดี แต่จุดประสงค์ร้าย โอ้พอเราได้ฟัง เราไปต่อไม่ถูกเลย ไอ้เราก็เห็นว่าตอบไม่ได้เลยจะช่วย แต่เราก็คิดในแง่ดีว่าวันนั้นคงจะโดนอาจารย์เปรียบเทียบเลยโกรธ แต่มันดันไม่ใช่เลย วันต่อๆมาด้วยสิ่งที่เค้าทำกับเรามากๆ จนเพื่อนร่วมห้องเราต้องคอยมาเตือนเราค่ะ เวลาชวนเราไปเที่ยวแล้วเราไม่ไปมาด้วย วันนั้นเราจะกลายมาเป็นประเด็นให้เค้าพูดถึงค่ะ เรารู้เพราะเพื่อนร่วมห้องคนนั้นจะได้ไปด้วยกับเค้าบ่อยๆ เราทนมาตลอดเพราะคิดว่าวันหนึ่งเค้าคงจะหยุด และคิดได้ แต่วันนี้ยังได้ฟังจากคนอื่นเลยว่าเค้าพูดอะไรลับหลังเราบ้าง จนเพื่อนคนนั้นถึงกับบอกให้เราเลิกคบเพื่อนแบบนี้ ทุกวันนี้แค่เบื่อค่ะ เพลียกับเค้าจริงๆ ตอนแรกๆเราก็คิดแต่ว่าเราคงทำให้เค้าเสียความรู้สึกมั้ง เลยเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้แล้วจริงๆว่ามันเกิดจากอะไร
ทุกวันนี้ แทบทุกย่างก้าวของเรา จะกลายไปประเด็นให้เค้าพูดถึงตลอด แค่ไหน เราจะบอกคร่าวๆ
ทั้งเรื่องกิน (จนตอนนี้เราแทบจะไม่แตะอะไรของเค้าอยู่แล้ว)
แค่เดินห่างจากเค้าไป เราก็จะกลายเป็นประเด็นทันที
เราทำอะไรที่แตกต่างจากคนอื่น ก็จะพูด ว่าอวดฉลาด
เราจะติวให้ก็ไม่อยากเรียนจากเรา พอเราไม่ยุ่งก็หาว่าเราเป็นคนไม่แบ่งปันความรู้
เวลาชวนไปไหนถ้าเราไปด้วย เราก็จะกลายไปเป็นประเด็นของวันถัดไป ถ้าไม่ไปก็เป็นซะวันนั้น
เราเดินไปถามเรื่องเรียนกับเพื่อนเก่ง ก็พูดว่า เห็นไหมคนเก่งเค้าไปหาแต่คนเก่ง
เวลาเค้าไม่เข้าใจเราก็บอกดีๆ แต่กลับหันมาฟังด้วยสายตา...
เอาง่ายไม่ว่าจะทำไร พูดไร เค้าก็จะคอยจับผิดตลอด เพลียจิต
ถ้าถามว่าทำไมเราถึงเชื่อเพื่อนร่วมห้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราตอบเลยค่ะเรารู้จักเพื่อนสนิทเรา เรารู้นิสัยของแต่ละคนดี บวกกับสิ่งที่ทำเราด้วย
ถึงตอนนี้เรายังคบพวกเค้าเป็นเพื่อนค่ะ แต่ลดระดับความสำคัญลงมาเหลือแค่ ''เพื่อน''
ถ้าถามว่าทำไมยังคบอยู่ ตอบตรงๆคือคนแบบนี้อย่าปล่อยให้เค้ากลายเป็นศัตรูเลยน่ากลัว ขนาดทุกวันนี้มีความเป็นเพื่อนค้ำอยู่ยังขนาดนี้
ถ้าเป็นศัตรูคงสุดยอด
เราแค่อยากระบายบ้าง แค่นั้น
เราอยากรู้ว่ามีใครเคยเจอแบบนี้บ้างไหม
เมื่อดันไปรู้เรื่อง ''ลับหลังเรา''
''เพื่อน'' สิ่งที่เราให้ความสำคัญมาก ยิ่งกับมนุษย์ที่เราเรียกว่าเพื่อนสนิท เรารักมาก แต่เรากลับต้องช็อคเมื่อรู้ว่าลับหลังเราเค้าพูดถึงเราแบบ...
เราขอเล่าเกี่ยวกับที่มาที่ไปที่ของเรากับเพื่อนก่อน กลุ่มเรามีกัน 5 คน เราเป็นคนเรียนได้ดีในระดับหนึ่ง แต่เพื่อนเราอีกสี่คนเค้าจะอ่อน ถ้าเทียบให้เห็นชัดคือ เราจะได้สามกว่า แต่เพื่อนอีกสี่จะได้สองต้นๆ เวลาทำงานกลุ่มบางครั้งเราก็เลยจะได้เป็นผู้นำ จนบางครั้งก็เหมือนความคิดเราเป็นใหญ่ จนหลังๆเลยปล่อยให้เค้าทำกันเองบ้าง แล้วเรามาคอยสังเกตการแทน ในการเรียนเนื่องจากเราเรียนทางสายวิชาการ ดังนั้นจึงมีหลายครั้งที่อาจารย์หลายท่านจะชมเราเรื่องคะแนนสอบที่ทำได้ดี และการทำงานที่ได้ตรงกับวัตถุประสงค์ และมีหลายครั้งที่อาจารย์เหล่านั้นจะเมินเพื่อนเรา หรือถ้าทำงานกลุ่มถ้าทำได้ดีก็จะคิดว่าเราเป็นคนทำเลย เราก็ปฎิเสธตลอดนะคะ มีวันหนึ่งอาจารย์ถามเพื่อนเรา แล้วเราดันไปกระซิบคำตอบให้ แต่อาจารย์ได้ยิน เป็นเรื่องเลย เมื่ออาจารย์เริ่มเปรียบเทียบถึงความเข้าใจว่าได้เรื่องเดียวกัน แต่ความรู้ความเเข้าใจที่ได้ไม่เท่ากัน โอ้โฮ้ วันนั้นเราถามไรนี่ไม่ตอบเลยค่ะ เมินเราแบบ...อย่างกับเราเป็นอากาศธาตุ เราก็พูดดีๆกับเค้านะ ทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้ววันนั้นเราก็เริ่มได้รู้เรื่อง ''ลับหลังเรา'' ด้วยเค้าทำเมินเราแบบนั้น เพื่อนร่วมห้องที่เห็นเลยทนไม่ได้ เลยถามเราแบบเป็นนัยๆ ว่า ไม่รู้เลยเหรอ ไม่เคยสงสัยเลยเหรอ เราก็แบบ ก็พอรู้อยู่นะ แต่เราคิดว่าเค้าคงแค่ระบายเวลาเราทำอะไรไปแล้วทำเค้าเสียใจ หรือสิ่งที่เค้าเป็นห่วงเราทำนองนี้ ตัวเราก็ตอบประมาณนี้ แล้วเพื่อนคนนั้นเลยตอบมาแค่ เธอนี่ไม่รู้อะไรเลย... ด้วยความอยากรู้เราเลยคาดคั้น ถามเอาความจริง ตอนแรกเพื่อนคนนั้นไม่อยากบอกกลัวจะมีปัญหากัน แต่เราคาดคั้น เพื่อนคนนั้นจึงบอกเกี่ยวกับวันนั้นที่ได้ยินมา สิ่งที่เค้าพูดลับหลังเราคือ ด่าว่าเราอวดฉลาด อวดเก่งแล้วหักหน้าเค้า อยากได้หน้าบางหละ ทำตัวเป็นคนดี แต่จุดประสงค์ร้าย โอ้พอเราได้ฟัง เราไปต่อไม่ถูกเลย ไอ้เราก็เห็นว่าตอบไม่ได้เลยจะช่วย แต่เราก็คิดในแง่ดีว่าวันนั้นคงจะโดนอาจารย์เปรียบเทียบเลยโกรธ แต่มันดันไม่ใช่เลย วันต่อๆมาด้วยสิ่งที่เค้าทำกับเรามากๆ จนเพื่อนร่วมห้องเราต้องคอยมาเตือนเราค่ะ เวลาชวนเราไปเที่ยวแล้วเราไม่ไปมาด้วย วันนั้นเราจะกลายมาเป็นประเด็นให้เค้าพูดถึงค่ะ เรารู้เพราะเพื่อนร่วมห้องคนนั้นจะได้ไปด้วยกับเค้าบ่อยๆ เราทนมาตลอดเพราะคิดว่าวันหนึ่งเค้าคงจะหยุด และคิดได้ แต่วันนี้ยังได้ฟังจากคนอื่นเลยว่าเค้าพูดอะไรลับหลังเราบ้าง จนเพื่อนคนนั้นถึงกับบอกให้เราเลิกคบเพื่อนแบบนี้ ทุกวันนี้แค่เบื่อค่ะ เพลียกับเค้าจริงๆ ตอนแรกๆเราก็คิดแต่ว่าเราคงทำให้เค้าเสียความรู้สึกมั้ง เลยเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้แล้วจริงๆว่ามันเกิดจากอะไร
ทุกวันนี้ แทบทุกย่างก้าวของเรา จะกลายไปประเด็นให้เค้าพูดถึงตลอด แค่ไหน เราจะบอกคร่าวๆ
ทั้งเรื่องกิน (จนตอนนี้เราแทบจะไม่แตะอะไรของเค้าอยู่แล้ว)
แค่เดินห่างจากเค้าไป เราก็จะกลายเป็นประเด็นทันที
เราทำอะไรที่แตกต่างจากคนอื่น ก็จะพูด ว่าอวดฉลาด
เราจะติวให้ก็ไม่อยากเรียนจากเรา พอเราไม่ยุ่งก็หาว่าเราเป็นคนไม่แบ่งปันความรู้
เวลาชวนไปไหนถ้าเราไปด้วย เราก็จะกลายไปเป็นประเด็นของวันถัดไป ถ้าไม่ไปก็เป็นซะวันนั้น
เราเดินไปถามเรื่องเรียนกับเพื่อนเก่ง ก็พูดว่า เห็นไหมคนเก่งเค้าไปหาแต่คนเก่ง
เวลาเค้าไม่เข้าใจเราก็บอกดีๆ แต่กลับหันมาฟังด้วยสายตา...
เอาง่ายไม่ว่าจะทำไร พูดไร เค้าก็จะคอยจับผิดตลอด เพลียจิต
ถ้าถามว่าทำไมเราถึงเชื่อเพื่อนร่วมห้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราตอบเลยค่ะเรารู้จักเพื่อนสนิทเรา เรารู้นิสัยของแต่ละคนดี บวกกับสิ่งที่ทำเราด้วย
ถึงตอนนี้เรายังคบพวกเค้าเป็นเพื่อนค่ะ แต่ลดระดับความสำคัญลงมาเหลือแค่ ''เพื่อน''
ถ้าถามว่าทำไมยังคบอยู่ ตอบตรงๆคือคนแบบนี้อย่าปล่อยให้เค้ากลายเป็นศัตรูเลยน่ากลัว ขนาดทุกวันนี้มีความเป็นเพื่อนค้ำอยู่ยังขนาดนี้
ถ้าเป็นศัตรูคงสุดยอด
เราแค่อยากระบายบ้าง แค่นั้น
เราอยากรู้ว่ามีใครเคยเจอแบบนี้บ้างไหม