สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้ที่สองนะค่ะ^^
เริ่มกันเลย
เราอายุ20ปีแล้วค่ะ อยู่ปี2 เรามีแฟนคบๆเลิกๆ เคยมีแฟนอยู่คนนึงรักมากค่ะเพราะเขาดีกับเรามาก สุดท้ายเลิกค่ะ
คบนานสุด 1ปี1เดือน คนนี้เขานอกใจเราค่ะ พอหลังจากคนนั้นก็ไม่เคยคบใครนานสักคน พอเข้ามหาลัยมีแฟน 3คน
คบใครไม่เกิน 2เดือน แฟนตอนปี1 คนนี้เรายอมค่ะต่อให้เราไม่เป็นตัวของตัวเองเปลี่ยนทุกอย่าง
แต่สุดท้ายเลิกค่ะ เราขอเลิกเราอึดอัด คนต่อมา ความรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกันสนิททุกอย่างเรารักค่ะแต่ยังไม่มากเท่าไร
คนนี้ตามใจค่ะอยากทำไรก็พาไปเที่ยวไหนก็ได้ ยอมค่ะแต่เราทำตัวเองนิสัยไม่ดีชอบโกหก รู้ตัวก็สายไปแล้ว
เขาก็ไปแล้วค่ะแม้แต่หน้าเขายังมองข้ามเรา คนต่อมาคบอาทิตย์นึงแล้วเลิก พอหลังจากนั้นเรากลายเป็นคนที่
ชินชากับความรักเลยค่ะ อยากมีแต่กลัวว่าต้องเสียใจ เพื่อนๆเราก็บอกว่าเราประหลาดจะใครคิดปบบนี้
(เราไม่อยากแคร์ใครอยากไปไหนคนเดียวทำไรคนเดียว อยากอิสระกลัวว่ารักใครแล้วต้องเสียใจ ต้องแคร์ความรู้สึก
จนไม่เป็นตัวของตัวเอง) ตอนนี้เรามีคนคุยแล้วค่ะเขาไม่ก้าวก่ายชีวิตเรานะค่ะ คุยเยอะบ้างน้อยบ้างปนๆกันค่ะ
แต่เราเรียนอยู่ภาคใต้ เขาเรียนอยู่ กทม. ตอนนี้เราปิดเทอมค่ะกลับมาอยู่บ้าน กทม. เราคิดว่าโอกาสที่จะเจอกัน
เราว่ามันน้อยนะค่ะ ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคของเรานะค่ะ เราก็ยังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไร บางครั้งเราก็นอยตัวเอง
ร้องไห้ อยากมีแฟนแต่ก็กลัวเสียใจ เราจะเลิกคุยกับคนนี้ก็ไม่ใช่เหตุผลค่ะเพราะเราจะตัดสินเขาก็เร็วเกินไป
แค่บางทีเรากลัว เราก็จะหน่วงๆตัวเองค่ะนอยกลายเป็นพูดน้อยนิ่งๆเลยค่ะถ้าเราเกิดความรู้สึกนั้น (พ่อแม่ของเราเลิกกันค่ะ)
เราอยากรู้ค่ะ ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างค่ะ ถ้ามีแล้วเราควรทำไงดี
(ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ขออภัยหากผิดพลาดประการใด)^^
บางทีก็ไม่อยากมีแฟน บางทีก็อยากมี
เริ่มกันเลย
เราอายุ20ปีแล้วค่ะ อยู่ปี2 เรามีแฟนคบๆเลิกๆ เคยมีแฟนอยู่คนนึงรักมากค่ะเพราะเขาดีกับเรามาก สุดท้ายเลิกค่ะ
คบนานสุด 1ปี1เดือน คนนี้เขานอกใจเราค่ะ พอหลังจากคนนั้นก็ไม่เคยคบใครนานสักคน พอเข้ามหาลัยมีแฟน 3คน
คบใครไม่เกิน 2เดือน แฟนตอนปี1 คนนี้เรายอมค่ะต่อให้เราไม่เป็นตัวของตัวเองเปลี่ยนทุกอย่าง
แต่สุดท้ายเลิกค่ะ เราขอเลิกเราอึดอัด คนต่อมา ความรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกันสนิททุกอย่างเรารักค่ะแต่ยังไม่มากเท่าไร
คนนี้ตามใจค่ะอยากทำไรก็พาไปเที่ยวไหนก็ได้ ยอมค่ะแต่เราทำตัวเองนิสัยไม่ดีชอบโกหก รู้ตัวก็สายไปแล้ว
เขาก็ไปแล้วค่ะแม้แต่หน้าเขายังมองข้ามเรา คนต่อมาคบอาทิตย์นึงแล้วเลิก พอหลังจากนั้นเรากลายเป็นคนที่
ชินชากับความรักเลยค่ะ อยากมีแต่กลัวว่าต้องเสียใจ เพื่อนๆเราก็บอกว่าเราประหลาดจะใครคิดปบบนี้
(เราไม่อยากแคร์ใครอยากไปไหนคนเดียวทำไรคนเดียว อยากอิสระกลัวว่ารักใครแล้วต้องเสียใจ ต้องแคร์ความรู้สึก
จนไม่เป็นตัวของตัวเอง) ตอนนี้เรามีคนคุยแล้วค่ะเขาไม่ก้าวก่ายชีวิตเรานะค่ะ คุยเยอะบ้างน้อยบ้างปนๆกันค่ะ
แต่เราเรียนอยู่ภาคใต้ เขาเรียนอยู่ กทม. ตอนนี้เราปิดเทอมค่ะกลับมาอยู่บ้าน กทม. เราคิดว่าโอกาสที่จะเจอกัน
เราว่ามันน้อยนะค่ะ ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคของเรานะค่ะ เราก็ยังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไร บางครั้งเราก็นอยตัวเอง
ร้องไห้ อยากมีแฟนแต่ก็กลัวเสียใจ เราจะเลิกคุยกับคนนี้ก็ไม่ใช่เหตุผลค่ะเพราะเราจะตัดสินเขาก็เร็วเกินไป
แค่บางทีเรากลัว เราก็จะหน่วงๆตัวเองค่ะนอยกลายเป็นพูดน้อยนิ่งๆเลยค่ะถ้าเราเกิดความรู้สึกนั้น (พ่อแม่ของเราเลิกกันค่ะ)
เราอยากรู้ค่ะ ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างค่ะ ถ้ามีแล้วเราควรทำไงดี
(ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ขออภัยหากผิดพลาดประการใด)^^