มันจะไกลไปมั้ยคะถ้าเราจะตั้งใจอุทิศบุญกุศลให้ชีวิตอื่นที่อยู่ห่างไกลจากเรามาก

ไกลแบบข้ามซีกโลก
อีกทั้งยังไม่เคยพบ ไม่รู้จัก
และไม่ใช่มนุษย์  
แต่เป็นสัตว์

หลายวันมานี่หมกมุ่นวุ่นวายใจอยู่แต่กับเรื่องของสัตว์  
สุนัขร่วมรบในสงคราม
ยิ่งอ่านยิ่งหดหู่ หม่นหมอง
ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้รับรู้เรื่องของความตายแบบทุกข์ทรมาน
ครั้งที่เกิดไฟไหม้ป่าครั้งใหญ่ที่ออสเตรเลียเมื่อปี 2552 ผู้คนล้มตายไปเกือบ 200 ชีวิต
แล้วสัตว์ไม่ว่าตัวเล็กตัวใหญ่ทั้งหลายนั่นอีกล่ะ
คิดเอาเองว่าตายด้วยไฟร้อนแผดเผานั้นทรมานนัก
และคงตื่นตระหนก หวาดกลัวสุดชีวิต
รู้สึกเศร้าใจ

โดยส่วนตัวไปสถานปฏิบัติธรรมเพื่อฟังธรรมเกือบทุกวันอาทิตย์  
หากการเป็นเจ้าภาพถวายผ้าไตรแด่ภิกษุผู้แสดงธรรมเทศนาเป็นกุศลที่อาจจะแผ่ออกไปได้ไกลพอ
จะได้หาให้เกิดโอกาสนั้น

ขอบคุณมากค่ะ