คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 15
สุญญตา หรือ ความว่าง เป็นธรรมในระดับปรมัตถ์ครับ ไม่มีทางที่จะเข้าใจได้ด้วยการคิด
แต่ก็เอามาอธิบายบางอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงได้
เราจะเห็นได้ว่า ในชีวิตเรานั้น มันมีความไม่เที่ยง ไม่ทนอยู่ได้ และไม่มีตัวตนแก่นสารที่จะยึดถือเป็นของเราได้(อย่างแน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง) หรือที่เรียกว่า ไตรลักษณ์
สิ่งที่เราเห็นนั้น มันจึงบ่งบอกถึง ภาวะนั้น
แม้สิ่งที่เป็นไตรลักษณ์นั้น แท้จริง เราก็ไม่ได้เห็นอย่างจริงๆ แต่ถูกครอบไว้ด้วยสมมติบัญญัติ คือ ยังเห็นว่า มีวัตถุสิงของที่เป็นตัวเปลี่ยนแปลงฯลฯ อยู่นั่นเอง
ผมย้ำอีกครั้งว่า ไม่สามารถเข้าใจด้วยการคิดได้
สิ่งต่างๆ ในโลกนี้ ไม่ใช่จะเข้าใจด้วยการคิดได้ทุกอย่าง
เช่น จำนวนจินตภาพ หรือ รากที่สองของ -1 จขกท. คิดได้ไหมว่าค่ามันเป็นเท่าไร
แต่ค่านี้ นักวิทยาศาสตร์ก็เอาไปใช้กันในโลกของความเป็นจริงได้
คือ รู้เพียงว่า มันเป็นค่าอะไรบางอย่างที่เรายังไม่เข้าใจ แต่มันใช้ได้
เรื่องสุญญตา ก็เหมือนกัน ผมเคยเขียนกระทู้ แทนค่าเป็นคำว่า มีกับไม่มีคือสิ่งเดียวกัน เกิดพร้อมกัน
ซึ่งไม่สามารถใช้ตรรกะคิดได้ แต่สามารถนำมาอธิบายโลกได้ ว่าทำไมถึงสิ่งต่างๆ ถึงเป็นไตรลักษณื เป็นสุญญตา (ผมเรียกว่า ศูนย์อนันต์ หรือ มีในว่าง และว่างในมี)
จะบอกว่าไม่มีอะไรเลยก็ไม่ใช่ เพราะในระดับทางโลกียะ หรือสมมติบัญญัติ คือโลกที่เรายังไม่ได้บรรลุธรรม ยังต้องมีการทำกรรม และรับผลของกรรมอยู่นั้น
มันยังมีตัวตนอยู่ ยังมีผู้ทำกรรม มีผู้รับวิบากกรรม ฯลฯ ซึ่งล้วนเป็นธรรมะที่พระพุทธเจ้าก็สอนทั้งสิ้น
เพราะหากว่างจนไม่มีอะไรก็ไม่มีผู้ทำกรรม ไม่มีวิบากกรรม
นั่นแสดงว่าความจริงมีทั้งระดับ โลกียะและโลกุตระ
สุญญตา จึงมีอยู่แต่ผู้อยู่ในโลกียะยังไม่สามารถเข้าใจอย่างถึงแก่นได้ แต่ก็อาจนำมาใช้อธิบายหลายๆ อย่างได้
เช่น ในการเกิดกรรมและวิบากกรรมนั้น เหตุที่มีกรรมและวิบากกรรมก็เพราะความเป็นสุญญตา การเกิดวิบากกรรมในสัดส่วนที่เท่ากับกรรมจึงการแสดงถึงภาวะศูนย์นั่นเอง นั่นยังรวมถึงภาวะสมดุลอื่นๆ ทั้งรูปและนามอีกมากมาย
การจะเข้าใจภาวะสุญญตา นั้นก็คือ การเข้าใจไตรลักษณ์ อย่างเดียวกัน
โดยการมีสติสัมปชัญญะอยู่กับรูปนามในปัจจุบัน เพื่อให้รูปนามเปิดเผยตัวของมันเอง
โดยปราศจากการคิดปรุงแต่ง
เพราะหากคิดปรุงแต่งเมื่อใด สมมติบัญญัติ(จากอุปาทาน การหลอกตัวเอง สร้างโลกหรือภพชาติขึ้น)จะเข้าครอบงำทันที ทำให้ไม่เห็นความจริงปรมัตถ์
รูปนามเขาแสดงตัวตนของเขา จนเราสามารถสังเกตรู้อยู่ตลอด
เพียงแต่เราจะอยากรู้หรือไม่เท่านั้น
แต่ก็เอามาอธิบายบางอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงได้
เราจะเห็นได้ว่า ในชีวิตเรานั้น มันมีความไม่เที่ยง ไม่ทนอยู่ได้ และไม่มีตัวตนแก่นสารที่จะยึดถือเป็นของเราได้(อย่างแน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง) หรือที่เรียกว่า ไตรลักษณ์
สิ่งที่เราเห็นนั้น มันจึงบ่งบอกถึง ภาวะนั้น
แม้สิ่งที่เป็นไตรลักษณ์นั้น แท้จริง เราก็ไม่ได้เห็นอย่างจริงๆ แต่ถูกครอบไว้ด้วยสมมติบัญญัติ คือ ยังเห็นว่า มีวัตถุสิงของที่เป็นตัวเปลี่ยนแปลงฯลฯ อยู่นั่นเอง
ผมย้ำอีกครั้งว่า ไม่สามารถเข้าใจด้วยการคิดได้
สิ่งต่างๆ ในโลกนี้ ไม่ใช่จะเข้าใจด้วยการคิดได้ทุกอย่าง
เช่น จำนวนจินตภาพ หรือ รากที่สองของ -1 จขกท. คิดได้ไหมว่าค่ามันเป็นเท่าไร
แต่ค่านี้ นักวิทยาศาสตร์ก็เอาไปใช้กันในโลกของความเป็นจริงได้
คือ รู้เพียงว่า มันเป็นค่าอะไรบางอย่างที่เรายังไม่เข้าใจ แต่มันใช้ได้
เรื่องสุญญตา ก็เหมือนกัน ผมเคยเขียนกระทู้ แทนค่าเป็นคำว่า มีกับไม่มีคือสิ่งเดียวกัน เกิดพร้อมกัน
ซึ่งไม่สามารถใช้ตรรกะคิดได้ แต่สามารถนำมาอธิบายโลกได้ ว่าทำไมถึงสิ่งต่างๆ ถึงเป็นไตรลักษณื เป็นสุญญตา (ผมเรียกว่า ศูนย์อนันต์ หรือ มีในว่าง และว่างในมี)
จะบอกว่าไม่มีอะไรเลยก็ไม่ใช่ เพราะในระดับทางโลกียะ หรือสมมติบัญญัติ คือโลกที่เรายังไม่ได้บรรลุธรรม ยังต้องมีการทำกรรม และรับผลของกรรมอยู่นั้น
มันยังมีตัวตนอยู่ ยังมีผู้ทำกรรม มีผู้รับวิบากกรรม ฯลฯ ซึ่งล้วนเป็นธรรมะที่พระพุทธเจ้าก็สอนทั้งสิ้น
เพราะหากว่างจนไม่มีอะไรก็ไม่มีผู้ทำกรรม ไม่มีวิบากกรรม
นั่นแสดงว่าความจริงมีทั้งระดับ โลกียะและโลกุตระ
สุญญตา จึงมีอยู่แต่ผู้อยู่ในโลกียะยังไม่สามารถเข้าใจอย่างถึงแก่นได้ แต่ก็อาจนำมาใช้อธิบายหลายๆ อย่างได้
เช่น ในการเกิดกรรมและวิบากกรรมนั้น เหตุที่มีกรรมและวิบากกรรมก็เพราะความเป็นสุญญตา การเกิดวิบากกรรมในสัดส่วนที่เท่ากับกรรมจึงการแสดงถึงภาวะศูนย์นั่นเอง นั่นยังรวมถึงภาวะสมดุลอื่นๆ ทั้งรูปและนามอีกมากมาย
การจะเข้าใจภาวะสุญญตา นั้นก็คือ การเข้าใจไตรลักษณ์ อย่างเดียวกัน
โดยการมีสติสัมปชัญญะอยู่กับรูปนามในปัจจุบัน เพื่อให้รูปนามเปิดเผยตัวของมันเอง
โดยปราศจากการคิดปรุงแต่ง
เพราะหากคิดปรุงแต่งเมื่อใด สมมติบัญญัติ(จากอุปาทาน การหลอกตัวเอง สร้างโลกหรือภพชาติขึ้น)จะเข้าครอบงำทันที ทำให้ไม่เห็นความจริงปรมัตถ์
รูปนามเขาแสดงตัวตนของเขา จนเราสามารถสังเกตรู้อยู่ตลอด
เพียงแต่เราจะอยากรู้หรือไม่เท่านั้น
แสดงความคิดเห็น
อะไรคือการมองทุกสิ่งเป็น "สุญตา" หรือ "ความว่าง" ?