ผู้ชายที่ทิ้งลูกเล็กๆและเมียที่อยู่กินกันมานานนับสิบปี เพื่อไปเอาเด็กพึ่งจบนี่มีหัวคิดบ้างไหม?

เป็นเรื่องของคนใกล้ตัวที่พอรับรู้เรื่องของเขาแล้วจี้ด อดสงสารไม่ได้ ลูกยังเล็กมากคลอดได้ไม่กี่เดือน ต้องแบกรับภาระหนี้สินบ้านและบัตรเครดิตที่สามีมาซิ้งหนี โดยผู้ชายให้เหตุผลว่า อยากไปใช้หนี้สินให้หมดก่อน คือ ต_แ_ล มากๆ ความจริงคือหอบเสื้อผ้าไปอยู่กับเด็กที่พึ่งเรียนจบได้ไม่กี่ปี ลักลอบคบและกิ๊กกันตั้งแต่เมียท้อง คือความเลวของทั้งคู่นี้ สาธยายไม่ถูกจริงๆ สงสารก็แต่ครอบครัวที่ไม่รู้อะไรต้องมาเจอสภาพแบบนี้

ผู้หญิงที่เป็นทั้งเมียและแม่ก็กล้ำกลืน เสียใจจนไปไม่เป็นแต่ไม่คิดจะฟ้องหย่า อยากให้จบเงียบๆ ด้วยการมาเซ็นต์หย่า เพราะสงสารลูกและไม่อยากสรา้งเวรก่อกรรม ส่วนตัวผู้ ทุกวันก็สำเริงสำราษอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ โดยพยายามค่อยๆ บอกคนที่ทำงานที่รับรู้ว่าเมียพึ่งคลอดลูก ว่าแยกกันอยู่มีปัญหากัน เพื่อที่รอวันเปิดตัวคบกับชะนีเด็ก ที่แม้จะหน้าตาดีแต่แอบคั่วผัวชาวบ้าน

คือสังคมเดียวนี้เป็นอะไรกันไปหมดแล้ว คนไม่มีศลีธรรม ยับยั้งชั่งใจไม่ได้เลยหรอ ผู้หญิงคนใหม่ได้ข่าวว่าก็มีผัวแต่ไม่มีลูก แต่ก็ไม่รู้จักพอ มันคันขนาดนั้นเลยหรอ

เรารู้จักสองคนนี้มามากกว่าสิบปี กล้าพูดเลยว่าผู้หญิงเป็นคนดีมากคนหนึ่ง ไม่ใช่คนปล่อยเนื้อปล่อยตัว หน้าตาดีและเป็นแม่บ้านแม่เรือน ทำกับข้าวกับปลาเป็น ไม่ใช่คนขี้เกียจ ตำแหน่งหน้าที่การงานก็ดี

ส่วนผู้ชายทำงานองค์กรใหญ่ ที่แทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นคนแบบนี้ เมื่อก่อนเป็นคนดีมากคนหนึ่ง ไม่รู้ความหลงและกิเลสของตัญหามันสุมอกหรือยังไงถึงสะกดคำว่าพอไม่เป็น พอทุกคนที่รู้จักรู้เรื่องก็ไม่เชื่อไปตามๆ กันและตอนนี้เขาก็ไม่ติดต่อใครเลย หนี้ทุกคน รวมถึงเมียและลูกด้วย

เรานี่ทนเห็นฝ่ายหญิงร้องไห้ เสียใจกับการกระทำของคนดีแตกไม่ได้จริงๆ หากไม่รู้จักกันมายาวนานนี่จะไม่มาตั้งกระทู้ถามเลยเอาจริงๆ ผู้ชายก็นะลูกน่ารักมากๆ ก็ไม่เคยมาดูดำดูดีถามไถ่เลย มันน่าจะประจานความชั่วให้โลกรู้จริงๆ เลย

เวรกรรมมันมีจริงไหมนี่ เมื่อไหร่มันจะตามสองคนนั้นทันสักที เครียดแทน ผู้หญิงคนหนึ่งจะทนแบกรับทุกอย่างได้ยังไงกัน