สวัสดีค่า ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เข้ามาอ่าน เข้าเรื่องเลยละกันนะคะ
เราอยู่มหาลัยแล้วแหละ แต่ก็โสดมาตลอด เราเรียนอยู่ปีสอง เรื่องมีอยู่ว่า ตอนปีแรก เราเจอผู้ชายคนนึงโดยบังเอิญที่ออฟฟิศของโรงเรียน แล้วเขาคงทำงานเก็บชั่วโมงที่นั่น เราก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วเขานั่งอยู่ข้างหลังคอมพิวเตอร์ แต่เขาก็ชะโงกหน้ามามองเรา จังหวะที่เราเงยหน้าจากเอกสาร ตาสบตากันพอดี เราก็คิดโดยอัตโนมัติว่า มองทำไม? แต่ก็เห็นว่าคนนี้หน้าตาดีจัง(ในสายตาเรานะ)แต่วันแรกที่เจอก็คือ โอเค คนนี้หน้าตาดี แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอครั้งต่อไป เพราะมหาลัยคนเยอะจะตาย จะเจอกันอีกได้ไง? นั่นคือครั้งแรกที่ได้เจอคนนั้น
ครั้งที่สองที่ได้เจอ(มั้ง ไม่แน่ใจเพราะเรื่องมันนานมาก) คือหายไปนานมากกกก จนลืมไปแล้ว แล้วกลับมาเจอกันอีกตอนที่ไปดูรุ่นน้องซ้อมแข่งกีฬา ตอนแรกก็ยืนดูน้องเล่นไปเล่นมา หันไปมองรอบตัวบ้าง เพราะคนมาซ้อมเยอะมากๆ แล้วสายตาก็ไปสบกับผู้ชายคนนั้น ที่ยืนห่างจากเราครึ่งสนาม จังหวะมันพอดีมากๆ คือไม่เข้าใจว่าคนเยอะขนาดนั้น แต่ทำไมมันมีช่องว่างที่สามารถให้เขากับเรามองหากันเจอได้ เราก็มองหน้าเขา เขาก็มองหน้าเรา เราด้วยความลืมตัว เวลาเราไม่ได้เจอใครไปนานๆ มันจะต้องเพ่ง ใช้ความคิดว่าเคยเห็นคนนี้มาก่อนที่ไหนนะ หน้าคุ้นๆ เขาก็คงจะคิดแบบนั้น เราสองคนเลยต่างมองหน้ากันนานมาก พอเรานึกขึ้นได้ แล้วรู้สึกว่าตัวเองมองเขานานไป เลยหลบสายตาไปก่อน จากนั้นก็มองน้องเล่นต่อ พอจะย้ายที่ซ้อมก็ต้องเดินผ่านที่ที่คนนั้นยืนอยู่ ตอนเรามองไปทางนั้นคือ คนนั้นหันมามองเราอยู่ก่อนแล้ว แล้วมองเราจนเราเดินผ่านหลังเขาไปอ่ะ คือเขินมาก แล้วพอน้องแข่งต่อ สายตาเราก็หันไปเจอคนนั้นอีกแล้ว คือเขาก็หันมา เราก็หันไป เจอะกันปิ๊งๆๆ เรานี่รีบหลบอีก วันนี้คือฟินมาก
จากนั้นก็นานๆทีเจอ แล้วทุกครั้งก็คือบังเอิญเจอกันตลอด แบบไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่ออฟฟิศ แต่เดินผ่านก็เจอ จนเรารู้ละว่าวันไหนเขาจะอยู่ที่ออฟฟิศ คือมันกลายเป็นความคิดถึงที่กลับมาบ้านก็คิดถึง ทำอะไรก็คิดถึงคนนี้ แต่เราไม่รู้จักกัน แล้วทุกครั้งที่เดินผ่านคนนั้น เขาก็จะมองเรา จนเราเดินผ่าน
แล้วหลังๆได้มีโอกาสได้ไปสัมภาษณ์เพราะครูช่วยเป็นแม่สื่อให้ หาการบ้านไปอ้าง ถามนู่นถามนี่ จนเรารู้ชื่อเขา รู้ว่าเขาโสด ชอบเล่นนู่นเล่นนี่ นอนตื่นกี่โมง แต่เราอ่ะรู้แล้วว่าเขารู้จักชื่อเรา เพราะครูที่ออฟฟิศเรียกชื่อเราบ่อยๆ นั่นคือก่อนที่มหาลัยจะปิดเทอม จากนั้นเราก็มานั่งคิด จากวันนั้นที่เราไปถามเขา เขาก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมาว่าชอบหรืออะไร ดูอายๆเวลาเราถามไรเงี้ย เราก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ คิดไปเรื่อยว่าเราคงคิดไปเอง จนเราคิดว่า โอเค เราอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียว เลยตัดใจ ไม่คิดถึงอีก
พอเริ่มเทอมสองเราก้ไม่คิดจะไปที่ออฟฟิศอีก จนกว่าจำเป็นจริงๆถึงไป แล้วเราก็ได้ไปเจอเขาอีกครั้ง โดยไม่คิดว่าบังเอิญจะได้เจอ เพราะวันนั้นเขาไม่น่าอยู่ที่ออฟฟิศ เราก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็เนียนๆเดินไปหาครู แล้วหางตาเราก็เห็นว่าเขาอ่ะมองเราอยู่ แต่เราไม่ได้หันไปมองเขาเลย เพราะเราตัดใจจากเขาไปแล้ว แล้วเราต้องไปทำเอกสาร แต่เราทำไม่เป็น ครูเลยให้คนนั้นไปช่วย เขาก็เดินนำไปกับเรา เราก็เพิ่งรู้ว่าเขาสูงมากก เราสูงไม่ถึงหัวไหล่เขาเลยอ่ะ(เราเตี้ยด้วยอ่ะประเด็น) แล้วเรากับเขาก็ยืนรอกันเงียบๆสองคน ไม่รู้จะคุยอะไร เขาก็คงอายไม่รู้จะคุยอะไรกับเราเหมือนกัน จนเราก็เริ่มคุยเองซะเลย แต่ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรืออะไรใน ใจไม่ได้เต้นแรง แต่ที่คุยเพราะมันเงียบ เขาก็ตอบแบบอายๆ หัวเราะเขินๆ คุยกันได้ไม่ถึงสองนาที งานก็เสร็จ เขาก็หันไปรายงานกับครู แล้วเราก็เห็นเขาหันกลับมาหาเรา แล้วยิ้มให้ เราก็ไม่รู้จะพูดไรนอกจากขอบคุณเขา
หลังจากวันน้ันทั้งวันเลยนะ คิดแต่เรื่องคนนี้อ่ะ คือเราเผลอถามคำถามโง่ๆออกไป แล้วเพิ่งมานึกได้ แล้วไอความรู้สึกตื่นเต้นเนี่ยคือมันเพิ่งมารู้สึกทีหลัง คำว่าตัดใจที่เคยทำไปแล้ว มันหายไป กลายเป็นว่าเรากลับมาเพ้อถึงเขาใหม่ เราก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอก ให้เราเริ่มคุยเลย เพื่อนผู้ชายที่เราสนิทด้วยก็บอกให้เริ่มคุยเลย สมัยนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว คือเรามีความคิดที่หัวโบราณมากๆถ้าหากว่าผู้หญิงจะเริ่มคุยกับผู้ชายก่อนอะไรเงี้ยอ่าค่ะ เพื่อนทุกคนคือหวังมากว่าเรากับคนนั้นจะเป็นแฟนกัน เพราะมันมีโอกาสสูง แต่ปัญหาติดอยู่ตรงที่เราไม่กล้า เขาก็ขี้อาย แล้วเรื่องจะไปยังไงต่อ?
คนอ่านคิดว่า เรื่องนี้เราควรทำยังไงดีคะ? ไม่ใช่ว่าเราแรดอยากมีแฟนนะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ค้างคา จากที่ตัดใจแล้วเขาก็กลับมาทำให้รู้สึก แล้วบางครั้งเขาก็เหมือนจะคิดยังไงกับเรา แต่เขาขี้อายมากๆ เราก็ไม่กล้าจะแสดงออกไปมากกว่านี้
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ เรื่องยาวมาก ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ แอบชอบใครสักคนแต่เก็บอยู่ในใจ มาแชร์กันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เจอคนที่ใช่ แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง
เราอยู่มหาลัยแล้วแหละ แต่ก็โสดมาตลอด เราเรียนอยู่ปีสอง เรื่องมีอยู่ว่า ตอนปีแรก เราเจอผู้ชายคนนึงโดยบังเอิญที่ออฟฟิศของโรงเรียน แล้วเขาคงทำงานเก็บชั่วโมงที่นั่น เราก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วเขานั่งอยู่ข้างหลังคอมพิวเตอร์ แต่เขาก็ชะโงกหน้ามามองเรา จังหวะที่เราเงยหน้าจากเอกสาร ตาสบตากันพอดี เราก็คิดโดยอัตโนมัติว่า มองทำไม? แต่ก็เห็นว่าคนนี้หน้าตาดีจัง(ในสายตาเรานะ)แต่วันแรกที่เจอก็คือ โอเค คนนี้หน้าตาดี แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอครั้งต่อไป เพราะมหาลัยคนเยอะจะตาย จะเจอกันอีกได้ไง? นั่นคือครั้งแรกที่ได้เจอคนนั้น
ครั้งที่สองที่ได้เจอ(มั้ง ไม่แน่ใจเพราะเรื่องมันนานมาก) คือหายไปนานมากกกก จนลืมไปแล้ว แล้วกลับมาเจอกันอีกตอนที่ไปดูรุ่นน้องซ้อมแข่งกีฬา ตอนแรกก็ยืนดูน้องเล่นไปเล่นมา หันไปมองรอบตัวบ้าง เพราะคนมาซ้อมเยอะมากๆ แล้วสายตาก็ไปสบกับผู้ชายคนนั้น ที่ยืนห่างจากเราครึ่งสนาม จังหวะมันพอดีมากๆ คือไม่เข้าใจว่าคนเยอะขนาดนั้น แต่ทำไมมันมีช่องว่างที่สามารถให้เขากับเรามองหากันเจอได้ เราก็มองหน้าเขา เขาก็มองหน้าเรา เราด้วยความลืมตัว เวลาเราไม่ได้เจอใครไปนานๆ มันจะต้องเพ่ง ใช้ความคิดว่าเคยเห็นคนนี้มาก่อนที่ไหนนะ หน้าคุ้นๆ เขาก็คงจะคิดแบบนั้น เราสองคนเลยต่างมองหน้ากันนานมาก พอเรานึกขึ้นได้ แล้วรู้สึกว่าตัวเองมองเขานานไป เลยหลบสายตาไปก่อน จากนั้นก็มองน้องเล่นต่อ พอจะย้ายที่ซ้อมก็ต้องเดินผ่านที่ที่คนนั้นยืนอยู่ ตอนเรามองไปทางนั้นคือ คนนั้นหันมามองเราอยู่ก่อนแล้ว แล้วมองเราจนเราเดินผ่านหลังเขาไปอ่ะ คือเขินมาก แล้วพอน้องแข่งต่อ สายตาเราก็หันไปเจอคนนั้นอีกแล้ว คือเขาก็หันมา เราก็หันไป เจอะกันปิ๊งๆๆ เรานี่รีบหลบอีก วันนี้คือฟินมาก
จากนั้นก็นานๆทีเจอ แล้วทุกครั้งก็คือบังเอิญเจอกันตลอด แบบไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่ออฟฟิศ แต่เดินผ่านก็เจอ จนเรารู้ละว่าวันไหนเขาจะอยู่ที่ออฟฟิศ คือมันกลายเป็นความคิดถึงที่กลับมาบ้านก็คิดถึง ทำอะไรก็คิดถึงคนนี้ แต่เราไม่รู้จักกัน แล้วทุกครั้งที่เดินผ่านคนนั้น เขาก็จะมองเรา จนเราเดินผ่าน
แล้วหลังๆได้มีโอกาสได้ไปสัมภาษณ์เพราะครูช่วยเป็นแม่สื่อให้ หาการบ้านไปอ้าง ถามนู่นถามนี่ จนเรารู้ชื่อเขา รู้ว่าเขาโสด ชอบเล่นนู่นเล่นนี่ นอนตื่นกี่โมง แต่เราอ่ะรู้แล้วว่าเขารู้จักชื่อเรา เพราะครูที่ออฟฟิศเรียกชื่อเราบ่อยๆ นั่นคือก่อนที่มหาลัยจะปิดเทอม จากนั้นเราก็มานั่งคิด จากวันนั้นที่เราไปถามเขา เขาก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมาว่าชอบหรืออะไร ดูอายๆเวลาเราถามไรเงี้ย เราก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ คิดไปเรื่อยว่าเราคงคิดไปเอง จนเราคิดว่า โอเค เราอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียว เลยตัดใจ ไม่คิดถึงอีก
พอเริ่มเทอมสองเราก้ไม่คิดจะไปที่ออฟฟิศอีก จนกว่าจำเป็นจริงๆถึงไป แล้วเราก็ได้ไปเจอเขาอีกครั้ง โดยไม่คิดว่าบังเอิญจะได้เจอ เพราะวันนั้นเขาไม่น่าอยู่ที่ออฟฟิศ เราก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็เนียนๆเดินไปหาครู แล้วหางตาเราก็เห็นว่าเขาอ่ะมองเราอยู่ แต่เราไม่ได้หันไปมองเขาเลย เพราะเราตัดใจจากเขาไปแล้ว แล้วเราต้องไปทำเอกสาร แต่เราทำไม่เป็น ครูเลยให้คนนั้นไปช่วย เขาก็เดินนำไปกับเรา เราก็เพิ่งรู้ว่าเขาสูงมากก เราสูงไม่ถึงหัวไหล่เขาเลยอ่ะ(เราเตี้ยด้วยอ่ะประเด็น) แล้วเรากับเขาก็ยืนรอกันเงียบๆสองคน ไม่รู้จะคุยอะไร เขาก็คงอายไม่รู้จะคุยอะไรกับเราเหมือนกัน จนเราก็เริ่มคุยเองซะเลย แต่ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรืออะไรใน ใจไม่ได้เต้นแรง แต่ที่คุยเพราะมันเงียบ เขาก็ตอบแบบอายๆ หัวเราะเขินๆ คุยกันได้ไม่ถึงสองนาที งานก็เสร็จ เขาก็หันไปรายงานกับครู แล้วเราก็เห็นเขาหันกลับมาหาเรา แล้วยิ้มให้ เราก็ไม่รู้จะพูดไรนอกจากขอบคุณเขา
หลังจากวันน้ันทั้งวันเลยนะ คิดแต่เรื่องคนนี้อ่ะ คือเราเผลอถามคำถามโง่ๆออกไป แล้วเพิ่งมานึกได้ แล้วไอความรู้สึกตื่นเต้นเนี่ยคือมันเพิ่งมารู้สึกทีหลัง คำว่าตัดใจที่เคยทำไปแล้ว มันหายไป กลายเป็นว่าเรากลับมาเพ้อถึงเขาใหม่ เราก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอก ให้เราเริ่มคุยเลย เพื่อนผู้ชายที่เราสนิทด้วยก็บอกให้เริ่มคุยเลย สมัยนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว คือเรามีความคิดที่หัวโบราณมากๆถ้าหากว่าผู้หญิงจะเริ่มคุยกับผู้ชายก่อนอะไรเงี้ยอ่าค่ะ เพื่อนทุกคนคือหวังมากว่าเรากับคนนั้นจะเป็นแฟนกัน เพราะมันมีโอกาสสูง แต่ปัญหาติดอยู่ตรงที่เราไม่กล้า เขาก็ขี้อาย แล้วเรื่องจะไปยังไงต่อ?
คนอ่านคิดว่า เรื่องนี้เราควรทำยังไงดีคะ? ไม่ใช่ว่าเราแรดอยากมีแฟนนะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ค้างคา จากที่ตัดใจแล้วเขาก็กลับมาทำให้รู้สึก แล้วบางครั้งเขาก็เหมือนจะคิดยังไงกับเรา แต่เขาขี้อายมากๆ เราก็ไม่กล้าจะแสดงออกไปมากกว่านี้
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ เรื่องยาวมาก ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ แอบชอบใครสักคนแต่เก็บอยู่ในใจ มาแชร์กันนะคะ
ขอบคุณค่ะ