สวัสดีค่ะสมาชิกทุกๆคนในพันทิปเราอายุ15ปีค่ะและเรารู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลยที่แม่ไม่เคยเข้าใจในตัวลูกสาวคนนี้
เริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะคะ ตอนนี้ถ้าเปรียบเทียบเด็กอายุ15ปีคงเรียนอยู่ประมาณ ม.3ย่างจะขึ้น ม.4 ได้ค่ะ เกิดมาทั้งชีวิต15ปีไม่เคยมีแฟนถามว่าเคยคิดจะมีมั้ย? มันก็ต้องมีแหละฮอร์โมนคนเราย่างเข้าสู่วัยหนุ่มสาวมันก็ต้องมีเป็นธรรมดาแต่ตอนนี้ก็เฉยๆค่ะเพราะมีความรู้สึกว่าต้องเรียนถ้าถามว่าชอบใครมั้ย? ก็ต้องบอกเลยว่าก็มีแอบชอบเพื่อนรุ่นเดียวกันมันเป็นเรื่องปกติและธรรมดาของวัยรุ่นมากในความคิดของเรานะคะ อ่ะ...ลืมบอกไปค่ะเราออกจากโรงเรียนตั้งแต่จบ ม.2 ค่ะ แล้วแม่เราก็ให้เรามาเรียนโปรแกรม IGCSE แทนเป็นโปรแกรมการเรียนพาร์ทชั้นเก็บหน่วยกิต5วิชาถ้าผ่านก็ได้ใบวุฒิจบ ม.6เลยประมาณนั้นถามว่าชอบมั้ยที่มาเรียนแบบนี้ ตอบว่าไม่เลยแม้แต่นิดเดียวไม่ต่างอะไรกับอยู่ homeschool อยู่แต่บ้านมีครูมาสอนที่บ้านรอเวลาออกข้างนอกก็แค่วันที่ไปสอบละก็อยู่บ้านวันๆทำแค่นั้นแหละบางทีถ้าครูเขาให้การบ้านก็ทำไปอะไรประมาณนั้นเป็นอะไรที่ต่างจากตอนอยู่โรงเรียนมากมีทั้งเพื่อนทั้งครูและเจออยู่รอบข้างตลอดเวลาทุกๆวันเป็นชีวิตที่ทำให้คิดว่าหวังว่าสักวันแม่จะเข้าใจละจะให้เรากลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้งแต่มันก็คงไม่ทันแล้วเพื่อนๆต่างก็ใกล้จะจบม.3กันแล้วคงต้องหมดหวังและสอบ5วิชาที่ต้องเรียนให้ผ่าน การที่ต้องมาใช้ชีวิตแบบนี้บางครั้งเราก็จะมีบางช่วงที่ขาดการสื่อสารจากเพื่อนๆในโรงเรียนซึ่งตอนนี้มันกำลังเป็นค่ะแต่กลับกลายเป็นว่ามีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งคุยด้วยทุกวันตอนที่เราอยู่ในโรงเรียนเพื่อนผู้ชายคนนี้อยู่อีกห้องหนึ่งจึงไม่เคยคุยกันเลยและเราก็เริ่มจะได้มาคุยกับเขาตั้งแต่ปลายเดือนธันวาคมปี2557 ซึ่งเราก็คุยเพราะเราถือว่าเพื่อนเราไม่ต้องการที่จะตัดขาดความเป็นเพื่อนจากใครคุยไปคุยมาก็ดันชอบสะงั้นค่ะคุยสนุกคุยได้ทุกวันขนาดไม่มีไรให้คุยก็ยังคุยกันได้แต่ก็ไม่อยากจะคิดเกินเลยมากเพราะคุณแม่ไม่ชอบให้มีแฟนเราก็เข้าใจค่ะละเพื่อนผู้ชายคนนี้เขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย คุณแม่ก็ถามหลายครั้งว่าคนนี้ใครที่คุยด้วยเขาจีบเราหรือเปล่า? เราก็ไม่หรอกเขามีคนที่ชอบอยู่เพื่อนกัน คุณแม่ถามทุกวันจนกระทั่งอาทิตย์ที่แล้ว เรากำลังเล่น Facebook ดูวิดิโอปากกาสีที่เขากำลังจะออกขายเพราะเราชอบดูอะไรพวกนี้มากเพราะชอบวาดรูปด้วยพี่ชายเห็นว่าเล่นโทรศัพท์เลยยึดเราเลยรู้สึกเซ็งและเบื่อว่าทำไมต้องยึดด้วยในเมื่อเธอยังเล่นได้เลย? ลืมบอกค่ะ เราต้องไปช่วยที่บ้านทำงานทุกๆวันเสาร์อาทิตย์และเราก็โดนยึดโทรศัพท์วันอาทิตย์เนี่ยแหละคนเดินก็น้อยไม่มีอะไรทำเราเลยเล่นโทรศัพท์แต่กลับโดนยึดสะอย่างนั้น แต่แล้วตอนเย็นเขาก็คืนให้ค่ะ เราก็โอเคไม่เป็นไรเขาคงไม่ชอบให้เราเล่นอะไรตอนทำงาน อาทิตย์ถัดมา เราก็ไม่สบายค่ะโดนฝนมานิดหน่อยและก็ติดจากน้องสาวเลยไม่ค่อยโอเคกับร่างกายเท่าไหร่แต่ก็ต้องไปเพราะถ้าไม่ไปทำงานช่วยพี่ชายกับแม่ก็จะโดนบ่นอีกก็เลยไปทำงานตามปกติเพียงแต่ไข้ไม่มีแล้วมีแต่เจ็บคอกับน้ำมูกและเสียงที่บู้บี้วันนี้ตอนเราอยู่กับแม่และพี่ชายเราก็ไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลยหูเราก็อื้อ เรามาสายด้วยเพราะเรามาพร้อมป้าแต่ทุกๆวันอาทิตย์บางครั้งเราก็จะมาสายแบบนี้เพราะมาพร้อมป้าอยู่แล้วพี่ชายและแม่ก็ไม่ว่าอ่ะไร แต่อาทิตย์นี้เขาบ่นเราที่มาช้าและพอใช้งานอะไรเรากลับทำอีกอย่างพอเราจะบอกเหตุผลที่เราเป็นแบบนี้เพราะเราหูอื้อเหตุจากการที่ไม่สบายนี่แหละแต่พอจะพูดอะไรออกไปพวกเขาทั้งคู่ก็จะหาว่าเถียงเป็นคำเดียวเลย จนกระทั่งเวลาที่เราไปทานข้าวเราจะไปทานร้านป้าแล้วเราก็ต้องรอป้าเพราะป้าไปซื้อข้าวเราเลยนั่งรออยู่ที่ร้านของป้าคนเดียวไม่มีอะไรทำเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มาเล่นเช็คนู่นเช็คนี่และก็ตอบข้อความเพื่อนชายคนนั้นแต่พอกลับไปที่ร้านที่พี่ชายและแม่อยู่ก็กลับโดนบ่นอีกแล้วพี่ชายจึงเหน็บแนมว่า "อยากกดมากนักเหรอโทรศัพท์หน่ะ" เราจะตอบไปว่าไปอยู่ที่ร้านนั้นไม่มีอะไรทำและปกติเราก็ทำแบบนั้นอยู่แล้วเลยไม่เข้าใจว่าเราผิดหรือไงวะ? จนแม่กลับมาพี่ชายก็ฟ้องว่าเราทำงานไม่ได้เรื่องเลยแม่จะด่าเราว่าถ้าแม่โมโหขึ้นมาจะตีกลางร้านเลยพอแกเดินวั๊บหายจากฉันและไปร้านป้าแกก็กุ๊กกิ๊กๆคุยกับไอเ..ยนั่นอีก เราเกื่อบจะร้องไห้แต่ก็กัดปากและพยายามกลั้นเอาไว้และพยายามเงียบไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าก้มตาฟังพอแม่หายไปพี่ชายจึงเรียกให้มานั่งข้างๆและคุยดีๆหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว พี่ชายจึงบอกว่าคนที่คุยด้วยจีบเหรอ?ทำไมต้องแทนว่าเธอทำไมไม่เรียกชื่อกันตอนแชท เราจึงบอกว่าปกติเราก็แทนเธออยู่แล้วกับเพื่อนบางคน พี่ชายเลยบอกไม่จริงพี่รู้เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่จะคุยเธอก็ต่อเมื่อเพิ่งคุยครั้งแรก เราจึงตอบกลับไปว่า เอ้าเป็นเพื่อนกันแต่เจอกันไม่กี่ครั้งก็ไม่ได้สนิทกันมากก็ไม่แปลกนี่ พี่ชายจึงบอกว่า เห็นคุยกันเยอะมากแล้วทำไมต้องตอบด้วย เราจึงบอกใครทักมาเราก็ตอบ เป็นปกติของเราอยู่แล้ว พี่ชายจึงบอกว่าไม่ต้องตอบพี่หวังดีเพราะตอนที่เราไปทานข้าวที่ร้านป้าแม่นั่งบ่นว่าเราเพราะแม่ไม่ค่อยชอบให้เราคุยกับผู้ชายที่พี่แนะนำเราได้คือตอบสั้นๆหรือไม่ก็อ่านไม่ตอบไปเลย เราเลยรู้สึกนี่มันก็หลายคนแล้วนะที่เพื่อนต่างเพศเราเราไม่ได้คิดอะไรแต่เรากลับต้องมาโดนคำสั่งแบบนี้เราจึงรู้สึกว่าทำไมกัน?ทำเขาถึงต้องบงการชีวิตมากมายขนาดนี้?รู้ว่าเป็นห่วงแต่นี่เท่ากับว่จะให้เราตัดขาดเพื่อนไปหนึ่งคนเลยนะเพื่อนคนนี้ไม่ได้เลวร้ายหรือคุยลามกด้วยทำไมต้องให้เลิกคุย หลังจากนั้นพี่ชายไม่อยู่แม่ให้เรามานั่งข้างๆและบอกว่าชอบทำให้อารมณ์เสียใจแตกหมดแล้วอี...ก็อีกคนไม่อยากจะว่าหลานตัวเองหรอกนะที่พาลูกแม่ใจแตกแต่มันก็เกี่ยวที่ตัวบุคคลด้วยละเราจึงเงียบไม่ตอบ และเราก็ไม่เข้าใจค่ะว่า "ใจแตก" เนี่ยคือเราต้องเป็นประเภทผู้หญิงที่มีแฟนและทำให้ชื่อเสียงตนเองป่นปี้อะไรทำนองนั้นใช่มั้ยคะ? แต่เราแค่คุยกับเพื่อนต่างเพศและเราก็ไม่เคยมีแฟนเราแค่รู้สึกเบื่อและเซ็งกับการอยู่แต่ในบ้านเพื่อนก็ไม่เจอไม่ได้อยู่ในระแวกสังคมใดๆเลย ยิ่งไปกว่านั้นพอเราคุยกับเพื่อนผู้หญิงแม่ก็จะชอบบ่นว่าน่ารำคาญจริงๆส่งมาอยู่ได้ทั้งวันเพื่อนแกเนี่ย! เราจึงไม่เข้าใจค่ะว่าแม่ต้องการอะไรจากเรากันแน่? ออกจากโรงเรียนก็ต้องออกมาเรียนพาร์ทชั้นที่ไม่ได้ต้องการเลยแม้แต่นิดเดียวกับเพื่อนที่เป็นต่างเพศก็หลายคนแล้วหล่ะที่ให้เลิกคุยด้วยเหตุผลที่ว่าเดี๋ยวจะใจแตกหรือไม่ก็ใจแตกไปแล้ว และเหตุผลสุดท้ายคือเขาจีบเราอยู่แม่ไม่ต้องการให้ลูกมีแฟน เราว่าแม่คิดไปเองมากกว่าที่ว่าเพื่อนผู้ชายจีบเราเพราะเราไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนผู้ชายจะมาจีบเราเพราะ เราทั้งอ้วนสิวก็เยอะคือรวมๆแล้วไม่ได้น่ารักแบบผู้หญิงที่ผู้ชายไทยส่วนใหญ่ติดใจที่ชอบโดนจับลงเพจในFacebookนั่นอ่ะค่ะ
เราเลยอยากจะขอความคิดเห็นอื่นๆเพิ่มเติมหรือคำชี้แนะจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในพันทิปว่า
ทำไมแม่ชอบคิดว่าเราใจแตกคะ?
ทำไมแม่ถึงไม่ไว้ใจลูกของตัวเองเลย?
ทำไมแม่ไม่เชื่อใจลูก?
แม่ไม่ต้องการให้ลูกมีแฟนลูกก็ไม่เคยมีแต่ทำไมแม่ชอบให้เลิกคุยกับเพื่อนต่างเพศ? ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นก็ไม่เคยคุยกับเราในแง่ลบลามกอนาจารใดๆเลย
การคุยในเฟซบุ้คทุกอย่างแม่จะเห็นหมดเมื่อคุยกับใคร
ทำไมแม่ไม่เข้าใจลูกสาวคนนี้เลยปากบอกว่ารักลูกแต่การกระทำหลายๆอย่างบางครั้งทำให้เราคิดว่ารักพี่ชายเรามากกว่ามาก
รบกวนด้วยนะคะเครียดมากค่ะเบื่อมากๆเลยพูดตรงๆเจอแบบนี้ ...
แม่ชอบคิดว่าเราใจแตก
เริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะคะ ตอนนี้ถ้าเปรียบเทียบเด็กอายุ15ปีคงเรียนอยู่ประมาณ ม.3ย่างจะขึ้น ม.4 ได้ค่ะ เกิดมาทั้งชีวิต15ปีไม่เคยมีแฟนถามว่าเคยคิดจะมีมั้ย? มันก็ต้องมีแหละฮอร์โมนคนเราย่างเข้าสู่วัยหนุ่มสาวมันก็ต้องมีเป็นธรรมดาแต่ตอนนี้ก็เฉยๆค่ะเพราะมีความรู้สึกว่าต้องเรียนถ้าถามว่าชอบใครมั้ย? ก็ต้องบอกเลยว่าก็มีแอบชอบเพื่อนรุ่นเดียวกันมันเป็นเรื่องปกติและธรรมดาของวัยรุ่นมากในความคิดของเรานะคะ อ่ะ...ลืมบอกไปค่ะเราออกจากโรงเรียนตั้งแต่จบ ม.2 ค่ะ แล้วแม่เราก็ให้เรามาเรียนโปรแกรม IGCSE แทนเป็นโปรแกรมการเรียนพาร์ทชั้นเก็บหน่วยกิต5วิชาถ้าผ่านก็ได้ใบวุฒิจบ ม.6เลยประมาณนั้นถามว่าชอบมั้ยที่มาเรียนแบบนี้ ตอบว่าไม่เลยแม้แต่นิดเดียวไม่ต่างอะไรกับอยู่ homeschool อยู่แต่บ้านมีครูมาสอนที่บ้านรอเวลาออกข้างนอกก็แค่วันที่ไปสอบละก็อยู่บ้านวันๆทำแค่นั้นแหละบางทีถ้าครูเขาให้การบ้านก็ทำไปอะไรประมาณนั้นเป็นอะไรที่ต่างจากตอนอยู่โรงเรียนมากมีทั้งเพื่อนทั้งครูและเจออยู่รอบข้างตลอดเวลาทุกๆวันเป็นชีวิตที่ทำให้คิดว่าหวังว่าสักวันแม่จะเข้าใจละจะให้เรากลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้งแต่มันก็คงไม่ทันแล้วเพื่อนๆต่างก็ใกล้จะจบม.3กันแล้วคงต้องหมดหวังและสอบ5วิชาที่ต้องเรียนให้ผ่าน การที่ต้องมาใช้ชีวิตแบบนี้บางครั้งเราก็จะมีบางช่วงที่ขาดการสื่อสารจากเพื่อนๆในโรงเรียนซึ่งตอนนี้มันกำลังเป็นค่ะแต่กลับกลายเป็นว่ามีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งคุยด้วยทุกวันตอนที่เราอยู่ในโรงเรียนเพื่อนผู้ชายคนนี้อยู่อีกห้องหนึ่งจึงไม่เคยคุยกันเลยและเราก็เริ่มจะได้มาคุยกับเขาตั้งแต่ปลายเดือนธันวาคมปี2557 ซึ่งเราก็คุยเพราะเราถือว่าเพื่อนเราไม่ต้องการที่จะตัดขาดความเป็นเพื่อนจากใครคุยไปคุยมาก็ดันชอบสะงั้นค่ะคุยสนุกคุยได้ทุกวันขนาดไม่มีไรให้คุยก็ยังคุยกันได้แต่ก็ไม่อยากจะคิดเกินเลยมากเพราะคุณแม่ไม่ชอบให้มีแฟนเราก็เข้าใจค่ะละเพื่อนผู้ชายคนนี้เขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย คุณแม่ก็ถามหลายครั้งว่าคนนี้ใครที่คุยด้วยเขาจีบเราหรือเปล่า? เราก็ไม่หรอกเขามีคนที่ชอบอยู่เพื่อนกัน คุณแม่ถามทุกวันจนกระทั่งอาทิตย์ที่แล้ว เรากำลังเล่น Facebook ดูวิดิโอปากกาสีที่เขากำลังจะออกขายเพราะเราชอบดูอะไรพวกนี้มากเพราะชอบวาดรูปด้วยพี่ชายเห็นว่าเล่นโทรศัพท์เลยยึดเราเลยรู้สึกเซ็งและเบื่อว่าทำไมต้องยึดด้วยในเมื่อเธอยังเล่นได้เลย? ลืมบอกค่ะ เราต้องไปช่วยที่บ้านทำงานทุกๆวันเสาร์อาทิตย์และเราก็โดนยึดโทรศัพท์วันอาทิตย์เนี่ยแหละคนเดินก็น้อยไม่มีอะไรทำเราเลยเล่นโทรศัพท์แต่กลับโดนยึดสะอย่างนั้น แต่แล้วตอนเย็นเขาก็คืนให้ค่ะ เราก็โอเคไม่เป็นไรเขาคงไม่ชอบให้เราเล่นอะไรตอนทำงาน อาทิตย์ถัดมา เราก็ไม่สบายค่ะโดนฝนมานิดหน่อยและก็ติดจากน้องสาวเลยไม่ค่อยโอเคกับร่างกายเท่าไหร่แต่ก็ต้องไปเพราะถ้าไม่ไปทำงานช่วยพี่ชายกับแม่ก็จะโดนบ่นอีกก็เลยไปทำงานตามปกติเพียงแต่ไข้ไม่มีแล้วมีแต่เจ็บคอกับน้ำมูกและเสียงที่บู้บี้วันนี้ตอนเราอยู่กับแม่และพี่ชายเราก็ไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลยหูเราก็อื้อ เรามาสายด้วยเพราะเรามาพร้อมป้าแต่ทุกๆวันอาทิตย์บางครั้งเราก็จะมาสายแบบนี้เพราะมาพร้อมป้าอยู่แล้วพี่ชายและแม่ก็ไม่ว่าอ่ะไร แต่อาทิตย์นี้เขาบ่นเราที่มาช้าและพอใช้งานอะไรเรากลับทำอีกอย่างพอเราจะบอกเหตุผลที่เราเป็นแบบนี้เพราะเราหูอื้อเหตุจากการที่ไม่สบายนี่แหละแต่พอจะพูดอะไรออกไปพวกเขาทั้งคู่ก็จะหาว่าเถียงเป็นคำเดียวเลย จนกระทั่งเวลาที่เราไปทานข้าวเราจะไปทานร้านป้าแล้วเราก็ต้องรอป้าเพราะป้าไปซื้อข้าวเราเลยนั่งรออยู่ที่ร้านของป้าคนเดียวไม่มีอะไรทำเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มาเล่นเช็คนู่นเช็คนี่และก็ตอบข้อความเพื่อนชายคนนั้นแต่พอกลับไปที่ร้านที่พี่ชายและแม่อยู่ก็กลับโดนบ่นอีกแล้วพี่ชายจึงเหน็บแนมว่า "อยากกดมากนักเหรอโทรศัพท์หน่ะ" เราจะตอบไปว่าไปอยู่ที่ร้านนั้นไม่มีอะไรทำและปกติเราก็ทำแบบนั้นอยู่แล้วเลยไม่เข้าใจว่าเราผิดหรือไงวะ? จนแม่กลับมาพี่ชายก็ฟ้องว่าเราทำงานไม่ได้เรื่องเลยแม่จะด่าเราว่าถ้าแม่โมโหขึ้นมาจะตีกลางร้านเลยพอแกเดินวั๊บหายจากฉันและไปร้านป้าแกก็กุ๊กกิ๊กๆคุยกับไอเ..ยนั่นอีก เราเกื่อบจะร้องไห้แต่ก็กัดปากและพยายามกลั้นเอาไว้และพยายามเงียบไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าก้มตาฟังพอแม่หายไปพี่ชายจึงเรียกให้มานั่งข้างๆและคุยดีๆหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว พี่ชายจึงบอกว่าคนที่คุยด้วยจีบเหรอ?ทำไมต้องแทนว่าเธอทำไมไม่เรียกชื่อกันตอนแชท เราจึงบอกว่าปกติเราก็แทนเธออยู่แล้วกับเพื่อนบางคน พี่ชายเลยบอกไม่จริงพี่รู้เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่จะคุยเธอก็ต่อเมื่อเพิ่งคุยครั้งแรก เราจึงตอบกลับไปว่า เอ้าเป็นเพื่อนกันแต่เจอกันไม่กี่ครั้งก็ไม่ได้สนิทกันมากก็ไม่แปลกนี่ พี่ชายจึงบอกว่า เห็นคุยกันเยอะมากแล้วทำไมต้องตอบด้วย เราจึงบอกใครทักมาเราก็ตอบ เป็นปกติของเราอยู่แล้ว พี่ชายจึงบอกว่าไม่ต้องตอบพี่หวังดีเพราะตอนที่เราไปทานข้าวที่ร้านป้าแม่นั่งบ่นว่าเราเพราะแม่ไม่ค่อยชอบให้เราคุยกับผู้ชายที่พี่แนะนำเราได้คือตอบสั้นๆหรือไม่ก็อ่านไม่ตอบไปเลย เราเลยรู้สึกนี่มันก็หลายคนแล้วนะที่เพื่อนต่างเพศเราเราไม่ได้คิดอะไรแต่เรากลับต้องมาโดนคำสั่งแบบนี้เราจึงรู้สึกว่าทำไมกัน?ทำเขาถึงต้องบงการชีวิตมากมายขนาดนี้?รู้ว่าเป็นห่วงแต่นี่เท่ากับว่จะให้เราตัดขาดเพื่อนไปหนึ่งคนเลยนะเพื่อนคนนี้ไม่ได้เลวร้ายหรือคุยลามกด้วยทำไมต้องให้เลิกคุย หลังจากนั้นพี่ชายไม่อยู่แม่ให้เรามานั่งข้างๆและบอกว่าชอบทำให้อารมณ์เสียใจแตกหมดแล้วอี...ก็อีกคนไม่อยากจะว่าหลานตัวเองหรอกนะที่พาลูกแม่ใจแตกแต่มันก็เกี่ยวที่ตัวบุคคลด้วยละเราจึงเงียบไม่ตอบ และเราก็ไม่เข้าใจค่ะว่า "ใจแตก" เนี่ยคือเราต้องเป็นประเภทผู้หญิงที่มีแฟนและทำให้ชื่อเสียงตนเองป่นปี้อะไรทำนองนั้นใช่มั้ยคะ? แต่เราแค่คุยกับเพื่อนต่างเพศและเราก็ไม่เคยมีแฟนเราแค่รู้สึกเบื่อและเซ็งกับการอยู่แต่ในบ้านเพื่อนก็ไม่เจอไม่ได้อยู่ในระแวกสังคมใดๆเลย ยิ่งไปกว่านั้นพอเราคุยกับเพื่อนผู้หญิงแม่ก็จะชอบบ่นว่าน่ารำคาญจริงๆส่งมาอยู่ได้ทั้งวันเพื่อนแกเนี่ย! เราจึงไม่เข้าใจค่ะว่าแม่ต้องการอะไรจากเรากันแน่? ออกจากโรงเรียนก็ต้องออกมาเรียนพาร์ทชั้นที่ไม่ได้ต้องการเลยแม้แต่นิดเดียวกับเพื่อนที่เป็นต่างเพศก็หลายคนแล้วหล่ะที่ให้เลิกคุยด้วยเหตุผลที่ว่าเดี๋ยวจะใจแตกหรือไม่ก็ใจแตกไปแล้ว และเหตุผลสุดท้ายคือเขาจีบเราอยู่แม่ไม่ต้องการให้ลูกมีแฟน เราว่าแม่คิดไปเองมากกว่าที่ว่าเพื่อนผู้ชายจีบเราเพราะเราไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนผู้ชายจะมาจีบเราเพราะ เราทั้งอ้วนสิวก็เยอะคือรวมๆแล้วไม่ได้น่ารักแบบผู้หญิงที่ผู้ชายไทยส่วนใหญ่ติดใจที่ชอบโดนจับลงเพจในFacebookนั่นอ่ะค่ะ
เราเลยอยากจะขอความคิดเห็นอื่นๆเพิ่มเติมหรือคำชี้แนะจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในพันทิปว่า
ทำไมแม่ชอบคิดว่าเราใจแตกคะ?
ทำไมแม่ถึงไม่ไว้ใจลูกของตัวเองเลย?
ทำไมแม่ไม่เชื่อใจลูก?
แม่ไม่ต้องการให้ลูกมีแฟนลูกก็ไม่เคยมีแต่ทำไมแม่ชอบให้เลิกคุยกับเพื่อนต่างเพศ? ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นก็ไม่เคยคุยกับเราในแง่ลบลามกอนาจารใดๆเลย
การคุยในเฟซบุ้คทุกอย่างแม่จะเห็นหมดเมื่อคุยกับใคร
ทำไมแม่ไม่เข้าใจลูกสาวคนนี้เลยปากบอกว่ารักลูกแต่การกระทำหลายๆอย่างบางครั้งทำให้เราคิดว่ารักพี่ชายเรามากกว่ามาก
รบกวนด้วยนะคะเครียดมากค่ะเบื่อมากๆเลยพูดตรงๆเจอแบบนี้ ...