สวัสดีครับทุกคน
ตามหัวข้อเรื่อง ก็อยากมา เผยความในใจสักหน่อย คือผมไม่รู้ว่าผมเเปลกไหมที่เป็นคนเเบบนี้
เด็กๆทุกคนคงจะได้เงินจากคุณพ่อคุณเเม่ตอนไปโรงเรียนกันใช่ไหมล่ะครับ ผมไม่รู้ว่าเเต่ละคนได้ไปเท่าไร เเต่ของผม 100บาท/วัน ผมเหลือเงินได้วันละ40บาท ผมมักจะใช้เงินส่วนที่สะสมเมื่อต้องการใช้โดยจำเป็น ผมไม่ต้องการที่จะขอพ่อเเม่เพิ่ม เเละไม่อยากเอ่ยปากขอด้วย ผมอยากให้พ่อเเม่ได้ใช้เงินที่เค้าหามาหมดไปกับสิ่งที่เค้าต้องการอย่ามาลำบากเพราะผม เอาตามจริงบ้านผมไม่ได้จนเเละร่ำรวยเเต่มีฐานะปานกลาง พ่อทำธุรกิจส่วนตัว เเม่ทำการค้า ทุกวันนี้พอเริ่มเรียนสูงขึ้น(จากเดิม มอต้นก็ได้100บาทพอเรียนขึ้นไปเรื่อยๆ ม.2 ม.3ต่อๆมาก็ได้100บาทเหมือนเดิม)ค่าใช้จ่ายผมก็มักจะเพิ่มขึ้นมากตามด้วย ไม่ว่าจะค่าเอกสาร ค่ารายงาย ค่าหนังสือ ลืมบอกไปว่า ค่าเทอม(เนื่องจากของรัฐจ่ายไม่มากครับ เพราะเลือกที่จะเรียนโรงเรียนที่ค่าเทอมไม่เเพงเอง เกรงใจพ่อเเม่ 1200บาท/เทอม ตอนนี้ยังค้างเค้าอยู่1เทอม) ค่าเสื้อผ้า รองเท้า ค่าตัดผมทุกอย่างผมเอาเงินจากที่เหลือจากโรงเรียนไปจ่าย ถ้าไม่วิกฤติถังเเตกจริงก็จะไม่ขอเพิ่ม หลายคนคงจะเข้าใจนะครับว่าพอเรายิ่งโตค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการเรียน เเละโรงเรียนก็จะสูงขึ้นตาม หลายคนคงเข้าใจ เเล้วทีนี้เงินจะที่เคยใช้พอ มีเงินเหลือ กลับเป็นว่า ตอนนี้มีเงินไม่พอใช้เเล้ว เเม้ว่าจะพยายามประหยัดไปกว่าเดิมเเล้วก็ตาม ช่วงหลังนี้คิดจะหางานทำครับ เเต่ก็ต้องเพลีย ซึ่งถ้าไม่ใช่พวกร้านมินิมาร์ทเช่น เซเว่นเเล้ว พนักงานมักจะกำหนดอายุที่18ปี อันนี้ไม่รวมพวกงานขายปลีกนะครับ ด้วยความที่ต้องมาเรียนสายวิทย์คณิตด้วยเเล้ว ไม่มีเวลามาหางานทำเลยครับ อย่างน้อยก็เป็นพนักงานเสิร์ฟหลังโรงเรียนเลิกได้ก็ยังดี เเต่น่าเสียดายที่ทำอย่างนั้นไม่ได้ ทุกวันนี้ยังลำบากใจเลยครับ อยากเรียนจบไวๆ จะได้หางานทำเร็วๆ น่าเสียดายที่ประเทศไทยไม่มีนโยบายให้เด็กหางานทำเองเลย บางครั้งผมก็อิจฉาบางคนนะคือ มีเวลาว่างไปทำงานด้วย ได้หาเงินด้วย พอหันมาดูดีดีรู้สึกเหมือนเกิดมาเป็นตัวดูดเงินดูดทองจริง พอช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี (พอผู้ซื้อที่เป็นเกษตรกรไม่มีกำลังซื้อพวกพ่อค้าเเม่ขายก็ รายได้ลดลง)ก็ยิ่งเเย่ไปใหญ่ อยากเรียนจบม.6ไวๆ จะได้หาเงินมาช่วยจุนเจือค่าเทอมมหาลัยเเสนโหดอีก เห่อ(ถอนหายใจ) ชีวิตช่างรันทดจัง(ประชด)
คือผมไม่อยากรบกวนเงินพ่อเเม่เลย
ตามหัวข้อเรื่อง ก็อยากมา เผยความในใจสักหน่อย คือผมไม่รู้ว่าผมเเปลกไหมที่เป็นคนเเบบนี้
เด็กๆทุกคนคงจะได้เงินจากคุณพ่อคุณเเม่ตอนไปโรงเรียนกันใช่ไหมล่ะครับ ผมไม่รู้ว่าเเต่ละคนได้ไปเท่าไร เเต่ของผม 100บาท/วัน ผมเหลือเงินได้วันละ40บาท ผมมักจะใช้เงินส่วนที่สะสมเมื่อต้องการใช้โดยจำเป็น ผมไม่ต้องการที่จะขอพ่อเเม่เพิ่ม เเละไม่อยากเอ่ยปากขอด้วย ผมอยากให้พ่อเเม่ได้ใช้เงินที่เค้าหามาหมดไปกับสิ่งที่เค้าต้องการอย่ามาลำบากเพราะผม เอาตามจริงบ้านผมไม่ได้จนเเละร่ำรวยเเต่มีฐานะปานกลาง พ่อทำธุรกิจส่วนตัว เเม่ทำการค้า ทุกวันนี้พอเริ่มเรียนสูงขึ้น(จากเดิม มอต้นก็ได้100บาทพอเรียนขึ้นไปเรื่อยๆ ม.2 ม.3ต่อๆมาก็ได้100บาทเหมือนเดิม)ค่าใช้จ่ายผมก็มักจะเพิ่มขึ้นมากตามด้วย ไม่ว่าจะค่าเอกสาร ค่ารายงาย ค่าหนังสือ ลืมบอกไปว่า ค่าเทอม(เนื่องจากของรัฐจ่ายไม่มากครับ เพราะเลือกที่จะเรียนโรงเรียนที่ค่าเทอมไม่เเพงเอง เกรงใจพ่อเเม่ 1200บาท/เทอม ตอนนี้ยังค้างเค้าอยู่1เทอม) ค่าเสื้อผ้า รองเท้า ค่าตัดผมทุกอย่างผมเอาเงินจากที่เหลือจากโรงเรียนไปจ่าย ถ้าไม่วิกฤติถังเเตกจริงก็จะไม่ขอเพิ่ม หลายคนคงจะเข้าใจนะครับว่าพอเรายิ่งโตค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการเรียน เเละโรงเรียนก็จะสูงขึ้นตาม หลายคนคงเข้าใจ เเล้วทีนี้เงินจะที่เคยใช้พอ มีเงินเหลือ กลับเป็นว่า ตอนนี้มีเงินไม่พอใช้เเล้ว เเม้ว่าจะพยายามประหยัดไปกว่าเดิมเเล้วก็ตาม ช่วงหลังนี้คิดจะหางานทำครับ เเต่ก็ต้องเพลีย ซึ่งถ้าไม่ใช่พวกร้านมินิมาร์ทเช่น เซเว่นเเล้ว พนักงานมักจะกำหนดอายุที่18ปี อันนี้ไม่รวมพวกงานขายปลีกนะครับ ด้วยความที่ต้องมาเรียนสายวิทย์คณิตด้วยเเล้ว ไม่มีเวลามาหางานทำเลยครับ อย่างน้อยก็เป็นพนักงานเสิร์ฟหลังโรงเรียนเลิกได้ก็ยังดี เเต่น่าเสียดายที่ทำอย่างนั้นไม่ได้ ทุกวันนี้ยังลำบากใจเลยครับ อยากเรียนจบไวๆ จะได้หางานทำเร็วๆ น่าเสียดายที่ประเทศไทยไม่มีนโยบายให้เด็กหางานทำเองเลย บางครั้งผมก็อิจฉาบางคนนะคือ มีเวลาว่างไปทำงานด้วย ได้หาเงินด้วย พอหันมาดูดีดีรู้สึกเหมือนเกิดมาเป็นตัวดูดเงินดูดทองจริง พอช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี (พอผู้ซื้อที่เป็นเกษตรกรไม่มีกำลังซื้อพวกพ่อค้าเเม่ขายก็ รายได้ลดลง)ก็ยิ่งเเย่ไปใหญ่ อยากเรียนจบม.6ไวๆ จะได้หาเงินมาช่วยจุนเจือค่าเทอมมหาลัยเเสนโหดอีก เห่อ(ถอนหายใจ) ชีวิตช่างรันทดจัง(ประชด)