คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 5
....ตอนเยนหลังจากที่เราส่างเมาแล้วตื่นเรรก้อหยิบโทสับอยากโทหาพี่ฮ. แต่ไม่รุ๊จะเริ่มโทไปคุยยังไง ไม่รุ๊จะเริ่มตรงไหน ก้อเลยโทไปหาเพื่อนที่เปนรุ่นน้องของพี่ฮ.อีกคน แล้วปรึกษาว่าจะเริ่มคุยดีไหม เราเองก้อมีพี่จ. ยุแล้ว แล้วถ้าคุยเค้าจะยอมคุยกับเราหรือป่าว มันจะน่าเกลียดไหม....เพื่อนให้คำแนะนำเราว่า ให้ถามใจเราดูว่าใจเราคิดอะไร ใจเราเรียกร้องแบบไหน และมีความรุ๊สึกอย่างไรก้อให้ทำแบบนั้น เราก้อเลยโทหาพี่ฮ. ประโยคแรกที่พูดคือ...ใช่พี่ฮ. หรือป่าว พี่เค้าก้อเงียบ....เราทำท่าจะวางพี่เค้าเลยพูดมาว่าคับ เราเลยถามว่าเมื่อเช้าได้รับข้อความไหม พี่ฮ. บอกได้คับ แล้วเราก้อไม่รุ๊จะคุยไร ก้อเลยเงียบ พี่ฮ.เลยถามว่าเอาเบอร์มาจากไหน เลยเลยบอก เอามาจากพี่ส. แกก้อไม่ได้ว่าไร
....ทุกๆวันเวลาบ่ายโมง เราก้อจะลงมาข้างล่างหอเพื่อที่จะนั่งรถไปทำงานกับพี่ฮ. พี่ส. แล้วก้อพี่ๆอีกหลายๆคน รวมถึงด. ระหว่างเรากับพี่ฮ. เริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เพราะกลับบ้านเราก้อจะกลับพร้อมกัน นิสัยเดิมเราเริ่มออกลาย...เราไม่รับโทสับพี่จ.เลย หรือหลายๆสายค่อยรับ เพราะรุ๊ว่ารับต้องมีเรื่องทะเลาะแน่ ก้อเลยต้องรับเพื่อให้เรื่องจบๆไป (อ้อ...ลืมเล่าว่าตอนที่บริษัทจัดทริปแล้วพี่จ. ไปงานด้วยพี่จ. เหมือนจะสังเกตุเราได้ว่าเราชอบแอบมองพี่ฮ. บ่อยๆ แต่แกไม่ได้พูดอะไรออกมาจนกระทั่งกลับจากทริป) พี่จ. ชอบถามเราว่า ฮ. ไปรถคันเดียวกันกับเราไหม ถ้าเราตอบใช่ พี่จ. ก้อจะถามทันทีว่านั่งใก้กันหรือป่าว เราก้อตอบแบบอึกอัก หรือหลายครั้งเวลาพี่จ. โทมาเราก้อไม่รับ พอใก้ขึ้นห้องทีไรก้อจะทะเลาะกันจนทำให้เราไม่อยากขึ้น พี่ฮ. ก้อจะคอยยุเปนเพื่อน เพื่อฟังเราระบายและปรี๊ดแตกใส่ พี่เค้าก้อจะนิ่ง..และฟัง ตลอดระยะเวลาช่วงนึงนี้เราพยายามถามตัวเองว่าเรารุ๊สึกดีกับไค. รุ๊สึกสบายใจเมื่อยุกับไค เราถามตัวเองเสมอ จนหลายๆครั้งดราต้องหันไปพึ่งบุหรี่ เพราะเวลาเราสูบเรามักจะหายเครียด แต่กว่าจะหายก้อเล่นเอาซะเกือบหมดซองเสมอ...เราเปนแบบนี้แทบทุกวัน จนด. เข้ามาเตือนสติเรา ว่าทำแบบนี้ไม่มีไรดีขึ้น มีแต่จะแย่ลงทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ ด. บอกว่าให้เราตัดสินใจ เท่านั้นแหละ เราร้องไห้เลย เพราะเราเกลียดการตัดสินใจมาก กลัวมาก กลัวผิดพลาด เพราะในชีวิตเรานับครั้งเรื่องการตัดสินใจได้เลย ด. เลยบอกว่า ไม่ว่าเกิดไรขึ้นเราต้องยอมนับการตัดสินใจเราให้ได้ เพราะเราตัดสินใจไปแล้ว เราจึงตัดสินใจที่จะเลิกกับพี่จ. (ช่วงนี้เราคุยกับพี่ฮ. ทุกคืน พี่ฮ. ร้องเพลงให้เราฟังเสมอ พร้อมดีดกีต้า จนกระทั่งเราหลับ...แต่ก่อนจะคุยกับพี่ฮ. เราจะบอกพี่จ.ว่าเพลีย ขอนอน ประมานนี้) พี่ฮ.ตอนนั้นทำให้เรารุ๊สึกถึงความอบอุ่นมากทุกๆครั้งที่ยุด้วยกัน...
....พอรุ๊ว่าพี่ฮ.ต้องกลับบ้าน เพื่อไปคัดเลือกทหาร ใจแป่วมาก เพราะว่ากัวที่ต้องห่างกัน...พอพี่ฮ. บอกว่าพี่ไปไม่นานหลอกพี่แค่ไปทำเรื่องขอผ่อนผันเราก้อเลยโล่งอก....ตลอดระยะเวลาคืนนั้นเราตัดสินใจจะเลิกกับพี่จ. เด็ดขาด เพราะรุ๊สึกว่ายืดเยื้อ และไม่มีความสุข ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ไปไหนไม่ได้ เหมือนชีวิตมีกรอบ ทั้งๆที่พ่อแม่และครอบครัวไม่เคยทำขนาดนี้ เราจึงโมบอกพี่จ. ว่าเราขอเลิก พี่จ.เลยบอกให้ลงไปคุย เราจึงตัดสินใจไปตจว. วันรุ่งขึ้น ระหว่างทางที่เราจะไปตจว. พี่ฮ. ได้โทมาบอก พี่ไม่ขอผ่อนผันแล้วนะ พี่จะเสี่ยงดวงจบใบดำใบแดง พอเราฟังเท่านั้นแทบทรุด กลัวพี่เค้าจะได้ เราไม่รุ๊ทำไง ได้แต่ให้กำลังใจพี่เค้าพร้อมกับตั้งสติ พอเราไปถึงพี่จ. พี่จ. ก้อเปิดห้องที่คอนโดเช่าให้พร้อมกับเข้ามากอดเราแล้วถามพร้อมร้องไห้ เราก้อเกือบใจอ่อน แต่เราไม่รุ๊ทำไง ตลอดระยะเวลาที่ยุกับพี่จ. พี่ฮ. ก้อจะโทมาตลอด เราก้อรับปกติ ไม่มีไรปิดพี่จ. เพื่อที่เค้าจะทำใจได้ พี่จ.พรรณาต่างๆว่าพี่ทำผิดไร ทำไมเราถึงทำกับแกแบบนิ เราก้อบอกแกไปพี่ดีทุกอย่าง แต่ไม่ให้พื้นที่ส่วนตัวเราบ้าง...วันนี้แกพาไปพบเพื่อนแกพยายามให้เพื่อนๆช่วยพูดกับเราเรื่องขอคืน แต่เราปฎิเสธ พร้อมกับให้เหตุผล พี่จ. พร้อมจะเปลี่ยนนิสัย เราจึงบอกเราเคยให้โอกาสแร้วครั้งนึง แต่พี่จ. กลับไม่คว้ามันไว้ แถมทำมันแย่กว่าเดิม เราก้อขอโทดไป และขอให้แกดูแลตัวเองให้ดี รักษานิสัยดีดีของเค้าเอาไว้ ตลอดระยะเวลาที่เราเลิกกับพี่จ. ชีวิตเราแฮปปี้ขึ้นมาก ในเรื่องของไม่มีคนชวนทะเลาะ พี่ฮ.เทคแคร์เราดี แต่พี่เค้าชอบสูบบุหรี่ อรกๆเราก้อไม่เท่าไหร่ หลังๆสุขภาพเราแย่มากก ถึงแย่ที่สุด เพราะทั้งสูบเองทั้งยุใก้ แต่เราก้อพยายามไม่คิดอะไร เพราะมันเปนสิ่งที่เราเลือกแล้ว
....สิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก้อเกิดขึ้น เมื่อพี่ท. มาสมัครงานที่เดียวกันกับพวกเรา ขากลับ พี่เค้าเข้าไปกอดคอพี่ฮ. แล้วบอกว่าเรากับพี่ท. เคยมีอะไรกัน ทีแรกเราไม่รุ๊ ได้แต่ระแวง แต่ด. ได้ยินแล้วมาบอกเรา ตอนนั้น...เราโกดมาก เราไม่รุ๊จะทำยังไง เราก้อเลยร้องไห้แล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้น คิดว่าพี่ฮ. ต้องรับไม่ได้แล้วขอเลิกเราแน่ ผิดคาด...พี่ฮ. วิ่งตามเรามาพร้อมกับจะต่อยพี่ท. ว่าไม่ให้เกียรติเรา มีความเปนคนหรือป่าว พี่ฮ. ปลอบเรา บอกไม่ต้องคิดมาก พี่ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย พี่ยอมรับเราได้ทุกอย่าง ไม่เปนไรนะ พอเราได้ฟัง เรารุ๊สึกดีขึ้นเปนกองเลย แล้วรุ๊สึกรักพี่ฮ. มากขึ้นเรื่อยๆ เราสองคนเข้าใจกันดีมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน มีกินก้อมีด้วยกัน อดก้ออดด้วยกัน(ตอนนิ๊เราเรียนยุปี2 ไม่ได้ขอเงินพ่อแม่กันทั้งคู่) เราตั้งใจทำงานกันมาก จึงได้เท่วบ่อยขึ้น
...และแล้ววันเสียตัวให้พี่ฮ. ก้อมาถึง วันนั้นพี่ฮ. พาเราไปเจอแม่พี่ฮ. ตื่นเต้นมากก ไม่รุ๊แม่เค้าจะชอบเราหรือป่าว เราทำตัวไม่ถูก เกร็งไปหมด แต่พอเจอจิงๆ ลๆพี่เค้าใจดีมากกกกก เปนกันเองสุดๆ เราก้อได้ทำความรุ๊จักกับแม่พี่ฮ. พอแม่พี่ฮ. ออกไปทำงานตอนเยน พี่ฮ. จูงมือเราเข้าห้องน้ำ ตอนนั้นเราตกใจมาก แต่ก้อไม่ได้ฝืนอะไรมาก เเค่เกร็งๆทำตัวไม่ถูก เราก้อมีอะไรกัน พี่เค้าพอใจในตัวเรามาก หลายรอบเลยทีเดียว...พี่เค้ากอดเรา หอมเรา แล้วบอกพี่ไม่มีวันทิ้ง วันนั้นเรานอนค้างคืนที่บ้านแม่พี่เค้าโดยนอนเตียงเดียวกันแต่มีแม่พี่เค้านอนกลาง... วันรุ่งขึ้นเราก้อเดินทางกลับมหาลัย... เราใช้ชีวิตประจำวันยุกับพี่เค้าเสมอ ทุกวันเราต้องเจอหน้ากันทุกเยน จนกระทั่งภึงวันที่เราตัดสินใจออกไปใช้ชีวิตคู่ด้วยกันที่หอพักข้างนอก...
....ทุกๆวันเวลาบ่ายโมง เราก้อจะลงมาข้างล่างหอเพื่อที่จะนั่งรถไปทำงานกับพี่ฮ. พี่ส. แล้วก้อพี่ๆอีกหลายๆคน รวมถึงด. ระหว่างเรากับพี่ฮ. เริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เพราะกลับบ้านเราก้อจะกลับพร้อมกัน นิสัยเดิมเราเริ่มออกลาย...เราไม่รับโทสับพี่จ.เลย หรือหลายๆสายค่อยรับ เพราะรุ๊ว่ารับต้องมีเรื่องทะเลาะแน่ ก้อเลยต้องรับเพื่อให้เรื่องจบๆไป (อ้อ...ลืมเล่าว่าตอนที่บริษัทจัดทริปแล้วพี่จ. ไปงานด้วยพี่จ. เหมือนจะสังเกตุเราได้ว่าเราชอบแอบมองพี่ฮ. บ่อยๆ แต่แกไม่ได้พูดอะไรออกมาจนกระทั่งกลับจากทริป) พี่จ. ชอบถามเราว่า ฮ. ไปรถคันเดียวกันกับเราไหม ถ้าเราตอบใช่ พี่จ. ก้อจะถามทันทีว่านั่งใก้กันหรือป่าว เราก้อตอบแบบอึกอัก หรือหลายครั้งเวลาพี่จ. โทมาเราก้อไม่รับ พอใก้ขึ้นห้องทีไรก้อจะทะเลาะกันจนทำให้เราไม่อยากขึ้น พี่ฮ. ก้อจะคอยยุเปนเพื่อน เพื่อฟังเราระบายและปรี๊ดแตกใส่ พี่เค้าก้อจะนิ่ง..และฟัง ตลอดระยะเวลาช่วงนึงนี้เราพยายามถามตัวเองว่าเรารุ๊สึกดีกับไค. รุ๊สึกสบายใจเมื่อยุกับไค เราถามตัวเองเสมอ จนหลายๆครั้งดราต้องหันไปพึ่งบุหรี่ เพราะเวลาเราสูบเรามักจะหายเครียด แต่กว่าจะหายก้อเล่นเอาซะเกือบหมดซองเสมอ...เราเปนแบบนี้แทบทุกวัน จนด. เข้ามาเตือนสติเรา ว่าทำแบบนี้ไม่มีไรดีขึ้น มีแต่จะแย่ลงทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ ด. บอกว่าให้เราตัดสินใจ เท่านั้นแหละ เราร้องไห้เลย เพราะเราเกลียดการตัดสินใจมาก กลัวมาก กลัวผิดพลาด เพราะในชีวิตเรานับครั้งเรื่องการตัดสินใจได้เลย ด. เลยบอกว่า ไม่ว่าเกิดไรขึ้นเราต้องยอมนับการตัดสินใจเราให้ได้ เพราะเราตัดสินใจไปแล้ว เราจึงตัดสินใจที่จะเลิกกับพี่จ. (ช่วงนี้เราคุยกับพี่ฮ. ทุกคืน พี่ฮ. ร้องเพลงให้เราฟังเสมอ พร้อมดีดกีต้า จนกระทั่งเราหลับ...แต่ก่อนจะคุยกับพี่ฮ. เราจะบอกพี่จ.ว่าเพลีย ขอนอน ประมานนี้) พี่ฮ.ตอนนั้นทำให้เรารุ๊สึกถึงความอบอุ่นมากทุกๆครั้งที่ยุด้วยกัน...
....พอรุ๊ว่าพี่ฮ.ต้องกลับบ้าน เพื่อไปคัดเลือกทหาร ใจแป่วมาก เพราะว่ากัวที่ต้องห่างกัน...พอพี่ฮ. บอกว่าพี่ไปไม่นานหลอกพี่แค่ไปทำเรื่องขอผ่อนผันเราก้อเลยโล่งอก....ตลอดระยะเวลาคืนนั้นเราตัดสินใจจะเลิกกับพี่จ. เด็ดขาด เพราะรุ๊สึกว่ายืดเยื้อ และไม่มีความสุข ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ไปไหนไม่ได้ เหมือนชีวิตมีกรอบ ทั้งๆที่พ่อแม่และครอบครัวไม่เคยทำขนาดนี้ เราจึงโมบอกพี่จ. ว่าเราขอเลิก พี่จ.เลยบอกให้ลงไปคุย เราจึงตัดสินใจไปตจว. วันรุ่งขึ้น ระหว่างทางที่เราจะไปตจว. พี่ฮ. ได้โทมาบอก พี่ไม่ขอผ่อนผันแล้วนะ พี่จะเสี่ยงดวงจบใบดำใบแดง พอเราฟังเท่านั้นแทบทรุด กลัวพี่เค้าจะได้ เราไม่รุ๊ทำไง ได้แต่ให้กำลังใจพี่เค้าพร้อมกับตั้งสติ พอเราไปถึงพี่จ. พี่จ. ก้อเปิดห้องที่คอนโดเช่าให้พร้อมกับเข้ามากอดเราแล้วถามพร้อมร้องไห้ เราก้อเกือบใจอ่อน แต่เราไม่รุ๊ทำไง ตลอดระยะเวลาที่ยุกับพี่จ. พี่ฮ. ก้อจะโทมาตลอด เราก้อรับปกติ ไม่มีไรปิดพี่จ. เพื่อที่เค้าจะทำใจได้ พี่จ.พรรณาต่างๆว่าพี่ทำผิดไร ทำไมเราถึงทำกับแกแบบนิ เราก้อบอกแกไปพี่ดีทุกอย่าง แต่ไม่ให้พื้นที่ส่วนตัวเราบ้าง...วันนี้แกพาไปพบเพื่อนแกพยายามให้เพื่อนๆช่วยพูดกับเราเรื่องขอคืน แต่เราปฎิเสธ พร้อมกับให้เหตุผล พี่จ. พร้อมจะเปลี่ยนนิสัย เราจึงบอกเราเคยให้โอกาสแร้วครั้งนึง แต่พี่จ. กลับไม่คว้ามันไว้ แถมทำมันแย่กว่าเดิม เราก้อขอโทดไป และขอให้แกดูแลตัวเองให้ดี รักษานิสัยดีดีของเค้าเอาไว้ ตลอดระยะเวลาที่เราเลิกกับพี่จ. ชีวิตเราแฮปปี้ขึ้นมาก ในเรื่องของไม่มีคนชวนทะเลาะ พี่ฮ.เทคแคร์เราดี แต่พี่เค้าชอบสูบบุหรี่ อรกๆเราก้อไม่เท่าไหร่ หลังๆสุขภาพเราแย่มากก ถึงแย่ที่สุด เพราะทั้งสูบเองทั้งยุใก้ แต่เราก้อพยายามไม่คิดอะไร เพราะมันเปนสิ่งที่เราเลือกแล้ว
....สิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก้อเกิดขึ้น เมื่อพี่ท. มาสมัครงานที่เดียวกันกับพวกเรา ขากลับ พี่เค้าเข้าไปกอดคอพี่ฮ. แล้วบอกว่าเรากับพี่ท. เคยมีอะไรกัน ทีแรกเราไม่รุ๊ ได้แต่ระแวง แต่ด. ได้ยินแล้วมาบอกเรา ตอนนั้น...เราโกดมาก เราไม่รุ๊จะทำยังไง เราก้อเลยร้องไห้แล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้น คิดว่าพี่ฮ. ต้องรับไม่ได้แล้วขอเลิกเราแน่ ผิดคาด...พี่ฮ. วิ่งตามเรามาพร้อมกับจะต่อยพี่ท. ว่าไม่ให้เกียรติเรา มีความเปนคนหรือป่าว พี่ฮ. ปลอบเรา บอกไม่ต้องคิดมาก พี่ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย พี่ยอมรับเราได้ทุกอย่าง ไม่เปนไรนะ พอเราได้ฟัง เรารุ๊สึกดีขึ้นเปนกองเลย แล้วรุ๊สึกรักพี่ฮ. มากขึ้นเรื่อยๆ เราสองคนเข้าใจกันดีมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน มีกินก้อมีด้วยกัน อดก้ออดด้วยกัน(ตอนนิ๊เราเรียนยุปี2 ไม่ได้ขอเงินพ่อแม่กันทั้งคู่) เราตั้งใจทำงานกันมาก จึงได้เท่วบ่อยขึ้น
...และแล้ววันเสียตัวให้พี่ฮ. ก้อมาถึง วันนั้นพี่ฮ. พาเราไปเจอแม่พี่ฮ. ตื่นเต้นมากก ไม่รุ๊แม่เค้าจะชอบเราหรือป่าว เราทำตัวไม่ถูก เกร็งไปหมด แต่พอเจอจิงๆ ลๆพี่เค้าใจดีมากกกกก เปนกันเองสุดๆ เราก้อได้ทำความรุ๊จักกับแม่พี่ฮ. พอแม่พี่ฮ. ออกไปทำงานตอนเยน พี่ฮ. จูงมือเราเข้าห้องน้ำ ตอนนั้นเราตกใจมาก แต่ก้อไม่ได้ฝืนอะไรมาก เเค่เกร็งๆทำตัวไม่ถูก เราก้อมีอะไรกัน พี่เค้าพอใจในตัวเรามาก หลายรอบเลยทีเดียว...พี่เค้ากอดเรา หอมเรา แล้วบอกพี่ไม่มีวันทิ้ง วันนั้นเรานอนค้างคืนที่บ้านแม่พี่เค้าโดยนอนเตียงเดียวกันแต่มีแม่พี่เค้านอนกลาง... วันรุ่งขึ้นเราก้อเดินทางกลับมหาลัย... เราใช้ชีวิตประจำวันยุกับพี่เค้าเสมอ ทุกวันเราต้องเจอหน้ากันทุกเยน จนกระทั่งภึงวันที่เราตัดสินใจออกไปใช้ชีวิตคู่ด้วยกันที่หอพักข้างนอก...
แสดงความคิดเห็น
คิดดีหรือยังที่ตัดสินใจครั้งนี้....