ผมอยากถามเกี่ยวกับเรื่องเพื่อน(รัก)น่ะครับ

ผมเป็นคนเงียบๆครับ บางทีแค่อยู่เฉยทุกคนก็กลัวแล้ว ผมจึงไม่มีเพื่อนเลย
แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งครับ เขาไม่กลัวผมเลยสักนิด เข้ามาคุยอย่างเป็นธรรมชาติ
ผมกับเธอสนิทกันมาก เธอเป็นคนที่ป๊อปมาก ผมรู้สึกโชคดีที่เจอเธอ
แต่ก่อนผมก็คิดแค่เพื่อนเท่านั้นจริงๆ เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด ผมจะไม่ลืมเธอต่อให้ต้องจากกัน
แต่แล้ว.....พอถึงปิดเทอม...ผมไม่ได้เจอเธอ....ผมจึงรู้ตัวเองว่าตอนนี้....
การที่ผมขาดเธอไปนั้นเป็นความเจ็บปวดที่สุด ผมเหงามาก อยากเจอเธอ อยากคุยกับเธอ...
นั่นก็คือว่าผมชอบและรักเธอตั้งแต่วันนั้น...วันแรกที่เธอได้ก้าวเขามาในชีวิตผม....
ผมรู้สึกผิดมาก รู้สึกเหมือนผมหักหลังเธอ เธอเป็นเพื่อนที่ดีกับผมมาตลอด แต่ผมกลับ....
หักหลังเธอ....ทรยศเธอ..โดยการที่ผมชอบเธอและรักเธอสุดหัวใจ...
ผมพยายามจะไม่คิด...พยายามลืมมันไป..."ผมไม่ได้ชอบเธอ..ผมไม่ได้รักเธอ...เธอเป็นเพื่อนๆ"
ผมเตือนตัวเองตลอด....แต่มันทรมานมากครับ....ผมอึดอัดอยากพูดออกไป...
แต่ถ้า....เธอไม่คิดเหมือนผมขึ้นมาล่ะ.....จะเกิดอะไรขึ้น......เธอจะเกลียดผมไหม....
ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆครับ ในกรณีนี้ผมควรทำยังไงต่อดีครับ ใครรู้ช่วยบอกผมทีเถอะครับ
ช่วยบอกผม....ช่วยให้คำตอบผมที.....
ขอบคุณครับ