กระทู้แรกเลยครับ ผิดพลาดขออภัยครับ
แต่ผมจะเล่าถึงที่มาของผมกับผู้หญิงคนนี้ด้วย **ย้ำว่ายาว แต่อยากให้ลองอ่านครับ**
ผมกับแฟนตอนอยู่ม.6 รักกันมากๆเลยครับ ผ่านเรื่องอะไรหลายๆอย่างมาด้วยกันมากมาย เราคุยกันถึงเรื่อวอนาคต....ยันแต่งงาน(จริงจังมาก)
กิจวัตรประจำวันของพวกเราคือ กลับบ้านด้วยกันตลอดทุกวัน(บ้านใกล้กันมากๆ) กลับทางเดียวกันด้วย เราทำกับมาเกือบครึ่งปี รักกันมากๆ
แต่มีช่วงนึงที่ผมงอนแฟนอยู่ แฟนผมก้จิตตกเพราะผมนี่แหละ(ผมงอนไม่เข้าเรื่อง)และ แฟนผมก็ไปมีตติ้งมหาลัย คงไปเจอรุ่นพี่ที่นั่น(หล่อๆ) พอกลับมาแฟนก็เริ่มไม่เหมือนเดิม เรา2คนต้องแยกมหาลัยกันด้วย เพราะคณะที่เลือกคนละที่ แต่ทางกลับบ้านทางเดียวกัน
ผมก็ถามแฟนว่าเป็นอะไรเหรอ...แฟนก็เหมือนจะไม่ค่อยแอคทีฟกับผมเหมือนปกติ.....
ผมเองก็เริ่มรู้แล้วว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ(พอดีเป็นพวกรู้ดี)เพราะก่อนหน้านี้แฟนเคยเล่าว่า เจอรุ่นพี่หล่อๆเยอะ มีแอบกรี๊ดบ้างไรบ้าง
แฟนบอกให้ผมหวงให้มากๆ ผมก็บอกแฟนว่าผมหวงมากๆอยู่แล้ว ซึ่งผมเองก็รักผู้หญิงคนนี้คนเดียวมาตลอดม.ปลาย กว่าจะขอเป็นแฟนได้55
เราบอกรักกันทุกวันเหมือนปกติ
จนผมถามแฟนว่า มีอะไรอยากบอกรึเปล่า แฟนผมบอกว่า คือ เราไปกันได้จริงๆเหรอ...
ผมตกใจมาก ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงคิดแบบนี้ละ แฟนบอกว่าเธอทำผมงอนบ่อย กลัวผมเสียใจ.
ผมก็บอกว่า ผมงอนไม่ถึงวันก็หายแล้ว แล้วก็กลับมารักกันเหมือนปกติ
หลังจากนนั้นผมก็พยายามคุยกัยเธอถึงเรื่องของเราให้มากๆ นึกถึงเรื่องของเราให้มากๆ
จนสุดท้าย ผมก็รุ้ว่า เธอไปชอบรุ่นพี่คนนึงที่คณะ ผมรุ้สึกเหมือนหัวใจแตกสลาย
ผมรุ้สึกว่า ถ้าวันนั้นผมไม่ไปงอนเธอ จนเธอต้องไปคิดมาก อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
เพราะเรารุ่จักกันและกันดีมากๆ เรารุ้ทุกอย่างทั้งสิ่งที่ชอบสิ่งที่เกลียด เราเป็นมากยิ่งกว่าคนรักกันทั่วๆไป
ผมเสียใจร้องไห้หนักมากๆถึงครึ่งเดือน. พยายามส่งข้อความไปหาเธอ พูดถึงเรื่องของเราต่างๆนาๆ แต่เธอเหมือนจะไม่ค่อยสนใจผม
ผมบอกว่าเธอ จะทำให้เธอกลับมารักผมอีกครั้งให้ได้ ...เธอบอกว่าอย่าเลย เธอไม่คุยซ้อนสองคน
ผมก็เจ็บเข้าไปอีก ผมรุ้สึกเหมือนใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ประมาณว่า เธอเลิกรักผมไปแล้ว แต่อย่างน้อยก็คุยกับผมหน่อยนะ
เธอไม่ตอบข้อความผมเลย แค่อ่านผ่านๆไป....
ผมถามเธอไปว่า "แล้วเรื่องอนาคต ความฝัน ความรักของเราละ ยอมทิ้งมันไปหมด้ลยเหรอ" เธอก๋ไม่ได้ตอบอะไร
ผมเองก็เจ็บใจตัวเอง. ในฐานะผู้ชายคนนึง เหมือนถูกแย่งคนรักไป
ผมถามเธอว่า เธอรักพี่คนนั้นมากๆเลยเหรอ ถึงได้ลืมเรื่องความฝันทุกอย่าง ที่เราคุยกัน ช่วยกันประคับประครองร่วมสร้างกันมา
ผมเองถึงจะเรียนมหาลัยคนละที่ ผมก็มั่นใจว่า รักคนนี้ได้คนเดียวแน่นอน.
อดีต...
ก่อนจะมาคบกับผู้หญิงคนนี้ ผมชอบผญเยอะมาก แต่ไม่ได้ขอเป็นแฟนสักคน
และผู้หญิงคนนี้บอกสายตาผมนะ เหมือนคนเจ้าชู้.....แต่เราก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก เธอย้ายมานั่งข้างๆผม เป็นครั้งแรกที่มีผญมานั่งข้างๆผม(อยู่ชายล้วนมาก่อน)เราใช้ชีวิตวัยเรียนด้วยกันม.ปลาย มีครั้งนึงที่เราไปค่ายของรร. แล้วมีโอกาสได้อยู่กันสองต่อสอง ผมมองหน้าผญคนนี้ เรานิ้มเขินๆให้กันละกัน
ผมรุ้ได้เลยว่าเรารุ้สึกเหมือนกัน ผมก็บอกชอบผญคนนั้น ผมรุ้ว่าเธอก็ชอบแต่ผมไม่ได้ขอเป็นแฟน.....
ช่วงปิดเทอมเราได้มีโอกาสไปเที่ยวกันบ้างนิดหน่อย แต่แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้
มีครั้งนึง ในช่วงม.ปลาย ผมเคยทำเธอเลยใจ ทิ้งเธอไป(ยังไม่ได้คบ แต่มีความรุ้สึกเริ่มรักกัน)
ตอนนั้นเธอพยายามตื้อให้ผมเลิกโทษตัวเอง ตอนนั้นผมทำให้เธอเสียใจ(ไม่บอกนะครับว่าเรื่องอะไร). ผมได้แต่โทษตัวเองว่า ผมมันแน่ไม่คู่ควรกับผญคนนี้
จนเธอร้องไห้หนักมาก จนต้องเข้ารพไป....
หลังจากนั้นเปิดเทอมผมก็เจอผญคนนี้ในห้องเรียน เราเรียนห้องเดียวกัน เราขึ้นม.6 มา ห้องเดียวกัน ผมมองหน้าเธอไม่ติดเลย. ผมทำเธอเสียใจ ผมให้อภัยตัวเองไม่ได้ แต่ผมก็ยังรักเธออยู่ แต่เธอก็คงตื้อผมไม่ไหว เลยไปคุยกับผชคนนึง ผมไม่รุ้ว่าใคร ตอนนั้นเธอไม่สนใจจะคุยกับผมเลย. ผมต้องทำใจกล้า มั่นหน้าเอามากๆเพื่อเข้าไปคุยกับเธออีกครั้งนึง ผมโทรไปบอกเธอว่า ยังชอบเธออยู่ แต่เธอบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ผมรุ้สึกเหมือนใจสลาย ว่าผมทำอะไรลงไป ทำเธอเสียใจไปแล้ว ยังกล้ากลับมาคุยอีก แถมเธอก้มีคนคุยอยู่แล้วด้วย ผมตัดสินใจว่า อย่างน้อยก็ต้องทำให้เธอกลับมาคุยกับผมให้ได้
ผมเองก็ชอบผญคนนี้มาถึง 1 ปีเต็มๆ จนผมชวนเธอคุยบ่อยๆ เธอเองก็เริ่มกลับมาคุย ยิ้มกับผมเหมือนเดิม จนในที่สุดผมก็ขอเธอคบได้สำเร็จ
เรารักกันมาก เธอเป็นผู้หญิงน่ารัก ขี้เล่น ผิวขาว เราคุยถึงเรื่องอนาคตกันบ่อยๆ ว่าอยากแต่งงานกัน เธอบอกกับผมว่า"อย่าทิ้งเธอไปไหน ต้องรักเธอให้มากๆนะ" ผมเองก็สาบานกับตัวเองไว้ว่า จะไม่ทิ้งเธอไปอีกแล้ว จะไม่มีวันบอกเลิกเธอเด็ดขาด
ย้อนกลับมาวันที่ผมรุ้ว่า เธอไปชอบรุ่นพี่ที่มหาลัย ผมถามเธอว่า เธอรักพี่คนนั้นมากๆเหรอ. เธอบอกไม่ใช่อย่างนั้น "แค่ชอบ" เธอบอกชอบกับรักไม่เหมือนกัน
ผมเองก็เสียใจ เอาแต่โทษตัวเองอีกครั้ง ว่าถ้าผมไม่งอนเธอบ่อยๆ เธออาจจะไม่ไปชอบรุ่นพี่เขาก็ได้ เธอบอกว่า รุ่นพี่นิสัยคล้ายๆกัน เลยชอบ แต่ผมคิดว่า สักวันเธออาจจะรักรุ่นพี่คนนั้นก็ได้
เธอบอกเลิกผม บอกว่าอยากให้ผมหารักใหม่ ผมจะไปทำได้ยังไงกันครับ ผมรักผญคนนี้มาตลอด กลับบ้านด้วยกันตลอด ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด บ้านใกล้กันนิดเดียว บอกรักกันทุกคืน พูดเรื่องอนาคตด้วยกันตลอด คบกันมาเกือบครึ่งปี สำหรับผมมันยาวนานและมีความสุขที่สุดในชีวิตของผมเลย
ช่วงที่คบกัน. เธอมองตาผมแล้วบอกกับผมว่า "สายตาของผมตอนนี้ ไม่ใช่คนเจ้าชู้แล้วนะ" วันนั้นผมแทบร้องไห้ เธอมองผมออกด้วย ผมรักผู้หญิงคนนี้มาก
เธอจะรุ้มั้ยว่าผมคิดเรื่องของเรามาตลอด ผมวางแผนการทำงานหลังเรียนจบ. เรื่องแต่งงาน ไว้หมดแล้ว. รวมทั้งความรักที่ผมมีให้ตลอด
ผมเองก็รุ้สึกผิดที่งอนบ่อยๆ แต่ก็จะไม่ทำแบบเดิมอีก แต่เหมือนเธอไม่ให้โอกาสผม ไม่คุยกับผมเลย เธอบอกว่า อย่าพยายามเลย เธอบอกว่าชอบรุ่นพี่คนนั้น. เธอมีความสุขดี เธอบอกว่า ไม่ได้รักผมแล้ว....
ผมเองก็รอผญคนนี้มาหนึ่งปี ผมเองก็ยังหวังยังรออยู่ ว่าสักวัน เธออาจจะมีผมอยู่ในใจ เธออาจจะแค่ชอบคนอื่นเพียงชั่ววูบที่นิสัยหรือหน้าตา
ผมผ่านความรักมาเยอะมาก
ผมคิดว่า "การที่เรารักใครสักคนนึง เราต้องรักเขาให้มากๆ อย่าเผื่อใจเผื่อเจ็บ เราต้องทุ่มเทกับมัน รักกันนานๆ กอดกันแน่นๆ อย่าปล่อยมือกันเด็ดขาด
การที่หลายๆคนบอกว่า เจอคนที่ดีกว่าเลยเลือกไปหาเขา สำหรับผมแล้วถ้าคนปัจจุบันดีอยู่แล้ว รักกันมานาน ผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกัน
ต่อให้มีคนอื่นที่ดีกว่าเข้ามา ก็อย่าไปสนใจ. แต่ถ้าคุณสนใจ ก็แปลว่า "คุณยังไม่รุ้จักพอ" คุณไม่รักคนปัจจุบันของคนด้วยหัวใจทั้งหมดจริงๆ"
ผมเองตอนนี้ก็ยังเชื่อว่า เค้าอาจจะรักผม อยู่บ้างไม่มากก็น้อย เพราะผมผูกพันก็เธอมาก รักสุดใจของผมเลย เธอจะไปคบกับใครก็ได้ เพราะผมจะลองรอเธอ
ผมอยากรู้ว่าผมจะมีโอกาสมั้ย ที่เธอจะกลับมาหาผม ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม อีกนานกว่าจะเปิดมหาลัย ถ้าผมห่างออกมาเงียบๆ เธอจะคิดถึงผมมั้ย
รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าที่ทำอยู่ มันคืออะไร ผมอาจจะเข้าข้างตัวเองไปบ้าง แต่คนรักกัน มันย่อมผูกพันเป็นธรรมดาใช่มั้ยครับ
ตอนนี้ผมก็ตัดสินใจว่าจะรอครับ อาจจะ1-3ปี ในช่วงมหาลัย เผื่อได้เจอกัน อาจจะยังรักผมอยู่ เพราะผมมั่นใจในตัวเองเรื่องไม่นอกใจ
สำหรับผู้หญิงหลายคนอาจจะสมน้ำหน้าที่ผมงอนบ่อย เพราะผชไม่น่างอน ผมเองก็ขอยอมรับว่า ผมแย่เอง
ก่อนที่ผมจะได้คบกับผญคนนี้ เธอเคยพูดไว้ว่า " ทำไมไม่รักษามันไว้ตอนที่มันยังอยู่ " ผมเองก็หวังว่า เธอจะจำประโยคนี้ที่เคยพูดกับผมไว้เมื่อนานมาแล้ว
ยาวไปนิด ขอโทษครับ//อารมณ์ล้วน
ปล.ผมไม่โกรธเธอเลย ผมรู้สึกผิดที่งอนบ่อย เหมือนเป็นคนทำลายทุกอย่างเองกับมือ ผมมีโอกาสเจอเธอทุกครั้งที่กลับไปได้ทุกวัน มันจะเป็นไปได้มั้ย ถึงจะอยู่มหาลัย ก็ยังกลับมารักกันได้
เลิกกับแฟนก่อนขึ้นมหาลัย เพราะแฟนไปชอบรุ่นพี่ที่มหาลัย
แต่ผมจะเล่าถึงที่มาของผมกับผู้หญิงคนนี้ด้วย **ย้ำว่ายาว แต่อยากให้ลองอ่านครับ**
ผมกับแฟนตอนอยู่ม.6 รักกันมากๆเลยครับ ผ่านเรื่องอะไรหลายๆอย่างมาด้วยกันมากมาย เราคุยกันถึงเรื่อวอนาคต....ยันแต่งงาน(จริงจังมาก)
กิจวัตรประจำวันของพวกเราคือ กลับบ้านด้วยกันตลอดทุกวัน(บ้านใกล้กันมากๆ) กลับทางเดียวกันด้วย เราทำกับมาเกือบครึ่งปี รักกันมากๆ
แต่มีช่วงนึงที่ผมงอนแฟนอยู่ แฟนผมก้จิตตกเพราะผมนี่แหละ(ผมงอนไม่เข้าเรื่อง)และ แฟนผมก็ไปมีตติ้งมหาลัย คงไปเจอรุ่นพี่ที่นั่น(หล่อๆ) พอกลับมาแฟนก็เริ่มไม่เหมือนเดิม เรา2คนต้องแยกมหาลัยกันด้วย เพราะคณะที่เลือกคนละที่ แต่ทางกลับบ้านทางเดียวกัน
ผมก็ถามแฟนว่าเป็นอะไรเหรอ...แฟนก็เหมือนจะไม่ค่อยแอคทีฟกับผมเหมือนปกติ.....
ผมเองก็เริ่มรู้แล้วว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ(พอดีเป็นพวกรู้ดี)เพราะก่อนหน้านี้แฟนเคยเล่าว่า เจอรุ่นพี่หล่อๆเยอะ มีแอบกรี๊ดบ้างไรบ้าง
แฟนบอกให้ผมหวงให้มากๆ ผมก็บอกแฟนว่าผมหวงมากๆอยู่แล้ว ซึ่งผมเองก็รักผู้หญิงคนนี้คนเดียวมาตลอดม.ปลาย กว่าจะขอเป็นแฟนได้55
เราบอกรักกันทุกวันเหมือนปกติ
จนผมถามแฟนว่า มีอะไรอยากบอกรึเปล่า แฟนผมบอกว่า คือ เราไปกันได้จริงๆเหรอ...
ผมตกใจมาก ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงคิดแบบนี้ละ แฟนบอกว่าเธอทำผมงอนบ่อย กลัวผมเสียใจ.
ผมก็บอกว่า ผมงอนไม่ถึงวันก็หายแล้ว แล้วก็กลับมารักกันเหมือนปกติ
หลังจากนนั้นผมก็พยายามคุยกัยเธอถึงเรื่องของเราให้มากๆ นึกถึงเรื่องของเราให้มากๆ
จนสุดท้าย ผมก็รุ้ว่า เธอไปชอบรุ่นพี่คนนึงที่คณะ ผมรุ้สึกเหมือนหัวใจแตกสลาย
ผมรุ้สึกว่า ถ้าวันนั้นผมไม่ไปงอนเธอ จนเธอต้องไปคิดมาก อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
เพราะเรารุ่จักกันและกันดีมากๆ เรารุ้ทุกอย่างทั้งสิ่งที่ชอบสิ่งที่เกลียด เราเป็นมากยิ่งกว่าคนรักกันทั่วๆไป
ผมเสียใจร้องไห้หนักมากๆถึงครึ่งเดือน. พยายามส่งข้อความไปหาเธอ พูดถึงเรื่องของเราต่างๆนาๆ แต่เธอเหมือนจะไม่ค่อยสนใจผม
ผมบอกว่าเธอ จะทำให้เธอกลับมารักผมอีกครั้งให้ได้ ...เธอบอกว่าอย่าเลย เธอไม่คุยซ้อนสองคน
ผมก็เจ็บเข้าไปอีก ผมรุ้สึกเหมือนใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ประมาณว่า เธอเลิกรักผมไปแล้ว แต่อย่างน้อยก็คุยกับผมหน่อยนะ
เธอไม่ตอบข้อความผมเลย แค่อ่านผ่านๆไป....
ผมถามเธอไปว่า "แล้วเรื่องอนาคต ความฝัน ความรักของเราละ ยอมทิ้งมันไปหมด้ลยเหรอ" เธอก๋ไม่ได้ตอบอะไร
ผมเองก็เจ็บใจตัวเอง. ในฐานะผู้ชายคนนึง เหมือนถูกแย่งคนรักไป
ผมถามเธอว่า เธอรักพี่คนนั้นมากๆเลยเหรอ ถึงได้ลืมเรื่องความฝันทุกอย่าง ที่เราคุยกัน ช่วยกันประคับประครองร่วมสร้างกันมา
ผมเองถึงจะเรียนมหาลัยคนละที่ ผมก็มั่นใจว่า รักคนนี้ได้คนเดียวแน่นอน.
อดีต...
ก่อนจะมาคบกับผู้หญิงคนนี้ ผมชอบผญเยอะมาก แต่ไม่ได้ขอเป็นแฟนสักคน
และผู้หญิงคนนี้บอกสายตาผมนะ เหมือนคนเจ้าชู้.....แต่เราก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก เธอย้ายมานั่งข้างๆผม เป็นครั้งแรกที่มีผญมานั่งข้างๆผม(อยู่ชายล้วนมาก่อน)เราใช้ชีวิตวัยเรียนด้วยกันม.ปลาย มีครั้งนึงที่เราไปค่ายของรร. แล้วมีโอกาสได้อยู่กันสองต่อสอง ผมมองหน้าผญคนนี้ เรานิ้มเขินๆให้กันละกัน
ผมรุ้ได้เลยว่าเรารุ้สึกเหมือนกัน ผมก็บอกชอบผญคนนั้น ผมรุ้ว่าเธอก็ชอบแต่ผมไม่ได้ขอเป็นแฟน.....
ช่วงปิดเทอมเราได้มีโอกาสไปเที่ยวกันบ้างนิดหน่อย แต่แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้
มีครั้งนึง ในช่วงม.ปลาย ผมเคยทำเธอเลยใจ ทิ้งเธอไป(ยังไม่ได้คบ แต่มีความรุ้สึกเริ่มรักกัน)
ตอนนั้นเธอพยายามตื้อให้ผมเลิกโทษตัวเอง ตอนนั้นผมทำให้เธอเสียใจ(ไม่บอกนะครับว่าเรื่องอะไร). ผมได้แต่โทษตัวเองว่า ผมมันแน่ไม่คู่ควรกับผญคนนี้
จนเธอร้องไห้หนักมาก จนต้องเข้ารพไป....
หลังจากนั้นเปิดเทอมผมก็เจอผญคนนี้ในห้องเรียน เราเรียนห้องเดียวกัน เราขึ้นม.6 มา ห้องเดียวกัน ผมมองหน้าเธอไม่ติดเลย. ผมทำเธอเสียใจ ผมให้อภัยตัวเองไม่ได้ แต่ผมก็ยังรักเธออยู่ แต่เธอก็คงตื้อผมไม่ไหว เลยไปคุยกับผชคนนึง ผมไม่รุ้ว่าใคร ตอนนั้นเธอไม่สนใจจะคุยกับผมเลย. ผมต้องทำใจกล้า มั่นหน้าเอามากๆเพื่อเข้าไปคุยกับเธออีกครั้งนึง ผมโทรไปบอกเธอว่า ยังชอบเธออยู่ แต่เธอบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ผมรุ้สึกเหมือนใจสลาย ว่าผมทำอะไรลงไป ทำเธอเสียใจไปแล้ว ยังกล้ากลับมาคุยอีก แถมเธอก้มีคนคุยอยู่แล้วด้วย ผมตัดสินใจว่า อย่างน้อยก็ต้องทำให้เธอกลับมาคุยกับผมให้ได้
ผมเองก็ชอบผญคนนี้มาถึง 1 ปีเต็มๆ จนผมชวนเธอคุยบ่อยๆ เธอเองก็เริ่มกลับมาคุย ยิ้มกับผมเหมือนเดิม จนในที่สุดผมก็ขอเธอคบได้สำเร็จ
เรารักกันมาก เธอเป็นผู้หญิงน่ารัก ขี้เล่น ผิวขาว เราคุยถึงเรื่องอนาคตกันบ่อยๆ ว่าอยากแต่งงานกัน เธอบอกกับผมว่า"อย่าทิ้งเธอไปไหน ต้องรักเธอให้มากๆนะ" ผมเองก็สาบานกับตัวเองไว้ว่า จะไม่ทิ้งเธอไปอีกแล้ว จะไม่มีวันบอกเลิกเธอเด็ดขาด
ย้อนกลับมาวันที่ผมรุ้ว่า เธอไปชอบรุ่นพี่ที่มหาลัย ผมถามเธอว่า เธอรักพี่คนนั้นมากๆเหรอ. เธอบอกไม่ใช่อย่างนั้น "แค่ชอบ" เธอบอกชอบกับรักไม่เหมือนกัน
ผมเองก็เสียใจ เอาแต่โทษตัวเองอีกครั้ง ว่าถ้าผมไม่งอนเธอบ่อยๆ เธออาจจะไม่ไปชอบรุ่นพี่เขาก็ได้ เธอบอกว่า รุ่นพี่นิสัยคล้ายๆกัน เลยชอบ แต่ผมคิดว่า สักวันเธออาจจะรักรุ่นพี่คนนั้นก็ได้
เธอบอกเลิกผม บอกว่าอยากให้ผมหารักใหม่ ผมจะไปทำได้ยังไงกันครับ ผมรักผญคนนี้มาตลอด กลับบ้านด้วยกันตลอด ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด บ้านใกล้กันนิดเดียว บอกรักกันทุกคืน พูดเรื่องอนาคตด้วยกันตลอด คบกันมาเกือบครึ่งปี สำหรับผมมันยาวนานและมีความสุขที่สุดในชีวิตของผมเลย
ช่วงที่คบกัน. เธอมองตาผมแล้วบอกกับผมว่า "สายตาของผมตอนนี้ ไม่ใช่คนเจ้าชู้แล้วนะ" วันนั้นผมแทบร้องไห้ เธอมองผมออกด้วย ผมรักผู้หญิงคนนี้มาก
เธอจะรุ้มั้ยว่าผมคิดเรื่องของเรามาตลอด ผมวางแผนการทำงานหลังเรียนจบ. เรื่องแต่งงาน ไว้หมดแล้ว. รวมทั้งความรักที่ผมมีให้ตลอด
ผมเองก็รุ้สึกผิดที่งอนบ่อยๆ แต่ก็จะไม่ทำแบบเดิมอีก แต่เหมือนเธอไม่ให้โอกาสผม ไม่คุยกับผมเลย เธอบอกว่า อย่าพยายามเลย เธอบอกว่าชอบรุ่นพี่คนนั้น. เธอมีความสุขดี เธอบอกว่า ไม่ได้รักผมแล้ว....
ผมเองก็รอผญคนนี้มาหนึ่งปี ผมเองก็ยังหวังยังรออยู่ ว่าสักวัน เธออาจจะมีผมอยู่ในใจ เธออาจจะแค่ชอบคนอื่นเพียงชั่ววูบที่นิสัยหรือหน้าตา
ผมผ่านความรักมาเยอะมาก
ผมคิดว่า "การที่เรารักใครสักคนนึง เราต้องรักเขาให้มากๆ อย่าเผื่อใจเผื่อเจ็บ เราต้องทุ่มเทกับมัน รักกันนานๆ กอดกันแน่นๆ อย่าปล่อยมือกันเด็ดขาด
การที่หลายๆคนบอกว่า เจอคนที่ดีกว่าเลยเลือกไปหาเขา สำหรับผมแล้วถ้าคนปัจจุบันดีอยู่แล้ว รักกันมานาน ผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกัน
ต่อให้มีคนอื่นที่ดีกว่าเข้ามา ก็อย่าไปสนใจ. แต่ถ้าคุณสนใจ ก็แปลว่า "คุณยังไม่รุ้จักพอ" คุณไม่รักคนปัจจุบันของคนด้วยหัวใจทั้งหมดจริงๆ"
ผมเองตอนนี้ก็ยังเชื่อว่า เค้าอาจจะรักผม อยู่บ้างไม่มากก็น้อย เพราะผมผูกพันก็เธอมาก รักสุดใจของผมเลย เธอจะไปคบกับใครก็ได้ เพราะผมจะลองรอเธอ
ผมอยากรู้ว่าผมจะมีโอกาสมั้ย ที่เธอจะกลับมาหาผม ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม อีกนานกว่าจะเปิดมหาลัย ถ้าผมห่างออกมาเงียบๆ เธอจะคิดถึงผมมั้ย
รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าที่ทำอยู่ มันคืออะไร ผมอาจจะเข้าข้างตัวเองไปบ้าง แต่คนรักกัน มันย่อมผูกพันเป็นธรรมดาใช่มั้ยครับ
ตอนนี้ผมก็ตัดสินใจว่าจะรอครับ อาจจะ1-3ปี ในช่วงมหาลัย เผื่อได้เจอกัน อาจจะยังรักผมอยู่ เพราะผมมั่นใจในตัวเองเรื่องไม่นอกใจ
สำหรับผู้หญิงหลายคนอาจจะสมน้ำหน้าที่ผมงอนบ่อย เพราะผชไม่น่างอน ผมเองก็ขอยอมรับว่า ผมแย่เอง
ก่อนที่ผมจะได้คบกับผญคนนี้ เธอเคยพูดไว้ว่า " ทำไมไม่รักษามันไว้ตอนที่มันยังอยู่ " ผมเองก็หวังว่า เธอจะจำประโยคนี้ที่เคยพูดกับผมไว้เมื่อนานมาแล้ว
ยาวไปนิด ขอโทษครับ//อารมณ์ล้วน
ปล.ผมไม่โกรธเธอเลย ผมรู้สึกผิดที่งอนบ่อย เหมือนเป็นคนทำลายทุกอย่างเองกับมือ ผมมีโอกาสเจอเธอทุกครั้งที่กลับไปได้ทุกวัน มันจะเป็นไปได้มั้ย ถึงจะอยู่มหาลัย ก็ยังกลับมารักกันได้