สวัสดีครับผมเป็นนักเรียนม.ปลายที่กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยครับ
เเต่ปัญหาคือผมไม่รู้ว่าจะวางแผนอย่างไรจะปรึกษาใคร.เพราะว่าไม่ว่าเพื่อน พี่. ครอบครัว
เเละครูที่ปรึกษามีสาเหตุที่ทำให้ผมไม่สามารถปรึกษาได้
เพื่อน:เพราะผมเรียนข้ามจังหวัดตั้งเเต่อนุบาล
ทำให้ผมหาคนที่สนิทพอที่จะไปไหนด้วยกันยากมาก ไม่ใช่ว่าไม่มีเเต่ถ้าให้เขียนเพื่อนสนิทในข้อมูลผมก็มักเขียนชื่อคนข้างๆเเต่พออยู่นอกโรงเรียนถ้าไม่มีงานก็ไม่มีใครทักมาหาผมเลย
พี่:เป็นพี่คนเดียวที่ผมปรึกษาได้ตั้งเเต่เด็กพี่ผม
มักช่วยการบ้าน ซื้อขนมเล่นด้วยกัน. เเต่เมื่อพี่กำลังสอบเช้ามหาลัยพี่ใช้เวลาอ่านหนังสือผมก็ไม่กวนพี่เขาเเละพี่เข้ามหาลัยการคุยกันเริ่มน้อยลงจนผมรู้เรื่องของพี่ผมน้อยกว่าเพื่อนของพี่สาวอีกครับ
ครอบครัว:เป็นครอบครัวใหญ่ซึ่งฐานะปานกลางครับ ชีวิตผมถ้าเป็นแบบเมื่อก่อนผมคิดว่าดีมากๆ. ไม่ใหญ่เกินไปอบอุ่นมากๆ
เเต่พอพ่อกับเเม่หย่ากัน ครอบครัวก็จะเริ่มจับผิดนินทา เเละคนที่ทุกข์คือลูกครับ
ผมเครียดมากช่วงนั้น เเต่พอคิดว่าไม่ใช่
เรื่องที่ผมควรเข้าไปยุ่ง กลับให้เลือกจะอยู่กับใคร นี่คือไม่เกี่ยวหรอ?
ครู:ผมรักเเละเคารพความเป็นครูมากครับ
เวลาอาจารย์ว่าผมก็มักจะปรับปรุงเเก้ไข
เเต่พอขึ้นม.ปลายผมไม่รู้ว่าครูคนไหนจะช่วยผมได้. ครูเเนะเเนวก็มักจะยุ่งกับงาน เเล้วสายที่ผมเรียนคือวิทย์-คณิต จึงไม่มีครูคนไหนว่างพอที่จะคุยกับผมหรือให้คำปรึกษาเลย
เเละทางออกของผมในช่วงเเรกคือเล่นเกมส์นะ
เเต่ผมเป็นพวกอยากเก่งอยากเอาชนะ
ในที่สุดก็ติดเกมส์ เเต่พอเรียนหนักขึ้นก็เล่นน้อยลง. จนเลิกไป. เเละเคยมีคนรักในเกมส์เเต่พอคบกันไปสุดท้ายก็เลิกกันหมด
ผมไม่รู้ว่าจะคุยกับใครเพื่อนที่เรียนพิเศษก็กลายเป็นเรียบเทปหรือส่วนตัว
เวลาในการสนทนาเหมือนถูกปิดกัน
จากคนพูดมากมีความสร้างสรรค์ในการพูด
กลายเป็นเด็กเงียบๆพูดไม่เก่ง พวกคุณคิดอย่างไรกันครับผมขอความคิดเห็นของเเต่ละคนครับ
เคยเหงากันไหม?ผมอยากปรึกษาครับ
เเต่ปัญหาคือผมไม่รู้ว่าจะวางแผนอย่างไรจะปรึกษาใคร.เพราะว่าไม่ว่าเพื่อน พี่. ครอบครัว
เเละครูที่ปรึกษามีสาเหตุที่ทำให้ผมไม่สามารถปรึกษาได้
เพื่อน:เพราะผมเรียนข้ามจังหวัดตั้งเเต่อนุบาล
ทำให้ผมหาคนที่สนิทพอที่จะไปไหนด้วยกันยากมาก ไม่ใช่ว่าไม่มีเเต่ถ้าให้เขียนเพื่อนสนิทในข้อมูลผมก็มักเขียนชื่อคนข้างๆเเต่พออยู่นอกโรงเรียนถ้าไม่มีงานก็ไม่มีใครทักมาหาผมเลย
พี่:เป็นพี่คนเดียวที่ผมปรึกษาได้ตั้งเเต่เด็กพี่ผม
มักช่วยการบ้าน ซื้อขนมเล่นด้วยกัน. เเต่เมื่อพี่กำลังสอบเช้ามหาลัยพี่ใช้เวลาอ่านหนังสือผมก็ไม่กวนพี่เขาเเละพี่เข้ามหาลัยการคุยกันเริ่มน้อยลงจนผมรู้เรื่องของพี่ผมน้อยกว่าเพื่อนของพี่สาวอีกครับ
ครอบครัว:เป็นครอบครัวใหญ่ซึ่งฐานะปานกลางครับ ชีวิตผมถ้าเป็นแบบเมื่อก่อนผมคิดว่าดีมากๆ. ไม่ใหญ่เกินไปอบอุ่นมากๆ
เเต่พอพ่อกับเเม่หย่ากัน ครอบครัวก็จะเริ่มจับผิดนินทา เเละคนที่ทุกข์คือลูกครับ
ผมเครียดมากช่วงนั้น เเต่พอคิดว่าไม่ใช่
เรื่องที่ผมควรเข้าไปยุ่ง กลับให้เลือกจะอยู่กับใคร นี่คือไม่เกี่ยวหรอ?
ครู:ผมรักเเละเคารพความเป็นครูมากครับ
เวลาอาจารย์ว่าผมก็มักจะปรับปรุงเเก้ไข
เเต่พอขึ้นม.ปลายผมไม่รู้ว่าครูคนไหนจะช่วยผมได้. ครูเเนะเเนวก็มักจะยุ่งกับงาน เเล้วสายที่ผมเรียนคือวิทย์-คณิต จึงไม่มีครูคนไหนว่างพอที่จะคุยกับผมหรือให้คำปรึกษาเลย
เเละทางออกของผมในช่วงเเรกคือเล่นเกมส์นะ
เเต่ผมเป็นพวกอยากเก่งอยากเอาชนะ
ในที่สุดก็ติดเกมส์ เเต่พอเรียนหนักขึ้นก็เล่นน้อยลง. จนเลิกไป. เเละเคยมีคนรักในเกมส์เเต่พอคบกันไปสุดท้ายก็เลิกกันหมด
ผมไม่รู้ว่าจะคุยกับใครเพื่อนที่เรียนพิเศษก็กลายเป็นเรียบเทปหรือส่วนตัว
เวลาในการสนทนาเหมือนถูกปิดกัน
จากคนพูดมากมีความสร้างสรรค์ในการพูด
กลายเป็นเด็กเงียบๆพูดไม่เก่ง พวกคุณคิดอย่างไรกันครับผมขอความคิดเห็นของเเต่ละคนครับ