ผมอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ที่สำหรับผมคิดว่ามันเป็นรักครั้งแรก และรักครั้งเดียวของผม คือผมเล่าเรื่องไม่เก่งนะครับพึ่งจะตั้งกระทู้แนวนี้เป็นครั้งแรกยังก็ขออภัยด้วย เรื่องมันเกิดขึ้นในตอนที่ผมเรียนอยู่ ม.ปลาย ก่อนที่ผมจะเจอกับเธอผมเป็นคนเจ้าชู้มากครับ(ผมไม่ใช่คนหล่อหรือน่าตาดีแต่ก็ถืออยู่ในเกณฑ์ขี้เหร่ 5555 5) ผมจีบผู้หญิงไปเรื่อยก็ตามสไตล์ของคนน่าตาไม่ดีอ่ะครับเป็นต้องผิดหวังทุกครั้งไป แต่แล้วก็เหมือนฟ้าเห็นใจส่งความรักมาให้ผม ผมรู้จักกับเธอตอนเรียน ม.4 ครับ เราเรียนห้องเดียวกันเราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเจอกันทุกวันมีเรื่องอะไรก็คอยให้คำปรึกษาพูดคุยกันตลอดแม้แต่เรื่องที่เธอชอบผู้ชายคนอื่น เธอไม่ใช่คนน่ารักหรือโดนเด่นเป็นที่จับตามองเหมือนสาวสวยในโรงเรียนคนอื่นๆเธอเป็นผู้หญิงธรรมดาที่นิสัยน่ารักมากๆอยู่ด้วยแล้วมีความสุขผมกับเธอมีเรื่องให้เถียงกันตลอดเป็นคู่กัดกันเลยละครับ แรกๆผมก็รู้สึกกับเธอแค่เพื่อนไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้นแต่ยิ่งนานวัน ความรู้สึกมันก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ มันมาได้ไงไม่รู้ มาแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว มันวิ่งเข้าชนตัวผมเต็มๆแล้วซึมซับเข้าตามผิวหนังหลั่งสู่เส้นเลือดแล้วสุดท้าย "ความรู้สึกแอบรักเพื่อน" ก็เข้าแทรกเข้าเต็มตัวผม ผมรู้ตัวว่าแอบรักเธอก็ตอนช่วง ม.4 เทอม2 แต่ตอนนั้นเธอก็แอบชอบผู้ชายคนอื่นอยู่แบบว่าคลั่งมากครับ อย่างที่บอกเราคุยกันได้ทุกเรื่องรวมถึงเรื่องควารักของเธอผมคอยให้คำปรึกษาแต่จะออกแนวพูดให้เธอตัดใจซะมากกว่า(ดูเป็นคนเลวมาครับ) ผมได้ฟังเรื่องของเธอที่แอบชอบผู้ชายคนนั้นทุกวันมันเจ็บดีนะครับที่ต้องทำเป็นไม่รู้สึกอะไรตอนที่เธอเล่าเรื่องผู้ชายคนนั้นให้ฟังอารมณ์ช่วงนั้นผมฟังแต่เพลง "พระจันทร์ยิ้ม" ทุกวันเลยวันละหลายๆรอบ ยิ่งฟังก็ยิ่งเหมือนตอกย้ำตัวเองแต่ก็ยังฟังไม่รู้ทำไม ผมก็เก็บความรู้สึกแบบนี้ไปเรื่อย แต่ผมก็หวังว่าสักวันเธอจะตัดใจจากคนนั้นได้ ผมคอยทำดีกับเธอทุกวันให้ความสำคัญมากกว่าคนอื่นจนเธอคงแอบสงสัยว่าต้องมีอะไรเปลี่ยนไปแน่ๆ เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ที่ผมสังเกตได้คือเธอมาคุยเรื่องผู้ชายคนที่เธอแอบชอบน้อยลงเรื่อยๆ ใจหนึ่งผมก็ดีใจนะครับที่ได้ฟังเรื่องนั้นน้อยลงแต่มันก็มีข้อเสียเหมือนกันครับเพราะมันทำให้ผมกับเธอคุยกันน้อยลงไปด้วยเพราะที่ผ่านมาเรื่องที่ผมคุยกับเธอนอกจากเรื่องเรียนแล้วก็เป็นเรื่องของผู้ชายคนนั้นซะส่วนใหญ่ แต่เราก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากก็ยังคุยกันเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมมาคือกองเชียร์ เพื่อนๆของผมและเธอสงสัยเรื่องระหว่างเราสองคน ทุกคนเริ่มเชียร์ให้เราสองคนคบกันแซวกันตามประสาเพื่อน(คิดว่าเพื่อนๆพันทิบทุกคนเคยผ่านมาแล้ว) มีเหตุการณ์มากมายที่ทำให้ผมรักเธอมากขึ้นและผมก็หาวิธีที่จะชนะใจเธอให้ได้ เช่น ที่โรงเรียนมีการแข่งกีฬาสี ผมก็เป็นนักกีฬาคนหนึ่งครับ ช่วงนั้นสาวๆที่โรงเรียนกรี๊ดนักกีฬาวอลเล่บอลกันมากกกกกกก นักฟุตบอลอย่างผมนี่หมองไปเลยครับ และเธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ปลื้มนักวอลเล่เช่นกัน นั่นทำให้ผมคิดที่จะทำให้เธอประทับใจเรียกง่ายๆว่าอยากชนะใจเธอ จึงคิดที่จะผันตัวจากนักฟุตบอลไปเป็นนักวอลเล่บอล จากที่ผมเล่นวอลเล่ไม่เป็นเลยพอหลังเลิกเรียนผมกลับบ้านก็แอบซื้อลูกวอลเล่บอลกลับไปซ้อมที่บ้าน จนถึงวันงานกีฬาสีผมเลือกที่จะไม่ลงแข่งกีฬาฟุตบอลแต่เลืออกจะแข่งวอลเล่บอลแทน นัดแรกก็เหมือนฟ้าแกล้งกันชัดๆเพราะทีมผมเจอกับทีมคู่แข่งที่มีนักกีฬาโรงเรียนครึ่งทีม(ดีกรีทีมชาติเลยด้วย) แต่รอบสนามเต็มไปด้วยกองเชียร์สาวๆที่พร้อมกรี๊ดอยู่รายรอบ จะแสดงความกลัวให้เขาเห็นได้อย่างไรอายแย่ เริ่มการแข่งขันทีมผมสู้สุดความสามารถ(ผมเป็นตัวสำรอง)แต่ก็ต้านความแข่งของคู่ต่อสู้ไม่ไหวเป็นฝ่ายแพ้ไปก่อน ผมถูกเปลี่ยนตัวมาในเซตที่2 เซตนี้ทีมผมชนะครับ เย้!!!! ไม่ใช่เพราะผมลงแล้วชนะแต่เพราะทีมคู่ต่อสู้เปลี่ยนเอาตัวนักกีฬาโรงเรียนออกหมดเลย 555555 5 เริ่มเซตที่3 เป็นเซตตัดสิ้นนักกีฬาโรงเรียนของทีมคู่ต่อสู้ถูกเปลี่ยนตัวกลับลงมาเล่นอีกครั้ง เซตนี้ผมอยู่ในสนามได้แค่แปปเดียวก็ถูกเปลี่ยนตัวออกครับเพราะหว่างแข่งผมกระโดดขึ้นบล็อคลูกตบของนักกีฬาโรงเรียน ผมบล็อคได้สำเร็จครับกองเชียร์กรี๊ดกันใหญ่แต่ว่า ลูกตบนั้นที่ผมบล็อคมันรุนแรงจนทำให้ข้อมือผมเคล็ดเจ็บจนแข่งต่อไม่ไหวเลยครับ พอถูกเปลี่ยนตัวออกมา เธอก็เป็นคนมาปฐมพยาบาลให้ความรู้สึกตอนนั้นมันดีกว่าอ่ะครับอยากเจ็บไปนานๆเธอดูแลผมดีมากจนผมหลงคิดไปเองว่าเธอก็มีใจ หลังจากที่จบงานกีฬาสรุปคือผมได้ลงแข่งวอลเล่แค่นัดนั้นนั้เดียว แต่ก็ถือว่ามันคุ้มมากครับเพราะเธอคอยดูแลผมจนข้อมือหายเจ็บเลยมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากครับช่วงนั้นเพราะมีเธอคอยดูแลและที่สำคัญผมไม่ได้ยินเธอพูดถึงผู้ชายคนนั้นเลย แต่แล้วผมก็เจอเหตุการณ์ที่ทำให้ #ร้องไห้หนักมากกกก เหตุการณ์มันเกิดขึ้นช่วงเช้าในวันหนึ่งเป็นเวลาที่ต้องไปเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธง ผมยืนรอเธที่แถวเหมือนทุกเช้าที่ทำประจำเหมือนเดิม แต่วันนี้ที่ไม่เหมือนเดิมคือเธอร้องไห้ระหว่างที่เดินมาที่แถว ตอนนั้นผมเป็นห่วงเธอมากใครกันทำเธอร้องไห้ แต่ผมก็ไม่กล้าถาม แต่แล้วเพื่อนเธอก็ถามว่าเธอเป็นไรคำตอบที่ผมได้ยินมันทำให้ผมสตั๊นไปเลยละครับเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน และทุกอย่างหยุดนิ่ง มีเพียงความคิดของผมเท่านั้นที่หยุดไม่ได้ ด้วยคำตอบที่เธอตอบเพื่อนว่า "วันนี้เธอเจอผู้ชายคนนั้นที่เธอแอบชอบ แต่กลับถูกผู้ชายคนนั้นทำเมินใส่" ด้วยเพียงเหตุผลแค่นี้ทำให้เธอมีน้ำตา มันทำให้ผมรู้เลยว่า "เธอรักเขาคนนั้นมากแค่ไหน" และผมคงหมดสิทธิ์และควรคิดตัดใจ ความคิดผมมันฟุ้งซ่านไปทั่ว แต่ต้องเก็บอาการว่าไม่เป็นไร แล้วเดินเข้าไปปลอบเธอจนเธอหยุดร้อง...
ณ เวลาตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากคิดจะตัดใจ แต่ว่าชอบมาตั้งครึ่งเทอมแต่ไม่เคยบอกให้เธอรู้ มันก็เหมือนสร้างบ้านเสร็จแล้วไม่ทาสี ผมเลยหาโอกาสที่จะบอกกับเธอ แล้วโอกาสนั้นก็มาถึง "วันวาเลนไทน์"ผมเลือกที่จะบอกรักเธอในวันวาเลนไทน์โดยเตรียมไว้ว่าจะบอกเธอในตอนเย็นหลังเลิกเรียน แต่ช่วงกลางวันก็เกิดสิ่งที่ผมไม่คาดคิดเกิดขึ้นนั่น ผมได้รับช็อคโกแลตวันวาเลนไทน์จากเธอ(ที่สำคัญเธอทำเองด้วย) ยอมรับครับตอนนั้นดีใจมากๆความคิดที่จะตัดใจหายไปจากสมองทันที แต่ผมกลับไม่ได้เตรียมอะไรให้เธอเลย ช่วงพักเที่ยงผมเลยออกไปซื้อช็อคโกแลตกับดอกไม้ที่ร้านสะดวกซื้อมาให้เธอ แล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียนต่างคนก็แยกย้ายกันกลับพอผมกลับถึงบ้านผมก็รีบโทรไปสารภาพความรู้สึกกับเธอบอกว่ารักเธอมาก รักมานานแล้ว เธอก็ตอบกลับมาว่า "ขอบคุณนะที่มีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่เค้ายังรักผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่อยากให้ความหวังใคร" ผมก็เลยขอโอกาสที่จะจีบเธอไปเรื่อยๆ จะรอจนกว่าเธอจะลืมเขาคนนั้นได้ เธอก็โอเคครับ หลังจากนั้นผมก็ตามจีบเธอมาตลอดช่วงที่ปิดเทอมโทรหาทุกวัน(ค่าโทรแพงมากกกกกก)ตลอดระยะเวลาช่วงปิดเทอมคือเราไปเรียนซัมเมอร์ช่วงปิดเทอมคับแต่ไปเรียนคนละจังหวัด จนถึงวันเปิดเทอมขึ้น ม.5 พอมาเจอกันไม่สิครับแต่ผมกลับเขินเธอมาก ไม่ค่อยกล้าไปคุยด้วยเหมือนก่อน จนถึงวันคล้ายวันเกิดผม(ปลายเดือนพฤษภาคม) เธอก็ให้ขอบขวัญผมมาก็ดีใจตามสเต็ปครับ หลังจากนั้นผมก็ส่งข้อความไปขอบคุณพร้อมบอกรักเธออีกครั้ง แต่ข้อความที่เธอตอบกลับมานี่สิครับทำผมน้ำตาไหลเลย เธอตอบกลับมาว่า "รักแกเหมือนกันนะ" นี่ผมจะมีแฟนแล้วหรอ?? ผมสมหวังในความรักแล้วหรอ?? โอ้ยดีใจมากครับพึ่งเคยสมหวังในความรักเป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆครับดูแลกันอย่างดี จนเพื่อนรอบข้างแอบอิจฉา เธอเป็นคนดีมากครับนิสัยน่ารักสุดๆ ผมคิดไว้เลยว่าเธอคือแม่ของลูกแน่นอน ความรักของเราสองคนไปได้ดีมีทะเลาะกันบ้างงอนกันหน่อยตามประสาคนรักกัน ผมเอาใจเธอทุกอย่างตามใจทุกอย่างอยากทำทุกอย่างให้เธอภูมิใจตอน รักกันมากไม่มีปัญหาเรื่องมือที่3เลย ผมคอยเซอร์ไพร์ทุกโอกาสพิเศษ มันเป็นความรักที่ดีมากครับสำหรัผม มันคือรักที่สวยงาม มันเป็นความทรงจำดีๆ ช่วงเวลาดีๆ ที่ผมมีในชีวิต แต่สุดท้ายแล้วเมื่อรักมาผิดเวลาก็ต้องจบลงต่อให้เราคิดว่าใช่ แต่ถ้ามันมาในเวลาที่มันไม่ใช่มันก็ต้องจบลง ผมกับเธอเราเลิกกัน ผมเป็นฝ่ายถูกบอกเลิกตอนนั้นเรา2คนก็เรียนจบ ม.6 กันแล้ว มีมหาลัยที่จะเข้าเรียนต่อกันแล้ว แต่ผมไม่ได้รู้สึกโกรธเธอเลยแต่ยอมรับว่าเสียใจมากเพราะเธอเป็นรักครั้งแรกของผมและผมทุ้นหมดหัวใจ เราก็ตกลงจบกันด้วยดีและกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เราก็ดูแลกันเหมือนเดิม คุยกันได้เหมือนเดิม ถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกว่ารักเธอเหมือนเดิมจนถึงวันนี้ ผมดีใจมากที่วันนั้นผมได้เสียคนที่ผมรักไป.
มันจะสมหวังหรอ?
ณ เวลาตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากคิดจะตัดใจ แต่ว่าชอบมาตั้งครึ่งเทอมแต่ไม่เคยบอกให้เธอรู้ มันก็เหมือนสร้างบ้านเสร็จแล้วไม่ทาสี ผมเลยหาโอกาสที่จะบอกกับเธอ แล้วโอกาสนั้นก็มาถึง "วันวาเลนไทน์"ผมเลือกที่จะบอกรักเธอในวันวาเลนไทน์โดยเตรียมไว้ว่าจะบอกเธอในตอนเย็นหลังเลิกเรียน แต่ช่วงกลางวันก็เกิดสิ่งที่ผมไม่คาดคิดเกิดขึ้นนั่น ผมได้รับช็อคโกแลตวันวาเลนไทน์จากเธอ(ที่สำคัญเธอทำเองด้วย) ยอมรับครับตอนนั้นดีใจมากๆความคิดที่จะตัดใจหายไปจากสมองทันที แต่ผมกลับไม่ได้เตรียมอะไรให้เธอเลย ช่วงพักเที่ยงผมเลยออกไปซื้อช็อคโกแลตกับดอกไม้ที่ร้านสะดวกซื้อมาให้เธอ แล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียนต่างคนก็แยกย้ายกันกลับพอผมกลับถึงบ้านผมก็รีบโทรไปสารภาพความรู้สึกกับเธอบอกว่ารักเธอมาก รักมานานแล้ว เธอก็ตอบกลับมาว่า "ขอบคุณนะที่มีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่เค้ายังรักผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่อยากให้ความหวังใคร" ผมก็เลยขอโอกาสที่จะจีบเธอไปเรื่อยๆ จะรอจนกว่าเธอจะลืมเขาคนนั้นได้ เธอก็โอเคครับ หลังจากนั้นผมก็ตามจีบเธอมาตลอดช่วงที่ปิดเทอมโทรหาทุกวัน(ค่าโทรแพงมากกกกกก)ตลอดระยะเวลาช่วงปิดเทอมคือเราไปเรียนซัมเมอร์ช่วงปิดเทอมคับแต่ไปเรียนคนละจังหวัด จนถึงวันเปิดเทอมขึ้น ม.5 พอมาเจอกันไม่สิครับแต่ผมกลับเขินเธอมาก ไม่ค่อยกล้าไปคุยด้วยเหมือนก่อน จนถึงวันคล้ายวันเกิดผม(ปลายเดือนพฤษภาคม) เธอก็ให้ขอบขวัญผมมาก็ดีใจตามสเต็ปครับ หลังจากนั้นผมก็ส่งข้อความไปขอบคุณพร้อมบอกรักเธออีกครั้ง แต่ข้อความที่เธอตอบกลับมานี่สิครับทำผมน้ำตาไหลเลย เธอตอบกลับมาว่า "รักแกเหมือนกันนะ" นี่ผมจะมีแฟนแล้วหรอ?? ผมสมหวังในความรักแล้วหรอ?? โอ้ยดีใจมากครับพึ่งเคยสมหวังในความรักเป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆครับดูแลกันอย่างดี จนเพื่อนรอบข้างแอบอิจฉา เธอเป็นคนดีมากครับนิสัยน่ารักสุดๆ ผมคิดไว้เลยว่าเธอคือแม่ของลูกแน่นอน ความรักของเราสองคนไปได้ดีมีทะเลาะกันบ้างงอนกันหน่อยตามประสาคนรักกัน ผมเอาใจเธอทุกอย่างตามใจทุกอย่างอยากทำทุกอย่างให้เธอภูมิใจตอน รักกันมากไม่มีปัญหาเรื่องมือที่3เลย ผมคอยเซอร์ไพร์ทุกโอกาสพิเศษ มันเป็นความรักที่ดีมากครับสำหรัผม มันคือรักที่สวยงาม มันเป็นความทรงจำดีๆ ช่วงเวลาดีๆ ที่ผมมีในชีวิต แต่สุดท้ายแล้วเมื่อรักมาผิดเวลาก็ต้องจบลงต่อให้เราคิดว่าใช่ แต่ถ้ามันมาในเวลาที่มันไม่ใช่มันก็ต้องจบลง ผมกับเธอเราเลิกกัน ผมเป็นฝ่ายถูกบอกเลิกตอนนั้นเรา2คนก็เรียนจบ ม.6 กันแล้ว มีมหาลัยที่จะเข้าเรียนต่อกันแล้ว แต่ผมไม่ได้รู้สึกโกรธเธอเลยแต่ยอมรับว่าเสียใจมากเพราะเธอเป็นรักครั้งแรกของผมและผมทุ้นหมดหัวใจ เราก็ตกลงจบกันด้วยดีและกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เราก็ดูแลกันเหมือนเดิม คุยกันได้เหมือนเดิม ถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกว่ารักเธอเหมือนเดิมจนถึงวันนี้ ผมดีใจมากที่วันนั้นผมได้เสียคนที่ผมรักไป.