รักแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต

สวัสดีครับ เริ่มย้อนไปตอนสมัยยังละอ่อนเลยนะครับ ตอนนั้นยังจีบสาวไม่เป็น ก็พึ่งจะขึ้น ม 1 เองนี่นา ผมได้มีโอกาสไปเรียนที่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง สมัยนั้นกันดารมากครับ พื้นที่ โดยรอบ 90% เป็นป่าครับ เป็นสหศึกษา มีหญิงและชายรวมกัน แต่แยกเป็นหอหญิงกับชาย มีตั้งแต่ ป 1 ถึง ม 6 ความจริงก็ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่ครับ แต่โดนบังคับ ทำให้ผมได้มีโอกาสเจอผู้หญิงคนนึง ถือว่าเป็นรักแรกของผมเลยก็ว่าได้ เธอเป็นรุ่นพี่ครับ แวบแรกที่ผมเห็นเธอ ผมรู้สึกมีความสุขแบบบอกไม่ถูก รอยยิ้มเธอน่ารักมากครับ  แต่ไม่ได้ยิ้มให้ผมนะ เธอยิ้มให้คนอื่น ผมยังจำภาพนั้นได้ไม่เคยลืม ตั้งแต่นั้นมา ผมก็มักจะแอบมองเธอตลอดที่มีโอกาส ผมยอมที่จะเข้าชมรมนาฏศิลป์ เพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเธอ (แอบสืบรู้มาว่าอยู่ชมรมนาฏศิลป์)แต่แห้วครับ เธอได้ออกจากชมรมไปแล้ว  ที่โรงเรียนจะเรียนกัน จ - ศ ครับ วันเสาร์ตอนเช้าจะมีการพัฒนาโรงเรียนครึ่งวัน วันไหนที่ชั้นเรียนของผมได้พัฒนาร่วมกับชั้นเรียนของเธอ ผมจะขยันเป็นพิเศษครับ พยายามทำตัวเด่น แต่เธอเหมือนจะไม่สนใจ ตลอดเวลา 2 ปีที่ได้เรียนด้วยกัน ผมแอบมองเธอตลอดโดยเธอไม่รู้ตัวเลย ทำได้แค่แอบมองครับ ไม่กล้าทักเธอจริงๆ แค่เดินผ่านก็ทำไรไม่ถูกแล้วครับ และแล้ว วันที่ไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงครับ วันที่เธอต้องออกจากที่แห่งนี้ เพื่อไปเรียนต่อในเมืองใหญ่ กทม นั่นเอง ผมก้เศร้านะ แต่ไม่มาก อาจจะด้วยความที่ยังไม่มีความคิดเท่าไหร่ (ก็พึ่งจะ ม 3 เอง) จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปครับ มีคนชอบบ้าง แอบชอบผมบ้างก็มีนะ (เราก็จัดว่าหน้าตาดีคนนึงถึงจะไม่มาก การเรียนก็ระดับต้นๆของชั้น กิจกรรมเด่นครับ) แต่ผมก็ยังไม่ลืมรอยยิ้มของเธอนะ จำฝังใจเลย จำเข้ากระดูกดำเลยครับ  หลังจากเรียนจบ ม ต้น ผมก็มาต่อ ม ปลายที่โรงเรียนประจำอำเภอ ก็มีแฟนบ้าง แต่ก็ยังตามข่าวของเธอคนนั้นอยู่ แต่ไม่มีใครรุ้ข่าวเธอเลยครับ หลังจากมาเรียนที่โรงเรียนประจำอำเภอ ผมได้เปิดหูเปิดตากว้างขึ้น มีความกล้ามากขึ้น ลั้ลลามากขึ้น แต่ก็ยังไม่มีแฟนนะ จนมาเรียนต่อที่ กทม เริ่มมีแฟนครับ มีเยอะด้วย ชดเชยสิ่งที่ขาดในวัยเด็ก ใช่แล้วครับ ผมกลายเป้นคนเจ้าชู้ไปเมื่อไหร่ก้ไม่รู้ แต่ผมยังซิงอยู่นะตอนนั้น (เสียความบริสุทธิ์ตอนอายุ 23 ครับ)หลังจากเรียนจบ ผมก็ใช้ชีวิตเหมือน playboy ทั่วไปครับ กิน เที่ยว ทำงาน  จนเวลาผ่านไป เมื่อเดือนเมษาปี 57 ครับ เหมือนฟ้ามาโปรดครับ ผมได้เจอกับผู้หญิงที่เป็นรักครั้งแรกของผมผ่านทางเฟสบุ๊คครับ ผมลุ้นอยุ่นานว่าเธอจะรับแอดผมมั้ย จะจำเด็กผู้ชายคนนี้ได้มั้ย 10 เมษา 57 เธอรับแอดผมครับ ความรู้สึกในวัยเด็กกลับมาอีกครั้ง ผมส่องเฟสเธอทันทีครับ พระเจ้าช่วย เธอโสดครับ ผมไม่ลังเลอะไรอีกแล้วในวินาทีนั้น ทักเธอไปเลยครับ  เธอตอบกลับมาว่า จำหน้าได้แต่จำชื่อไม่ได้  คุณพระ แค่เธอจำหน้าได้ผมก็ดีใจจนบอกไม่ถูกละครับ ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอต่อ เลยได้แต่ส่งสตื๊กเกอร์ไป เธอก็อ่านนะ แต่ไม่ตอบ ผมรู้สึกแห้วนิดๆ 15 เมษา 57 ผมทักเธอไปอีกครั้ง เธอว่างครับ เราคุยกันทั้งวันเลย ผมจึงได้ขอไลน์เธอ หลังจากนั้นก็คุยกันบ่อยขึ้นเรื่อยครับ ผมสารภาพความในใจกับเธอ บอกความรุ้สึกตั้งแต่วัยเด็ก ความรุ้สึกตอนนั้น ผมเหมือน 14 อีกครั้งครับ 19 เมษา เรานัดเจอกันครับ นัดกันที่เซนทรัลชลบุรี ใช่แล้ว ผมตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกพยายามทำตัวให้เป้นธรรมชาติที่สุดครับ เรานัดดูหนังกัน หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของเราก็พัฒนามาเรื่อยๆครับ ตอนนี้ก็เกือบครบหนึ่งปีแล้วครับ เรากำลังวางแผนจะแต่งงานกันกลางปีนี้ครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมา สุขบ้าง ทุกข์บ้าง แต่เราก้รักกันดีครับ ผ่านอะไรมาด้วยกันก็พอสมควร ตั้งแต่เจอเธอ ความเป็น playboy ของผมหายไปหมดเลย  คงเพราะเธอเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดของผมไป  เธอคือรักแรกในวัยเด็ก และจะเป็นรักสุดท้ายของผมครับ ^^