สวัสดีค่ะ
ฉันก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งคะ ทีใช้ชีวิตไปวันๆมีครอบครัวมีเพื่อนและก้มีแฟน แต่วันนี้จะมา แชร์ประสบการณ์เรื่องเพื่อนกับแแฟนค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า
ฉันมีเพื่อนอยุ่กลุ่มหนึ่งค่ะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก พวกเราจะแสบๆเกรียนๆกันนิดหนอยค่ะ (มั้ง) ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะแคร?ความรู้สึกเพื่อนมากคะ
ทุกครั้งเพื่อนชอบใคร ฉะนก็ชอบด้วย เพื่อนไม่ชอบใครเราก็ไม่ชอบด้วย
ครั้งหนึ่งฉันอกหักจากคนที่ฉันรัก ฉันเศร้ามาก จากคนร่าเริงกลายเป็นคนเงียบๆ ก็มีเพื่อนๆพวกนี้แหละที่คอยปลอบคอยอยู่ข้างๆ และมีผู้ชายอีกคนหนึงที่เขาก็อยู่ข้างๆมาตลอด จนวันหนึ่งฉันคิดว่า
ฉันหายดีแล้วจากรักครั้งก่อนเราจึงตกลงคบหาดูใจกันผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันกลับมายิ้มได้
ฉันก็คุยกับเพือนปรกติดเล่นกันปรดติ จนมันถามว่า ตอนนี้คบกับใคร เห็นสดใสมาเชียว ฉันเลยบอกไปว่า ฉันคบกับคนคนนี้น่ะ...
พอพูดชื่อเท่านั้น ทั้งกลุ่มถึงกับเงียบแล้วเพื่อนคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่รู้หรอว่าพวกกูไม่ชอบมัน" (ขอโทษน่ะค่ะที่ใช้ภาษาไม่สุภาพ)
หลังจากนั้นพวกเราก้ทะเลาะกันหนักมาก ฉันถึงกับร้องไห้ ด้วยความที่ไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง จนเพื่อนๆของฉันได้ยืนคำขาดออกมาว่า
ถ้าฉันไม่เลิกก็ตัดเพื่อนไป...
ตอนนั้นยอมรับเลยค่ะว่าไม่เข้าใจทั้งตัวเองและไม่เข้าใจเพื่อน ฉันเลยกลับไปคุยทุกอย่างปรึกษาทุกอย่างกับแฟนว่า เออเนี้ยเพื่อนเราไม่ชอบนายน่ะ พวกนายไปมีเรื่องอะไรกันมา? แฟนฉันเขาก้บอกว่าไม่ได้มีอะไรกัน มันก้ทำให้ฉันไม่เข้าใจเพื่อนเข้าไปมากกว่าเดิม แฟนฉันก็ถามว่า ถ้าเขาทำให้ลำบากใจจะเลิกกันก็ได้ แต่ฉันไม่ทำ ฉันบอกแฟนไปว่าฉันจะทำให้เพื่อนๆยอมรับแฟนฉันให้ได้ ฉันจะทำให้เพื่อนเห็นว่าเรารักกันจริงๆ
เวลาผ่านไปเพื่อนๆคุยกับฉันน้อยลง ฉันคุยกับแฟนปรกติมีความสุขกันดีมากยิ่งคบก็ยิ่งรักกันมากขึ้น แล้วเพื่อนฉันก็เลิกพูดถึงเรื่องนี้จนทำให้ฉันคิดว่าพวกเขาคงยอมรับได้แล้ว แต่มาวันหนึ่ง เพื่อนฉันบอกว่า "นานแล้วน่ะที่ให้เวลาไปเลิกกับมันได้แล้วเลือกเอาละกันคนคนเดียวกับเพือนทั้งกลุ่มคนที่อยู่ข้างๆมาตลอด" ฉันได้แต่นั่งทบทวนและตั้งคำถามกับตัวเองมากมายว่า ทำไมฉันต้องเลือกในมชเมื่อมันคนละส่วนกัน... เมื่อถึงเวลาต้องตัดสินใจฉันต้องเลือก
*ฉันเลือกเพื่อนค่ะ ด้วยเหตุผลที่ว่า แฟนหาใหม่ได้แต่เพื่อนแท้หายาก
ฉันตัดสินใจไปบอกเลิกกับแฟน เขามองหน้าฉันด้วยความสงสัย เขาขอเหตุผล ในใจฉันฉันไม่อยากให้พวกเขามีเรื่องกัน ดังนั้นฉันบอกไมได้หรอกค่ะวาเพราะเพื่อน ฉันบอกเขาไปแค่ว่า "เหตุผลอ่ะมีแต่บอกไม่ได้ จบตรงนี้ดีที่สุดแล้วกับทุกฝ่าย" แน่นอนค่ะ เหตุผลแค่นี้ไม่เพียงพอกับการที่จะเลิกกันหรอก
เขาโกรธฉันมาก เขาถามว่า "ตลอดเวลาที่ผานมา คำสัญญามากมายมี่เคยให้ไว้ มันเป็นแค่ลมปากใช่มั้ย สนุกมากหรอ ที่มาสวมเขาให้ ตั้งแต่นี้ไปไม่ต้องมาคุยกันอีก" ใช่คะเขาเกลียดฉันมาก เป็นใครก้ต้องคิดแบบนี้แหละ ทั้งที่ใจฉันอยากจะอธิบายแต่มันก็ทำไม่ได้ ฉันกลั้นใจตอบไปว่า "อืม ขอโทษน่ะ คิดแบบนั้นก็ดีแล้วหละ" การบอกเลิกใครสักคนที่ยังรักหมดใจมีทรมานมากแค่ไหนฉันก็ได้รู้ซึ้งก็ตอนนี้แหละ
ฉันกลับไปบอกเพื่อนว่าฉันเลิกกับแฟนแล้ว แน่นอนคะเพื่อนดีใจกัน แต่ฉันก็กลับไปเศร้าซึมเหมือนเดิม ทุกครั้งที่เจอกันกับผู้ชายคนนั้นฉันไม่เคยกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลได้ เวลาฉันอยู่กับเพื่อนฉันต้องแกล้งทำเป็นร่าเริง เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนั้นฉันต้องทำเป็นเหมือนว่าฉันสบายดี มีความสุขทุกอย่าง
ทั้งที่มันไม่ใช่เลย
จนครั้งหนึ่งฉันเก้บอาการไม่อยู่ฉันรบายความรู้สึกกับเพื่อน เพื่อนบอกฉันว่า ถ้าฉันไม่ชอบคนไหนที่เพื่อนคุยด้วยบอกได้น่ะ เขาจะทำเหมือนที่ฉันทำฉันตอบเพื่อนไปตรงๆว่า "กูไม่ทำหรอก กูรู้ดีว่ามันทรมานมากแค่ไหน กูไม่อยากให้พวกต้องเสียใจ เพื่อนรักใครกุก็จะรัก กูอยากเห็นพวกมีความสุข ความสุขของกูหนะไว้ทีหลังก็ได้" (ขอโทษน่ะะค่ะใช้คำไม่สุภาพ) เพื่อนฉันพูดได้แค่วา ขอโทษ
#...ทุกวันนี้ฉันก็ยังรักผู้ชายคนนั้นเหมือนเดิมแม้ว่าเขาจะเกลียดฉันไปแล้วก็ตาม แต่ฉันก็มีเพื่อน....
ฉันไม่รู้ว่าฉันตัดสินใจถูกมั้ย? ถ้าเป็นพวกคุณหละจะทำยังไง?
สำหรับเพื่อนฉันดีใจ ที่ฉันรักษาพวกเขาไว้ ฉันดีใจเสมอที่มีพวกเขา
สำหรับผู้ชายคนนั้น ฉันเสียใจกับสิ่งที่ฉันทำ ฉันยังรักและคิดถึงเขาอยู่เสมอ
#ทิ้งท้าย
เจ็บกว่าการจากลา คือการจากกันโดยไม่ได้ลา เจ็บกว่าการจากกันโดยไม่ได้ลา คือการที่รู้ว่ากลับมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว.
ขอบคุณค่ะ
เพื่อนกับแฟน
ฉันก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งคะ ทีใช้ชีวิตไปวันๆมีครอบครัวมีเพื่อนและก้มีแฟน แต่วันนี้จะมา แชร์ประสบการณ์เรื่องเพื่อนกับแแฟนค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า
ฉันมีเพื่อนอยุ่กลุ่มหนึ่งค่ะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก พวกเราจะแสบๆเกรียนๆกันนิดหนอยค่ะ (มั้ง) ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะแคร?ความรู้สึกเพื่อนมากคะ
ทุกครั้งเพื่อนชอบใคร ฉะนก็ชอบด้วย เพื่อนไม่ชอบใครเราก็ไม่ชอบด้วย
ครั้งหนึ่งฉันอกหักจากคนที่ฉันรัก ฉันเศร้ามาก จากคนร่าเริงกลายเป็นคนเงียบๆ ก็มีเพื่อนๆพวกนี้แหละที่คอยปลอบคอยอยู่ข้างๆ และมีผู้ชายอีกคนหนึงที่เขาก็อยู่ข้างๆมาตลอด จนวันหนึ่งฉันคิดว่า
ฉันหายดีแล้วจากรักครั้งก่อนเราจึงตกลงคบหาดูใจกันผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันกลับมายิ้มได้
ฉันก็คุยกับเพือนปรกติดเล่นกันปรดติ จนมันถามว่า ตอนนี้คบกับใคร เห็นสดใสมาเชียว ฉันเลยบอกไปว่า ฉันคบกับคนคนนี้น่ะ...
พอพูดชื่อเท่านั้น ทั้งกลุ่มถึงกับเงียบแล้วเพื่อนคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่รู้หรอว่าพวกกูไม่ชอบมัน" (ขอโทษน่ะค่ะที่ใช้ภาษาไม่สุภาพ)
หลังจากนั้นพวกเราก้ทะเลาะกันหนักมาก ฉันถึงกับร้องไห้ ด้วยความที่ไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง จนเพื่อนๆของฉันได้ยืนคำขาดออกมาว่า
ถ้าฉันไม่เลิกก็ตัดเพื่อนไป...
ตอนนั้นยอมรับเลยค่ะว่าไม่เข้าใจทั้งตัวเองและไม่เข้าใจเพื่อน ฉันเลยกลับไปคุยทุกอย่างปรึกษาทุกอย่างกับแฟนว่า เออเนี้ยเพื่อนเราไม่ชอบนายน่ะ พวกนายไปมีเรื่องอะไรกันมา? แฟนฉันเขาก้บอกว่าไม่ได้มีอะไรกัน มันก้ทำให้ฉันไม่เข้าใจเพื่อนเข้าไปมากกว่าเดิม แฟนฉันก็ถามว่า ถ้าเขาทำให้ลำบากใจจะเลิกกันก็ได้ แต่ฉันไม่ทำ ฉันบอกแฟนไปว่าฉันจะทำให้เพื่อนๆยอมรับแฟนฉันให้ได้ ฉันจะทำให้เพื่อนเห็นว่าเรารักกันจริงๆ
เวลาผ่านไปเพื่อนๆคุยกับฉันน้อยลง ฉันคุยกับแฟนปรกติมีความสุขกันดีมากยิ่งคบก็ยิ่งรักกันมากขึ้น แล้วเพื่อนฉันก็เลิกพูดถึงเรื่องนี้จนทำให้ฉันคิดว่าพวกเขาคงยอมรับได้แล้ว แต่มาวันหนึ่ง เพื่อนฉันบอกว่า "นานแล้วน่ะที่ให้เวลาไปเลิกกับมันได้แล้วเลือกเอาละกันคนคนเดียวกับเพือนทั้งกลุ่มคนที่อยู่ข้างๆมาตลอด" ฉันได้แต่นั่งทบทวนและตั้งคำถามกับตัวเองมากมายว่า ทำไมฉันต้องเลือกในมชเมื่อมันคนละส่วนกัน... เมื่อถึงเวลาต้องตัดสินใจฉันต้องเลือก
*ฉันเลือกเพื่อนค่ะ ด้วยเหตุผลที่ว่า แฟนหาใหม่ได้แต่เพื่อนแท้หายาก
ฉันตัดสินใจไปบอกเลิกกับแฟน เขามองหน้าฉันด้วยความสงสัย เขาขอเหตุผล ในใจฉันฉันไม่อยากให้พวกเขามีเรื่องกัน ดังนั้นฉันบอกไมได้หรอกค่ะวาเพราะเพื่อน ฉันบอกเขาไปแค่ว่า "เหตุผลอ่ะมีแต่บอกไม่ได้ จบตรงนี้ดีที่สุดแล้วกับทุกฝ่าย" แน่นอนค่ะ เหตุผลแค่นี้ไม่เพียงพอกับการที่จะเลิกกันหรอก
เขาโกรธฉันมาก เขาถามว่า "ตลอดเวลาที่ผานมา คำสัญญามากมายมี่เคยให้ไว้ มันเป็นแค่ลมปากใช่มั้ย สนุกมากหรอ ที่มาสวมเขาให้ ตั้งแต่นี้ไปไม่ต้องมาคุยกันอีก" ใช่คะเขาเกลียดฉันมาก เป็นใครก้ต้องคิดแบบนี้แหละ ทั้งที่ใจฉันอยากจะอธิบายแต่มันก็ทำไม่ได้ ฉันกลั้นใจตอบไปว่า "อืม ขอโทษน่ะ คิดแบบนั้นก็ดีแล้วหละ" การบอกเลิกใครสักคนที่ยังรักหมดใจมีทรมานมากแค่ไหนฉันก็ได้รู้ซึ้งก็ตอนนี้แหละ
ฉันกลับไปบอกเพื่อนว่าฉันเลิกกับแฟนแล้ว แน่นอนคะเพื่อนดีใจกัน แต่ฉันก็กลับไปเศร้าซึมเหมือนเดิม ทุกครั้งที่เจอกันกับผู้ชายคนนั้นฉันไม่เคยกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลได้ เวลาฉันอยู่กับเพื่อนฉันต้องแกล้งทำเป็นร่าเริง เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนั้นฉันต้องทำเป็นเหมือนว่าฉันสบายดี มีความสุขทุกอย่าง
ทั้งที่มันไม่ใช่เลย
จนครั้งหนึ่งฉันเก้บอาการไม่อยู่ฉันรบายความรู้สึกกับเพื่อน เพื่อนบอกฉันว่า ถ้าฉันไม่ชอบคนไหนที่เพื่อนคุยด้วยบอกได้น่ะ เขาจะทำเหมือนที่ฉันทำฉันตอบเพื่อนไปตรงๆว่า "กูไม่ทำหรอก กูรู้ดีว่ามันทรมานมากแค่ไหน กูไม่อยากให้พวกต้องเสียใจ เพื่อนรักใครกุก็จะรัก กูอยากเห็นพวกมีความสุข ความสุขของกูหนะไว้ทีหลังก็ได้" (ขอโทษน่ะะค่ะใช้คำไม่สุภาพ) เพื่อนฉันพูดได้แค่วา ขอโทษ
#...ทุกวันนี้ฉันก็ยังรักผู้ชายคนนั้นเหมือนเดิมแม้ว่าเขาจะเกลียดฉันไปแล้วก็ตาม แต่ฉันก็มีเพื่อน....
ฉันไม่รู้ว่าฉันตัดสินใจถูกมั้ย? ถ้าเป็นพวกคุณหละจะทำยังไง?
สำหรับเพื่อนฉันดีใจ ที่ฉันรักษาพวกเขาไว้ ฉันดีใจเสมอที่มีพวกเขา
สำหรับผู้ชายคนนั้น ฉันเสียใจกับสิ่งที่ฉันทำ ฉันยังรักและคิดถึงเขาอยู่เสมอ
#ทิ้งท้าย
เจ็บกว่าการจากลา คือการจากกันโดยไม่ได้ลา เจ็บกว่าการจากกันโดยไม่ได้ลา คือการที่รู้ว่ากลับมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว.
ขอบคุณค่ะ