เรียนต่อปริญญาเอกแต่เป็นโสด หรือ ได้แต่งงานแต่อยู่บ้านเฉยๆเป็นแม่บ้าน???

ก่อนอื่นเลย ดิฉันจบปริญญาโทมาจากต่างประเทศค่ะ ตั้งใจจะกลับมาเมืองไทยทำงานรับใช้สังคม ตอนเรียนจบใหม่ๆ ก็ไฟแรง อยากทำนู่นอยากทำนี่ อยากเป็นอาจารย์ อยากทำงานบริษัทใหญ่ๆ ใช้ชีวิตปกติทั่วไป อีกสาเหตุหนึ่งที่กลับมาก็เพราะว่าแฟนค่ะ แฟนขอให้กลับมาอยู่ที่เมืองไทย เพราะห่างกันมานานมากแล้ว ความฝันสูงสุดของดิฉัน คือการเรียนต่อปริญญาเอก เพราะรู้ว่าตัวเองมีศักยภาพ โอกาส และความสามารถที่จะไปให้ถึงได้ พอกลับมาเมืองไทยแฟนขอแต่งงานค่ะ แล้วชีวิตจริงๆ ก็เริ่มตรงนี้แหละ.....

แฟนดิฉันไม่ให้ทำงานเด็ดขาดค่ะ ให้อยู่บ้านเฉยๆ เค้าหาเลี้ยงเราไหว (ไหวจริงๆ) โดยที่ให้เงินเราใช้ต่อเดือน 30,000-50,000 บาท เข้าใจนะ ว่านี่อาจจะเป็นชีวิตในฝันของผู้หญิงหลายๆคน แต่สำหรับดิฉัน ไม่มีความสุขเลย ทุกอย่างที่สู้ทนมา (ในการเรียน) มันเหมือนโดนฝังไปเลย ไม่มีโอกาสได้ใช้ความรู้ใดๆ รู้สึกเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีจุดหมาย ที่สำคัญเวลาเจอเพื่อนๆ ไม่รู้จะตอบยังไง ว่าเราทำอาชีพอะไร เพราะทุกครั้งหลายๆคน ก็จะวิจารณ์ว่า "เรียนมาตั้งเยอะ เสียดาย" ใจลึกๆ มันก็เสียดายน่ะแหละ แต่ถามว่าชีวิตทุกวันนี้สบายมั้ย ตอบได้เลยว่าสบายมาก ถามว่ามีความสุขมั้ย.......ตอบยากมากค่ะ เพราะทุกครั้งที่เห็นผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จในชีวิตด้วยตัวเอง แล้วรู้สึกว่าเราก็ทำได้นะ แต่....มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี้ยยยยย แต่พอหันไปมองแฟน...ทิ้งไม่ลงค่ะ เค้าเป็นคนดี ไม่เจ้าชู้ ทำงานเสร็จกลับบ้าน อยากได้อะไรก็ซื้อให้ทุกอย่าง รักครอบครัว แต่เค้าบอกเลยว่า ถ้าจากเค้าไปอีก คงต้องเลิกกันสถานเดียว... เห้อออ..ออ..อ

บางทีแค่เปิดเวปไซต์มหาวิทยาลัยที่เคยเรียน หรือนั่งอ่านบทความ (articles) ตอนสมัยเรียน แล้วคิดถึงจับใจ ยังอยากใช้ชีวิตกับการศึกษาต่อไปอีก ยังอยากเรียนรู้อะไรอีกเยอะแยะ ยังอยากพบเจอ professor เก่งๆ อีกหลายๆคน จากมหาวิทยาลัยดังๆ ยังอยากเข้า conferences หรือ poster presentation พูดง่ายๆว่ายังอยากอยู่ในแวดวงการศึกษา สุดท้ายแล้วอยากมีชื่อเสียง อยากเป็นที่ยอมรับ แต่ในความเป็นจริงนั้น เอาง่ายๆ แค่อยากไปสอนหนังสือให้เด็กๆ ตามบ้าน แฟนยังไม่ให้เลยค่ะ เค้าบอกว่าจะลำบากทำไม เงินก็น้อย

คือตอนนี้เครียดมากค่ะ ตื่นมาก็คิดวกวนแต่เรื่องนี้คิดมาเป็นเดือนๆ แล้ว พี่น้องทุกคนก็ได้ไปเรียนต่อ ได้ทำอะไรตามใจเค้ากันหมด เรายังจัดการชีวิตตัวเองไม่ได้เลย ปวดหัวจัง พี่สาวเคยบอกว่า "อย่าเอาชีวิตไปผูกไว้กับใคร อายุก็จะเลข 3 แล้ว เราเลือกชีวิตของตัวเองได้" ..... ก็นั่นน่ะสิ เพราะว่าอายุเยอะนี่แหละ เลยรู้ว่าถ้าตัดสินใจเลิกกับแฟน คงขึ้นคานสถานเดียว.... ส่วนแฟนก็พูดว่า "ถ้ายังอยากจะอยู่กับเค้า ก็เลิกคิดเรื่องเรียนต่อ หรือทำงานได้เลย" อูยยย...


"เมื่อชีวิตถึงทางแยก เราจะรู้ได้ยังไงว่าควรไปทางไหน"