สวัสดีชาวพันทิป
มันอาจจะดูไร้สาระมากๆสำหรับบางคน เราคิดอยู่หลายรอบมากว่าจะลงดีมั้ย สุดท้ายก็ล้อกอินเข้ามาจนได้ ปัญหาของคนมีหลายแบบ เรามักช่วยคนอื่นได้แต่ทีเป็นของตัวเองกลับแก้ไขไม่ได้
ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนผูกปมแท้ๆ ครั้งนี้เป็นเรื่องของหัวใจ เรารู้จักพี่คนนึง เรียกว่ารู้จักหรือเปล่าไม่รู้ ไม่เคยเห็นตัวจริงๆเขาหรอกคะ เราคุยกันมาได้สักพักเกือบจะครบปีละ แน่นอนว่ามันมีความรู้สึกรักๆใคร่ๆกันธรรมดา พี่เขาใจดี ฟังจากเสียงเป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นเลยค่ะ เราชอบพี่เขาถึงขั้นจริงจัง และนั่นก็เป็นปัญหาตามมา ความชอบถึงขั้นจริงจังทำให้เราคิดมาก เราพยายามรักษาความสัมพันธ์ให้มันผ่านไปด้วยดี ไม่ว่าจะเป็นการพูด พิมพ์ สื่อสารอะไรต่างๆเราจะถนอมน้ำใจเขา จนมันไม่เป็นตัวของตัวเองและบางครั้งมันก็ฝืนๆไป เราก็โอเคแฮปปี้ดีค่ะ แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนที่ผ่านมาเราห่างกับพี่เขาสักพักเนื่องด้วยจากการสอบ หรือ งานของพี่เขาด้วย ทำให้เราคุยกันน้อยลง และเราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น มันเกิดคำถามมากมายจนเราคิดไม่ออกและน้ำตาไหลเกือบทุกคืน
1. เราไม่เชื่อในความรักแบบนี้ค่ะ มันน่าเชื่อยาก เรารู้ว่ามันเป็นเรื่องตลกของใครหลายคน "บ้าหรือเปล่าไม่เคยเจอหน้ากันแค่คุยกันก็รักเขาไปละ เธอยังสติดีอยู่ไหม" คำพูดนี้เเหละจุกสุดๆไปเลย
2. ถ้าไม่เชื่อในความรักแบบนี้ เเต่ยังอยากที่จะชอบพี่เขาต่อไป แล้วเราต้องการอะไรจริงๆจากการคุยกันในทุกๆวัน ต้องการอะไรจากความรัก ต้องการอะไรจากตัวพี่เขา
3. ถ้านั่นเรียกว่าพยายาม แล้วมันไม่ใช่ ความรัก เราอ่านเจอมาและวนกลับมาดูตัวเอง เราพยายามก็จริงแต่มันไม่ถึงกับไม่มีความสุข ในช่วงที่เราคุยกับเขาเรามีความสุขก็จริง แต่มันทรมานตรงที่ว่าเวลาวางสายหรือเงียบๆไป มันแสดงให้เห็นว่าในความเป็นจริงที่เราคุยกันทุกวันนี้ ไม่ต่างอะไรกับ ยังคงเป็นคนแปลกหน้ากันอยู่
เราชอบพี่เขา แต่เรากลัว เราสรุปถูกมั้ยคะ เรากลัวว่าวันหนึ่งมันอาจไม่ใช่อย่างที่เราคิด เรากลัวว่าสิ่งที่ทำอยู่มีเเค่เราที่มโนไปเอง เรากลัวว่าเราจะเอาเรื่องนี้ไปทำให้การใช้ชีวิตประจำวันของเราเสีย เราคิดถึงพี่เขามากไป
จะให้เรา หยุด หรือ ไปต่อ ดีคะ ?
ตอนนี้คิดไม่ออกจริงๆคะ หรือถ้าไม่มีคำตอบ ก็ขอให้เป็นพื้นที่ระบายสีไปละกันนะคะ อย่าโกรธหรือโทษเราเลยค่ะ มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องก็จริง แต่ไม่ใช่สำหรับเราคะ
จะให้เรา หยุด หรือ ไปต่อ ดีคะ ?
มันอาจจะดูไร้สาระมากๆสำหรับบางคน เราคิดอยู่หลายรอบมากว่าจะลงดีมั้ย สุดท้ายก็ล้อกอินเข้ามาจนได้ ปัญหาของคนมีหลายแบบ เรามักช่วยคนอื่นได้แต่ทีเป็นของตัวเองกลับแก้ไขไม่ได้
ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนผูกปมแท้ๆ ครั้งนี้เป็นเรื่องของหัวใจ เรารู้จักพี่คนนึง เรียกว่ารู้จักหรือเปล่าไม่รู้ ไม่เคยเห็นตัวจริงๆเขาหรอกคะ เราคุยกันมาได้สักพักเกือบจะครบปีละ แน่นอนว่ามันมีความรู้สึกรักๆใคร่ๆกันธรรมดา พี่เขาใจดี ฟังจากเสียงเป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นเลยค่ะ เราชอบพี่เขาถึงขั้นจริงจัง และนั่นก็เป็นปัญหาตามมา ความชอบถึงขั้นจริงจังทำให้เราคิดมาก เราพยายามรักษาความสัมพันธ์ให้มันผ่านไปด้วยดี ไม่ว่าจะเป็นการพูด พิมพ์ สื่อสารอะไรต่างๆเราจะถนอมน้ำใจเขา จนมันไม่เป็นตัวของตัวเองและบางครั้งมันก็ฝืนๆไป เราก็โอเคแฮปปี้ดีค่ะ แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนที่ผ่านมาเราห่างกับพี่เขาสักพักเนื่องด้วยจากการสอบ หรือ งานของพี่เขาด้วย ทำให้เราคุยกันน้อยลง และเราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น มันเกิดคำถามมากมายจนเราคิดไม่ออกและน้ำตาไหลเกือบทุกคืน
1. เราไม่เชื่อในความรักแบบนี้ค่ะ มันน่าเชื่อยาก เรารู้ว่ามันเป็นเรื่องตลกของใครหลายคน "บ้าหรือเปล่าไม่เคยเจอหน้ากันแค่คุยกันก็รักเขาไปละ เธอยังสติดีอยู่ไหม" คำพูดนี้เเหละจุกสุดๆไปเลย
2. ถ้าไม่เชื่อในความรักแบบนี้ เเต่ยังอยากที่จะชอบพี่เขาต่อไป แล้วเราต้องการอะไรจริงๆจากการคุยกันในทุกๆวัน ต้องการอะไรจากความรัก ต้องการอะไรจากตัวพี่เขา
3. ถ้านั่นเรียกว่าพยายาม แล้วมันไม่ใช่ ความรัก เราอ่านเจอมาและวนกลับมาดูตัวเอง เราพยายามก็จริงแต่มันไม่ถึงกับไม่มีความสุข ในช่วงที่เราคุยกับเขาเรามีความสุขก็จริง แต่มันทรมานตรงที่ว่าเวลาวางสายหรือเงียบๆไป มันแสดงให้เห็นว่าในความเป็นจริงที่เราคุยกันทุกวันนี้ ไม่ต่างอะไรกับ ยังคงเป็นคนแปลกหน้ากันอยู่
เราชอบพี่เขา แต่เรากลัว เราสรุปถูกมั้ยคะ เรากลัวว่าวันหนึ่งมันอาจไม่ใช่อย่างที่เราคิด เรากลัวว่าสิ่งที่ทำอยู่มีเเค่เราที่มโนไปเอง เรากลัวว่าเราจะเอาเรื่องนี้ไปทำให้การใช้ชีวิตประจำวันของเราเสีย เราคิดถึงพี่เขามากไป
จะให้เรา หยุด หรือ ไปต่อ ดีคะ ?
ตอนนี้คิดไม่ออกจริงๆคะ หรือถ้าไม่มีคำตอบ ก็ขอให้เป็นพื้นที่ระบายสีไปละกันนะคะ อย่าโกรธหรือโทษเราเลยค่ะ มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องก็จริง แต่ไม่ใช่สำหรับเราคะ