เรื่องเล่า เศร้าๆ เมื่อ10ปีที่ผ่านมา

สิบปีก่อน ...ตอนเรียนปวช.ก็มีเรื่องราวรักๆเข้ามาให้หัวใจกุ๊กกิ๊ก มันเป็นความรักแบบเด็กๆ ความรักที่มองเป็นเรื่องสนุก เลิกเรียนเราสองคนจะต้องไปเที่ยวกัน ดูหนัง ฟังเพลง และแล้วก็ผ่านไปจนเรียนจบปวช. พอเข้า ปวส. จากที่คิดว่าคบเรื่อยๆ ชักไม่เรื่อยแล้วหลังจากที่พบว่าตัวเองท้อง ส่วนแฟน ก็โอเค ไม่หนีไปไหน ทุกคนมองว่า เด็ก ใช่ค่ะ เราเด็ก อายุเพียง20ในตอนนั้น มันจะมีปัญญาไหนเลี้ยงลูก เรียนก็ยังไม่จบ "ทำแท้งเถอะ" หลายคนที่พูดถากถาง หลายคนที่บอกให้ทำแท้ง เราไม่เคยมีความคิดแม้แต่น้อย ว่าจะทำ ถ้าจะเจ็บ ขอเจ็บให้มันคุ้ม ได้ออกมาเป็นคน "ดีกว่าเจ็บแล้วได้แค่ก้อนเลือด" เราตกลง กับแฟนว่าจะเลี้ยงลูกของเราให้ดีที่สุด และเราก็จูงมือกันไปจดทะเบียน ...คิดว่า คงจะจบเหมือนในละคร มีพ่อแม่ลูก ไม่เลย บททดสอบต่างๆมันกำลังเริ่มขึ้นต่างหาก
เวลาผ่านไปจนคลอด เราเลี้ยงลูกเอง รับรู้ถึงความลำบาก แฟน จากที่ปกติ ก็ทำตัวแปลกไป กลับบ้านตี3ตี4 มีเพียงแค่เรา ที่ต้องนั่งหลับรอเค้ากลับบ้าน นอนก็นอนไม่ได้ เวลาลูกร้องกินนมมันลุกลำบาก ต้องนั่งหลับเอา .ตอนคลอดใหม่ๆ มันเป็นอารมณ์ที่ท้อแท้ น่าสมเพชตัวเอง คิดผิดหรือเปล่านะ ที่พาให้ลูกเกิดมาลำบากกับเรา แฟนก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ติดพนันแทงสนุ๊ก สนุกกันเลย กลับบ้านทีตีสองตีสาม เวลานั้น เราท้อแท้ มีแค่แม่ ที่ช่วยเลี้ยงลูก แล้วพ่อของลูกล่ะ เค้าอยู่ที่ไหน .....ช่วงนั้นระหองระแหงกันมานาน ด้วยความที่แฟนก็วัยรุ่น ติดเพื่อนมีสังคม ส่วนเรา ....นั่งเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว ไม่เคยได้ออกไปไหน วันๆรู้จักแต่โลกของเรา ที่มีแต่ลูก วันนี้ ลูกสองขวบแล้วว แม่อยากพูดคำนึง แม่ขอโทษนะลูก ที่แม่ไม่สามารถประคับประครองชีวิตครอบครัวได้ พรุ่งนี้แม่จะหย่า กับคนที่หนูเรียกเค้าว่า'ป้อ'
แม่ขอโทษที่อดทนไม่พอ