เราเสียลูกเพราะเป็นธาลัสซีเมียตั้งแต่อยู่ในท้อง แล้วหมอให้ยุติการตั้งครรภ์...เห็นหน้าลูก..คิดถึงวันที่เค้าอยู่กับเรา อิจฉาคนอื่นที่ได้ลูก...เราต้องหยุดงานเป็นเดือนค่ะ เพราะต้องผ่าน้องออก รกขวางไม่สามารถออกเองได้ ยิ่งอยู่บ้านก็ยิ่งเศร้า ยิ่งคิดถึง...ยิ่งทรมาน มีใครเคยเป็นอย่างเราบ้างไหมคะ ทำใจได้อย่างไร? พยายามทำนู่นนั่นนี่ให้ไม่คิดมาก แต่ทำไม่ได้สักที ไม่รู้ว่าถามถูกห้องไหม...ไม่เคยตั้งกระทู้ในนี้ค่ะ อยากมีคนคุยด้วยคนที่มีประสบการณ์เหมือนๆกัน..ขอบคุณนะคะ
มีใครเคยตั้งครรภ์แล้วลูกเป็นธาลัสซีเมียชนิดรุนแรงต้องยุติการตั้งครรภ์บ้างไหมคะ?