ประวัติ อ.สุเมธ มามาตย์ กว่าจะมาเป็นวันนี้เผื่อใครยังไม่รู้

ข้อมูลต่อไปนี้ผมได้เรียบเรียงและนำข้อมูลมาจาก Facebook ของอาจารย์โดยตรงไม่มีการแก้ไขข้อมูลใดๆทั้งสิ้น.....โดยอาจารย์ได้อัพสถานะบนเฟสบุ๊คขึ้นเมื่อวันที่ 18 กันยายน 2557 ผมสืบค้นข้อมูลและขออนุญาตนำข้อมูลมาเผยแพร่ ในวันที่ 14 มีนาคม 2558 อยากให้เพื่อนใน pantip ได้อ่าน.. ดูนะครับ ทุกตอนมีข้อคิดอยู่ครับ

ตอนที่ 1 เขาบอกว่าเล่าความหลังเป็นคนแก่น่าจะจริงนะ...........นึกถึงสมัยเด็ก ๆ ตอนเรียนชั้นมัธยมโรงเรียนเหนือคลองประชาบำรุง ปั่นจักรยานไปเรียนทุกวันจักรยานที่ปั่นก็เป็นจักรยานเก่าของตาโดยที่พ่อได้เอาไปซ่อมให้กับร้านที่อยู่บนเกาะชื่อร้านปะบู (ปัจจุบันลูกชายของเขาเปิดอู่ใหญ่โตมากใน ต.คลองยาง) ซึ่งมีทะเบียนด้วยในตอนนั้นยี่ห้อ Superman โดยที่หัวจักยานต้องแขวนไว้ด้วยถุงสินค้า แล้วแต่ฤดูกาล อาจจะเป็นมะเฟืองหวานที่มีอยู่ 1 ต้น ข้างบ้านปู่ หรืออาจจะมีเงาะที่อยู่หลังบ้านโดยมีพันธ์ในตอนนั้นไม่รู้หรอกว่ามันเป็นไงบ้างแต่ก็แยกออกในตอนนี้ว่า เงาะนาสาร (เงาะโรงเรียนปัจจุบัน) เงาะพันธ์เจ๊ะโมง (เปลือกหนาหวาน) และพันธ์สีชมพู (เปลี่ยวหวาน ผมชอบ) ซึ่งสวนเงาะหลังบ้านของปู่กับย่าในตอนนั้นก็จะเป็นอาชีพหนึ่งที่จะต้องดูและเก็บเกี่ยวผลไปขาย รวมทั้งทุเรียนที่อยู่ระหว่างเงาะด้วย ผมเป็นคนขี้เกียจก็เลยโดนปู่ด่าเป็นประจำว่าทำไมไม่เอาผลของเงาะมะเฟืองไปขาย ผมบอกว่าเขาไม่ซื้อหรอก ที่ตลาดมีตั้งเยอะแยะ ทำไมเขาต้องซื้อของเรา ปู่บอกว่า การขายของไม่ได้หมายความว่าเราจะขายเขาอย่างเดียวอันดับแรกให้เขาชิมก่อนให้เขาพอใจกับสิ่งที่เรานำเสนอแล้วค่อยขายทีหลัง ผมก็เลยจัดการหิ้วมะเฟืองไปก่อนโดยให้เพื่อนในห้องได้ชิมซึ่งไม่มีใครกล้ากินเพราะความเข้าใจคือมะเฟืองต้องเปลี่ยว แต่ผมก็กินให้ดูก็มีเพื่อกินตามกินกันทั้งห้องปรากฏว่ามีคนสั่งซื้อ ตอนนั้นผมขายใบละ 1 บาทผมขนมะเฟืองไปขายวันละประมาณ 10 ใบเพื่อแลกกับเงิน 10 บาท และเงาะก็เหมือนกันใช้วิธีการเดียวกัน การปั่นจักยานไปเรียนทุกวันก็ทำให้กางเกงเสียดสีกับอานรถจักยานจนทำให้กลายเป็นกางเกงตูดขาดย่าก็ทำการปะแล้วปะอีก.....

ตอนที่ 2 การเดินทางไปโรงเรียนไม่ได้ง่ายอย่างเด็กนักเรียนในปัจจุบันระยะทางประมาณ 6 กิโลเมตรนับเป็นเรื่องที่จะต้องเจอระหว่างทางไม่ว่าจะเป็นฝุ่นละอองจากถนนลูกรัง และโคลนในช่วงหน้าฝนบางทีดินเหนียวติดในล้อต้องใช้ไม้เขี่ยออกกว่าจะไปได้มีเพื่อนผมหัวใสแกบอกว่าถอดบังโคลนและหุ้มโซ่ทั้งหมดจะได้ไม่ติดขัด ก็พากันไปถอดออกทั้งหมด ปรากฏว่าขี่ง่ายจริงสะดวกมากแต่ผลก็คือขี้โคลนมันดีดขึ้นไปบนหัวเสื้อกางแกงแดงเป็นสีขี้โคลน (ผลของการคิดไม่ครบ) กลับมาบ้าน เสื้อผ้าเปียกหมด กลับมาทำยังไงต่อในเมื่อเสื้อผ้ามีแค่ชุดเดียว ก็ต้องกลับมาซักและรีด ซักนี้พอทำเนาแต่รีดนี่ซิคือปัญหา เพราะว่าเตารีดเป็นเตารีดที่ใช้ถ่านที่ควบคุมความร้อนไม่ได้ (นี่คือเหตุผลที่ต้องเรียนระบบการควบคุมอัตโนมัติ) บางทีเสื้อผ้าแห้งไม่ทันก็ต้องรีดเอา ถ้าหน้าฝนก็จะเป็นประมาณนี้ตลอด และอีกอย่างหนึ่งที่เป็นภาพที่จำไม่ลืมคือการย่างรองเท้า รองเท้าเปียกน้ำ......มีต่อคับเด็กให้เก็บข้อสอบ

ตอนที่ 3 เมื่อรองเท้าเปียกก็ต้องทำให้มันแห้งร้องเท้ามันรีดไม่ได้ ก็จำเป็นที่จะต้องย่างเพราะถ้าแต่งตัวไม่เรียบร้อยเดี๋ยวก็จะไปเจอกับหัวหน้าฝ่ายปกครองในเวลานั้นคือ อ.ธงชาติ เวสพันธ์ (ผอ.กองการศึกษา อบจ.กระบี่ ในปัจจุบัน) ซึ่งพวกเราให้สมยานามท่านว่า สกายไรเดอร์ (หนังสกายไรเดอร์ เด็กอย่างพวกเราติดกันในสมัยนั้น) เพราะคอนเซ็ปของท่านเหมือนสกายไรเดอร์ รถก็สีแดงมีหมวกกันน๊อกสีส้มอะไรประมาณนี้แหละคับ ท่านเข็มกับพวกเรามาก ต้องใส่รองเท้าถูกระเบียบ เข็มขัดต้องโอเค ทรงผม และอีกสารพัดที่ท่านจะงัดขึ้นมาเข้มงวดกับพวกเรา (ถ้าไม่มีท่านเราเป็นอย่างไรบ้างไม่รู้ตอนนี้) และนี่ก็เป็นต้นตอของการย่างรองเท้าทุกวันในหน้าฝน มีอยู่วันหนึ่งก็ย่างร้องเท้าเป็นปกติ ก็นั่งเฝ้ากลับด้านอยู่เหมือนเดิมเพราะการย่างรองเท้านั้นมีกรรมวิธีมาก ถ้าไม่เคนย่างก็จะกลายเป็นเหยื่อไปเลย คือต้องใช้ไฟที่อ่อนมาก ๆ แล้วต้องคอยกลับด้านอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้เกิดความร้อนสะสมมากเกินไป >>>>> มีต่อไปส่งข้อสอบก่อน

ตอนที่ 4 นั่นคือปัญหาที่จะต้องแก้เมื่อรองเท้าเปียก การอบหรือย่างรองเท้าจะต้องใช้เทคนิคอยู่ประมาณหนึ่งแต่ทั้งหมดอยู่บนความเอาใจใส่ในการเฝ้าเพื่อที่จะให้มันแห้งต่างหาก อุบัติเกิดขึ้นได้ด้วยความประมาทอย่างที่แก้ไขไม่ได้นั่นคือในขณะที่ย่างรองเท้าอยู่นั่นนั่งหลับซะนี่ ผลปรากฏไฟไหม้รองเท้าไปข้างหนึ่ง ตายห่าหละกรูทีนี้เอาอะไรใส่ไปโรงเรียนพรุ่งนี้วะ ในใจคิด ถ้าใส่รองเท้าแตะเจอ อ.ธงชาติ ซวยเลยนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะรองเท้าคู่นั้นก็เพิ่งซื้อมาและกว่าจะได้รองเท้าแต่ละคู่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ พอตอนเช้าลุกขึ้นไปพูดพร่ำทำเพลงบรรเลงเอามีดพร้อมยาใส่แผลผ้าพันแผล โดยการบรรจงเชือดเท้าตัวเองเพื่อให้เป็นแผลเพื่อที่จะเป็นข้อหรือเหตุผลไปอธิบายให้กับ อ.ธงชาติ ให้ได้ เพราะถ้าบอกความจริง อ.เขาคงไม่เชื่อแน่ ก็เป็นอย่างที่ว่าจริง....ติดตามตอนที่ 5

ตอนที่ 5 เป็นอย่างที่คาดฝนตกปรอย ผมและเพื่อน ๆ ได้ปั่นจักรยานเข้ามาทางข้างหลังของโรงเรียน นป (ในป่า นั่นคือสิ่งที่พวกเราเรียกมันมีแต่ป่าจริง ๆ ) เขาไม่เข้าแถวพอดีวันนั้นพวกเราจะจอดจักยานไว้อย่างเท่ห์มาก ๆ คือทันตรงไหนก็กองไว้ตรงนั้นหละเพราะคิดว่าคงไม่มีใครมาขโมยรถเก่า ๆ หรอก แล้วทำการลอดใต้รั้วลวดหนามจะเข้าห้องเรียนพอดี ห้องเรียนก็จะเป็นห้องเปิดประทุนลมเข้าได้รอบทั้ง 4 ด้านเพราะเป็นอาคารชั่วคราว (ชั่วคราวแบบถาวรเพราะผมเข้ามาเรียนที่นี่ก็เจออาคารนี้แล้วผมจบออกไปก็ยังมีเรียนอีก) ห้องเรียนของผมจะเป็นห้องสุดท้ายห้องที่ 6 ตอนนั้นเขาเรียกห้องนี้ว่า ห้องอุตสาหกรรมศิลป์ เป็นอย่างไรผมไม่รู้แต่ผมรู้แค่ว่าเรียนอะไรก็ได้ที่ได้ซ่อมวิทยุได้ซ่อมเทปเป็นพอ พอทำท่าจะเข้าห้องเรียน อ.ธงชาติ เดินลัดขอบลวดหนามมาพอดีจ๊ะเอ๋ อย่างจังคนที่แต่งตัวเรียบร้อยก็ผ่านไปได้คนที่คาราคาซังมีอยู่ 2-3 คนหนึ่งในนั้นมีผมอยู่ด้วย คำถามแรกทำไมไม่ใส่รองเท้าให้ถูกต้อง ผมก็บอกว่าผมเหยียบจอบเป็นแผลใส่รองเท้าไม่ได้คับ ด้วยความเก๋าเกมส์ที่เจอเด็กกวน ๆ มาเยอะ อ.ธงชาติ ก็เลยบอกว่าไหนแกะดูแผลซิหลอกครูหรือป่าว ผมก็จัดการแกะผ้าพันแผลออก พอ อ.ธงชาติ เห็นแผลจริงแกก็เลยปล่อยผมให้เข้าห้องเรียน แต่เรื่องมันไม่ได้จบอยู่แค่นั้น...... มีต่อตอนที่ 6

ตอนที่ 6 เรื่องการเชือดเท้าตัวเองก็ลือกันไปกับกลุ่มของพวกญาติ ๆ ที่ อ.เหนือคลอง ต้องบอกก่อน พ่อเป็นคน ต.คลองเขม้า อ.เหนือคลอง ส่วนแม่อยู่ ต.คลองยาง อ.เกาะลันตา จ.กระบี่เช่นกัน ผมไม่รู้ด้วยเหตุผลกลถึงได้แต่งงานกัน เกิดมาจำความได้ก็อยู่ อ.เกาะลันตาแล้ว เวลาจะไปบ้านก็จะเป็น เรื่องที่ยิ่งใหญ่มาก เพราะจะต้องเดินจากบ้านโคกยูง ซอยพังกาลอด ปัจจุบัน (ซอยนี้เกิดมาก็ได้ยินแล้วไม่รู้ใครตั้งชื่อให้เหมือนกัน) ไปยังท่าเรือคลองยางระยะทางน่าจะสักประมาณ 3 กิโลเมตร เห็นจะได้ ก็ต้องลงเรือหางยาวจากท่าเรือคลองยางแล้วไปขึ้นที่ ท่าเรือน้ำท่อ ที่ ต.คลองพน อ.คลองท่อม หลังจากนั้นก็ต้องต่อรถ 2 แถวไปคอยรถเมล์ประจำทางที่คลองพน สมัยนั้นก็จะมีรถ ภูเก็ต - หาดใหญ่ กับ นคร- หาดใหญ่ ซึ่งรถแต่ละเที่ยวก็จะแน่นมาก ก็เลยทำให้รถมันเอียงเพราะน้ำหนักของคน และนี่ก็เป็นที่มาของคำสโลแกน ที่ว่า "เยเหมือนรถคอน" เพราะรถนครฯ เป็นรถที่ขนสินค้าส่วนหนึ่งไปให้คนฝั่งภูเก็ต เพราะคนฝั่งภูเก็ตเป็นคนที่รวยมากจากการทำเหมืองแร่ดีบุกในตอนนั้น ก็ต้องนั่งรถสายพวกนี้อย่างเบียดเสียด พอดูภาพที่รถโดยสารในอินเดียก็คงประมาณนั้น แล้วไปลงที่ แยกเหนือคลอง แล้วทำการนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างเข้าไปยังบ้านจองปู่ ถ้าไปบ้านปู่ตอนนั่งรถมอเตอร์ไซด์รับจ้างนี้ผมจะสนุกมากเพราะเขาจะให้นั่งตรงถังน้ำมันข้างหน้า ดูมันสนุกมากแล้วก็ซ้อนกันไปอย่างน้อยต้อง 3 หรือ 4 คน ประมาณนี้ต่อรถ 1 คัน ในตอนนั้นไม่มีใครใส่หมวกกันน๊อก จับซ้อน 2 ไม่มีไม่รู้จัก เรื่องการเชือดเท้ารู้ถึงหูของแม่และพ่อที่บ้านเกาะลันตา............ มีต่อตอน 7 คับ

ตอนที่ 7 เมื่อเรื่องถึงที่บ้านพ่อกับแม่ก็เดินทางมาเยี่ยม การเดินทางในแต่ละเมื่อก่อนไม่ว่าไปเยี่ยมใคร แม่ก็จะติดไม้ติดมือไปฝากคนโน้นคนนี้ ตลอดที่ได้ชื่อและแม่ทำอร่อยมากคือ กุ้งเปรี้ยวหรือที่เรียกว่า จาหลู ซึ่งทำจากตัวเคยหรือ กุ้งเคย หรือกุ้งตัวเล็กที่เขาใช้อวนเขียวตาถี่หรือที่ชาวบ้านเรียกว่า ซี่หริง (ผมก็ไม่รู้ว่ามาจากรากศัพท์อะไร) มาดักจับช่วงน้ำลงกุ้งประเภทนี้หละที่เขาเอาไปทำกะปิซึ่งให้โปรตีนสูงมาก ๆ นั่นก็จะเป็นที่ชื่นชอบของคนดอนมาก เมื่อคนเลมาเยี่ยมก็ต้องมี จาหลู หรือ ปลาเค็ม หรือกะปิมาฝากเป็นประจำ และอีกอย่างที่แม่ทำอร่อยและชอบเอามาฝากปู่และย่า เป็นประจำเมื่อก่อนคือ ปลาใส่พอง กระบวนทำก็ทำคล้าย ๆ ปลาร้าทางฝั่งอิสานยังไงยังงั้น เพราะมีข้าวคั่วด้วย พ่อแม่หิ้วของฝากพรุงพรัง เพื่อที่จะมาเยี่ยมลูกชาย แม่มาถึงก็คุยกับย่า ย่าก็เล่าเรื่องวีรกรรมของผมย่างรองเท้าแล้วไฟไหม้ จนไม่กล้าไปเรียน จึงต้องเชือดเท้าตัวเองเพื่อทำเป็นแผล แม่ร้องให้นี่คือการทำให้ผู้บังเกิดเกล้าต้องมีน้ำตาตกจากผมเพราะผมทำไปไม่ได้คิดอะไรมากแค่กลัว อ.ธงชาติ แต่กลับกลายต้องทำให้น้ำตาผู้เป็นแม่ต้อง ร่วงหล่นมันเป็นเรื่องที่แลกไม่ได้จริง ๆ ......มีต่อตอนที่ 8

ตอนที่ 8 ความทุลักทุเลมันอยู่ใกล้ตัวผมเสมอมันไม่ยอมทิ้งห่างจากผมไปเลย เรียนไปก็เท่านั้นอยากซ่อมวิทยุ อยากซ่อมเทปไม่เห็นมีใครสอนผมเลยในห้อง อุตสาหกรรมก็เลยการเป็นเด็กค่อนข้างไม่ค่อยเอาใจใส่ในการเรียนมากนัก เรียนขอแค่ผ่านไม่ติด 0 เป็นอันใช้ได้ แต่นั่นก็ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ไม่ติด 0 เลยเจอเอา 1 ตัววิชา นาฏศิลป์ โดยมี อ.กาญจนา สังคำ (ปัจจุบันน่าจะเป็น เจียวก๊ก) สอนรำ ลองนึกดูนิ้วมือแข็งอย่างเรามันจะรำไรได้ก็เลยติด 0 ไปตามระเบียบ ที่ติดนี้ไม่ได้หมายความว่าจะรำไม่สวยแล้วติดนะครับ คือผมไม่รำเลย ผมเขิญตัวเองมากกว่าถ้าทำอย่างที่ อ.เขาว่าถึงไม่สวยก็คงผ่านไม่ตกหรอก พอตกแล้วเป็นไง พรรคพวกเยอะติดกันหลายคน อาวเป็นเรื่องสนุกหละทีนี้เพราะก้วนที่ตกคือเก็งถีบจักรยานมาโรงเรียนเกือบทั้งก้วน งานที่ อ.กาญนา สั่งให้ทำสั่งให้ทำถ้าไปแก้ด้วยการรำ ท่านคงคิดแล้วหละว่าพวกเราคงไม่เวอคแน่ เพราะคาบของเขาเราโดดไปทอยหลุมเป็นประจำ ฮา การทอยหลุมคืออะไรคือการละเล่นอย่างหนึ่งที่ใช้เหรียญบาทหมุนลงไปในดิให้ลึกซัก 1/3 ของเหรียญนั่นคือหลุมแล้ววัดระยะทางออกไปสัก 3-4 ก้าวแล้วแต่ตกลง ใช้เหรียญบาทโยนไปหาหลุมที่ขุดใครใกล้ที่สุดชนะ แล้วได้เหรียญนั้นไปคล้าย ๆ กับเขาตีกอฟปัจจุบันยังไงยังงั้น..... มีต่อตอน 9