ควรทำอย่างไรดี

ดิฉันเป็นคนฟุ้งซ่านมาก เมื่อปฎิบัติแล้วความฟุ้งช่านลดลง จิตใจสงบมากขึ้น  การพิจราณาธรรมะใดๆของดิฉันเกิดขึ้นเองขณะปฎิบัติเป็นส่วนใหญ่  นำมาขบคิดข้างนอกมีบ้างแต่คำตอบส่วนใหญ่หรือแทบทั้งหมดจะได้ขณะปฎิบัติ   แต่ตอนหลังๆมาจะไม่คิดเลยแม้นแต่เวลาปฎิบัติก็ไม่คิด  ถ้าฟุ้งซ่านบ้างก็รู้ตัว  แต่จะไม่อยากรู้อะไร  หรืออยากรู้อะไร   ปล่อยแล้วแต่กำลังความเพียร (ในการปฎิบัติเมื่ออยู่ที่วัดจะเคร่งคัดมาก) เวลาอยู่ข้างนอกจะไม่พิจารณาอะไร  แต่ตามดูจิต ดูกาย ไปตามกำลังสติปัญญา  สวดมนต์ไหว้พระบ้าง  แต่เมื่อเข้ามาห้องนี้เจอแต่คนพิจารณากันหมด  มีแต่พิจารณาๆๆ มีแต่ให้คิดวิเคราะห์  ด้วยเหตุอันนี้ดิฉันรู้สึกว่าดิฉันโง่มาก  ถึงหลายวันมานี้ดิฉันอยู่แต่ในห้องนี้ได้อ่านอะไรหลายอย่างแต่เมื่ออ่านแล้วก็จบไป  ไม่นำไปคิดอะไรเป็นส่วนใหญ่  แต่เริ่มมาคิดกับการพิจารณานี้แหละค่ะ  เริ่มรู้สึกกลัวความโง่    ดิฉันไม่อยากโง่อีกต่อไป   ดิฉันทำอย่างนี้ถูกไหม หรือดิฉันต้องคิดพิจารณาเพิ่มขึ้น มีท่านผู้รู้ท่านใดจะช่วยชี้แนะดิฉันได้บ้าง จะเป็นพระคุณอย่างสูงค่ะ  ไม่นับรวมการใช้ชีวิตทั่วไปนะคะการใช้ชีวิตพิจารณาเสมอค่ะ