สวัสดีครับ ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่า ผมเขียนไม่ค่อยเก่ง อาจจะใช้ภาษามึนๆบ้างต้องขออภัยด้วย
แต่ผมมีเรื่องที่อยากจะมาเล่าให้ฟังครับ อาจจะเป็นเรื่องธรรมดามากๆ แต่ผมคิดถึงเรื่องนี้แทบทุกเวลา คือ เมื่อก่อนผมเคยชอบผู้หญิงนะครับ เกือบจะได้เป็นแฟนกันแล้วหลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นสักที สุดท้ายก็เลิกกันไป ก็เพราะจากตัวผมเองที่ปิดใจตัวเองมาตลอด ไม่อยากมีแฟน รักความสันโดษ สุดท้ายแล้วผู้หญิงก็ไปมีแฟนใหม่ ทนไม่ได้ ซึ่งเมื่อผมกลับอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนคุย มันก็เหงาและเกิดความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นกับเพื่อนผู้ชาย คือผมอ่อนไหวกับผู้ชาย ไม่เข้าใจตัวเอง พยายามหลบตาแต่สุดท้ายก็หันไปมอง บางครั้งผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้มันคืออะไร แต่ผมก็พยายามที่จะหลีกหนีมันครับ สุดท้ายแล้วมันก็วนกลับมาที่เก่าๆ หนีเท่าไหรก็เหมือนยิ่งใกล้กว่าเดิม ผมยังคงมองผู้หญิง และมองผู้ชาย ในเวลาเดียวกัน จนผมไม่รู้เลยว่าจะออกจากวังวนแห่งความสับสนนี่เมื่อไหร ต้องโกหกตัวเองโกหกคนอื่นว่าผมชอบแค่ผู้หญิง ทั้งๆที่ผมก็สนใจผู้ชายด้วย เพื่อนผมก็ไม่กล้าบอก ผมควรจะปิดตัวเองแบบนี้ไปต่อไหมครับ หรือควรจะทำยังไงดี ผมสับสนไปหมดแล้ว
ความสับสน หรือ ความจริงที่ควรเผชิญ
แต่ผมมีเรื่องที่อยากจะมาเล่าให้ฟังครับ อาจจะเป็นเรื่องธรรมดามากๆ แต่ผมคิดถึงเรื่องนี้แทบทุกเวลา คือ เมื่อก่อนผมเคยชอบผู้หญิงนะครับ เกือบจะได้เป็นแฟนกันแล้วหลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นสักที สุดท้ายก็เลิกกันไป ก็เพราะจากตัวผมเองที่ปิดใจตัวเองมาตลอด ไม่อยากมีแฟน รักความสันโดษ สุดท้ายแล้วผู้หญิงก็ไปมีแฟนใหม่ ทนไม่ได้ ซึ่งเมื่อผมกลับอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนคุย มันก็เหงาและเกิดความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นกับเพื่อนผู้ชาย คือผมอ่อนไหวกับผู้ชาย ไม่เข้าใจตัวเอง พยายามหลบตาแต่สุดท้ายก็หันไปมอง บางครั้งผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้มันคืออะไร แต่ผมก็พยายามที่จะหลีกหนีมันครับ สุดท้ายแล้วมันก็วนกลับมาที่เก่าๆ หนีเท่าไหรก็เหมือนยิ่งใกล้กว่าเดิม ผมยังคงมองผู้หญิง และมองผู้ชาย ในเวลาเดียวกัน จนผมไม่รู้เลยว่าจะออกจากวังวนแห่งความสับสนนี่เมื่อไหร ต้องโกหกตัวเองโกหกคนอื่นว่าผมชอบแค่ผู้หญิง ทั้งๆที่ผมก็สนใจผู้ชายด้วย เพื่อนผมก็ไม่กล้าบอก ผมควรจะปิดตัวเองแบบนี้ไปต่อไหมครับ หรือควรจะทำยังไงดี ผมสับสนไปหมดแล้ว