สวัวสดีค่ะ เราชื่อ ดาว นะ
เราอายุ 23 แล้ว พึ่งเรียนจบเมื่อปีที่แล้ว จบจากม.ราชภัฏ คือเราอยากจะถามเพื่อนๆที่เรียนจบแล้วกำลังหางานทำอยู่
เพื่อนๆเหนื่อยบ้างไหม ท้อบ้างไหม แล้วทางครอบครัวเพื่อนๆเค้าให้กำลังใจเพื่อนๆอย่างไร เมื่อผิดหวังคะ..ทางบ้านของเราทำธุรกิจเกี่ยวกับการเงินค่ะ พ่อแม่ก็จะช่วยกันทำ แต่เราไม่ได้มายุ่งกับงานนี้เพราะเค้าต้องการทำกันเอง เราเลยต้องหางานทำค่ะ
เราก็สมัครงานตามเว็บไซค์ไว้นะ สมัครไว้เยอะมาก แต่ก็ไม่ได้สักที อาจจะเป็นเพราะเกรดเฉลี่ยเราน้อย หน้าตาก็ไม่ดี คิดว่าอาจจะเป็นสาเหตุหลักๆที่เค้าไม่เลือกค่ะ เราเหนื่อย เราผิดหวังมาก็มากเรื่องงาน แต่มันไม่ทำให้เราเครียดเท่าคำพูดจากพ่อแม่เรา
วันหนึ่งเราไปสัมภาษณ์งาน บริษัทที่เกี่ยวกับการขายสินค้า คือ งานประเภทนี้ต้องเดนขายสินค้าตามบ้านเราก็สัมภาษณ์และได้ทดลองทำงานจริง คือเดินตามรุ่นพี่แล้วให้ไปสังเกตุการทำงานของเค้าคือเดินทั้งวันเพื่อขายสินค้า ตอนเย็นทางบริษัทก็จะสัมภาษณ์เราอีกที สรุปเราไม่ผ่านค่ะ
แต่จะเพราะอะไรเราก็ไม่ทราบ กลับบ้านมาด้วยความผิดหวัง (ตามเคย) พ่อเราถามเลย ว่าได้งานมั้ย เราตอบ ไม่ได้หรอกพ่อ พ่อก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า
...พอแล้วนะ ไม่ต้องไปแล้ว สัมภาษณ์ที่ไหนก็ไม่ได้ ไปทำโรงงานแถวบ้านเนี่ยจะไปทำงานที่เรียนมาทำไม มันไม่มีงานสำหรับ...หรอก..
คำนี้ ประโยคนี้ ทำเราอึ้งไปเลย พ่อเราก็พูดถูกนะ แต่เราไม่อยากให้เค้ามาตัดสินเราแบบนี้ เราอยากพิสูจน์ตัวเองให้เค้าเห็น แต่เหมือนโอกาสจะไม่ใจดีกับเราเลย เราโดนกดดันมากในหลายๆเรื่อง จนรู้สึกว่า เป็นเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทำให้เค้าไม่ภูมิใจในตัวเราขนาดนั้นเลย เราทำอะไรก็ดูผิดไปซะหมด เราเหนื่อย เราท้อมากจริงๆแต่ละครั้งที่เค้าได้ยินว่าเราไปสัมภาษณ์งาน เค้าไม่เคอวยพรเรา..ไม่มีคำพูดดีๆให้กำลังใจเราเลย มีแต่คำดูถูกและคำพูดที่บั่นทอนจิตใจเรา ตอนนี้เราร้องไห้ตลอด..เราอยากอธิบายมากว่าอยู่บ้านทุกวันนี้ก็ไม่ได้อยู่เฉยๆเราหางาน เราเครียด แค่อยากให้เค้าเข้าใจเราบ้าง ขอแค่นั้นเอง..........
เพื่อนๆเคยรู้สึกน้อยใจตัวเองบ้างไหมคะ?
เราอายุ 23 แล้ว พึ่งเรียนจบเมื่อปีที่แล้ว จบจากม.ราชภัฏ คือเราอยากจะถามเพื่อนๆที่เรียนจบแล้วกำลังหางานทำอยู่
เพื่อนๆเหนื่อยบ้างไหม ท้อบ้างไหม แล้วทางครอบครัวเพื่อนๆเค้าให้กำลังใจเพื่อนๆอย่างไร เมื่อผิดหวังคะ..ทางบ้านของเราทำธุรกิจเกี่ยวกับการเงินค่ะ พ่อแม่ก็จะช่วยกันทำ แต่เราไม่ได้มายุ่งกับงานนี้เพราะเค้าต้องการทำกันเอง เราเลยต้องหางานทำค่ะ
เราก็สมัครงานตามเว็บไซค์ไว้นะ สมัครไว้เยอะมาก แต่ก็ไม่ได้สักที อาจจะเป็นเพราะเกรดเฉลี่ยเราน้อย หน้าตาก็ไม่ดี คิดว่าอาจจะเป็นสาเหตุหลักๆที่เค้าไม่เลือกค่ะ เราเหนื่อย เราผิดหวังมาก็มากเรื่องงาน แต่มันไม่ทำให้เราเครียดเท่าคำพูดจากพ่อแม่เรา
วันหนึ่งเราไปสัมภาษณ์งาน บริษัทที่เกี่ยวกับการขายสินค้า คือ งานประเภทนี้ต้องเดนขายสินค้าตามบ้านเราก็สัมภาษณ์และได้ทดลองทำงานจริง คือเดินตามรุ่นพี่แล้วให้ไปสังเกตุการทำงานของเค้าคือเดินทั้งวันเพื่อขายสินค้า ตอนเย็นทางบริษัทก็จะสัมภาษณ์เราอีกที สรุปเราไม่ผ่านค่ะ
แต่จะเพราะอะไรเราก็ไม่ทราบ กลับบ้านมาด้วยความผิดหวัง (ตามเคย) พ่อเราถามเลย ว่าได้งานมั้ย เราตอบ ไม่ได้หรอกพ่อ พ่อก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า
...พอแล้วนะ ไม่ต้องไปแล้ว สัมภาษณ์ที่ไหนก็ไม่ได้ ไปทำโรงงานแถวบ้านเนี่ยจะไปทำงานที่เรียนมาทำไม มันไม่มีงานสำหรับ...หรอก..
คำนี้ ประโยคนี้ ทำเราอึ้งไปเลย พ่อเราก็พูดถูกนะ แต่เราไม่อยากให้เค้ามาตัดสินเราแบบนี้ เราอยากพิสูจน์ตัวเองให้เค้าเห็น แต่เหมือนโอกาสจะไม่ใจดีกับเราเลย เราโดนกดดันมากในหลายๆเรื่อง จนรู้สึกว่า เป็นเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทำให้เค้าไม่ภูมิใจในตัวเราขนาดนั้นเลย เราทำอะไรก็ดูผิดไปซะหมด เราเหนื่อย เราท้อมากจริงๆแต่ละครั้งที่เค้าได้ยินว่าเราไปสัมภาษณ์งาน เค้าไม่เคอวยพรเรา..ไม่มีคำพูดดีๆให้กำลังใจเราเลย มีแต่คำดูถูกและคำพูดที่บั่นทอนจิตใจเรา ตอนนี้เราร้องไห้ตลอด..เราอยากอธิบายมากว่าอยู่บ้านทุกวันนี้ก็ไม่ได้อยู่เฉยๆเราหางาน เราเครียด แค่อยากให้เค้าเข้าใจเราบ้าง ขอแค่นั้นเอง..........