กระทู้แรกในชีวิต
ที่ต้องเรียบเรียงและผสมความกล้ามาลงในนี้ เพราะอยากให้เป็นอุทาหรณ์ และบทเรียนราคาแพง
ที่มันเสียไปและไม่สามารถนำกลับมาได้ เริ่มเรื่องเลยล่ะกันนะคะ
เมื่อสมัยตอนเรียน ปวช. ปี 3 ฉันเรียนเทคโนแห่งหนึ่งในนครนายก ฉันมีเพื่อนหลายคนส่วนใหญ่มีแต่เพื่อนผู้ชาย และเพื่อนผู้ชายคนนี้ก็คือต้นเรื่อง
เมื่อวันนึงมันมาหาและมาขอยืมเงิน เพราะไปทำผู้หญิงท้อง และจะพาไปเอาออก แต่ผู้หญิงท้องได้ 7 เดือนแล้ว
ฉันถามว่าถ้าจะเอาออกทำไมไม่เอาออกตั้งแต่ทีแรก มันบอกว่า ตอนแรกจะบอกพ่อผู้หญิง แต่พอเจอพ่อผู้หญิงแล้วไม่กล้าบอก เลยคุยกับปม่ผู้หญิงว่าจะไปเอาออกโดยที่พ่อไม่รู้ ฉันเลยถามว่าจะไปทำที่ไหน มันบอกว่า รพ.แห่งหนึ่งใน กทม. ราคา 30000 ฉันก็ถอดทองให้มันไปจำ.....
พอถึงวันไป มันโทรหาบอก ไปเป็นเพื่อนหน่อย ไม่มีเพื่อน ฉันก็ไปเพราะความคึกคะนอง อยากเข้า กทม. ตามประสาของเด็กที่ไม่เคยไป ทั้งๆที่เข้าเรียนแล้วยอมลาอาจารย์กลับเพื่อที่จะไปกลับมัน พอไปถึง รพ. บรรยากาศมันน่ากลัวมาก มีห้องลึกลับ ซับซ้อน ฉันเริ่มกลัวและคิดว่าไม่น่ามาเลยกุ
และพอแม่ผู้หญิงเซ็นให้แล้วก็กลับเลย พยาบาลบอกว่าน้องคนที่ทำยังกลับไม่ได้นะค่ะต้องค้าง 1 คืน ฉันกับเพื่อนเลยกลับก่อนและจะมารับในวันรุ่งขึ้น
ระหว่างนั้นก็คิดไม่ออกว่าจะไปพักที่ไหน เพื่อนมันเลยโทรหาอา ซึ่งอยู่แถวรังสิต ว่าขอนอนด้วย อาบอกว่าเดี๋ยว 2 ทุ่มมารับรอเลิกงานก่อน
พออา มารับอาก็ถามว่ามาทำไม เพื่อนมันก็อ้ำอึ้ง พอบอกซื่อ รพ. เท่านั้น อาบอกว่าเอาออกทำไม ทำไมไม่บอกอา อาจะเลี้ยงให้
วันรุ่งขึ้น พอไปรับแฟนมัน แฟนมันร้องไห้ตาบวมหมดเลย มันบอกทรมานมาก ... สิ่งนั้นมันทำให้ฉันกลัวและวิตกว่าไม่น่ามาเลย แฟนมันไม่พูดอะไรอีก เอาแต่ร้องไห้ ...
จนเรื่องราวผ่านไปหลายปี จนวันนี้ฉันมีครอบครัว..........สิ่งที่ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวนี้ก็เกิดขึ้นเมื่อ..ฉันตั้งท้อง ทุกเดือนฉันเฝ้าประคบ ประหงม ด้วยความรัก จนกระทั่ง ฉันตั้งครรภ์ได้ 16 วีค สิ่งที่เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ได้เกิดขึ้น เมื่อ 28 กพ. หมอนัดปกติ และซาวน์ดูปกติ แต่หมอก็วนดูอีกหลายครั้ง
ฉันรู้สึกเอะใจ จนหมอถามว่า ที่บ้านมีใคร ผิดปกติไหม บอกหมอว่าไม่มีค่ะ หมอขอซาวน์ทางช่องคลอดดูอีกรอบนะ
พอดูอีกรอบ สิ่งที่หมอพูดคือ เหมือนน้องไม่มีกะโหลกศรีษะ ตั้งแต่คิ้วลงไป หมอว่าชัดเจนแล้ว แต่น้องพยายามเอามือปิดไม่ให้หมอดู แต่หมอเห็นชัดแล้ว
ลองไปคุยกับแฟนนะว่าจะเอายังไง หมอให้เวลาทำใจ อาทิตย์นึงนะ ไปคุยกับแฟน ต้องยุติการตั้งครรภ์
แต่เราก็ยังใจแข็ง บอกหมอว่าขอเป็นพรุ่งนี้เลยได้ไหมค่ะ เพราะยังไงก็รู้แล้ว ยิ่งเอาไว้นานยิ่งบั่นทอนใจ
หมอบอกตกลง...พอกลับถึงบ้านฉันร้องไห้ ร้องโฮเลย แล้วเรื่องนี้ก็ผุดๆๆ มาในหัว คิดย้อนไปถึงหมอบอกต้องเหน็บยา ต้องทำให้หัวใจเค้าหยุดเต้น นี่เรากำลังจะฆ่าเค้าใช่ไหม ทำให้มันคิดย้อนไปถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น สามีโทรมาก็ยังไม่รับ จนหลายรอบ พอรับเลยบอกเค้า พอเที่ยงเค้ารียกลับมาและพาไปซาวน์ 4 มิติอีกที่ เพื่อให้แน่ใจว่าหมอไม่ได้ตาฝาด แต่คำตอบที่ได้จาก รพ นี้ก็เช่นกัน หมอแนะนำให้ยุดิการตั้งครรภ์ ระหว่างทางกลับบ้านไม่มีใครพูดอะไร เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน ...คืนนั้น สามีขึ้นมานอน 5 ทุ่มพอขึ้นมาเค้าร้องไห้หนักมาก ร้องโฮ จากที่ฉันร้องอยู่ ฉันต้องเงียบและปลอบเค้า จนเราร้องไห้ด้วยกัน นี่คือความทุกข์ทรมานใจอย่างแสนสาหัส....ที่เกิดขึ้น
หลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้นฉันได้ทำบุญอุทิศให้ทั้งลูกตัวเองและลูกเพื่อนตลอดเวลา สวดมนต์และทำบุญที่ไหนก็จะนึกถึงตลอด
ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเวรกรรมของฉันเอง ที่มันเกิดจากความคึกคะนอง
แต่มันทำให้ฉันสัมผัสว่า ฉันจะต้องเสียใจ จะต้องรู้สึกยังไง เมื่อต้องหยุดชีวิตของเด็กคนนึง....
ขออุทิศให้ ลูกชายของฉันและลูกชายของเพื่อน
ขอบคุณคะ
เชื่อเรื่องเวรกรรมไหม??
ที่ต้องเรียบเรียงและผสมความกล้ามาลงในนี้ เพราะอยากให้เป็นอุทาหรณ์ และบทเรียนราคาแพง
ที่มันเสียไปและไม่สามารถนำกลับมาได้ เริ่มเรื่องเลยล่ะกันนะคะ
เมื่อสมัยตอนเรียน ปวช. ปี 3 ฉันเรียนเทคโนแห่งหนึ่งในนครนายก ฉันมีเพื่อนหลายคนส่วนใหญ่มีแต่เพื่อนผู้ชาย และเพื่อนผู้ชายคนนี้ก็คือต้นเรื่อง
เมื่อวันนึงมันมาหาและมาขอยืมเงิน เพราะไปทำผู้หญิงท้อง และจะพาไปเอาออก แต่ผู้หญิงท้องได้ 7 เดือนแล้ว
ฉันถามว่าถ้าจะเอาออกทำไมไม่เอาออกตั้งแต่ทีแรก มันบอกว่า ตอนแรกจะบอกพ่อผู้หญิง แต่พอเจอพ่อผู้หญิงแล้วไม่กล้าบอก เลยคุยกับปม่ผู้หญิงว่าจะไปเอาออกโดยที่พ่อไม่รู้ ฉันเลยถามว่าจะไปทำที่ไหน มันบอกว่า รพ.แห่งหนึ่งใน กทม. ราคา 30000 ฉันก็ถอดทองให้มันไปจำ.....
พอถึงวันไป มันโทรหาบอก ไปเป็นเพื่อนหน่อย ไม่มีเพื่อน ฉันก็ไปเพราะความคึกคะนอง อยากเข้า กทม. ตามประสาของเด็กที่ไม่เคยไป ทั้งๆที่เข้าเรียนแล้วยอมลาอาจารย์กลับเพื่อที่จะไปกลับมัน พอไปถึง รพ. บรรยากาศมันน่ากลัวมาก มีห้องลึกลับ ซับซ้อน ฉันเริ่มกลัวและคิดว่าไม่น่ามาเลยกุ
และพอแม่ผู้หญิงเซ็นให้แล้วก็กลับเลย พยาบาลบอกว่าน้องคนที่ทำยังกลับไม่ได้นะค่ะต้องค้าง 1 คืน ฉันกับเพื่อนเลยกลับก่อนและจะมารับในวันรุ่งขึ้น
ระหว่างนั้นก็คิดไม่ออกว่าจะไปพักที่ไหน เพื่อนมันเลยโทรหาอา ซึ่งอยู่แถวรังสิต ว่าขอนอนด้วย อาบอกว่าเดี๋ยว 2 ทุ่มมารับรอเลิกงานก่อน
พออา มารับอาก็ถามว่ามาทำไม เพื่อนมันก็อ้ำอึ้ง พอบอกซื่อ รพ. เท่านั้น อาบอกว่าเอาออกทำไม ทำไมไม่บอกอา อาจะเลี้ยงให้
วันรุ่งขึ้น พอไปรับแฟนมัน แฟนมันร้องไห้ตาบวมหมดเลย มันบอกทรมานมาก ... สิ่งนั้นมันทำให้ฉันกลัวและวิตกว่าไม่น่ามาเลย แฟนมันไม่พูดอะไรอีก เอาแต่ร้องไห้ ...
จนเรื่องราวผ่านไปหลายปี จนวันนี้ฉันมีครอบครัว..........สิ่งที่ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวนี้ก็เกิดขึ้นเมื่อ..ฉันตั้งท้อง ทุกเดือนฉันเฝ้าประคบ ประหงม ด้วยความรัก จนกระทั่ง ฉันตั้งครรภ์ได้ 16 วีค สิ่งที่เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ได้เกิดขึ้น เมื่อ 28 กพ. หมอนัดปกติ และซาวน์ดูปกติ แต่หมอก็วนดูอีกหลายครั้ง
ฉันรู้สึกเอะใจ จนหมอถามว่า ที่บ้านมีใคร ผิดปกติไหม บอกหมอว่าไม่มีค่ะ หมอขอซาวน์ทางช่องคลอดดูอีกรอบนะ
พอดูอีกรอบ สิ่งที่หมอพูดคือ เหมือนน้องไม่มีกะโหลกศรีษะ ตั้งแต่คิ้วลงไป หมอว่าชัดเจนแล้ว แต่น้องพยายามเอามือปิดไม่ให้หมอดู แต่หมอเห็นชัดแล้ว
ลองไปคุยกับแฟนนะว่าจะเอายังไง หมอให้เวลาทำใจ อาทิตย์นึงนะ ไปคุยกับแฟน ต้องยุติการตั้งครรภ์
แต่เราก็ยังใจแข็ง บอกหมอว่าขอเป็นพรุ่งนี้เลยได้ไหมค่ะ เพราะยังไงก็รู้แล้ว ยิ่งเอาไว้นานยิ่งบั่นทอนใจ
หมอบอกตกลง...พอกลับถึงบ้านฉันร้องไห้ ร้องโฮเลย แล้วเรื่องนี้ก็ผุดๆๆ มาในหัว คิดย้อนไปถึงหมอบอกต้องเหน็บยา ต้องทำให้หัวใจเค้าหยุดเต้น นี่เรากำลังจะฆ่าเค้าใช่ไหม ทำให้มันคิดย้อนไปถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น สามีโทรมาก็ยังไม่รับ จนหลายรอบ พอรับเลยบอกเค้า พอเที่ยงเค้ารียกลับมาและพาไปซาวน์ 4 มิติอีกที่ เพื่อให้แน่ใจว่าหมอไม่ได้ตาฝาด แต่คำตอบที่ได้จาก รพ นี้ก็เช่นกัน หมอแนะนำให้ยุดิการตั้งครรภ์ ระหว่างทางกลับบ้านไม่มีใครพูดอะไร เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน ...คืนนั้น สามีขึ้นมานอน 5 ทุ่มพอขึ้นมาเค้าร้องไห้หนักมาก ร้องโฮ จากที่ฉันร้องอยู่ ฉันต้องเงียบและปลอบเค้า จนเราร้องไห้ด้วยกัน นี่คือความทุกข์ทรมานใจอย่างแสนสาหัส....ที่เกิดขึ้น
หลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้นฉันได้ทำบุญอุทิศให้ทั้งลูกตัวเองและลูกเพื่อนตลอดเวลา สวดมนต์และทำบุญที่ไหนก็จะนึกถึงตลอด
ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเวรกรรมของฉันเอง ที่มันเกิดจากความคึกคะนอง
แต่มันทำให้ฉันสัมผัสว่า ฉันจะต้องเสียใจ จะต้องรู้สึกยังไง เมื่อต้องหยุดชีวิตของเด็กคนนึง....
ขออุทิศให้ ลูกชายของฉันและลูกชายของเพื่อน
ขอบคุณคะ