หรือเราสมควรอยู่คนเดียว?

คือเรารู้สึกว่าตอนนี้เรากำลังไปได้ดีในหลายๆเรื่อง
ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง การทำกิจกรรมในสิ่งที่เราชอบ
การเรียน เพื่อน
เรารู้สึกว่า เรากำลังดีขึ้น หลังจากที่เฟลหนักๆ
เรารู้สึกเหมือนกับว่าแม้กระทั่งเรื่องความรักมันก็จะดีขึ้น

จนกระทั่งเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้น
ผมได้รู้จักกับสาว 2 คน และสาวสองคนนี้ทำให้ผมเปลี่ยนไป....

สาวคนแรก เป็นน้องที่น่ารัก เรากับน้องเคยชอบกัน แต่เพราะช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม ทำให้เราห่างจากน้องไป
จนความสมพันธ์เริ่มเปลี่ยน
แต่น้องเค้าไม่เคยทิ้งให้เราเหงาอยู่คนเดียว เค้ามักจะชวนเราคุยเสมอ ในวันที่เราไม่เหลือใคร
มีช่วงนึงเราไปอเมริกา น้องเค้าก็คอยคุยด้วยเสมอ จนเรารู้สึกว่า เราเริ่มที่จะชอบน้องเค้ามากๆ
จนวันที่เรากลับมาไทย เราก็สารภาพกับน้องเค้า
แต่โดนปฏิเสธมาหน้าหงายเลย.....เค้าบอกเค้าคุยกับคนอื่นอยู่
แต่เราก็ไม่ได้เลิกคุยไป เรากับน้องคุยกันอยู่ตลอด

ต่อมา ก็เห้นน้องเค้าเสียใจ.....เราจึงได้รับรู้ว่าคนที่น้องคุยด้วยกลับไปหาแฟนเก่าเค้า
เราก็ทำหน้าทีเป็นพี่ชายที่ดี คอยปลอบใจ คอยให้กำลังใจมาตลอด
หลังจากนั้น เราก็ไม่เคยพูดหรือเคลียร์เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรากับน้องเค้าคืออะไร
แต่เรากับน้องคุยกันทุกวัน วันละนิดวันละหน่อย แต่ไม่เคยที่จะไม่คุยเลย
ส่ง snapchat ให้กันเสมอ จริงๆ snapchat เรามีไอดีน้องคนเดียวด้วยซ้ำ
เราจะรู้ตลอดว่าน้องเค้าไปไหน ทำอะไร แม้กระทั้งนอนเมื่อไหร่
นั้นคงก่อให้เกิดความหน่วง ที่เราไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้ว เราคิดไปเอง หรือน้องมีใจให้เรากันแน่ (มโนว่างั้น)
เราอยู่กับอารมณ์หน่วงมาตลอด


จนกระทั่งเรามาเจอสาวคนที่ 2
ความสัมพันธ์คนที่ 2 นั้นค่อนข้างเกิดขึ้นเร็วเพราะจริงๆเรากับเค้ารู้จักกันมานานมากแล้ว แต่ไม่ได้สนิทกัน
สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เค้ามีปัญหาความรัก แบบที่ทุกคนเข้าใจกันดีว่า รักแท้แพ้ระยะทาง (เราขอไม่ลงรายละเอียด เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า)
แต่วันที่เราเริ่มคุยกันเพราะเค้าตั้งสเตตัสนึงขึ้นมาเกี่ยวกับ ความรักที่มีแต่ให้
ซึ่งเราก็ได้ไปแสดงความคิดเห็นส่วนตัว และได้ทักคุยกันส่วนตัวในแชทเฟส
แล้วก็เริ่มคุยกันในไลน์ จนกระทั่งเรารู้สึกได้ว่าเรามีมุมมองอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกัน
ช่วงเวลาที่เรากับสาวคนที่2คุยกันนั้น ผมกำลังเตรียมตัวเดินทางไปคิชกูฏ
จึงเอ่ยปากชวนว่า เราจะไปทำบุญ ปีนเขาที่คิชกูฏ จะไปด้วยกันไหม
ซึ่งเค้าก็ตอบตกลง และเราก็ไปกับเพื่อนเราพร้อมกับเค้า
ช่วงระหว่างเดินเขานั้น เพื่อนเราเป็นพวกลุยๆ จึงนำหน้าวิ่งจนหายไปจนหมด
ซึ่งทุกทีเราก็เป็นแบบนั้น แต่รอบนี้เราทำไม่ได้ เพราะอย่างว่า เรามีผู้หญิงให้ต้องดูแลเพราะเราเป็นคนชวนเค้ามา
ด้วยความที่เค้าไม่เคยมาคิชกูฏมาก่อน และเราให้ข้อมูลไม่ดี ทำให้เค้าเตรียมรองเท้าที่ไม่เหมาะแก่การปีนเขา
เราจึงต้องสละแตะหุ้มข้อที่ค่อนข้างยึดพื้นได้มาให้ ส่วนเราสวมแตะของเค้าแทน
เค้าลื่นจะล้มหลายครั้ง ซึ่งเราเห็นก็สงสาร แต่สุดท้ายก็ต้องไปถึงผ้าแดงให้ได้
เราก็พยุงเค้าไป มันเป็นคืนที่ยาวนานมาก เราจำได้ว่าเราไปถึงตอนตี3 แต่เราลงมาจากเค้าประมาณ 9.00-9.30
กินเวลาไปทั้งหมดเกือบ 6 ชม. เพราะเรากับเพื่อนๆและเค้าพักดูพระอาทิตย์ขึ้นกันตอนเช้าด้วย

ความสัมพันธ์ของเรากับเค้า(สาวคนที่ 2) ไปได้ด้วยดี เราทำหน้าที่ปกป้องเค้าได้
และดูเหมือนเค้าก็มีปฏิกริยาโต้ตอบว่าเค้าก็ให้ใจเรามาด้วยเหมือนกัน
หลังจากกลับมาจากเขาคิชกูฏเราก็ยังคุยกันตลอดเสมอ และเหมือนความสัมพันธ์มันก็กำลังไปได้โอเคด้วย
แต่ติดอยู่ที่ เราสับสนตัวเราเอง..........

จนกระทั่งเหมือนช่วงเวลากลั่นแกล้ง.....

เมื่อไม่นานมานี้ เราดันโดนโชคชะตากลั่นแกล้ง
หรือเบื้องบนจงใจให้บทเรียนเราก็ไม่รู้
เราได้กลับไปเจอคนที่เราเคยชอบแบบนานมากแล้ว (สาวคนที่3)
ซึ่งพอเค้าเจอเราก็เข้ามาปรึกษาหรือระบาย เรื่องราวในอดีตของเค้าให้เราฟัง
ซึ่งแน่นอน เราแย่เอง แค่เค้าเข้ามาคุยด้วย เราก็หวันไหว
แต่เราว่าเค้าไม่รู้หรอก เพราะเค้าไม่รู้นิว่าเราชอบเค้า

มันทำให้เรารู้สึกแย่กับตัวเองด้วย เราเลยเริ่มปรึกษากับเพื่อน
เราคิดว่าเราจะหายแล้วสะอีก
จะไม่รู้สึกนอยด์แล้วสะอีก
แต่พอมันมีเหตุการณ์ที่เข้ามา
เหตุการณ์ที่ให้ต้องทบทวนตัวเองอีกครั้ง
มันทำให้เรารู้ว่า
"เราเห็นแก่ตัว" เพราะเรากลัวที่จะผิดหวัง
เราถึงเลือกที่จะคงความสัมพันธ์แบบครึ่งๆกลางๆกับใครหลายๆคน
โดยที่บางคนที่เรากลัว ก็จะยิ่งไม่กล้าถามเค้าตรงๆ
แล้วบางคนที่เราเห็นว่าเค้าชอบเรา แต่เราก็ไม่ยอมปล่อยเค้า คุยดีๆด้วย แต่เราก็ไม่สานต่อ
เพราะเราก็ดันไปหวังกับอีกคนมากกว่า
ปล่อยให้ทุกอย่างมันกำกวม
จนช่วงเวลาที่ปรึกษาเพื่อน เราโดนเพื่อนด่าว่า
"อยากให้คนมองเมิงเป็นคนเจ้าชู้ปะหละ"
ซึ่งเรายอมรับว่าเราไม่อยาก
เราจึงนั่งทบทวน ใช้ความคิด
บทสรุปที่เราได้มา เราจึงตัดสินใจพูดตรงๆกับทั้งสองคน (คนที่สามไม่เกี่ยวเพราะเค้าไม่รู้เรื่อง)

เราตัดสินใจบอกความรู้สึกตรงๆกับคนแรกอีกครั้ง
เลยได้รับรู้ว่าจริงๆแล้วน้องไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเรามานานแล้ว เราเป็นแค่พี่ชายที่แสนดีคนนึงเสมอ
นั่นคือสิ่งที่เราได้รับ "พี่ชายที่แสนดี"
ส่วนคนที่สองนั้น เราให้คำตอบกับตัวเองและเค้าว่า "เพื่อนกันไปก่อน"
เพราะถ้าเรายังมีความรู้สึกให้คนแรก แสดงว่าเราแค่รู้สึกดีกับคนที่ 2 แต่เราไม่สมควรให้ความหวังเค้า ใช่ไหม??

ซึ่งกลายเป็นว่า เหมือนเรากลับมาอยู่คนเดียว......

เราทำถูกต้องแล้วใช่ไหม??
บางครั้งเราก็กลับมานั่งคิดว่า เพราะเราเป็นแบบนี้
เราสมควรอยู่คนเดียว.........มันจะดีกว่าใช่ไหม??
แต่เราก็เหงาเป็นนะ......
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่