สวัสดีครับ....ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่า ผมได้เจอเธอตั้งแต่ 2 มีนาคม 2558 ครับ
แต่พึ่งจะได้มีโอกาสตั้งกระทู้นะครับ ที่ตั้งกระทู้เพราะว่าการได้เจอเธออีกครั้งมันคงยากมากๆ
เพราะภาพเธอและรอยยิ้มเธอติดตาผมมากเลยครับ..2-3วันที่ผ่านมานี่อย่างคาใจเลยครับ
ตอนนี้ผมแบบว่าอยากรู้จักเธอมากเลยครับ อยากทักทายและพูดคุยมากๆๆๆ ผมว่าผมคงชอบเธอคนนั้นแล้วล่ะ
เข้าเรื่องเลยละกันครับ วันที่ 2 ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไปทำหนังสือเดินทางครับ เลยไปโลตัสปิ่นเกล้าอย่างว่องไว
จากนั้นด้วยความที่ว่าเป็นวันจันทร์ แน่นอนครับคนเยอะมากกกกกกกกกกก... ตอนที่ต่อแถวผมแทบจะถอดใจ
แต่หลังจากที่ผมได้คิวแล้ว ช่วงที่กำลังวัดส่วนสูง แว็บนึงเท่านั้นแหละ !!! ผมเห็นผู้หญิงคนนึงครับ
"
เธอคนที่ทำให้ผมคาใจมา 2-3 วันนี่แหละครับ ที่ผมจำเธอได้ เธอจะผมยาวประมาณไหล่ ย้อมผมสีทอง ผิวไม่ขาวมาก ใส่ชุดนักศึกษา
แต่ที่แน่เลยนะครับ เธอยิ้มสดใสมาก และเธอก็น่ารักครับ"
ด้วยความที่ว่าต้องรีบกรอกใบข้อมูล เลยมีโอกาสแค่ยิ้มให้เธอครั้งเดียวครับ พอผมกรอกอะไรเสร็จเรียบร้อยเธอก็หายไปแล้วครับ
จากนั้นผมก็ไปหาที่นั่งรอครับ คนเยอะมากกกกกกกกกกก ผมเลยมองๆหาที่นั่งดู เท่านั้นแหละครับผมก็เจอเธออีกครั้ง !!!
คราวนี้ผมยืนจ้องเธอสักพักเลยอะครับ ให้เธอหันมามองสักนิดผมจะได้ส่งยิ้มไป แล้วจะตีเนียนไปนั่งข้างๆครับ เพื่อที่จะได้ทักทาย
แต่ !!!!!!!!!!! สิ่งหนึ่งเลยครับที่ทำให้ความกล้าผมเท่ากับศูนย์ไปเลยนั่นก็คือ
"เธอมากับแม่ครับ" 
จบเลยครับตอนนั้นไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว ผมเลยลองหาโอกาสอีกหลายครั้งครับ
ตั้งแต่ตอนเจ้าหน้าที่เรียกคิว 10 คน กะจะทักทายแต่ไม่มีโอกาสครับ เกรงใจเจ้าหน้าที่
จนถึงตอนจ่ายค่าธรรมเนียม ผมก็จะเข้าไปทักทายเธอให้ได้ แต่!!! ไม่ครับ คุณแม่เธอรออยู่ด้านหน้าแล้ว
ยัง!!!ผมยังไม่ละทิ้งความพยายาม ผมตามครับ เดินตามก็แล้วแอบเนียนนั่งกินข้าวโต๊ะข้างๆก็แล้ว แต่ก็เท่านั้นแหละครับ
ไม่มีช่องว่างใดๆให้ต่อบอลเพื่อที่ผมจะยิงประตูเลย คุณแม่เธอปิดช่องว่างไว้หมด เหนียวแน่นจริงๆครับ
สุดท้ายก็ได้แต่มองเธอกลับบ้านไปกับคุณแม่นั่นแหละครับ
ผมเลยมาตั้งกระทู้ครับ ถ้ายังไงคุณเข้ามาเห็นผมในกระทู้นี้ ก็รับรู้ด้วยนะครับ
ว่าผมอยากรู้จักคุณ อยากคุยกับคุณ ภาพของคุณผมยังจำได้ดี ยิ้มของคุณสดใสมากจนต้องตามหาคุณ
หวังว่าคุณคงอ่านกระทู้นี้นะครับ
ปล.พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกยังไง ขอโทษด้วยนะครับ tagห้องไหนมั่วขอโทษด้วยนะครับ : )
ผมตามหาผู้หญิงคนนึง....คนที่ผมเจอตอนไปทำหนังสือเดินทางครับ : )
แต่พึ่งจะได้มีโอกาสตั้งกระทู้นะครับ ที่ตั้งกระทู้เพราะว่าการได้เจอเธออีกครั้งมันคงยากมากๆ
เพราะภาพเธอและรอยยิ้มเธอติดตาผมมากเลยครับ..2-3วันที่ผ่านมานี่อย่างคาใจเลยครับ
ตอนนี้ผมแบบว่าอยากรู้จักเธอมากเลยครับ อยากทักทายและพูดคุยมากๆๆๆ ผมว่าผมคงชอบเธอคนนั้นแล้วล่ะ
เข้าเรื่องเลยละกันครับ วันที่ 2 ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไปทำหนังสือเดินทางครับ เลยไปโลตัสปิ่นเกล้าอย่างว่องไว
จากนั้นด้วยความที่ว่าเป็นวันจันทร์ แน่นอนครับคนเยอะมากกกกกกกกกกก... ตอนที่ต่อแถวผมแทบจะถอดใจ
แต่หลังจากที่ผมได้คิวแล้ว ช่วงที่กำลังวัดส่วนสูง แว็บนึงเท่านั้นแหละ !!! ผมเห็นผู้หญิงคนนึงครับ
"เธอคนที่ทำให้ผมคาใจมา 2-3 วันนี่แหละครับ ที่ผมจำเธอได้ เธอจะผมยาวประมาณไหล่ ย้อมผมสีทอง ผิวไม่ขาวมาก ใส่ชุดนักศึกษา
แต่ที่แน่เลยนะครับ เธอยิ้มสดใสมาก และเธอก็น่ารักครับ"
ด้วยความที่ว่าต้องรีบกรอกใบข้อมูล เลยมีโอกาสแค่ยิ้มให้เธอครั้งเดียวครับ พอผมกรอกอะไรเสร็จเรียบร้อยเธอก็หายไปแล้วครับ
จากนั้นผมก็ไปหาที่นั่งรอครับ คนเยอะมากกกกกกกกกกก ผมเลยมองๆหาที่นั่งดู เท่านั้นแหละครับผมก็เจอเธออีกครั้ง !!!
คราวนี้ผมยืนจ้องเธอสักพักเลยอะครับ ให้เธอหันมามองสักนิดผมจะได้ส่งยิ้มไป แล้วจะตีเนียนไปนั่งข้างๆครับ เพื่อที่จะได้ทักทาย
แต่ !!!!!!!!!!! สิ่งหนึ่งเลยครับที่ทำให้ความกล้าผมเท่ากับศูนย์ไปเลยนั่นก็คือ "เธอมากับแม่ครับ"
จบเลยครับตอนนั้นไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว ผมเลยลองหาโอกาสอีกหลายครั้งครับ
ตั้งแต่ตอนเจ้าหน้าที่เรียกคิว 10 คน กะจะทักทายแต่ไม่มีโอกาสครับ เกรงใจเจ้าหน้าที่
จนถึงตอนจ่ายค่าธรรมเนียม ผมก็จะเข้าไปทักทายเธอให้ได้ แต่!!! ไม่ครับ คุณแม่เธอรออยู่ด้านหน้าแล้ว
ยัง!!!ผมยังไม่ละทิ้งความพยายาม ผมตามครับ เดินตามก็แล้วแอบเนียนนั่งกินข้าวโต๊ะข้างๆก็แล้ว แต่ก็เท่านั้นแหละครับ
ไม่มีช่องว่างใดๆให้ต่อบอลเพื่อที่ผมจะยิงประตูเลย คุณแม่เธอปิดช่องว่างไว้หมด เหนียวแน่นจริงๆครับ
สุดท้ายก็ได้แต่มองเธอกลับบ้านไปกับคุณแม่นั่นแหละครับ
ผมเลยมาตั้งกระทู้ครับ ถ้ายังไงคุณเข้ามาเห็นผมในกระทู้นี้ ก็รับรู้ด้วยนะครับ
ว่าผมอยากรู้จักคุณ อยากคุยกับคุณ ภาพของคุณผมยังจำได้ดี ยิ้มของคุณสดใสมากจนต้องตามหาคุณ
หวังว่าคุณคงอ่านกระทู้นี้นะครับ
ปล.พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกยังไง ขอโทษด้วยนะครับ tagห้องไหนมั่วขอโทษด้วยนะครับ : )