รถไฟฟ้ามาหานะเธอ เธอมาพร้อมความรัก ความเศร้า และความหวัง สุดท้ายเธอบอกเลิกหลังวาเลนไทม์ ครบ 2 ปี ผมจะทำอย่างไรดี? ช๊อค..

**เรื่องราวของผมเหมือน หนังซีรีเกาหลี ซึ่งตอนจบ............**

- เพิ่งผ่านมา 1 อาทิดย์ ผมเหงามาก คิดถึงเธอมากคับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยทำ ที่ๆเคยไปด้วยกัน มันอยู่รอบๆ เรย เพราะเราบ้านใกล้กัน และเธอชอบให้ผมพาไปที่นั่นที่นี่ กินข้าว อยู่เสมอ มันเป็นความรู้สึกที่แย่จริงๆ เหมือนหัวใจรับไม่ทัน....

ผมเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่งนะ เพิ่งเคยครั้งแรก หากผิดพลาดตรงไหนผมต้องขอโทดนะคับ

เรื่องมันเริ่มจากผมเห็นเธอบนรถไฟฟ้าตอนกลับบ้าน 2-3 ครั้ง เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักในสายตาผม (ถึงเธอจะบอกตอนนั้นเธอหน้าเหียกแล้วนะ ยังชอบอีก) หรืออาจเป็นบุพเพอาละวาดก็ได้ ทำให้ผมผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง มีความสุขทุกๆวันที่ตอนกลับบ้าน เพราะฝันว่าจะได้เจอเธออีกสักครั้ง และผมจะไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักเธอ เพราะผมคงจะรู้สึกเสียใจไปตลอด ผมไม่อยากทำให้เธออึดอัดใจ ถ้าจะไปยืนขอเบอร์เธอคงจะอึดอัดน่าดู ผมเรยเตรียมกระดาษเล็กๆ น่ารัก เขียนว่า " คุณน่ารักจังเรย หวังว่าคงได้มีโอกาสได้คุยกันนะคับ นี่เบอไลน์ และเฟสไทม์กันได้นะคับ" และผมก็ได้แต่เก็บมันไว้ รอคอยเธอคนนั้น เสมอมา....

และแล้ววันหนึ่ง ผมก็กลับบ้านตามปกติ แต่ในขณะที่ประตูรถไฟฟ้าเปิดอย่างช้าๆ ตรงหน้าผม ภาพที่ค่อยๆกว้างตามประตูก็คือเธอคนนั้นที่ผมเฝ้าฝัน ยืนอยู่ตรงหน้าผม เราสองคนมองหน้ากัน สบตากัน แม้เพียงเสี้ยววินาที แต่ความรู้สึกของผมเหมือนเวลามันหยุดนิ่ง.......ในใจผมเต้นรัว ทำอะไรไม่ถูก พอได้สติก็หยิบกระดาษที่เขียนไว้ และไอแพดแก้เขิล ออกมาถือไว้ มันเป็นวันเวลาที่ยาวนานเหลือเกินในความรู้สึกผม แต่นาทีหลังจากนี้มันกำลังจะเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล

เมื่อรถไฟฟ้ามาถึงสถานีวงเวียนใหญ่ ผมลงที่เดียวกับเธอ เพราะผมก็กลับบ้านจากสถานีนี้ได้ ผมจึงรวบรวมความกล้าเข้าไปทักเธอ
ผม : หวัดดีคับ ทำงานอยู่แถวนั้น xxxx หรือเปล่าคับ
เธอ : ใช่ค่ะ แล้วเธอก็ทำหน้า งงๆ ตื่นๆ
ผม : ผมก็เหมือนกันคับ คุณน่ารักจังเรย ผมอยากรู้จัก (ผมเขิล จนพูดไม่ถูก ลืมบทหมด) รีบส่งกระดาษให้ บอกช่วยรับไว้หน่อยนะคับ
เธอ : อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ (ดูเธอกลัวๆ และอึดอัด)
ผม : ไม่เป็นไรคับ ยืนให้เธอทันที
เธอ : ค่ะ แล้วเธอก็รับไว้ (ผมงงเรยเธอ รับไว้เฉย ผมก็เรยรีบเดินจากมาแก้เขิล) เธอยังกลัวใส่ยาที่กระดาษ เธอขี้กลัวมาก เพราะเคยเจอเรื่องร้ายๆ ในอดีต แต่ที่รับเพราะเธอได้เห็นหน้า สบตากันกับผมตอนประตูเปิด เรยเชื่อระดับนึง

หลังจากวันนั้น ผมก็รอเธอ แต่เวลาก็ผ่านไปโดยไม่มีวี่แวว จนมีวันหนึ่ง ก็มีไลม์มา ซึ่งผมเห็นรูปแล้ว........คือเธอนั่นเอง ! ผมดีใจมาก ที่เป็นเธอ และเราก็ได้คุยกัน หลายต่อหลายเรื่อง และแล้ววันนั้นเธอก็ขอแอดเฟสผม ผมก็ได้เห็นชื่อเธอในเฟส เป็นชื่อจริง และนามสกุลภาษาอังกฤษ และเธอบอกเองตอนคุยกันว่าทำงานที่ไหน ซึ่งใกล้ๆ ที่ทำงานผมเรย เอ้า ! บุพเพอาละวาดแล้วคับ^ ^ และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ทำให้เธอและเพื่อนเข้าใจผมผิดไป เหตุการณ์หักมุม โดยผมไม่คาดคิดมาก่อน......



หลังจากที่ผมเห็นชื่อเธอในเฟส และรู้ว่าเธอไม่สบายอยู่ ก็เรยคิดทำเซอไพร้ ซื้อแบรนด์กับเนสวีต้าอย่างละกล่องใหญ่ไปให้เธอที่ทำงาน เธอทำงานที่โรงแรม แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอมลงมาที่ฟร้อน และไลน์บอกมีแฟนแล้ว อย่ามาทำแบบนี้ ไม่ชอบ ให้กลับไปซะ....... ผมอึ้งเรย ให้ฟร้อนโทขึ้นไปก็บอกไม่อยู่ มารู้อีกที ว่าเพื่อนๆเธอบอก ว่าผมต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ ทำไมรู้ว่าชื่ออะไร (ก็ผมเห็นในเฟสอ่ะคับ) รู้ได้ไงว่าทำงานที่นี่ (ก็บอกในไลน์เองง่ะ) เพื่อนๆเค้าใส่กันใหญ่ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากหวังแค่อยากให้เธอดีขึ้น ไม่ได้คิดอะไรมากมายจิงๆ ก็เรยฝากของที่ฟร้อนไว้เผื่อเธอลงมารับ.........แล้วผมก็กลับ พวกเธอกลัวกันมาก แถมตอนกลับเธอกลัวมากต้องให้เพื่อนกลับด้วย.......

และแล้วตอนกลับ ความซวยก็มาเยือนผมอีกและ เพราะดันมาเจอผม ยืนรอรถไฟฟ้าอยู่ไกลๆ ทันใดนั้น เธอกับเพื่อนก็มโนกันใหญ่ ว่าผมเป็นโรคจิตมาแอบดักรอ กลับ 2 ทีก็ดันเจอผม 2 ที ผมก็กลายเป็นคนโรคจิตไปซะแล้วในความคิดพวกเพื่อนๆ เธอ T^T จิตหนักด้วย ทั้งๆ ที่ผมหน้าตาเนี่ย ตี๋ๆ ขาว ก็ค่อนข้างหน้าตาดีนิสๆ จิตตรงไหนเนี่ย คิดอีกทีใครจิตกว่ากันแน่ๆ (ผมคิดในใจ)

หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเรย ผมเศร้ามากกับคำพูดของเธอ และกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม และไม่รู้เรยว่าเธอก็คอยจับตาดูเฟสของผมอยู่

จนวันนึง เธอเห็นผมพาครอบครัวไปทำบุญ พาไปถือศีล เธอก็ทักมาอีกครั้งและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง ว่าทำไมเธอต้องโกหกว่ามีแฟนแล้ว แต่จริงๆ ไม่มี เพราะคิดว่าผมเป็นคนโรคจิต เราขำกัน เราคุยกัน เราสนิทกันมากขึ้น เรื่อยๆ เธอมีอะไรก็มาปรึกษาผม เธอมีคนที่ชอบอยู่ แต่เค้าคบ 2 คน ไม่เลือกเสียที จนวันสุดท้ายที่เธอบอกเธอจะไปหาเค้าผมไปส่งเธอแล้วก็ไปงานศพต่อ  ผมรู้ว่าเธอยังคุยกับเค้าอยู่บ้าง ไม่นานก็ถึงวันเกิดเธอ ผมซื้อตุ๊กตาหมีให้ แล้วก็เดินจากไปเพราะเธอยังมีคนอื่นที่ชอบอยู่ โดยไม่ได้คุยกับเธออีกเรย.......

จนวันเวลาผ่านมาเกือบ 6 เดือน......