เป็นเรื่องความสงสัยของผมนะครับ
ผมเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง... คนๆนั้นเป็นเพื่อนของเพื่อนผม แค่รู้ชื่อของเขาครับ ไม่รู้ว่าเขารู้ชื่อผมหรือเปล่า
และไม่เคยคุยกัน เพราะเขาและผม ต่างเป็นคนไม่ค่อยพูดทั้งคู่(ยกเว้นเวลาอยู่กับเพื่อนสนิท แต่สำหรับเขาผมไม่ทราบ)
เคยอย่างมากแค่มองหน้ากัน และแปลกมากเพราะผมเจอหน้าเขาบ่อยๆ หลายครั้งที่ผมรู้สึกว่าเขากำลังมองผมอยู่
แต่ผมก็ได้แค่ตะหงิดใจนิดหน่อยครับ เพราะตอนนั้นผมมีแฟนเป็นผู้หญิง และเขาก็มีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
แต่เขาก็ยังมองผม แม้กระทั่งตอนเดินกับแฟนเขา หรือตอนที่ผมอยู่กับแฟน จนผมเริ่มสับสนมากขึ้นไปอีก
แต่.....
ก็ทำได้แค่นั้น แม้จะรู้สึกว่าอยากเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง แต่ก็คิดว่าไม่มีอะไรหรอก ผมก็ถามใจตัวเองหลายครั้ง
และคิดว่า..... ผมชอบเขาแน่ๆ และเราเค้าโครงหน้าคล้ายกันด้วย
จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ต่างคนต่างเหมือนหยิ่งในตัวเอง แม้เวลาเดินผ่านจะไม่มองหน้ากัน แต่เหมือนรู้สึกว่าเขากำลังคิดอะไรเกี่ยวกับเราอยู่
หลังจากผ่านมา 3 ปี ในปีสุดท้าย เขาเดินกับแฟนเขา และผมเดินผ่าน ผมตัดใจไปนานแล้วครับ แต่เมื่อเดินผ่านไป เขากับพูดให้เราได้ยิน
เป็นคำพูดทำให้เราหมั่นไส้เขามากขึ้น แต่เราก็ไม่หันไปมองอยู่ดี จะเรียกผมว่าปอดแหกก็ได้... เพราะความรู้สึกลึกๆของผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้...
หลังจากวันนั้นก็ได้ยินข่าวเขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น เท่าที่จำได้ เขาคบมา2-3คนแต่ก็เลิกไปหมด... ผมไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองอยู่แล้ว
เพราะผมคิดเสมอว่า ถ้าใช่เขาจะเข้ามาเอง ผมเคยเข้าหาคนอื่น แต่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ หรือมีคนเข้ามาหาทั้งที่ผมคิดว่าน่าจะชอบเขาได้ แต่ก็ไปไม่รอดอีก
เพราะความรู้สึกสำหรับผมมันอึดอัดมากกว่า... ถ้าใช่ก็ต้องรู้สึกทั้ง 2 ฝ่าย...
และผมก็เริ่มรู้ตัวว่าผมรู้สึกกับผู้ชายมากกว่า... จึงไม่อยากทำร้ายใครอีก...
หลังจากนั้นไม่ได้เจอเขาอีก จนกระทั่งผมมาทำงานที่จังหวัดอื่น ประมาณ เกือบ1ปี ผมกลับไปรับปริญญา...
หลังเลิกการซ้อมใหญ่ ผมกลับเจอเขาที่ยังเรียน1-2ปีสุดท้ายอีกครั้ง แถวๆเดิมที่เคยเจอ เขาก็มองหน้าผมอีก แต่รู้ไหมครับผมทำอะไร....
ผมโทรหาเพื่อนให้รีบมารับ แล้วใช้คำพูดประมาณคุยกับแฟน... ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น...
ผมก็คิดเองได้ว่า เราแค่คิดไปเอง... จนเวลาผ่านไป ผมกลับรู้ว่า เขาก็ยังติดอยู่ในใจผมเมื่อได้ยินเพลงๆนึง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.youtube.com/watch?v=NZ8XBS6eMyk
จนหลายเดือนมานี้ ผมไม่ได้ฟังเพลงนี้อีกเลย.. แต่มันก็ยังเหมือนมีเสี้ยนไม้เล็กๆตำมืออยู่นิดหน่อย และได้โพสต์กระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อดึงเสื้ยนเล็กๆนั้น
ให้หมดไปจริงๆเสียที... ถ้าเจ้าตัวอ่ากระทู้นี้ ช่วยตอบผมที่ แม้คำตอบนั้นจะเป็นคำตอบว่า'ไม่' ถึง99% แต่ผมก็อยากทำให้มันโล่งใจเสียที.......
และแม้จะไม่ได้อ่านกระทู้นี้ ไปซัก1-2 เดือน เสี้ยนไม่เล็กนี้ก็คงหลุดไปเอง...
มองหน้ากันมา 4 ปี ต่างคนต่างมีแฟนเป็นผู้หญิง... มองแม้กระทั่งโอกาสสุดท้าย...
ผมเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง... คนๆนั้นเป็นเพื่อนของเพื่อนผม แค่รู้ชื่อของเขาครับ ไม่รู้ว่าเขารู้ชื่อผมหรือเปล่า
และไม่เคยคุยกัน เพราะเขาและผม ต่างเป็นคนไม่ค่อยพูดทั้งคู่(ยกเว้นเวลาอยู่กับเพื่อนสนิท แต่สำหรับเขาผมไม่ทราบ)
เคยอย่างมากแค่มองหน้ากัน และแปลกมากเพราะผมเจอหน้าเขาบ่อยๆ หลายครั้งที่ผมรู้สึกว่าเขากำลังมองผมอยู่
แต่ผมก็ได้แค่ตะหงิดใจนิดหน่อยครับ เพราะตอนนั้นผมมีแฟนเป็นผู้หญิง และเขาก็มีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
แต่เขาก็ยังมองผม แม้กระทั่งตอนเดินกับแฟนเขา หรือตอนที่ผมอยู่กับแฟน จนผมเริ่มสับสนมากขึ้นไปอีก
แต่.....
ก็ทำได้แค่นั้น แม้จะรู้สึกว่าอยากเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง แต่ก็คิดว่าไม่มีอะไรหรอก ผมก็ถามใจตัวเองหลายครั้ง
และคิดว่า..... ผมชอบเขาแน่ๆ และเราเค้าโครงหน้าคล้ายกันด้วย
จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ต่างคนต่างเหมือนหยิ่งในตัวเอง แม้เวลาเดินผ่านจะไม่มองหน้ากัน แต่เหมือนรู้สึกว่าเขากำลังคิดอะไรเกี่ยวกับเราอยู่
หลังจากผ่านมา 3 ปี ในปีสุดท้าย เขาเดินกับแฟนเขา และผมเดินผ่าน ผมตัดใจไปนานแล้วครับ แต่เมื่อเดินผ่านไป เขากับพูดให้เราได้ยิน
เป็นคำพูดทำให้เราหมั่นไส้เขามากขึ้น แต่เราก็ไม่หันไปมองอยู่ดี จะเรียกผมว่าปอดแหกก็ได้... เพราะความรู้สึกลึกๆของผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้...
หลังจากวันนั้นก็ได้ยินข่าวเขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น เท่าที่จำได้ เขาคบมา2-3คนแต่ก็เลิกไปหมด... ผมไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองอยู่แล้ว
เพราะผมคิดเสมอว่า ถ้าใช่เขาจะเข้ามาเอง ผมเคยเข้าหาคนอื่น แต่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ หรือมีคนเข้ามาหาทั้งที่ผมคิดว่าน่าจะชอบเขาได้ แต่ก็ไปไม่รอดอีก
เพราะความรู้สึกสำหรับผมมันอึดอัดมากกว่า... ถ้าใช่ก็ต้องรู้สึกทั้ง 2 ฝ่าย...
และผมก็เริ่มรู้ตัวว่าผมรู้สึกกับผู้ชายมากกว่า... จึงไม่อยากทำร้ายใครอีก...
หลังจากนั้นไม่ได้เจอเขาอีก จนกระทั่งผมมาทำงานที่จังหวัดอื่น ประมาณ เกือบ1ปี ผมกลับไปรับปริญญา...
หลังเลิกการซ้อมใหญ่ ผมกลับเจอเขาที่ยังเรียน1-2ปีสุดท้ายอีกครั้ง แถวๆเดิมที่เคยเจอ เขาก็มองหน้าผมอีก แต่รู้ไหมครับผมทำอะไร....
ผมโทรหาเพื่อนให้รีบมารับ แล้วใช้คำพูดประมาณคุยกับแฟน... ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น...
ผมก็คิดเองได้ว่า เราแค่คิดไปเอง... จนเวลาผ่านไป ผมกลับรู้ว่า เขาก็ยังติดอยู่ในใจผมเมื่อได้ยินเพลงๆนึง[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
จนหลายเดือนมานี้ ผมไม่ได้ฟังเพลงนี้อีกเลย.. แต่มันก็ยังเหมือนมีเสี้ยนไม้เล็กๆตำมืออยู่นิดหน่อย และได้โพสต์กระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อดึงเสื้ยนเล็กๆนั้น
ให้หมดไปจริงๆเสียที... ถ้าเจ้าตัวอ่ากระทู้นี้ ช่วยตอบผมที่ แม้คำตอบนั้นจะเป็นคำตอบว่า'ไม่' ถึง99% แต่ผมก็อยากทำให้มันโล่งใจเสียที.......
และแม้จะไม่ได้อ่านกระทู้นี้ ไปซัก1-2 เดือน เสี้ยนไม่เล็กนี้ก็คงหลุดไปเอง...