ก่อนอื่นเลย ขอออกตัวก่อนเลยนะคะว่า... ตอนนี้ตัวเราเองยังโสดสนิทอยู่ 55555
เรื่องมีอยู่ว่า . . เราชอบผู้ชายอยู่ 1 คน ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ไม่ได้หล่อเหลาแต่อย่างใด
แต่ด้วยนิสัย ความสนิทสนม ความเก่ง และความกวนๆของเขา ทำให้เราชอบลอบมองเขาอยู่ตลอด
แต่เรายังไม่มั่นใจในตัวเองว่า เราน่ะชอบเขาจริงๆหรือป่าว ?? หรือมันเป็นแค่ความใกล้ชิดเท่านั้น !
พอเวลาผ่านไปสักพัก ..เราก็รู้สึกได้ว่า เขาเริ่มตีตัวออกห่าง แล้วเราก็มารู้ทีหลังว่าเขารู้แล้วว่าเราชอบ
แต่ต่างคนต่างก็ไม่พูดอะไรกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ..นานๆทีก็คุยกันทีตามปกติ (ทั้งๆที่เมื่อก่อนคุยกันแทบทุกวัน)
ในใจลึกๆของเรา.. เราชอบเขามาก และอยากให้เขาไปเจอกับคนที่ดี (ดีกว่าเรา)
วาเลนไทน์ ..เราแอบให้ของกับเขา โดยที่เขาไม่รู้ว่าเราเป็นใคร และแนบจดหมายบอกชอบเขา
ท่าทางของเขาดูมีความสุขมากที่ได้รับของที่เราให้ไป ส่วนตัวเราเองแค่เห็นเขามีความสุขเราก็พอใจแล้ว
ท้ายจดหมายเราเขียนข้อความทำนองว่า ' หวังว่าจดหมายฉบับนี้จะทำให้คุณมีความสุข
ถ้าคุณมีความสุขกับสิ่งที่เราทำให้ เราอยากจะขอของ 1 ชิ้นจากคุณในวันที่เรานัดไว้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ '
ในใจเราน่ะไม่ได้คิดว่าจะได้ของอะไรกลับมาหรอก ใครจะไปให้ของคนแปลกหน้าที่มาบอกชอบได้ละเนอะ5555
เราก็เลยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย . .พอผ่านไป2อาทิตย์ เรากลับคิดผิด เขาฝากเพื่อนมาบอกเราทำนองว่า
' ผมจะเอาของไปให้ในวันที่เธอนัด ผมอยากให้เธอมารับด้วยตัวเอง ' พอเราได้อ่านข้อความ เรานี่งิดไปเลย 55555
มันเป็นความดีใจ ปนกับความตื่นเต้น ..แต่ความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวคือ ถ้าเขารู้ว่าเราเป็นใคร เขาจะยังรู้สึกมีความสุข
แบบนี้อยู่หรือป่าวนะ เพราะเราอยู่ใกล้ตัวเขามาก เราชอบที่จะได้เห็นเขามีความสุข ชอบที่ได้นั่งมองเขา
มันแปลกที่เราไม่ได้กลัวหรือกังวลเลยว่าเขาจะชอบเราหรือไม่ เรากลัวอย่างเดียวถ้าเขารู้ เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันไป .
ส่วนผู้ชายอีก 1 คน เขาเป็นเพื่อนนักดนตรีและเป็นเพื่อนเก่าสมัยมัธยม เป็นคนที่คอยซัพพอร์ต
มารับมาส่งเวลามีงานดนตรี และรับฟังเรื่องทุกอย่างของเรารวมทั้งรู้เรื่องของผู้ชายคนที่เราเล่าข้างบนด้วย
ส่วนเขาก็เล่าเรื่องต่างๆของเขาให้เราฟังไม่น้อย เวลามีงานเข้ามา เราก็จะคุยงาน + เรื่องต่างๆกันทางมือถือเป็นชมๆ
ถ้ามีงาน(นานๆจะมี) หรือซ้อมก็จะได้เจอกันเป็นพักๆ นานๆทีได้เจอและได้รวมตัวกัน
ช่วงแรกๆ เราก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเพื่อนคนนี้ จนเวลาผ่านไปเราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
เรามีความรู้สึกอุ่นใจเวลาอยู่ข้างๆเขา แต่เราก็คิดนะว่า พอจบงานนี้ไป ก็คงไม่ได้คุยไม่ได้เจอแล้ว
เด่วความรู้สึกนี้ มันก็คงหายไปเอง ..แต่เราไม่รู้นะว่ามันจะหายไปไหม และเราก็ไม่รู้ว่าเราชอบเขาเข้าแล้วรึป่าว?
ตอนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่า.. สองคนนี้วิ่งวนอยู่ในหัวไม่ยอมหยุด
กับคนแรกเรายังไม่ได้ตัดสินใจเลย ว่าจะไปพบกับเขาหรือป่าว ? เพราะเหมือนความกล้าเราจะมีไม่พอ
เรามีเวลาอีก 1 อาทิตย์ที่จะคิดตรองเรื่องต่างๆว่าเราจะทำให้มันจบ โดยการไปพบกับเขา
หรือเราจะขี้ขลาด.. เป็นแค่คนในจดหมาย และแอบมองแอบชอบเขาต่อไปแบบนี้.
ส่วนคนที่สอง เราไม่รู้ว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง จะว่าเราเป็นคนโลเลก็ได้นะ
แต่เราเป็นคนที่ไม่รู้หัวใจตัวเองจริงๆ บางทีเราก็กลัวหัวใจตัวเอง
เราเป็นคนเริ่ม ..เราก็ต้องเป็นคนจบมัน อันนี้เรารู้.. เราอยากเจอคนที่ใช่ ไม่อยากที่จะต้องเลิกกับใครอีกแล้ว
แต่..เราจะรู้ได้ยังไง ว่าใครล่ะ? คนไหนที่เป็นคนที่ใช่สำหรับเรา บางทีคนที่เราคิดว่าใช่มาตลอด
พอได้รู้จักได้คบกัน มันอาจจะกลายเป็นไม่ใช่ก็ได้ ..จะให้คบกับคนที่ดี คนที่เก่ง แต่ความดี ความเก่ง
มันไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกว่า เขาคนนั้นใช่สำหรับเรานี่ .
เรามืดแปดด้าน 16ด้านกับหัวใจตัวเองมากเลย บางทีก็คิดว่าไม่อยากจะคบใครอีกแล้ว
แต่หัวใจเจ้ากรรมก็ดันโลเลบ้าบอแบบนี้ .
แหะๆ ..ต้องขอโทดด้วยนะคะที่เนื้อหาช่วงหลังๆมันดูเพ้อๆไปหน่อย เราขอพื้นที่ระบายนิดนึง555
อยากมาเล่า มาระบาย อยากรู้ว่าถ้าคุณเป็นเรา ..คุณจะทำยังไงถ้าเจอเรื่องทำนองนี้
เรารู้ว่า ยังไงสุดท้ายมันก็ต้องเป็นเราที่เป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง เราแค่อยากได้ความเห็น
ถ้าใครเคยเจอเรื่องทำนองนี้ อยากให้ช่วยแชร์ประสบการณ์เป็นข้อคิดให้เราหน่อย ..ขอบคุณนะคะ
เมื่อมีผู้ชาย 2 คนเข้ามาในใจคุณ คุณจะทำยังไง ?
เรื่องมีอยู่ว่า . . เราชอบผู้ชายอยู่ 1 คน ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ไม่ได้หล่อเหลาแต่อย่างใด
แต่ด้วยนิสัย ความสนิทสนม ความเก่ง และความกวนๆของเขา ทำให้เราชอบลอบมองเขาอยู่ตลอด
แต่เรายังไม่มั่นใจในตัวเองว่า เราน่ะชอบเขาจริงๆหรือป่าว ?? หรือมันเป็นแค่ความใกล้ชิดเท่านั้น !
พอเวลาผ่านไปสักพัก ..เราก็รู้สึกได้ว่า เขาเริ่มตีตัวออกห่าง แล้วเราก็มารู้ทีหลังว่าเขารู้แล้วว่าเราชอบ
แต่ต่างคนต่างก็ไม่พูดอะไรกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ..นานๆทีก็คุยกันทีตามปกติ (ทั้งๆที่เมื่อก่อนคุยกันแทบทุกวัน)
ในใจลึกๆของเรา.. เราชอบเขามาก และอยากให้เขาไปเจอกับคนที่ดี (ดีกว่าเรา)
วาเลนไทน์ ..เราแอบให้ของกับเขา โดยที่เขาไม่รู้ว่าเราเป็นใคร และแนบจดหมายบอกชอบเขา
ท่าทางของเขาดูมีความสุขมากที่ได้รับของที่เราให้ไป ส่วนตัวเราเองแค่เห็นเขามีความสุขเราก็พอใจแล้ว
ท้ายจดหมายเราเขียนข้อความทำนองว่า ' หวังว่าจดหมายฉบับนี้จะทำให้คุณมีความสุข
ถ้าคุณมีความสุขกับสิ่งที่เราทำให้ เราอยากจะขอของ 1 ชิ้นจากคุณในวันที่เรานัดไว้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ '
ในใจเราน่ะไม่ได้คิดว่าจะได้ของอะไรกลับมาหรอก ใครจะไปให้ของคนแปลกหน้าที่มาบอกชอบได้ละเนอะ5555
เราก็เลยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย . .พอผ่านไป2อาทิตย์ เรากลับคิดผิด เขาฝากเพื่อนมาบอกเราทำนองว่า
' ผมจะเอาของไปให้ในวันที่เธอนัด ผมอยากให้เธอมารับด้วยตัวเอง ' พอเราได้อ่านข้อความ เรานี่งิดไปเลย 55555
มันเป็นความดีใจ ปนกับความตื่นเต้น ..แต่ความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวคือ ถ้าเขารู้ว่าเราเป็นใคร เขาจะยังรู้สึกมีความสุข
แบบนี้อยู่หรือป่าวนะ เพราะเราอยู่ใกล้ตัวเขามาก เราชอบที่จะได้เห็นเขามีความสุข ชอบที่ได้นั่งมองเขา
มันแปลกที่เราไม่ได้กลัวหรือกังวลเลยว่าเขาจะชอบเราหรือไม่ เรากลัวอย่างเดียวถ้าเขารู้ เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันไป .
ส่วนผู้ชายอีก 1 คน เขาเป็นเพื่อนนักดนตรีและเป็นเพื่อนเก่าสมัยมัธยม เป็นคนที่คอยซัพพอร์ต
มารับมาส่งเวลามีงานดนตรี และรับฟังเรื่องทุกอย่างของเรารวมทั้งรู้เรื่องของผู้ชายคนที่เราเล่าข้างบนด้วย
ส่วนเขาก็เล่าเรื่องต่างๆของเขาให้เราฟังไม่น้อย เวลามีงานเข้ามา เราก็จะคุยงาน + เรื่องต่างๆกันทางมือถือเป็นชมๆ
ถ้ามีงาน(นานๆจะมี) หรือซ้อมก็จะได้เจอกันเป็นพักๆ นานๆทีได้เจอและได้รวมตัวกัน
ช่วงแรกๆ เราก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเพื่อนคนนี้ จนเวลาผ่านไปเราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
เรามีความรู้สึกอุ่นใจเวลาอยู่ข้างๆเขา แต่เราก็คิดนะว่า พอจบงานนี้ไป ก็คงไม่ได้คุยไม่ได้เจอแล้ว
เด่วความรู้สึกนี้ มันก็คงหายไปเอง ..แต่เราไม่รู้นะว่ามันจะหายไปไหม และเราก็ไม่รู้ว่าเราชอบเขาเข้าแล้วรึป่าว?
ตอนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่า.. สองคนนี้วิ่งวนอยู่ในหัวไม่ยอมหยุด
กับคนแรกเรายังไม่ได้ตัดสินใจเลย ว่าจะไปพบกับเขาหรือป่าว ? เพราะเหมือนความกล้าเราจะมีไม่พอ
เรามีเวลาอีก 1 อาทิตย์ที่จะคิดตรองเรื่องต่างๆว่าเราจะทำให้มันจบ โดยการไปพบกับเขา
หรือเราจะขี้ขลาด.. เป็นแค่คนในจดหมาย และแอบมองแอบชอบเขาต่อไปแบบนี้.
ส่วนคนที่สอง เราไม่รู้ว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง จะว่าเราเป็นคนโลเลก็ได้นะ
แต่เราเป็นคนที่ไม่รู้หัวใจตัวเองจริงๆ บางทีเราก็กลัวหัวใจตัวเอง
เราเป็นคนเริ่ม ..เราก็ต้องเป็นคนจบมัน อันนี้เรารู้.. เราอยากเจอคนที่ใช่ ไม่อยากที่จะต้องเลิกกับใครอีกแล้ว
แต่..เราจะรู้ได้ยังไง ว่าใครล่ะ? คนไหนที่เป็นคนที่ใช่สำหรับเรา บางทีคนที่เราคิดว่าใช่มาตลอด
พอได้รู้จักได้คบกัน มันอาจจะกลายเป็นไม่ใช่ก็ได้ ..จะให้คบกับคนที่ดี คนที่เก่ง แต่ความดี ความเก่ง
มันไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกว่า เขาคนนั้นใช่สำหรับเรานี่ .
เรามืดแปดด้าน 16ด้านกับหัวใจตัวเองมากเลย บางทีก็คิดว่าไม่อยากจะคบใครอีกแล้ว
แต่หัวใจเจ้ากรรมก็ดันโลเลบ้าบอแบบนี้ .
แหะๆ ..ต้องขอโทดด้วยนะคะที่เนื้อหาช่วงหลังๆมันดูเพ้อๆไปหน่อย เราขอพื้นที่ระบายนิดนึง555
อยากมาเล่า มาระบาย อยากรู้ว่าถ้าคุณเป็นเรา ..คุณจะทำยังไงถ้าเจอเรื่องทำนองนี้
เรารู้ว่า ยังไงสุดท้ายมันก็ต้องเป็นเราที่เป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง เราแค่อยากได้ความเห็น
ถ้าใครเคยเจอเรื่องทำนองนี้ อยากให้ช่วยแชร์ประสบการณ์เป็นข้อคิดให้เราหน่อย ..ขอบคุณนะคะ