จริง ๆ ผมก็รักชาตินะ แต่พอดีผมเป็นคนขี้กลัว แล้วยิ่งดูในหนังเห็นการลงโทษของทหารแล้วมันโหด ก็เลยฝังใจ แถมตอนมัธยม ไปเข้าค่ายลูกเสือที่ค่ายทหาร แค่นั้นผมยังไม่กล้าเข้าฐานผจญภัยบางฐานเลย คือขี้กลัวมาก ๆ แล้วผมมันไม่ใช่พวกที่ถนัดในเรื่องการใช้กำลังมากนักด้วย

พอขึ้น ม.ปลายก็เลยสมัคร รด. แต่ไม่ผ่าน ก็เลยสบายไปในช่วง ม.ปลาย แต่สิ่งที่มันใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ คือการเกณฑ์ทหาร ซึ่งผมไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย

แล้วอายุผมก็ครบเกณฑ์ตอนปี 2 ผมไปยื่นเรื่องผ่อนผันก่อน กะว่าเรียนจบแล้วค่อยว่ากันอีกที แต่พอถึงวันรายงานตัว วันที่จับใบดำใบแดง ก็มีคนรู้จักที่เขาช่วยวิ่งเต้นเรื่องทหารให้คนแถวนั้นมานานบอกว่า คนสมัครเต็มแล้ว ให้ผมสละสิทธิ์การผ่อนผันเลย ทีแรกผมก็ลังเล จะสละหรือไม่สละดี เพราะที่เขาพูดจะจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ สุดท้ายผมก็ตัดสินใจ สละสิทธิ์ เพราะถ้ามันเป็นจริง เรื่องทหารของผมมันก็จะได้จบลงเร็ว ๆ แต่ถ้าไม่จริง แล้วจับได้ใบแดง ก็คงต้องไป

ผมก็สละสิทธิ์ไป แล้วมันก็ถึงเวลาชี้ชะตา ปีนั้น เขตผมมีคนจับใบดำใบแดง 25 คน ทางเขตต้องการทหาร 7 นาย มีคนสมัครไปแล้ว 3 คน เท่ากับว่า ต้องการทหารอีก 4 นาย ก็เลยเป็นใบดำ 21 ใบ และใบแดง 4 ใบ ได้ยินแบบนั้นมันก็ใจชื้นหน่อยที่ใบแดงมีน้อยกว่าใบดำ ผมนั่งอยู่อันดับสุดท้ายเลย แล้วทหารมีการขู่ด้วยนะว่า ทุกปี มันต้องเหลือใบดำกับใบแดงอยา่งละใบพอดีตอนเหลือสองคนสุดท้าย ก็คือ ผมกับคนข้างหน้า

คนแรกที่ลงไปจับก็ได้ใบแดงเลย ผมกับที่เหลืออีก 23 คนก็เฮกันใหญ่ แล้วหลังจากนั้นก็มีคนจับได้แดงบ้างดำบ้าง สลับกันไป แต่พอมีคนจับได้ใบแดงใบที่ 3 แล้ว ก็ไม่มีใครจับได้แดงอีกเลย จนมันเหลือใบดำกับใบแดงอีกอย่างละใบ กับผมและคนข้างหน้า สองคนสุดท้ายแบบที่ทหารบอกจริง ๆ ตอนนั้นผมเสียวมากเลย แล้วคนข้างหน้าผมก็ออกไปจับ พอทหารคลี่ออกมาแล้วประกาศว่าเขาได้ใบแดงเท่านั้นแหละ ผมแทบเป็นลมเลย คือมันแค่เสี้ยววินาทีจริง ๆ แต่ผมก็ต้องออกไปจับอีกที เพื่อเป็นการยืนยันว่าในไหนั้นมันหมดแล้ว ไม่มีสลากเหลืออยู่อีก

เดือนเมษาปีนี้มันก็จะครบ 2 ปีกับเหตุการณ์นั้นแล้ว แต่ผมก็ยังเสียวทุกครั้งที่นึกถึงมัน