นี่เป็นกระทู้แรกของไอดีเรานะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเราเมื่อ5ปีก่อนค่ะ
เราเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่South Afica(RSA)ประมาณ10เดือนค่ะ
ตอนแรกเราสอบได้ไปอเมริกาแต่วีซ่ามีปัญหาก็เลยขอเปลี่ยนประเทศ
ก่อนไปเราไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับRSAเลยแล้วก็ไม่หาข้อมูลด้วยค่ะ(เป็นคนขี้เกียด)
พอไปถึงก็มีผญคนนึงมารับเราที่สนามบินซึ่งเป็นคนผิวขาว
เค้าได้รับเงินเดือนให้ดูแลเราที่นี่ค่ะแต่ไม่ใช่ครอบครัวอุปถัมภ์นะคะ
เราพูดกับเค้าไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะตอนนั้นภาษาอังกฤษเราไม่ค่อยแข็งแรงและสำเนียงพี่เค้าค่อนข้างฟังยาก
คุยไปคุยมาถึงได้รู้ว่าคนที่นี่เค้าพูดกัน11ภาษา คนผิวขาวพูดภาษาAfrikaans(คล้ายDutch)
ส่วนคนผิวดำจะพูดภาษาอื่นๆที่แตกต่างกันออกไปซึ่งเราเองก็แยกไม่ออกว่าใครพูดภาษาอะไรถ้าไม่เข้าไปถาม
แต่ภาษากลางคือAfrikaansกับEnglishค่ะ
เค้าพาเราไปที่เมืองRustenburgและส่งตัวเราให้กับHost familyที่โรงเรียนเทคนิคของคนผิวขาวที่โฮสผญเป็นครู
โรงเรียนนี้ห่างจากโรงเรียนที่เราอยู่แค่500เมตรเองค่ะเดินข้ามถนนก็ถึง
โฮสพาเราไปรับลูกทั้งสามคน(คนละโรงเรียน)แล้วก็กลับไปถึงบ้านประมาณ6โมงเย็น
บ้านโฮสอยู่ห่างจากเมืองเกือบ30กิโลเมตร ซึ่งเป็นบ้านอยู่ในโรงเรียนคนผิวดำ(โฮสผชเป็นผอ.)
ที่บ้านมีคนอยู่6คนคือโฮสผช โฮสผญ ลูกสาวคนโตอายุเท่าเรา
ลูกชายคนกลางกำลังจะขึ้นมัธยม ลูกชายคนเล็กที่เรียนประถมต้น
และแม่บ้านแก่ๆพูดภาษาอังกฤษไม่ได้
ช่วงแรกๆที่ไปอยู่เรามีความสุขมากๆค่ะ ทุกคนดีกับเรามากๆ
หลังจากนั้นอาทิตย์นึงเราก็ได้ไปอยู่โรงเรียนภาษาอังกฤษที่เคยเป็นโรงเรียนของคนผิวขาว
แต่หลังจากการยกเลิกการแบ่งสีผิวคนผิวดำก็เข้ามาอยู่
จนทำให้คนผิวขาวออกไปเรื่อยๆจนไม่เหลือเลย เหลือแต่ครูที่เป็นผิวขาวเกือบทั้งหมด
เราอยู่โรงเรียนที่มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากยุโรปมาทุกปี(แต่ตอนที่เราไปเค้ากลับไปหมดแล้วนะ)
เราเป็นนักเรียนเอเชียคนแรกที่มาเรียนที่นี่ค่ะ(ไม่มีใครรู้จักประเทศไทยเลย)
ที่นี่เรียนกัน4เทอมซึ่งเราไปถึงเทอมสุดท้ายพอดี
เราเลือกเรียนห้องเดียวกับลูกโฮสคนโตทุกวิชาเลยค่ะ ตอนนั้นอยู่ประมาณม.5
ด้วยความที่ลูกโฮสเรียนเก่งเค้าเลยเลือกเรียนทุกวิชาที่ยากที่สุดในโรงเรียน(เราเลยไปนั่งโง่ๆในห้องไม่รู้เรื่องอะไรเลย)
ช่วงแรกๆเรากลับบ้านไม่เคยเกินบ่ายสามเลยค่ะ(รรเลิกบ่ายโมง)
ด้วยความเกรงใจโฮสที่เค้ารับเลี้ยงเราโดยไม่ได้รับเงินซักบาท
เราบอกโฮสว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกทั้งๆที่เราก็ทำงานบ้านไม่ค่อยเป็น
ตอนแรกโฮสก็ไม่ได้ให้เราทำอะไรเลยเราเลยเกรงใจมาก
พยายามเข้าไปช่วยแม่บ้านทำงาน ช่วยงานต่างๆ
จนทำให้หลังจากนั้นลูกโฮสคนโตบังคับเราให้รับผิดชอบงานบ้านทุกอย่างยกเว้นซักผ้า
ที่เราบอกว่าบังคับก็เพราะวันไหนที่เราไม่ว่างทำลูกโฮสจะบอกว่าให้เราไปทำสิ
ใช้คำว่า You must do it! It's your chores. (คุณต้องทำมัน มันเป็นงานของคุณ)
ด้วยความที่ลูกโฮสเลิกเรียนไม่พร้อมกันและบ้านอยู่ไกลจากโรงเรียนเลยทำให้โฮสต้องรอทุกคนเลิกแล้วถึงมารับ
ที่โรงเรียนไม่มีโรงอาหารมีแต่ร้านค้า(ขายอาหารฟาสฟูสและขนม)
โฮสผญเลยทำกล่องอาหารมาให้กินที่โรงเรียน
ตอนแรกๆอร่อยมากค่ะ โฮสใส่อาหารให้ทุกคนเหมือนกันหมด
แต่ตอนหลังๆโฮสให้ลูกคนโตทำให้เราซึ่งบางทีก็ใส่แต่ขนมปังเปล่าๆมาสองแผ่น
แต่ตัวเองใส่เสต็กหมูกับขนมปัง แต่เราก็กินนะ
หลังเลิกเรียนเราซื้ออะไรกินไม่ได้เพราะลูกโฮสไม่ให้เราออกจากรรไปซื้อของกิน
และร้านค้าโรงเรียนก็ปิดเร็วมาก ซึ่งเราหิวมากเพราะกว่าจะกลับไปถึงบ้านก็ประมาณทุ่มนึง
เรื่องอาหารที่บ้านก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรถ้าโฮสอยู่บ้าน
แต่ถ้าลูกโฮสคนโตทำเราก็ต้องกินอะไรประมาณนั้นแหละ
ช่วงแรกๆที่เราทำแค่งานบ้าน(กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ล้างห้องน้ำ)
เราก็ไม่ค่อยอะไรมากหรอกถึงแม้ว่ากว่าจะทำเสร็จก็ดึกแล้วและเราต้องทำการบ้านต่อ
ซึ่งเราใช้เวลาทำการบ้านนานมากเพราะต้องมานั่งแปลศัพท์และทำความเข้าใจ(การบ้านมีทุกวันและเกือบทุกวิชา)
แต่พอมาช่วงหลังที่เราต้องขัดรองเท้าให้ทุกคนในบ้านและดูแลหมา เราก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ไหว
เราเข้าใจว่าแม่บ้านแก่แล้วแต่ให้เราทำทุกอย่างเลยมันก็หนักเกินอ่ะ
เราติดต่อแม่ไม่ได้เพราะไม่ได้เอาโทรศัพท์กับโน๊ตบุ๊คไป แม่เลยต้องติดต่อเราผ่านโทรศัพท์โฮส
ช่วงแรกแม่เห็นว่าเราสบายดี ช่วงหลังๆแม่เลยไม่ค่อยโทรมาเพราะคิดว่าเราคงไม่มีปัญหาอะไร
ตอนเช้าเราก็ต้องตื่นคนแรกของบ้านประมาณตี4เพื่อมาอาบน้ำก่อน
บางวันเราเตรียมของช้าก็ไม่ได้กินอาหารเช้า
แต่วันเตรียมของเสร็จเร็ว เหลือเวลาเยอะ
ลูกโฮสคนโตกลับบอกว่าไม่อยากให้เรากินอาหารเช้า
เราก็เลยกลายเป็นกินอาหารเช้าที่บ้านไม่ได้
เราแชร์ห้องกับลูกโฮสคนโต ซึ่งเวลากลับจากรรลูกโฮสก็นอนเลย
พอตอนดึกๆประมาณตี1ก็ตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือ บางทีก็คุยโทรศัพท์
เราเลยไม่ใช่แค่เหนื่อยจากการทำงานบ้านและการบ้าน แต่กลายเป็นนอนไม่หลับด้วย
ส่วนลูกโฮสคนกลางก็ดีกับเรานะ แต่เค้าย้ายไปอยู่รรประจำตอนปิดเทอม
เลยทำให้ไม่ค่อยเจอกัน(ไปอยู่รรคนผิวขาวเพราะติดนักกีฬาทีมชาติ)
ตอนปิดเทอมโฮสพาลูกๆไปเที่ยวต่างประเทศยกเว้นลูกคนโต
โฮสให้เราไปSunsityกับลูกคนโตและญาติๆ(หารเงินกัน)
ลูกโฮสนอนบนเตียงแต่ให้เรานอนบนพื้นที่โรงแรม
เวลาจะไปไหนก็ให้เรานั่งรอนานมาก เป็นปิดเทอมที่ทรมานที่สุดแล้ว
เวลาอยุ่บ้านลูกคนเล็กก็ชอบทำร้ายเราโดยการทุบตีและหยิก(แขนเราเขียวเป็นจ้ำๆเลย)
เราไม่กล้าทำไรมัน แล้วก็ไม่กล้าบอกใครด้วย คิดว่าเดี๋ยวทุกอย่างคงดีขึ้น
เราทนอยู่กับอะไรพวกนี้นานมาก ร้องไห้เวลาไม่มีใครอยู่บ้าน
ออกไปไหนไม่ได้อยู่แค่ในบริเวณรั้วบ้าน มองไปก็ไม่เห็นอะไรนอกจากทุ่งหญ้าและโรงเรียนที่เงียบมาก
จนวันนึงเราก็ตัดสินใจไปเล่าให้เพื่อนๆและครูที่โรงเรียนฟัง
คนที่นี่ค่อนข้างใจอ่อนเพราะร้องไห้ตามเราเวลาเราเล่ากันทุกคนเลย
เพื่อนๆตัดสินใจให้เราย้ายไปอยู่กับเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ใกล้โรงเรียนชื่อชามิล่า
เราขอทางโครงการและผู้ดูแลที่นี่นานมากกว่าจะได้เปลี่ยน
ระหว่างช่วงเวลาที่รอเปลี่ยนโฮสนั้น เราสงสารโฮสผญมาก
เค้าไม่ค่อยคุยกับเราเลยเพราะคิดว่าเราโกหกเค้า
ช่วงแรกๆที่ไปอยู่กับเค้าเค้าเคยถามเราว่าอยู่กับเค้ามีความสุขมั้ย
เราเลยตอบว่ามากซึ่งเรารู้สึกแบบนั้นจริงๆในตอนแรก
ทุกคนในบ้านคุยกับเราไม่เหมือนเดิมจนเรารู้สึกอึดอัดมาก
จนวันเปลี่ยนครอบครัวโฮสผญพาเราไปส่งและให้หนังสือนิทานเราไปอ่าน
เราเองก็ได้แต่ร้องไห้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนอกจาก ขอโทษ ขอบคุณ และรักคุณมาก
จนถึงตอนนี้โฮสก็คงยังไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงที่เราออกมาจากบ้านหลังนั้น
จะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนแต่กลับกลายเป็น...
เราเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่South Afica(RSA)ประมาณ10เดือนค่ะ
ตอนแรกเราสอบได้ไปอเมริกาแต่วีซ่ามีปัญหาก็เลยขอเปลี่ยนประเทศ
ก่อนไปเราไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับRSAเลยแล้วก็ไม่หาข้อมูลด้วยค่ะ(เป็นคนขี้เกียด)
พอไปถึงก็มีผญคนนึงมารับเราที่สนามบินซึ่งเป็นคนผิวขาว
เค้าได้รับเงินเดือนให้ดูแลเราที่นี่ค่ะแต่ไม่ใช่ครอบครัวอุปถัมภ์นะคะ
เราพูดกับเค้าไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะตอนนั้นภาษาอังกฤษเราไม่ค่อยแข็งแรงและสำเนียงพี่เค้าค่อนข้างฟังยาก
คุยไปคุยมาถึงได้รู้ว่าคนที่นี่เค้าพูดกัน11ภาษา คนผิวขาวพูดภาษาAfrikaans(คล้ายDutch)
ส่วนคนผิวดำจะพูดภาษาอื่นๆที่แตกต่างกันออกไปซึ่งเราเองก็แยกไม่ออกว่าใครพูดภาษาอะไรถ้าไม่เข้าไปถาม
แต่ภาษากลางคือAfrikaansกับEnglishค่ะ
เค้าพาเราไปที่เมืองRustenburgและส่งตัวเราให้กับHost familyที่โรงเรียนเทคนิคของคนผิวขาวที่โฮสผญเป็นครู
โรงเรียนนี้ห่างจากโรงเรียนที่เราอยู่แค่500เมตรเองค่ะเดินข้ามถนนก็ถึง
โฮสพาเราไปรับลูกทั้งสามคน(คนละโรงเรียน)แล้วก็กลับไปถึงบ้านประมาณ6โมงเย็น
บ้านโฮสอยู่ห่างจากเมืองเกือบ30กิโลเมตร ซึ่งเป็นบ้านอยู่ในโรงเรียนคนผิวดำ(โฮสผชเป็นผอ.)
ที่บ้านมีคนอยู่6คนคือโฮสผช โฮสผญ ลูกสาวคนโตอายุเท่าเรา
ลูกชายคนกลางกำลังจะขึ้นมัธยม ลูกชายคนเล็กที่เรียนประถมต้น
และแม่บ้านแก่ๆพูดภาษาอังกฤษไม่ได้
ช่วงแรกๆที่ไปอยู่เรามีความสุขมากๆค่ะ ทุกคนดีกับเรามากๆ
หลังจากนั้นอาทิตย์นึงเราก็ได้ไปอยู่โรงเรียนภาษาอังกฤษที่เคยเป็นโรงเรียนของคนผิวขาว
แต่หลังจากการยกเลิกการแบ่งสีผิวคนผิวดำก็เข้ามาอยู่
จนทำให้คนผิวขาวออกไปเรื่อยๆจนไม่เหลือเลย เหลือแต่ครูที่เป็นผิวขาวเกือบทั้งหมด
เราอยู่โรงเรียนที่มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากยุโรปมาทุกปี(แต่ตอนที่เราไปเค้ากลับไปหมดแล้วนะ)
เราเป็นนักเรียนเอเชียคนแรกที่มาเรียนที่นี่ค่ะ(ไม่มีใครรู้จักประเทศไทยเลย)
ที่นี่เรียนกัน4เทอมซึ่งเราไปถึงเทอมสุดท้ายพอดี
เราเลือกเรียนห้องเดียวกับลูกโฮสคนโตทุกวิชาเลยค่ะ ตอนนั้นอยู่ประมาณม.5
ด้วยความที่ลูกโฮสเรียนเก่งเค้าเลยเลือกเรียนทุกวิชาที่ยากที่สุดในโรงเรียน(เราเลยไปนั่งโง่ๆในห้องไม่รู้เรื่องอะไรเลย)
ช่วงแรกๆเรากลับบ้านไม่เคยเกินบ่ายสามเลยค่ะ(รรเลิกบ่ายโมง)
ด้วยความเกรงใจโฮสที่เค้ารับเลี้ยงเราโดยไม่ได้รับเงินซักบาท
เราบอกโฮสว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกทั้งๆที่เราก็ทำงานบ้านไม่ค่อยเป็น
ตอนแรกโฮสก็ไม่ได้ให้เราทำอะไรเลยเราเลยเกรงใจมาก
พยายามเข้าไปช่วยแม่บ้านทำงาน ช่วยงานต่างๆ
จนทำให้หลังจากนั้นลูกโฮสคนโตบังคับเราให้รับผิดชอบงานบ้านทุกอย่างยกเว้นซักผ้า
ที่เราบอกว่าบังคับก็เพราะวันไหนที่เราไม่ว่างทำลูกโฮสจะบอกว่าให้เราไปทำสิ
ใช้คำว่า You must do it! It's your chores. (คุณต้องทำมัน มันเป็นงานของคุณ)
ด้วยความที่ลูกโฮสเลิกเรียนไม่พร้อมกันและบ้านอยู่ไกลจากโรงเรียนเลยทำให้โฮสต้องรอทุกคนเลิกแล้วถึงมารับ
ที่โรงเรียนไม่มีโรงอาหารมีแต่ร้านค้า(ขายอาหารฟาสฟูสและขนม)
โฮสผญเลยทำกล่องอาหารมาให้กินที่โรงเรียน
ตอนแรกๆอร่อยมากค่ะ โฮสใส่อาหารให้ทุกคนเหมือนกันหมด
แต่ตอนหลังๆโฮสให้ลูกคนโตทำให้เราซึ่งบางทีก็ใส่แต่ขนมปังเปล่าๆมาสองแผ่น
แต่ตัวเองใส่เสต็กหมูกับขนมปัง แต่เราก็กินนะ
หลังเลิกเรียนเราซื้ออะไรกินไม่ได้เพราะลูกโฮสไม่ให้เราออกจากรรไปซื้อของกิน
และร้านค้าโรงเรียนก็ปิดเร็วมาก ซึ่งเราหิวมากเพราะกว่าจะกลับไปถึงบ้านก็ประมาณทุ่มนึง
เรื่องอาหารที่บ้านก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรถ้าโฮสอยู่บ้าน
แต่ถ้าลูกโฮสคนโตทำเราก็ต้องกินอะไรประมาณนั้นแหละ
ช่วงแรกๆที่เราทำแค่งานบ้าน(กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ล้างห้องน้ำ)
เราก็ไม่ค่อยอะไรมากหรอกถึงแม้ว่ากว่าจะทำเสร็จก็ดึกแล้วและเราต้องทำการบ้านต่อ
ซึ่งเราใช้เวลาทำการบ้านนานมากเพราะต้องมานั่งแปลศัพท์และทำความเข้าใจ(การบ้านมีทุกวันและเกือบทุกวิชา)
แต่พอมาช่วงหลังที่เราต้องขัดรองเท้าให้ทุกคนในบ้านและดูแลหมา เราก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ไหว
เราเข้าใจว่าแม่บ้านแก่แล้วแต่ให้เราทำทุกอย่างเลยมันก็หนักเกินอ่ะ
เราติดต่อแม่ไม่ได้เพราะไม่ได้เอาโทรศัพท์กับโน๊ตบุ๊คไป แม่เลยต้องติดต่อเราผ่านโทรศัพท์โฮส
ช่วงแรกแม่เห็นว่าเราสบายดี ช่วงหลังๆแม่เลยไม่ค่อยโทรมาเพราะคิดว่าเราคงไม่มีปัญหาอะไร
ตอนเช้าเราก็ต้องตื่นคนแรกของบ้านประมาณตี4เพื่อมาอาบน้ำก่อน
บางวันเราเตรียมของช้าก็ไม่ได้กินอาหารเช้า
แต่วันเตรียมของเสร็จเร็ว เหลือเวลาเยอะ
ลูกโฮสคนโตกลับบอกว่าไม่อยากให้เรากินอาหารเช้า
เราก็เลยกลายเป็นกินอาหารเช้าที่บ้านไม่ได้
เราแชร์ห้องกับลูกโฮสคนโต ซึ่งเวลากลับจากรรลูกโฮสก็นอนเลย
พอตอนดึกๆประมาณตี1ก็ตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือ บางทีก็คุยโทรศัพท์
เราเลยไม่ใช่แค่เหนื่อยจากการทำงานบ้านและการบ้าน แต่กลายเป็นนอนไม่หลับด้วย
ส่วนลูกโฮสคนกลางก็ดีกับเรานะ แต่เค้าย้ายไปอยู่รรประจำตอนปิดเทอม
เลยทำให้ไม่ค่อยเจอกัน(ไปอยู่รรคนผิวขาวเพราะติดนักกีฬาทีมชาติ)
ตอนปิดเทอมโฮสพาลูกๆไปเที่ยวต่างประเทศยกเว้นลูกคนโต
โฮสให้เราไปSunsityกับลูกคนโตและญาติๆ(หารเงินกัน)
ลูกโฮสนอนบนเตียงแต่ให้เรานอนบนพื้นที่โรงแรม
เวลาจะไปไหนก็ให้เรานั่งรอนานมาก เป็นปิดเทอมที่ทรมานที่สุดแล้ว
เวลาอยุ่บ้านลูกคนเล็กก็ชอบทำร้ายเราโดยการทุบตีและหยิก(แขนเราเขียวเป็นจ้ำๆเลย)
เราไม่กล้าทำไรมัน แล้วก็ไม่กล้าบอกใครด้วย คิดว่าเดี๋ยวทุกอย่างคงดีขึ้น
เราทนอยู่กับอะไรพวกนี้นานมาก ร้องไห้เวลาไม่มีใครอยู่บ้าน
ออกไปไหนไม่ได้อยู่แค่ในบริเวณรั้วบ้าน มองไปก็ไม่เห็นอะไรนอกจากทุ่งหญ้าและโรงเรียนที่เงียบมาก
จนวันนึงเราก็ตัดสินใจไปเล่าให้เพื่อนๆและครูที่โรงเรียนฟัง
คนที่นี่ค่อนข้างใจอ่อนเพราะร้องไห้ตามเราเวลาเราเล่ากันทุกคนเลย
เพื่อนๆตัดสินใจให้เราย้ายไปอยู่กับเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ใกล้โรงเรียนชื่อชามิล่า
เราขอทางโครงการและผู้ดูแลที่นี่นานมากกว่าจะได้เปลี่ยน
ระหว่างช่วงเวลาที่รอเปลี่ยนโฮสนั้น เราสงสารโฮสผญมาก
เค้าไม่ค่อยคุยกับเราเลยเพราะคิดว่าเราโกหกเค้า
ช่วงแรกๆที่ไปอยู่กับเค้าเค้าเคยถามเราว่าอยู่กับเค้ามีความสุขมั้ย
เราเลยตอบว่ามากซึ่งเรารู้สึกแบบนั้นจริงๆในตอนแรก
ทุกคนในบ้านคุยกับเราไม่เหมือนเดิมจนเรารู้สึกอึดอัดมาก
จนวันเปลี่ยนครอบครัวโฮสผญพาเราไปส่งและให้หนังสือนิทานเราไปอ่าน
เราเองก็ได้แต่ร้องไห้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนอกจาก ขอโทษ ขอบคุณ และรักคุณมาก
จนถึงตอนนี้โฮสก็คงยังไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงที่เราออกมาจากบ้านหลังนั้น