เราคิดว่าเราก็เป็นทอมคนนึงแหล่ะ แต่แปลกที่เราไม่เคยคบดี้เลย เราเคยมีแฟนคนเดียว เป็น ผญ จากนั้นก็นานเป็น 5-6 ปีที่เราไม่มีใครเลย พี่คนที่เราชอบเป็นคนที่เรารู้จักมาก่อนที่เราจะมีแฟน พี่เค้ารู้จักกับเราผ่านทางพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเรา ครั้งแรกที่ได้เจอเราก็รู้สึกสนใจพี่เค้ามา เพราะพี่เค้าดูดี เชิ่ด เป็นตัวของตัวเอง มีความคิดเป็นของตัวเอง (ที่ไม่มีทางมีใครจะเปลี่ยนได้) มีไลฟ์สไตล์ที่มีความพิเศษ ทำให้เราต้องจำ สำหรับเราพี่เค้ามีอะไรมากมายที่ทำให้เราสนุก สดชื่นตลอดที่เจอกัน อยู่ด้วยกัน แรกๆ ที่เราเข้าหาพี่เค้าทุกอย่างก็ผ่านทางพี่สาวเราหมด มากินข้าวกับพี่ มาถ่ายรูปรับปริญญากับพี่ อะไรก็เอาพี่มาอ้างแล้วก็ติดสอยห้อยตามมาด้วย ต่อมาเรากับพี่คนนั้นก็สนิทกันขึ้นมาเรื่อยๆ บางทีก็ไปกินข้าวกัน ไปซื้อของกัน ไปเดินเล่นกันโดยที่พี่สาวเราไม่ต้องมาเป็นคนกลางแล้ว
ตอนนั้นเราคิดว่าเราชอบพี่เค้ามากจริงๆ แต่ด้วยความที่เราเป็น นศ ปีต้นๆ ซึ่งมีความคิดเด็กๆ นิสัยเด็กๆ ที่พอรู้จากพี่สาวเราว่าพี่เค้ามีแฟนแล้ว ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ เราก็คิดโมโหขึ้นมาซะเฉยๆ บางทีก็น้อยใจที่นัดกับพี่เค้าว่าจะไปเดินเล่นกันที่ไนท์มาเก็ต หรือไปกินข้าวกันแล้วพี่เค้าชวนเพื่อนพี่เค้ามาด้วย บางทีพี่เค้าก็ไปกับเพื่อนพี่เค้าโดยปฏิเสธนัดเราด้วย ตอนนั้นก็น้อยใจ (แต่ย้อนกลับไปมองอดีตทีไรก็อายตัวเอง รู้สึกทำไมตรูน่ารำคาญและงี่เง่าขนาดนี้) หลังจากนั้นด้วยอุปนิสัยที่เราเจ็บแล้วเราจะปล่อยเรื่องนั้นไป โดยไปสนใจกับเรียนกับงาน หรือทำอะไรอื่นๆ ที่สนุกกว่า ต่อมาเราก็ได้รู้จักกับคนคนนึง เป็นคนต่างชาติ ความที่เค้ามาแลกเปลี่ยน เค้าไม่ค่อยมีเพื่อน เราเลยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย เรามีความสนใจคล้ายๆ กัน มีความชอบหลายอย่างที่เหมือนกัน แถมเค้าก็ชอบอะไรแบบไทยๆ ชอบฝึกภาษาไทย เรียนภาษาไทยมาก เราเองทั้งๆ ที่เป็นเด็กวิศวะ ก็ยังไปค้นตำราเกี่ยวกับภาษาไทยมาไว้อธิบายให้เค้าฟังด้วย จากนั้นเราก็ไปไหนด้วยกันบ่อยมาก จนเราสนิทและรู้สึกชอบเค้า เราเลยบอกเค้าไปเลยว่าเราชอบเค้า จากนั้นเราสองคนเลยคบกัน ต่อมาพอเค้ากลับไปประเทศเค้าปีแรกๆ เราก็ยังเป็นแฟนกันอยู่ เค้าก็บินกลับมาหาเราบ้าง หลังจากนั้นก็ต้องเลิกกัน เพราะเค้ากังวลว่าถ้านานกว่านี้เราก็จะมีแต่เจ็บกันเปล่าๆ สุดท้ายเรื่องของเราก็เป็นเรื่องที่ยอมรับกันไม่ได้ในสังคมของประเทศเค้า อายุเค้าที่มากกว่าเรา 3 ปีด้วย ทำให้พ่อแม่เค้าก็เริ่มหา ผช ในละแวกบ้างเดียวกันมาทำความรู้จัก ซึ่งเราเองก็ทำอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้ เพราะเค้ารักพ่อแม่เค้ามาก จากวันนั้นจนตอนนี้เค้าเองไม่ได้คบใครหรือรักใครเลย จนเมื่อพ่อแม่เค้า เปิดโอกาสให้ ผช คนนึงเข้านอกออกในบ้านได้ แถมวางแผนกันระหว่างผู้ใหญ่ให้สองคนหมั้นหมาย เค้าเลยหนีมาทำงานที่เมืองไทยจนกระทั่งวันนี้
ในวันนั้นที่เราเลิกกับแฟนคนแรก เราเจ็บและเสียใจมาก ร้องไห้เยอะมาก ผลการเรียนก็ตก ซึ่งนั่นไม่เป็นผลดีต่อเราเลย จากนั้นเราก็เอาเรื่องเราไประบายให้พี่คนที่เราเคยแอบชอบฟัง พี่เค้าก็ให้กำลังใจ บอกให้เปลี่ยนมุมมอง อย่าจมอยู่แต่กับเรื่องความรัก ชีวิตของตัวเองแท้ๆ จะให้มันเสียเพราะเรื่องแบบนี้ มันไม่ควร บอกให้เรากันมาตั้งใจเรียนซะ วันนั้นเราซึ้งหลายๆ คำพูดของพี่เค้ามา พี่เค้าอายุมากว่าเรา 8 ปี เราเป็น นศ วิศวะฯ ปีสาม เราเลยรู้สึกว่าเราต้องการคนแบบนี้แหล่ะ มีมุมมองชีวิตแบบผู้ใหญ่นี่แหล่ะ มาอยู่ข้างๆ จากวันนั้นจนวันนี้ ถึงจะมีบ้างที่เราแทบไม่ได้คุยกันเพราะหน้าที่การงาน ของแต่ละคน แต่เราก็ยังคุยกันเสมอ จนวันนี้ หกปีแล้วที่รู้จักกันมา ตอนนี้เด็กปีสามคนนั้นก็จบ ป โท เรียบร้อยแล้ว และกำลังศึกษาต่ออีก ..... ถึงแม้บางทีพี่เค้าจะมีบ้างที่โกรธ ดุ วีน แถมบางทีเราอธิบายก็ยังไม่ฟัง โกรธคนอื่นอย่างกะตัวเองโกรธเป็นอยู่คนเดียว บางทีเราก็โมโหตาม (แหะๆ) สถานะพี่เค้าน่ะหรอ พี่เค้าบอกเราในวันที่เราบอกชอบพี่เค้าว่า พี่จะคิดอะไรกับแกมากกว่าน้องได้ไง พี่มีแฟนอยู่แล้ว จริงๆ - ตอนนั้นเราก็อึ้งงงงงง มากกกกกกกก แต่ก็ยอมแต่โดยดี ตั้งใจว่าจะเก็บพี่เค้าไว้คบเป็นพี่เป็นน้อง พอมาระยะหลังๆ พี่เค้าก็ยังยืนยันคำเดิมว่ามีแฟนแล้ว แต่การกระทำหรือไลฟ์สไตล์ เหมือนคนโสดมาก ไปไหนมาไหนกับเพื่อน กับพี่สาวตลอด มีวันหยุดก็กลับบ้านไปหาพ่อแม่ที่บ้าน แม้ว่าเราเรียนอยู่ที่ตปท พอพี่เค้ากลับบ้าน ก็จะแวะเข้ามาพร้อมของฝากไปฝากน้องเราที่บ้านด้วย หลายครั้งที่เราเรียนต่ออยู่ไกลบ้านแบบนี้ เราจะรู้สึกท้อ เศร้า เหนื่อย แต่มีพี่เค้าที่คอยให้คำปลอบใจ (ผสมดุด่า) บางทีก็ด่าเลยถ้าเรางี่เง่า คิดมากเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่มีคำนึงที่เราจำได้ตลอดคือ "ถ้าท้อ เศร้า หรือเหนื่อย ให้ย้อนกลับไปถามตัวเองนะว่า ตอนที่เราตัดสินใจมาเรียนต่อในต่างประเทศน่ะ เราได้ตั้งเป้าหมายอะไรไว้" ถึงแม้ว่าเราจะเคยบอกไปแล้วว่าจะตั้งใจเป็นพี่เป็นน้องกัน แต่บางทีเราก็อดทนกับสิ่งที่เรารู้สึกไม่ได้ ยังไงมันก็รู้อยู่แก่ใจว่ารักไปแล้ว รักคนคนนี้มาก ห่วงใย อยากดูแล เอาใจใส่ ถึงแม้ว่าเราจะคุยกันน้อย (เพราะเราเองที่อยู่แต่ในแลป งานยุ่งมาก) คนคนนี้ทำให้เราอยากสร้างเนื้อสร้างตัวให้ตัวเองดีกว่านี้ เรียนต่อ เพื่อที่วันนึงจะมีอาชีพการงานที่มั่นคง มีรายได้ที่ดีพอที่จะช่วยที่บ้านทุกคนในบ้านเรา สร้างบ้านใหม่ รวมทั้งมีหวังเล็กๆ ว่า เราอยากจะรักพี่เค้าและดูแลพี่เค้า วันนึงถ้าเรามีโอกาสนั้น เราจะมีความพร้อม ความมั่นคงให้พี่เค้ามั่นใจได้และวางใจให้น้องคนนี้ดูแลบ้างเท่านั้นเอง
หวังเล็กๆ ที่เป็นแรงผลักดันตัวเองจนทุกวันนี้ แต่สุดท้ายถึงเราจะมีพี่คนนั้นไว้เป็นพี่เป็นน้องกัน เราก็คงจะแป่วๆ ไปนิดนึง แต่ไม่ถึงกับคำว่าเสียใจ เพราะอย่างน้อยพี่แบบพี่เค้าก็จะอยู่ข้างๆ เราไป ก็ดีแล้ว!
ใครมีประสบการณ์แบบคล้ายๆ กัน มีเพลงอะไรที่เจอสถานการณ์แบบนี้แล้วโดน ก็แชร์ก็จัดมาตอกย้ำได้เลยจ้าาาาาา
พี่เค้าจะคิดอะไรกับเรามากกว่าน้องของเพื่อน หรือเพื่อนคนนึงได้ไหม?
ตอนนั้นเราคิดว่าเราชอบพี่เค้ามากจริงๆ แต่ด้วยความที่เราเป็น นศ ปีต้นๆ ซึ่งมีความคิดเด็กๆ นิสัยเด็กๆ ที่พอรู้จากพี่สาวเราว่าพี่เค้ามีแฟนแล้ว ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ เราก็คิดโมโหขึ้นมาซะเฉยๆ บางทีก็น้อยใจที่นัดกับพี่เค้าว่าจะไปเดินเล่นกันที่ไนท์มาเก็ต หรือไปกินข้าวกันแล้วพี่เค้าชวนเพื่อนพี่เค้ามาด้วย บางทีพี่เค้าก็ไปกับเพื่อนพี่เค้าโดยปฏิเสธนัดเราด้วย ตอนนั้นก็น้อยใจ (แต่ย้อนกลับไปมองอดีตทีไรก็อายตัวเอง รู้สึกทำไมตรูน่ารำคาญและงี่เง่าขนาดนี้) หลังจากนั้นด้วยอุปนิสัยที่เราเจ็บแล้วเราจะปล่อยเรื่องนั้นไป โดยไปสนใจกับเรียนกับงาน หรือทำอะไรอื่นๆ ที่สนุกกว่า ต่อมาเราก็ได้รู้จักกับคนคนนึง เป็นคนต่างชาติ ความที่เค้ามาแลกเปลี่ยน เค้าไม่ค่อยมีเพื่อน เราเลยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย เรามีความสนใจคล้ายๆ กัน มีความชอบหลายอย่างที่เหมือนกัน แถมเค้าก็ชอบอะไรแบบไทยๆ ชอบฝึกภาษาไทย เรียนภาษาไทยมาก เราเองทั้งๆ ที่เป็นเด็กวิศวะ ก็ยังไปค้นตำราเกี่ยวกับภาษาไทยมาไว้อธิบายให้เค้าฟังด้วย จากนั้นเราก็ไปไหนด้วยกันบ่อยมาก จนเราสนิทและรู้สึกชอบเค้า เราเลยบอกเค้าไปเลยว่าเราชอบเค้า จากนั้นเราสองคนเลยคบกัน ต่อมาพอเค้ากลับไปประเทศเค้าปีแรกๆ เราก็ยังเป็นแฟนกันอยู่ เค้าก็บินกลับมาหาเราบ้าง หลังจากนั้นก็ต้องเลิกกัน เพราะเค้ากังวลว่าถ้านานกว่านี้เราก็จะมีแต่เจ็บกันเปล่าๆ สุดท้ายเรื่องของเราก็เป็นเรื่องที่ยอมรับกันไม่ได้ในสังคมของประเทศเค้า อายุเค้าที่มากกว่าเรา 3 ปีด้วย ทำให้พ่อแม่เค้าก็เริ่มหา ผช ในละแวกบ้างเดียวกันมาทำความรู้จัก ซึ่งเราเองก็ทำอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้ เพราะเค้ารักพ่อแม่เค้ามาก จากวันนั้นจนตอนนี้เค้าเองไม่ได้คบใครหรือรักใครเลย จนเมื่อพ่อแม่เค้า เปิดโอกาสให้ ผช คนนึงเข้านอกออกในบ้านได้ แถมวางแผนกันระหว่างผู้ใหญ่ให้สองคนหมั้นหมาย เค้าเลยหนีมาทำงานที่เมืองไทยจนกระทั่งวันนี้
ในวันนั้นที่เราเลิกกับแฟนคนแรก เราเจ็บและเสียใจมาก ร้องไห้เยอะมาก ผลการเรียนก็ตก ซึ่งนั่นไม่เป็นผลดีต่อเราเลย จากนั้นเราก็เอาเรื่องเราไประบายให้พี่คนที่เราเคยแอบชอบฟัง พี่เค้าก็ให้กำลังใจ บอกให้เปลี่ยนมุมมอง อย่าจมอยู่แต่กับเรื่องความรัก ชีวิตของตัวเองแท้ๆ จะให้มันเสียเพราะเรื่องแบบนี้ มันไม่ควร บอกให้เรากันมาตั้งใจเรียนซะ วันนั้นเราซึ้งหลายๆ คำพูดของพี่เค้ามา พี่เค้าอายุมากว่าเรา 8 ปี เราเป็น นศ วิศวะฯ ปีสาม เราเลยรู้สึกว่าเราต้องการคนแบบนี้แหล่ะ มีมุมมองชีวิตแบบผู้ใหญ่นี่แหล่ะ มาอยู่ข้างๆ จากวันนั้นจนวันนี้ ถึงจะมีบ้างที่เราแทบไม่ได้คุยกันเพราะหน้าที่การงาน ของแต่ละคน แต่เราก็ยังคุยกันเสมอ จนวันนี้ หกปีแล้วที่รู้จักกันมา ตอนนี้เด็กปีสามคนนั้นก็จบ ป โท เรียบร้อยแล้ว และกำลังศึกษาต่ออีก ..... ถึงแม้บางทีพี่เค้าจะมีบ้างที่โกรธ ดุ วีน แถมบางทีเราอธิบายก็ยังไม่ฟัง โกรธคนอื่นอย่างกะตัวเองโกรธเป็นอยู่คนเดียว บางทีเราก็โมโหตาม (แหะๆ) สถานะพี่เค้าน่ะหรอ พี่เค้าบอกเราในวันที่เราบอกชอบพี่เค้าว่า พี่จะคิดอะไรกับแกมากกว่าน้องได้ไง พี่มีแฟนอยู่แล้ว จริงๆ - ตอนนั้นเราก็อึ้งงงงงง มากกกกกกกก แต่ก็ยอมแต่โดยดี ตั้งใจว่าจะเก็บพี่เค้าไว้คบเป็นพี่เป็นน้อง พอมาระยะหลังๆ พี่เค้าก็ยังยืนยันคำเดิมว่ามีแฟนแล้ว แต่การกระทำหรือไลฟ์สไตล์ เหมือนคนโสดมาก ไปไหนมาไหนกับเพื่อน กับพี่สาวตลอด มีวันหยุดก็กลับบ้านไปหาพ่อแม่ที่บ้าน แม้ว่าเราเรียนอยู่ที่ตปท พอพี่เค้ากลับบ้าน ก็จะแวะเข้ามาพร้อมของฝากไปฝากน้องเราที่บ้านด้วย หลายครั้งที่เราเรียนต่ออยู่ไกลบ้านแบบนี้ เราจะรู้สึกท้อ เศร้า เหนื่อย แต่มีพี่เค้าที่คอยให้คำปลอบใจ (ผสมดุด่า) บางทีก็ด่าเลยถ้าเรางี่เง่า คิดมากเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่มีคำนึงที่เราจำได้ตลอดคือ "ถ้าท้อ เศร้า หรือเหนื่อย ให้ย้อนกลับไปถามตัวเองนะว่า ตอนที่เราตัดสินใจมาเรียนต่อในต่างประเทศน่ะ เราได้ตั้งเป้าหมายอะไรไว้" ถึงแม้ว่าเราจะเคยบอกไปแล้วว่าจะตั้งใจเป็นพี่เป็นน้องกัน แต่บางทีเราก็อดทนกับสิ่งที่เรารู้สึกไม่ได้ ยังไงมันก็รู้อยู่แก่ใจว่ารักไปแล้ว รักคนคนนี้มาก ห่วงใย อยากดูแล เอาใจใส่ ถึงแม้ว่าเราจะคุยกันน้อย (เพราะเราเองที่อยู่แต่ในแลป งานยุ่งมาก) คนคนนี้ทำให้เราอยากสร้างเนื้อสร้างตัวให้ตัวเองดีกว่านี้ เรียนต่อ เพื่อที่วันนึงจะมีอาชีพการงานที่มั่นคง มีรายได้ที่ดีพอที่จะช่วยที่บ้านทุกคนในบ้านเรา สร้างบ้านใหม่ รวมทั้งมีหวังเล็กๆ ว่า เราอยากจะรักพี่เค้าและดูแลพี่เค้า วันนึงถ้าเรามีโอกาสนั้น เราจะมีความพร้อม ความมั่นคงให้พี่เค้ามั่นใจได้และวางใจให้น้องคนนี้ดูแลบ้างเท่านั้นเอง
หวังเล็กๆ ที่เป็นแรงผลักดันตัวเองจนทุกวันนี้ แต่สุดท้ายถึงเราจะมีพี่คนนั้นไว้เป็นพี่เป็นน้องกัน เราก็คงจะแป่วๆ ไปนิดนึง แต่ไม่ถึงกับคำว่าเสียใจ เพราะอย่างน้อยพี่แบบพี่เค้าก็จะอยู่ข้างๆ เราไป ก็ดีแล้ว!
ใครมีประสบการณ์แบบคล้ายๆ กัน มีเพลงอะไรที่เจอสถานการณ์แบบนี้แล้วโดน ก็แชร์ก็จัดมาตอกย้ำได้เลยจ้าาาาาา