สวัสดีครับเพื่อนๆ ชาว pantip.com วันนี้ผมมีเรื่องเล่าที่น่าตื่นเต้นเกี่ยวกับตัวผมเองที่ประสบกับตัวมาสดๆ ร้อนมาเลยครับ
***ยังไงก็ฝากเตือนด้วยนะครับ หากใครมีเบาะแสก็บอกได้นะครับ เพราะผมได้แจ้งความลงบันทึกประจำวันไว้แล้ว ^^***
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า วันนี้(28 กพ. 2558)ผมกับเพื่อนเดินทางไปเที่ยวกันที่พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ พระนคร และที่หอศิลป์เจ้าฟ้า วันนี้ก็เป็นวันปกติทั่วไป สนุกสนานเฮฮากับเพื่อนตามปกติ เมื่อถึงช่วงเย็น ผมกับเพื่อนอีกสองคนก็แยกกันจากเพื่อนกลุ่มใหญ่เพื่อที่จะเดินทางกลับหอพัก โดยที่เพื่อนหนึ่งในสองคนที่มาด้วยกันจะไปหาเพื่อนที่สยาม ผมกับเพื่อนอีกคนก็เดินมาส่งที่ท่าเรือผ่านฟ้า หลังจากนั้นพวกผมด้วยอารมณ์ที่ยังไม่อยากกลับหอ ก็เลยคุยกันว่าจะไปต่อที่ไหนดี สุดท้ายก็เลยลงเอยที่เยาวราช เพราะจะได้หาข้าวเย็นรับประทาน และต่อรถเมล์เพื่อกลับหอพักย่านดินแดงด้วยเลย
พวกผมสองคนเดินทางมาถึงเยาวราช ราว 18.00 น. พวกผมก็เดินเพื่อหาอะไรใส่ท้องเลย หลังจากกินเสร็จแล้วก็เดินย่อยผ่านถนนเยาวราช ออกไปทางวงเวียนโอเดียน เข้าย่านตลาดน้อย ออกทางถนนข้าวหลาม เพื่อจะมุ่งสู่ป้ายรถเมล์บริเวณหัวลำโพงซึ่งจะได้กลับหอพักกันเสียที เพราะก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
คราวนี้เมื่อผมขึ้นมารถเมล์ ผมก็จับจองที่นั่งบริเวณใกล้ประตูทางออก แต่อยู่อีกฝั่งเยื่องมาทางด้านหลังของรถ ผมก็นั่งคุยโทรศัพท์กับครอบครัว เล่น social network ไปตามประสาวัยรุ่น บนรถก็มีคนขึ้นลงตามปกติครับ หลังจากรถผ่านย่านประตูน้ำเข้าสู่สามเหลี่ยมดินแดน ลอดผ่านอุโมงค์ดินแดงมุ่งสู่ถนนพระราม 9 ผมก็เริ่มสั่งเกตเห็นชายคนหนึ่ง รูปร่างสันทัด ผิวเนื้อดำแดง สูงประมาณ 175 cm ใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีดำ ท่าทางเหมือนเมาเยา ยืนอยู่บริเวณประตูท่าทางดูมีพิรุธ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ นั่งคุยกับเพื่อนที่นั่งด้านข้างและเช็คข่าวผ่าน social network ไปตามปกติ
ทันใดนั้นเอง เมื่อรถเมล์ใกล้ถึงป้ายหน้ารพ.ทางจิตแห่งหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นก็โผล่งออกมาว่า
“มองหน้ากู มีปัญหาหรอ”
ทั้งที่ผมก็ไม่ได้มองหน้าเขา ในทันทีที่เข้าพูดจบ เขาก็พุ่งตัวเข้ามาทางผมและเพื่อนของผม เมื่อเขาพุ่งตัวเข้ามาผมก็หันไปมอง มือของเข้าพุ่งเข้ามาบริเวณแก้มของผม ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมาจำนวนมาก
ใช่แล้วครับ ผมถูกแทงโดยชายคนนั้น!! (โดยเขาได้ซ่อนมีดปลายแหลมไว้ใต้มือ และพุ่งเข้ามา มีดเลยเฉือนช่วงแก้มไป ดีนะครับไม่โดนจุดสำคัญ เช่น คอ ไป ไม่เช่นนั้นผมคงจะไม่มีโอกาสมาเล่าให้ฟังแล้วครับ ><)
และเขาก็อาศัยช่วงชุลมุลลงจากรถไป
ผมก็ได้แต่กดแผลไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหล โดยที่คนทั้งรถก็พยายามที่จะช่วยเหลือผมในวิธีต่างๆ
สุดท้าย ผมก็ได้รับการรักษาพยาบาลโดยโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โดยเย็บแผลที่หน้าไปทั้งหมด 10 เข็ม
วัตถุประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เพื่อที่จะเตือนผู้ใช้รถโดยสารสาธารณะ ระมัดระวังตัวให้มากขึ้น เพราะเราเจอกับคนหลายรูปแบบ และอาจจะเจอเหตุการณ์แบบผมก็เป็นได้
สิ่งที่มีหลังจากเกิดเหตุการณ์ก็คือ “สติ” ใช่ครับ สติสำคัญที่สุด ให้คุณหรือผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ช่วยกันจำรูปพรรณสันฐานของคนร้ายให้ได้มากที่สุด คนที่ถูกทำร้ายก็พยายามประคองสติของตนให้เดินทางไปถึงโรงพยาบาล
สุดท้ายนี้ ผมขอขอบคุณ พี่ผู้หญิงที่เป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าสีเขียว ที่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ผมซับเลือด และช่วยเหลือผมในการปฐมพยาบาลเบื้องต้นในการกดแผลไว้ ขอบคุณมากๆ ครับ
ขอขอบคุณพี่ผู้ชายใส่แว่นตาดำ ที่ส่งทิชชูให้เพื่อนผมซับเลือด เมื่อลงจากรถเมล์เพื่อจะไปโรงพยาบาล พี่ก็ยังนำเงินยัดใส่มือผม 100 บาท พร้อมบอกว่า “ค่ามอไซด์” ขอบคุณมากๆ ครับ
ขอขอบคุณพี่ป้าน้าอา ที่อยู่บนรถเมล์ ที่คอยให้กำลังใจผมตลอดเส้นทางครับ
ที่สำคัญ ขอขอบคุณพี่กระเป๋ารถเมล์ และคนขับรถเมล์ ที่นำผมมาส่งที่ที่ใกล้โรงพยาบาลมากที่สุด พร้อมที่ลงมาส่งผมไปโรงบาล
ผมทราบครับ ว่าคราวนี้เป็นคราวโชคร้ายของผม แต่ในความโชคร้ายครั้งนี้ ผมยังเห็นน้ำใจของคนไทยที่ส่งมาให้กับผมครับ ...
ขอขอบคุณทุกคนทั้งที่เอ่ยถึง และไม่เอ่ยถึงอีกนะครับ
[กระทู้เตือนภัย] เมื่อผมโดนทำร้ายบนรถเมล์
***ยังไงก็ฝากเตือนด้วยนะครับ หากใครมีเบาะแสก็บอกได้นะครับ เพราะผมได้แจ้งความลงบันทึกประจำวันไว้แล้ว ^^***
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า วันนี้(28 กพ. 2558)ผมกับเพื่อนเดินทางไปเที่ยวกันที่พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ พระนคร และที่หอศิลป์เจ้าฟ้า วันนี้ก็เป็นวันปกติทั่วไป สนุกสนานเฮฮากับเพื่อนตามปกติ เมื่อถึงช่วงเย็น ผมกับเพื่อนอีกสองคนก็แยกกันจากเพื่อนกลุ่มใหญ่เพื่อที่จะเดินทางกลับหอพัก โดยที่เพื่อนหนึ่งในสองคนที่มาด้วยกันจะไปหาเพื่อนที่สยาม ผมกับเพื่อนอีกคนก็เดินมาส่งที่ท่าเรือผ่านฟ้า หลังจากนั้นพวกผมด้วยอารมณ์ที่ยังไม่อยากกลับหอ ก็เลยคุยกันว่าจะไปต่อที่ไหนดี สุดท้ายก็เลยลงเอยที่เยาวราช เพราะจะได้หาข้าวเย็นรับประทาน และต่อรถเมล์เพื่อกลับหอพักย่านดินแดงด้วยเลย
พวกผมสองคนเดินทางมาถึงเยาวราช ราว 18.00 น. พวกผมก็เดินเพื่อหาอะไรใส่ท้องเลย หลังจากกินเสร็จแล้วก็เดินย่อยผ่านถนนเยาวราช ออกไปทางวงเวียนโอเดียน เข้าย่านตลาดน้อย ออกทางถนนข้าวหลาม เพื่อจะมุ่งสู่ป้ายรถเมล์บริเวณหัวลำโพงซึ่งจะได้กลับหอพักกันเสียที เพราะก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
คราวนี้เมื่อผมขึ้นมารถเมล์ ผมก็จับจองที่นั่งบริเวณใกล้ประตูทางออก แต่อยู่อีกฝั่งเยื่องมาทางด้านหลังของรถ ผมก็นั่งคุยโทรศัพท์กับครอบครัว เล่น social network ไปตามประสาวัยรุ่น บนรถก็มีคนขึ้นลงตามปกติครับ หลังจากรถผ่านย่านประตูน้ำเข้าสู่สามเหลี่ยมดินแดน ลอดผ่านอุโมงค์ดินแดงมุ่งสู่ถนนพระราม 9 ผมก็เริ่มสั่งเกตเห็นชายคนหนึ่ง รูปร่างสันทัด ผิวเนื้อดำแดง สูงประมาณ 175 cm ใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีดำ ท่าทางเหมือนเมาเยา ยืนอยู่บริเวณประตูท่าทางดูมีพิรุธ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ นั่งคุยกับเพื่อนที่นั่งด้านข้างและเช็คข่าวผ่าน social network ไปตามปกติ
ทันใดนั้นเอง เมื่อรถเมล์ใกล้ถึงป้ายหน้ารพ.ทางจิตแห่งหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นก็โผล่งออกมาว่า
“มองหน้ากู มีปัญหาหรอ”
ทั้งที่ผมก็ไม่ได้มองหน้าเขา ในทันทีที่เข้าพูดจบ เขาก็พุ่งตัวเข้ามาทางผมและเพื่อนของผม เมื่อเขาพุ่งตัวเข้ามาผมก็หันไปมอง มือของเข้าพุ่งเข้ามาบริเวณแก้มของผม ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมาจำนวนมาก
ใช่แล้วครับ ผมถูกแทงโดยชายคนนั้น!! (โดยเขาได้ซ่อนมีดปลายแหลมไว้ใต้มือ และพุ่งเข้ามา มีดเลยเฉือนช่วงแก้มไป ดีนะครับไม่โดนจุดสำคัญ เช่น คอ ไป ไม่เช่นนั้นผมคงจะไม่มีโอกาสมาเล่าให้ฟังแล้วครับ ><)
และเขาก็อาศัยช่วงชุลมุลลงจากรถไป
ผมก็ได้แต่กดแผลไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหล โดยที่คนทั้งรถก็พยายามที่จะช่วยเหลือผมในวิธีต่างๆ
สุดท้าย ผมก็ได้รับการรักษาพยาบาลโดยโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โดยเย็บแผลที่หน้าไปทั้งหมด 10 เข็ม
วัตถุประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เพื่อที่จะเตือนผู้ใช้รถโดยสารสาธารณะ ระมัดระวังตัวให้มากขึ้น เพราะเราเจอกับคนหลายรูปแบบ และอาจจะเจอเหตุการณ์แบบผมก็เป็นได้
สิ่งที่มีหลังจากเกิดเหตุการณ์ก็คือ “สติ” ใช่ครับ สติสำคัญที่สุด ให้คุณหรือผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ช่วยกันจำรูปพรรณสันฐานของคนร้ายให้ได้มากที่สุด คนที่ถูกทำร้ายก็พยายามประคองสติของตนให้เดินทางไปถึงโรงพยาบาล
สุดท้ายนี้ ผมขอขอบคุณ พี่ผู้หญิงที่เป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าสีเขียว ที่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ผมซับเลือด และช่วยเหลือผมในการปฐมพยาบาลเบื้องต้นในการกดแผลไว้ ขอบคุณมากๆ ครับ
ขอขอบคุณพี่ผู้ชายใส่แว่นตาดำ ที่ส่งทิชชูให้เพื่อนผมซับเลือด เมื่อลงจากรถเมล์เพื่อจะไปโรงพยาบาล พี่ก็ยังนำเงินยัดใส่มือผม 100 บาท พร้อมบอกว่า “ค่ามอไซด์” ขอบคุณมากๆ ครับ
ขอขอบคุณพี่ป้าน้าอา ที่อยู่บนรถเมล์ ที่คอยให้กำลังใจผมตลอดเส้นทางครับ
ที่สำคัญ ขอขอบคุณพี่กระเป๋ารถเมล์ และคนขับรถเมล์ ที่นำผมมาส่งที่ที่ใกล้โรงพยาบาลมากที่สุด พร้อมที่ลงมาส่งผมไปโรงบาล
ผมทราบครับ ว่าคราวนี้เป็นคราวโชคร้ายของผม แต่ในความโชคร้ายครั้งนี้ ผมยังเห็นน้ำใจของคนไทยที่ส่งมาให้กับผมครับ ...
ขอขอบคุณทุกคนทั้งที่เอ่ยถึง และไม่เอ่ยถึงอีกนะครับ