คิดว่าในชีวิตนึง คนเราได้มีโอกาสแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองได้กี่ครั้งครับ ผมคือ 1 ในผู้โชคดีที่ได้รับโอกาสนั้น ขอเข้าเรื่องเลยละกันครับ ผมได้พบกับเเฟนที่บริษัทนึง เธอเป็นหัวหน้าและเป็นคนสัมภาษณ์รับผมเข้าทำงานครับ ครั้งแรกที่เจอเธอผมตะลึงมากครับ ไม่ใช่ความสวย ไม่ใช่รูปร่างสรีระบาดจิต แต่เป็นอายุครับ อายุเธอเฉียดเลข 4 นำหน้าแล้วครับ ผมเองไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตาเห็นเหมือนกัน เธอดูเหมือนคนอายุราวๆ 28-29 เท่านั้นเอง แน่นอนช่วงนั้นผมโสดมาได้ 3 ปีแล้วครับ ผมเมมเธอไว้ในทาเกตทันที จากวันแรกที่เราพบกัน ผมก็ทำตัวเป็นน้องร่วมงานที่ดีครับ คุยหยอกล้อไปเรื่อย จนกระทั่งครบกำหนดสัญญาว่าจ้าง 1 ปี ผมก็ไม่ต่อสัญญาเพราะแอบไปสมัครงานที่อื่นไว้แล้วครับ เธอถามเหตุผลต่างๆ ที่ผมจะออกจากงาน เราคุยกันนานมาก ผมก็เลยบอกเหตุผลที่ทำไมถึงเสียเวลาทำงานที่นี่เป็นปีหากที่นี่ไม่ใช่ที่เราชอบ ผมก็เลยบอกเธอไปว่า 7 เดือนก่อนผมสัญญากับเธอว่าจะอยู่อย่างน้อยจนครบกำหนดสัญญาว่าจ้าง แต่ไม่รับปากเรื่องจะอยู่ไปตลอด เพราะบริษัทสัญญาจ้าง ไม่มีความแน่นอนไม่มั่นคง และก็อ้างอิงเผื่อไว้สำหรับอนาคต เธอก็ถามผมว่าอนาคตอะไร ?ผมก็เลยบอกว่า อนาคตหากเจอผู้หญิงที่น่ารักแสนดีแบบเธอ(จริงๆตอนนั้นเรียกเค้าว่าพี่ครับ) ผมก็คงต้องทำใจเจียมตัวเองตลอดไป ก็คงไม่กล้าเข้าไปในชีวิตเขาหรอกครับ อย่างน้อยก็ต้องหางานที่มั่นคงดูแลคนที่เรารักได้ในระดับนึง และที่ผมตัดสินใจลาออกไม่ใช่เพราะทำใจหรือจะตัดใจเรื่องนี้ (ตอนร่วมงานกันแอบแย็บๆสเป็กหนุ่มในฝันป้าแกมาครับ เธอชอบผู้ชายที่ดูแลได้ หาดีไม่ได้ก็ไม่เอามาเป็นภาระหรอก แอบสะดุ้งเล็กน้อย-ปานกลางเพราะผมเองไม่มีอะไรเลยนอกจากเครื่องเกมส์ PS 3 และทีวี 40" sony bravia)
((เรื่องเล่าคนปากหนัก )) ผมทิ้งโอกาสพูดคำว่าเสียใจและขอโทษ ก่อนทิ้งผู้หญิงคนหนึ่ง