สวัสดีค่ะ ขอออกตัวก่อนเลยว่าเราอายุ 15 ปี ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะต้องการระบายและขอคำแนะนำค่ะ
คือเรามีปมด้อยทั้งหมด 3 อย่างค่ะ แต่ล่ะอย่างส่งผลกระทบต่อเรามากเลย อย่างแรกคือเราเป็นคนเหงือกใหญ่ค่ะ ยิ้มแบบอ้าปากไม่ได้เลย ยิ้มทีเห็นเหงือกที ตอนแรก ๆ เราก็ไม่ซีเรียสนะคะ แต่เพื่อนชอบล้อว่าเหงือกใหญ่ บางคนก็บอกว่าเหงือกใหญ่แบบนี้กล้ายิ้มอีกเหรอ ยิ่งฟังมาก ๆ เรายิ่งเครียดค่ะ ปกติเราก็ไม่ใช่คนยิ้มแย้มอะไรมากมาย แต่ถ้าได้ยิ้มก็จะยิ้มกว้างแบบสุด ๆ ไปเลย กลายเป็นไม่อยากจะยิ้ม ถ้าจะยิ้มก็ยิ้มแค่มุมปาก ไม่อยากจะถ่ายรูปกับเพื่อน เพราะไม่มั่นใจเวลายิ้ม ถ้าจำเป็นต้องถ่ายรูปก็จะเอามือหรืออะไรมาปิด มาบังปากไว้ตลอด บอกครั้งเราก็อยากตะโกนใส่เพื่อนนะคะว่าเหงือกใหญ่แล้วทำไมเหรอ จะให้เราไปผ่าตัดเอาเหงือกออกรึไง คนที่ล้อเรามากที่สุดเขาเป็นเพศที่ 3 ที่โดนล้อโดนแซวให้เสียอารมณ์อยู่ตลอด ทำไมเขาไม่เข้าใจความรู้สึกของเราบ้างเลย หรือเข้าใจแต่ไม่สนใจกันแน่
อย่างที่ 2 คือฉายาของเราค่ะ เพื่อนชอบเรียกเราว่าป้า วัน ๆ ไม่เรียกชื่อเรียกเราแต่ป้า ๆ ๆ ๆ ที่เรียกเราแบบนี้เพราะเราใส่แว่นหนา (เราติดนิยาย การ์ตูน และเกมค่ะ) วันหยุดอยู่บ้านก็ไม่ค่อยใส่ชุดดี ๆ เวลาไปนอกบ้านบางครั้งแม่ก็เป็นคนหาชุดดี ๆ ให้ใส่ เพราะรับชุดที่เราจะใส่ไม่ได้ เรเป้นคนที่ถือคติเวลาเลือกชุดนี้คือเปิดตู้แล้วหยิบค่ะ จะได้ตัวไหนก็ใส่ ๆ ไป เสื้อผ้าไม่เคยสนใจเลือกซื้อ เวลาโดนลากไปซื้อเสื้อผ้า รองเท้า เราจะแสดงท่าทางเบื่อหน่ายมาก ไปห้างวิ่งเข้าร้านหนังสืออย่างเดียว (ฮา) คือบางคนอาจจะมองว่าเรื่องแค่นี้เอง เพื่อนเรียกขำ ๆ สนใจไรมากมาย แต่เราดันซีเรียสค่ะ หลายครั้งนะคะที่เราบอกเพื่อนไปว่าไม่พอใจที่เรียกแบบนี้ เพื่อนเราก็ยังไม่เลิก แถมยังบอกก็ป้าเป็นป้าค่ะ เวลาเดินผ่านเพื่อนก็ชอบบอก เห้ย ๆ ผู้สูงวัยมาแล้ว หลบหน่อย ๆ เราพยายามมองให้เป็นเรื่องตลกนะคะ แต่เราขำไม่ออก...
เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องของบุคคลิกภาพค่ะ คือเราเป็นคนที่ใคร ๆ ชอบทักว่าท่าเดินเราแปลกค่ะ แต่คือพอเราถามว่าแปลกยังไงก็บอกเราไม่ได้ เราถามแม่แม่บอกให้ลองสังเกตที่คนอื่นเขาเดินกัน แต่เราก็ไม่เห็นว่ามันจะต่างจากที่เราเดินยังไง เรามองเปรียบเทียบยังไงเราก็ไม่เข้าใจอ่ะค่ะว่ามันต่างกันยังไง ยิ่งถูกตอกย้ำเรายิ่งเครียด เวลาเดินไปไหนพอคนมองมาทางเรา ไม่ว่าเขาจะมองเรารึไม่ หรือมองเราแต่มองที่อย่างอื่นไม่ใช่ท่าเดิน เราจะรู้สึกแบบไม่อยากเดิน อยากอยู่นิ่ง ๆ จนกว่าอีกฝ่ายจะเลิกมอง หรือไม่ก็ก้มหน้าก้มตาเดินไปเลย
บางคนอาจจะบอกว่าเรื่องพวกนี้ไม่เห็นต้องไปซีเรียสเลย แต่เราดันจริงจังกับมันเนื่ยแหละคือปัญหาค่ะ แล้วก็เราเครียดกับมันมาก เราไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดีค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบค่ะ และก็ขอโทษเอาไว้ล่วงหน้าถ้าสิ่งที่เราเขียนมันมีประโยคไหนทำให้ใครไม่พอใจค่ะ...
หมายเหตุ - แท็กโต๊ะเครื่องแป้ง ความงาม เพราะเรื่องเหงือกใหญ่
- แท็กสยามสแควร์ โรงเรียน เพราะเหตุการณ์ส่วนใหญ่เกิดขึ้นในโรงเรียน
- แท็กสยามสแควร์ ชีวิตวัยรุ่น เพราะเราเป็นวัยรุ่นและนี่ก็ชีวิตเราค่ะ T___T
- แท็กสยาสแควร์ เพื่อนวัยเรียน เพราะคนที่ล้อเราส่วนใหญ่ก็เพิ่อนวัยเดียวกันนี่แหละค่ะ มีส่วนน้อยที่เป็นรุ่นน้องในโรงเรียน
เป็นกันมั้ยคะ โดนล้อปมด้อยจนความมั่นใจหายไปหมด
คือเรามีปมด้อยทั้งหมด 3 อย่างค่ะ แต่ล่ะอย่างส่งผลกระทบต่อเรามากเลย อย่างแรกคือเราเป็นคนเหงือกใหญ่ค่ะ ยิ้มแบบอ้าปากไม่ได้เลย ยิ้มทีเห็นเหงือกที ตอนแรก ๆ เราก็ไม่ซีเรียสนะคะ แต่เพื่อนชอบล้อว่าเหงือกใหญ่ บางคนก็บอกว่าเหงือกใหญ่แบบนี้กล้ายิ้มอีกเหรอ ยิ่งฟังมาก ๆ เรายิ่งเครียดค่ะ ปกติเราก็ไม่ใช่คนยิ้มแย้มอะไรมากมาย แต่ถ้าได้ยิ้มก็จะยิ้มกว้างแบบสุด ๆ ไปเลย กลายเป็นไม่อยากจะยิ้ม ถ้าจะยิ้มก็ยิ้มแค่มุมปาก ไม่อยากจะถ่ายรูปกับเพื่อน เพราะไม่มั่นใจเวลายิ้ม ถ้าจำเป็นต้องถ่ายรูปก็จะเอามือหรืออะไรมาปิด มาบังปากไว้ตลอด บอกครั้งเราก็อยากตะโกนใส่เพื่อนนะคะว่าเหงือกใหญ่แล้วทำไมเหรอ จะให้เราไปผ่าตัดเอาเหงือกออกรึไง คนที่ล้อเรามากที่สุดเขาเป็นเพศที่ 3 ที่โดนล้อโดนแซวให้เสียอารมณ์อยู่ตลอด ทำไมเขาไม่เข้าใจความรู้สึกของเราบ้างเลย หรือเข้าใจแต่ไม่สนใจกันแน่
อย่างที่ 2 คือฉายาของเราค่ะ เพื่อนชอบเรียกเราว่าป้า วัน ๆ ไม่เรียกชื่อเรียกเราแต่ป้า ๆ ๆ ๆ ที่เรียกเราแบบนี้เพราะเราใส่แว่นหนา (เราติดนิยาย การ์ตูน และเกมค่ะ) วันหยุดอยู่บ้านก็ไม่ค่อยใส่ชุดดี ๆ เวลาไปนอกบ้านบางครั้งแม่ก็เป็นคนหาชุดดี ๆ ให้ใส่ เพราะรับชุดที่เราจะใส่ไม่ได้ เรเป้นคนที่ถือคติเวลาเลือกชุดนี้คือเปิดตู้แล้วหยิบค่ะ จะได้ตัวไหนก็ใส่ ๆ ไป เสื้อผ้าไม่เคยสนใจเลือกซื้อ เวลาโดนลากไปซื้อเสื้อผ้า รองเท้า เราจะแสดงท่าทางเบื่อหน่ายมาก ไปห้างวิ่งเข้าร้านหนังสืออย่างเดียว (ฮา) คือบางคนอาจจะมองว่าเรื่องแค่นี้เอง เพื่อนเรียกขำ ๆ สนใจไรมากมาย แต่เราดันซีเรียสค่ะ หลายครั้งนะคะที่เราบอกเพื่อนไปว่าไม่พอใจที่เรียกแบบนี้ เพื่อนเราก็ยังไม่เลิก แถมยังบอกก็ป้าเป็นป้าค่ะ เวลาเดินผ่านเพื่อนก็ชอบบอก เห้ย ๆ ผู้สูงวัยมาแล้ว หลบหน่อย ๆ เราพยายามมองให้เป็นเรื่องตลกนะคะ แต่เราขำไม่ออก...
เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องของบุคคลิกภาพค่ะ คือเราเป็นคนที่ใคร ๆ ชอบทักว่าท่าเดินเราแปลกค่ะ แต่คือพอเราถามว่าแปลกยังไงก็บอกเราไม่ได้ เราถามแม่แม่บอกให้ลองสังเกตที่คนอื่นเขาเดินกัน แต่เราก็ไม่เห็นว่ามันจะต่างจากที่เราเดินยังไง เรามองเปรียบเทียบยังไงเราก็ไม่เข้าใจอ่ะค่ะว่ามันต่างกันยังไง ยิ่งถูกตอกย้ำเรายิ่งเครียด เวลาเดินไปไหนพอคนมองมาทางเรา ไม่ว่าเขาจะมองเรารึไม่ หรือมองเราแต่มองที่อย่างอื่นไม่ใช่ท่าเดิน เราจะรู้สึกแบบไม่อยากเดิน อยากอยู่นิ่ง ๆ จนกว่าอีกฝ่ายจะเลิกมอง หรือไม่ก็ก้มหน้าก้มตาเดินไปเลย
บางคนอาจจะบอกว่าเรื่องพวกนี้ไม่เห็นต้องไปซีเรียสเลย แต่เราดันจริงจังกับมันเนื่ยแหละคือปัญหาค่ะ แล้วก็เราเครียดกับมันมาก เราไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดีค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบค่ะ และก็ขอโทษเอาไว้ล่วงหน้าถ้าสิ่งที่เราเขียนมันมีประโยคไหนทำให้ใครไม่พอใจค่ะ...
หมายเหตุ - แท็กโต๊ะเครื่องแป้ง ความงาม เพราะเรื่องเหงือกใหญ่
- แท็กสยามสแควร์ โรงเรียน เพราะเหตุการณ์ส่วนใหญ่เกิดขึ้นในโรงเรียน
- แท็กสยามสแควร์ ชีวิตวัยรุ่น เพราะเราเป็นวัยรุ่นและนี่ก็ชีวิตเราค่ะ T___T
- แท็กสยาสแควร์ เพื่อนวัยเรียน เพราะคนที่ล้อเราส่วนใหญ่ก็เพิ่อนวัยเดียวกันนี่แหละค่ะ มีส่วนน้อยที่เป็นรุ่นน้องในโรงเรียน