สวัสดีครับ เพื่อนๆ พี่ๆ พันธิป ช่วงนี้ตั้งกระทู้บ่อยจะเป็นอะไรไหมน้อ 555+ ผมขอพื้นที่เล็กๆให้ผมได้ระบายหน่อยนะนครับ อาจจะเป็นประสบการณ์ธรรมดาๆหลายคน แต่เรื่องนี้มันยังอยู่ในใจผมตลอดครับ อาจจะยาวหน่อยนะครับ
เข้าเรื่องครับ ผมเป็นเกย์ครับ ผมเป็นคนแข็งๆทื่อ ไม่หวานครับ ไม่โรแมนติก ผมดูคนที่สถาบันการศึกษาและอนาคตครับ ผมรู้จักกับรุ่นพี่คนนึงเมื่อประมาน2 ปีได้ครับ โคตรตรงสเปคผมครับ ขาว ตี๋ น่ารัก ดูดี มีการศึกษา มีอนาคต ผมรู้จักเค้าผ่าน MSN ครับ (แลดูแก่เลย) คือคุยตอนแรกเฉยๆครับ ก็เป็นรุ่นพี่ไว้รู้จักกัน แต่พอหลังๆเริ่มคุยนานเข้า ผมรู้สึกว่าผมรู้สึกเริ่มชอบเค้าแล้วครับ คุยแล้วผมรู้สึกเหมือนเค้ามีสเน่ห์มากๆ เราคุยกันหลายเรื่องมากๆ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องงานเค้า การบ้านผม และอนาคต เราสองคนนั้นไม่เคยคุยเรื่องเซ็ก หรือแฟนเลย เค้าอายุมากกว่าผมครับ เวลาผมมีปัญหาอะไร เอาไปเล่าให้เค้าฟัง เหมือนเค้าจะช่วยแก้ปัญหาให้ผมได้เยอะมาก และหลายครั้งเอง เวลาผมทำการบ้าน ผมชอบเอาการบ้านผมไปให้เค้าตรวจก่อนส่งอาจารย์อยู่เสมอ
เราเริ่มคุยจากโทรศัพท์มาเรื่อยๆ ผมขอไลน์เค้าครับ แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่เล่นไลน์ ซึ่งผมรู้สักว่ามันแปลกมนุษย์มาก จนกระทั่งวันนึงเค้าหายไป ผมโคตรตกใจเลยว่า ทำไมอยู่ดีๆเค้าหายไป โทรเท่าไรก็โทรหาไม่ติด คือเอาจริงๆตอนนั้นโทรทุกครึ่งชม.เลยครับ คืออารมณ์มันนอนไม่หลับครับ เหมือนมันขาดอะไรไปอย่างนึง โทรทุก 15 นาที ซึ่งพอโทรไปก็ปิดเครื่อง จนกระทั่ง2 วันผ่านไปเค้าส่งอีเมล์มา บอกว่า มือถือแบทหมด ทีชาร์ทเสีย - -* ตัวผมเองก็คิดว่า 2 วันไม่ชาร์ทมือถือ มันดูทะ
ๆ ยังไงไม่รู้ เค้าบอกว่าขอโทษนะ ซึ่งผมก็โอเคไม่เป็นไร ตอนนั้นผมรู้สึกว่า ผมเริ่มรักเค้าแล้ว ปล. ตอนนั้นผมและเค้ายังไม่เคยเจอกัน ขนาดยังไม่เคยเจอหน้ากัน
ต่อมาเราก็กลับมาคุยกันอีกได้2-3 วัน เค้าหายไปอีกแล้ว ซึ่งเหมือนผมเริ่มทำใจได้ละ โทรน้อยลง ไม่บ้าเหมือนเก่าที่โทรทุกครึ่งชม. ตอนนั้นเริ่มปลงละ คิดว่าเค้าไม่จริงใจกับเรา 2 วันต่อมาเค้าส่งข้อความมาประมานตอน6 โมงว่า ขอโทษที่หายไป ตอนนี้เครียดมาก เพิ่งเลิกกับแฟนมา!! ตอนนั้นผมงงมากครับ เหมือนทำไรไม่ถูกก็ส่งข้อความปลอบๆไปว่า ไม่เป็นไรนะๆ เค้าขอให้ผมยกโทษให้ อโหสิให้ ด้วยความที่ผมรู้สึกรักเค้าเข้าแล้วผมเลย ยกโทษให้เค้า อโหสิให้ คิดว่า ช่างเถอะ แต่คิดอยู่ในใจเตือนตัวเองว่า คนๆนี้อย่านะ อันตราย ไม่จริงใจ แต่ผมก็บอกกับเค้าว่า จะหายไปน่ะ ผมไม่ว่านะ แต่ผมขอให้บอกก่อนได้ไหม ซึ่งเค้าก็สัญญากับผม หลังจากนั้นมา เหมือนเค้าเอาใจ พยายามคุยกับผมตลอด ทำให้ผมรู้สึกชอบพี่เค้าเข้าอีกทีแล้ว ช่วงนั้นผมงานเยอะมากๆครับ ตอนปี3 พี่เค้าบอกว่า เค้าเครียด ส่งรายงานมาให้ตรวจบ้างจะได้คลายเครียด ซึ่งผมก็โอเคส่งงานให้เค้าตรวจเป็นประจำเหมือนเมื่อก่อน และไม่อยากจะเชื่อครับ งานหลายชิ้นที่ผมคิดเคยส่งอาจารย์แล้วอาจารย์ตีกลับมาหลายรอบ พอให้พี่เค้าตรวจเสร็จ พอมาอ่านอีกทีดูเหมือนเป็นภาษาที่สวยมาก พอส่งอาจารย์ อาจารย์ถึงกับเอ่ยปากชมเลย พออาจารย์ชมมันรู้สึกเหมือนทำให้ผมเริ่มคลั่งพี่เค้าขึ้นมาจริงๆละ และเหมือนตอนนั้นคิดว่า คนนี้นี่แหละเป็นแรงบัลดาลใจของผม
หลังจากนั้นผมชวนเค้าออกมากินข้าวมาเจอกันเป็นครั้งแรก พอดีผมได้ Gift Voucher ของร้านอาหารมาใบนึง ผมเลี้ยงเค้า คิดซะว่าเป็นการช่วยแก้งานให้ผม 555+ หลังจากเราทานข้าวกับเสร็จ ผมรู้สึกยังไม่อยากกลับ ผมรู้สึกอยากใช้เวลากับเค้าให้มากขึ้นกว่านี้ เราเลยไปดูหนังกัน แต่ทว่ารอบหนังนั้นดึกไปหน่อย เราเลยมาจิบเบียร์กันก่อน 555+ แล้วก็คุยกัน หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมรู้สึกเหมือนว่า ตอนนั้น ผมอยากเป็นแฟนเค้ามาก เป็นคนแรกที่อยากจะดูแลกันและกัน
ต่อมามีงานในบริษัทเค้า จัดขึ้นในโรงแรม5 ดาวชื่อดังในกรุงเทพ เค้าเชิญผมไปร่วมงานด้วย พอก็ถามเค้าว่า ผมเป็นคนนอก เข้าได้หรอ เค้าตอบกลับมาว่า สามารถชวนเพื่อน หรือคู่ตัวเองมาได้คนนึง ซึ่งผมคิดว่า ทำไม? ทำไมเค้าถึงชวนผม? ทำไมเค้าไม่ชวนญาติ หรือเพื่อนตัวเองไปที่สนิทมากกว่าผม ซึ่งผมก็โอเคไปครับ 555+ ในงานนั้นเค้าได้แนะนำ เพื่อนร่วมงาน รวมถึงเจ้านาย เผื่อในอนาคต ผมจะได้มี connection ในการร่วมงานด้วย 555+ พอเสร็จจากงานเราสองคนได้ไปกินเบียร์นั่งชิวกันครับ คุยไปคุยมาเริ่มมึนๆ และตอนนั้นเริ่มดึก ร้านใกล้จะปิดแล้วด้วย ผมรู้สึกเป็นห่วงเค้าเลย ไม่อยากให้กลับบ้านดึก เลยชวนมาค้างที่หอผมครับ แต่ทว่าคืนนั้นนั่นเอง คือมีซัมติงๆกันเล็กน้อย พอหลังจากที่เค้ากลับมา เค้าถามผมว่า ผมคิดกับเค้ายังไง จริงจังไหม หรือขำๆ ผมบอกยืนยันเลยครับ ว่าผมจริงใจแน่ๆ แล้วพี่ล่ะครับ คิดยังไงกับผม แต่เหมือนเค้าตอบกลับมาว่า Same (โดยปกติแล้ว ส่วนใหญ่เราพิมภาษาอังกฤษคุยกันครับ) แต่ตอนนั้นเราเองยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ
ต่อมาวันนึงเราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน คือผมเปรยๆบอกเค้าว่า สอบเสร็จเครียด อยากไปต่างจังหวัด 555+ เค้าก้บอกว่า เค้าก็อยากไปเหมือนกัน อยากเปลี่ยนบรรยากาศ ซึ่งเราก็ได้ไปที่ๆนึงใกล้กรุงเทพนี่แหละ 555+ ซึ่งตอนเย็นๆ เราก็เช็คอิน เที่ยวๆ พอตกกลางคืนเราไปสถานๆที่นึง ซึ่งสวยและโรแมนติกมาก และในตอนนั้นเอง ผมขอเค้าเป็นแฟน และสวมแหวนให้ >< ไม่รู้นะ คือปกติ ผมเป็นคนไม่หวาน คนแข็งๆทื่อ แต่กับคนนี้อยู่ดีๆ ผมรู้สึกอยากจะทำดีด้วย อยากจะจดจำช่วงเวลา ทุกวินาที ซึ่งตอนผมขอเค้า เค้าก็พยักหน้า พอดูจากหน้าเค้า อายมากๆ แต่ตอนอายยิ่งโคตรน่ารักอะ 555+ พอเช้ามาเราก็ตื่นมาทำบุญตักบาตร ซึ่งตอนนั้นผมอฐิษฐานไว้ข้อนึงเลยว่า ขอให้ผมคบกับเค้าให้ได้นานๆด้วยเถอะ สาธุๆ 555+ หลังจากนั้นเราก็เที่ยวในตัวจังหวัดนั้นอีกหน่อยแล้วก็กลับกรุงเทพกัน
จากนั้นเราก็มีนัดกินข้าวทำนู่นทำนี่ด้วยกันอยู่บ่อยๆ แต่หลังๆมาผมรู้สึกเหมือนเค้าตอบผมช้าลง โทรไปไม่รับบ้าง แต่ตอนนั้นผมคิดว่า ช่างมันเถอะ คนเรายุ่งบ้างอะไรบ้างเป็นเรื่องปกติ ผมเคยคุยกับเค้าว่า ผมอยากได้สมุกปฏิทินของปีหน้าจะได้จดว่าวันนี้ต้องทำไรๆบ้าง พอช่วงปีใหม่ผมเจอเค้า เค้าเอาสมุดปฏิทินมาให้แล้วบอกว่า ของขวัญปีใหม่นะ คือตอนนั้นเอง ผมอยากจะร้องไห้ มันอาจจะดูเป็นอะไรที่ไม่มีมูลค่ามากนัก แต่เค้าเก็บรายละเอียด ทุกรายละเอียดของผม มันยิ่งทำให้ผมรักเค้ามากขึ้นกว่าเดิม เนื่องจากหลังๆเค้าแปลกๆ และด้วยความเจรือกส่วนบุคคล ผมขอยืมโทรศัพท์มาเล่น แล้วเจอข้อความเค้าคุยกับคนอื่น ผมได้ถามเค้าว่าใครน่ะ เค้าบอกว่าเพื่อนบ้าง พี่ร่วมงานบ้าง ซึ่งตอนนั้นผมไม่อยากจะเสียเค้าไป ไม่อยากจะทะเลาะ เลยปล่อยๆช่างมัน และไม่เอ่ยถึงเรื่องบุคคลที่สามอีก 2-3 วันให้หลัง เค้าบอกว่า เค้าจะเปลี่ยนเบอร์มือถือ เพราะเบอร์ที่ใช้ปัจจุบันแฟนเก่าเค้าเป็นคนเลือกให้ ณ จุดๆนั้นเองผมมีลางสังหรละว่า เค้าต้องหายไปจากผมอีกแน่ๆ ผมเลยบอกเค้าว่า ถ้าเปลี่ยนเบอร์แล้ว บอกเบอร์ใหม่ให้ผมทีนะ ผมขอร้อง ไม่อยากให้พี่ต้องหายไปไหนอีกแล้ว ซึ่งเค้าก็สัญญา หลังจากนั้น พอเค้าเปลี่ยนเบอร์ ผมโทรหาเค้าติดแค่สองวัน พอหลังจากนั้น พี่เค้าได้หายไปจากชีวิตผมแล้ว
ถึงตอนนี้ผมยังบอกได้เลยว่า ผมรักพี่เค้ามากๆ ยังไม่เคยลืมเวลาดีๆที่มีให้กันเลย รู้สึกมันค้างคาใจยังไงไม่รู้ครับ คือตอนแรกๆมันเสียใจ แต่มันร้องไห้ไม่ออกครับ ทรมานมากครับ จนกระทั่งผ่านมา2-3 ปีแล้วยังรู้สึกเสียใจอยู่เลยครับ มันรู้สึกจุกๆ ครับ บอกไม่ถูก -*-
คำถาม
1. ผมทำอะไรผิดครับ ทำไมพี่เค้าถึงได้ทิ้งผมไป เพราะตอนช่วงที่คุยกันนั้น เค้าไม่เคยแสดงท่าทีไม่ชอบ หรือไม่มีความสุขให้ผมเห็นสักครั้ง ผมเลยจึงไม่สามารถเดาออกได้ว่า การที่พี่เค้าอยู่กับผมนั้น เค้าอึดอัดรำคาญหรือไม่
2. ตอนนี้ผมไม่มีแฟนครับ และอยู่เมืองนอกครับ อยู่ดีๆผมคิดถึงพี่คนนี้มากครับ แทนที่จะคิดถึงคนล่าสุด แต่กลับคิดถึงพี่คนนี้ อยู่ดีๆรู้สึกมันเหงาๆ แปลกๆ ครับ ทำไรไม่ถูก พยายามหากิจกรรมไรอย่างอื่นทำ แต่รู้สึกไม่ประสบผลสำเร็จครับ ก็ยังกลับคิดถึงพี่คนนี้อีก แม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว
3. ทำไมพี่เค้ารักษาสัญญาครับ คือกลัวว่าผมว่าหรอครับ ไม่เข้าใจครับ?
ขอบคุณครับ ที่รับฟัง อาจจะยาวไปหน่อย รบกวนขอความคิดเห็นของท่านด้วยครับ ผมอาจจะพิมไม่ค่อยเก่งครับ ขออภัยด้วยครับ
ปล.สุดท้ายนี้ ผมไม่รู้ว่าพี่อ่านอยู่หรือเปล่านะครับ ตอนนี้ไม่อยากจะต้องการกลับไปคบเหมือเมื่อก่อนหรอกครับ แต่ผมแค่อยากรู้ว่า ทำไมพี่ถึงหายไป ถึงผมอาจจะเดาๆได้ว่า พี่คุยกับคนอื่นอยู่ แต่ผมอยากจะได้ยินจากปากพี่เองครับว่า พี่คุยกับคนอื่นอยู่เราไม่ใช่ อย่างที่ผมบอกไป ผมไม่โกรธหรอกครับ แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับดูแลเด็กคนนี้มาระยะนึงครับ
คุยกันทุกวัน แต่อยู่ดีๆ พี่หายไปจากชีวิตผม ช-ช
เข้าเรื่องครับ ผมเป็นเกย์ครับ ผมเป็นคนแข็งๆทื่อ ไม่หวานครับ ไม่โรแมนติก ผมดูคนที่สถาบันการศึกษาและอนาคตครับ ผมรู้จักกับรุ่นพี่คนนึงเมื่อประมาน2 ปีได้ครับ โคตรตรงสเปคผมครับ ขาว ตี๋ น่ารัก ดูดี มีการศึกษา มีอนาคต ผมรู้จักเค้าผ่าน MSN ครับ (แลดูแก่เลย) คือคุยตอนแรกเฉยๆครับ ก็เป็นรุ่นพี่ไว้รู้จักกัน แต่พอหลังๆเริ่มคุยนานเข้า ผมรู้สึกว่าผมรู้สึกเริ่มชอบเค้าแล้วครับ คุยแล้วผมรู้สึกเหมือนเค้ามีสเน่ห์มากๆ เราคุยกันหลายเรื่องมากๆ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องงานเค้า การบ้านผม และอนาคต เราสองคนนั้นไม่เคยคุยเรื่องเซ็ก หรือแฟนเลย เค้าอายุมากกว่าผมครับ เวลาผมมีปัญหาอะไร เอาไปเล่าให้เค้าฟัง เหมือนเค้าจะช่วยแก้ปัญหาให้ผมได้เยอะมาก และหลายครั้งเอง เวลาผมทำการบ้าน ผมชอบเอาการบ้านผมไปให้เค้าตรวจก่อนส่งอาจารย์อยู่เสมอ
เราเริ่มคุยจากโทรศัพท์มาเรื่อยๆ ผมขอไลน์เค้าครับ แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่เล่นไลน์ ซึ่งผมรู้สักว่ามันแปลกมนุษย์มาก จนกระทั่งวันนึงเค้าหายไป ผมโคตรตกใจเลยว่า ทำไมอยู่ดีๆเค้าหายไป โทรเท่าไรก็โทรหาไม่ติด คือเอาจริงๆตอนนั้นโทรทุกครึ่งชม.เลยครับ คืออารมณ์มันนอนไม่หลับครับ เหมือนมันขาดอะไรไปอย่างนึง โทรทุก 15 นาที ซึ่งพอโทรไปก็ปิดเครื่อง จนกระทั่ง2 วันผ่านไปเค้าส่งอีเมล์มา บอกว่า มือถือแบทหมด ทีชาร์ทเสีย - -* ตัวผมเองก็คิดว่า 2 วันไม่ชาร์ทมือถือ มันดูทะ
ต่อมาเราก็กลับมาคุยกันอีกได้2-3 วัน เค้าหายไปอีกแล้ว ซึ่งเหมือนผมเริ่มทำใจได้ละ โทรน้อยลง ไม่บ้าเหมือนเก่าที่โทรทุกครึ่งชม. ตอนนั้นเริ่มปลงละ คิดว่าเค้าไม่จริงใจกับเรา 2 วันต่อมาเค้าส่งข้อความมาประมานตอน6 โมงว่า ขอโทษที่หายไป ตอนนี้เครียดมาก เพิ่งเลิกกับแฟนมา!! ตอนนั้นผมงงมากครับ เหมือนทำไรไม่ถูกก็ส่งข้อความปลอบๆไปว่า ไม่เป็นไรนะๆ เค้าขอให้ผมยกโทษให้ อโหสิให้ ด้วยความที่ผมรู้สึกรักเค้าเข้าแล้วผมเลย ยกโทษให้เค้า อโหสิให้ คิดว่า ช่างเถอะ แต่คิดอยู่ในใจเตือนตัวเองว่า คนๆนี้อย่านะ อันตราย ไม่จริงใจ แต่ผมก็บอกกับเค้าว่า จะหายไปน่ะ ผมไม่ว่านะ แต่ผมขอให้บอกก่อนได้ไหม ซึ่งเค้าก็สัญญากับผม หลังจากนั้นมา เหมือนเค้าเอาใจ พยายามคุยกับผมตลอด ทำให้ผมรู้สึกชอบพี่เค้าเข้าอีกทีแล้ว ช่วงนั้นผมงานเยอะมากๆครับ ตอนปี3 พี่เค้าบอกว่า เค้าเครียด ส่งรายงานมาให้ตรวจบ้างจะได้คลายเครียด ซึ่งผมก็โอเคส่งงานให้เค้าตรวจเป็นประจำเหมือนเมื่อก่อน และไม่อยากจะเชื่อครับ งานหลายชิ้นที่ผมคิดเคยส่งอาจารย์แล้วอาจารย์ตีกลับมาหลายรอบ พอให้พี่เค้าตรวจเสร็จ พอมาอ่านอีกทีดูเหมือนเป็นภาษาที่สวยมาก พอส่งอาจารย์ อาจารย์ถึงกับเอ่ยปากชมเลย พออาจารย์ชมมันรู้สึกเหมือนทำให้ผมเริ่มคลั่งพี่เค้าขึ้นมาจริงๆละ และเหมือนตอนนั้นคิดว่า คนนี้นี่แหละเป็นแรงบัลดาลใจของผม
หลังจากนั้นผมชวนเค้าออกมากินข้าวมาเจอกันเป็นครั้งแรก พอดีผมได้ Gift Voucher ของร้านอาหารมาใบนึง ผมเลี้ยงเค้า คิดซะว่าเป็นการช่วยแก้งานให้ผม 555+ หลังจากเราทานข้าวกับเสร็จ ผมรู้สึกยังไม่อยากกลับ ผมรู้สึกอยากใช้เวลากับเค้าให้มากขึ้นกว่านี้ เราเลยไปดูหนังกัน แต่ทว่ารอบหนังนั้นดึกไปหน่อย เราเลยมาจิบเบียร์กันก่อน 555+ แล้วก็คุยกัน หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมรู้สึกเหมือนว่า ตอนนั้น ผมอยากเป็นแฟนเค้ามาก เป็นคนแรกที่อยากจะดูแลกันและกัน
ต่อมามีงานในบริษัทเค้า จัดขึ้นในโรงแรม5 ดาวชื่อดังในกรุงเทพ เค้าเชิญผมไปร่วมงานด้วย พอก็ถามเค้าว่า ผมเป็นคนนอก เข้าได้หรอ เค้าตอบกลับมาว่า สามารถชวนเพื่อน หรือคู่ตัวเองมาได้คนนึง ซึ่งผมคิดว่า ทำไม? ทำไมเค้าถึงชวนผม? ทำไมเค้าไม่ชวนญาติ หรือเพื่อนตัวเองไปที่สนิทมากกว่าผม ซึ่งผมก็โอเคไปครับ 555+ ในงานนั้นเค้าได้แนะนำ เพื่อนร่วมงาน รวมถึงเจ้านาย เผื่อในอนาคต ผมจะได้มี connection ในการร่วมงานด้วย 555+ พอเสร็จจากงานเราสองคนได้ไปกินเบียร์นั่งชิวกันครับ คุยไปคุยมาเริ่มมึนๆ และตอนนั้นเริ่มดึก ร้านใกล้จะปิดแล้วด้วย ผมรู้สึกเป็นห่วงเค้าเลย ไม่อยากให้กลับบ้านดึก เลยชวนมาค้างที่หอผมครับ แต่ทว่าคืนนั้นนั่นเอง คือมีซัมติงๆกันเล็กน้อย พอหลังจากที่เค้ากลับมา เค้าถามผมว่า ผมคิดกับเค้ายังไง จริงจังไหม หรือขำๆ ผมบอกยืนยันเลยครับ ว่าผมจริงใจแน่ๆ แล้วพี่ล่ะครับ คิดยังไงกับผม แต่เหมือนเค้าตอบกลับมาว่า Same (โดยปกติแล้ว ส่วนใหญ่เราพิมภาษาอังกฤษคุยกันครับ) แต่ตอนนั้นเราเองยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ
ต่อมาวันนึงเราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน คือผมเปรยๆบอกเค้าว่า สอบเสร็จเครียด อยากไปต่างจังหวัด 555+ เค้าก้บอกว่า เค้าก็อยากไปเหมือนกัน อยากเปลี่ยนบรรยากาศ ซึ่งเราก็ได้ไปที่ๆนึงใกล้กรุงเทพนี่แหละ 555+ ซึ่งตอนเย็นๆ เราก็เช็คอิน เที่ยวๆ พอตกกลางคืนเราไปสถานๆที่นึง ซึ่งสวยและโรแมนติกมาก และในตอนนั้นเอง ผมขอเค้าเป็นแฟน และสวมแหวนให้ >< ไม่รู้นะ คือปกติ ผมเป็นคนไม่หวาน คนแข็งๆทื่อ แต่กับคนนี้อยู่ดีๆ ผมรู้สึกอยากจะทำดีด้วย อยากจะจดจำช่วงเวลา ทุกวินาที ซึ่งตอนผมขอเค้า เค้าก็พยักหน้า พอดูจากหน้าเค้า อายมากๆ แต่ตอนอายยิ่งโคตรน่ารักอะ 555+ พอเช้ามาเราก็ตื่นมาทำบุญตักบาตร ซึ่งตอนนั้นผมอฐิษฐานไว้ข้อนึงเลยว่า ขอให้ผมคบกับเค้าให้ได้นานๆด้วยเถอะ สาธุๆ 555+ หลังจากนั้นเราก็เที่ยวในตัวจังหวัดนั้นอีกหน่อยแล้วก็กลับกรุงเทพกัน
จากนั้นเราก็มีนัดกินข้าวทำนู่นทำนี่ด้วยกันอยู่บ่อยๆ แต่หลังๆมาผมรู้สึกเหมือนเค้าตอบผมช้าลง โทรไปไม่รับบ้าง แต่ตอนนั้นผมคิดว่า ช่างมันเถอะ คนเรายุ่งบ้างอะไรบ้างเป็นเรื่องปกติ ผมเคยคุยกับเค้าว่า ผมอยากได้สมุกปฏิทินของปีหน้าจะได้จดว่าวันนี้ต้องทำไรๆบ้าง พอช่วงปีใหม่ผมเจอเค้า เค้าเอาสมุดปฏิทินมาให้แล้วบอกว่า ของขวัญปีใหม่นะ คือตอนนั้นเอง ผมอยากจะร้องไห้ มันอาจจะดูเป็นอะไรที่ไม่มีมูลค่ามากนัก แต่เค้าเก็บรายละเอียด ทุกรายละเอียดของผม มันยิ่งทำให้ผมรักเค้ามากขึ้นกว่าเดิม เนื่องจากหลังๆเค้าแปลกๆ และด้วยความเจรือกส่วนบุคคล ผมขอยืมโทรศัพท์มาเล่น แล้วเจอข้อความเค้าคุยกับคนอื่น ผมได้ถามเค้าว่าใครน่ะ เค้าบอกว่าเพื่อนบ้าง พี่ร่วมงานบ้าง ซึ่งตอนนั้นผมไม่อยากจะเสียเค้าไป ไม่อยากจะทะเลาะ เลยปล่อยๆช่างมัน และไม่เอ่ยถึงเรื่องบุคคลที่สามอีก 2-3 วันให้หลัง เค้าบอกว่า เค้าจะเปลี่ยนเบอร์มือถือ เพราะเบอร์ที่ใช้ปัจจุบันแฟนเก่าเค้าเป็นคนเลือกให้ ณ จุดๆนั้นเองผมมีลางสังหรละว่า เค้าต้องหายไปจากผมอีกแน่ๆ ผมเลยบอกเค้าว่า ถ้าเปลี่ยนเบอร์แล้ว บอกเบอร์ใหม่ให้ผมทีนะ ผมขอร้อง ไม่อยากให้พี่ต้องหายไปไหนอีกแล้ว ซึ่งเค้าก็สัญญา หลังจากนั้น พอเค้าเปลี่ยนเบอร์ ผมโทรหาเค้าติดแค่สองวัน พอหลังจากนั้น พี่เค้าได้หายไปจากชีวิตผมแล้ว
ถึงตอนนี้ผมยังบอกได้เลยว่า ผมรักพี่เค้ามากๆ ยังไม่เคยลืมเวลาดีๆที่มีให้กันเลย รู้สึกมันค้างคาใจยังไงไม่รู้ครับ คือตอนแรกๆมันเสียใจ แต่มันร้องไห้ไม่ออกครับ ทรมานมากครับ จนกระทั่งผ่านมา2-3 ปีแล้วยังรู้สึกเสียใจอยู่เลยครับ มันรู้สึกจุกๆ ครับ บอกไม่ถูก -*-
คำถาม
1. ผมทำอะไรผิดครับ ทำไมพี่เค้าถึงได้ทิ้งผมไป เพราะตอนช่วงที่คุยกันนั้น เค้าไม่เคยแสดงท่าทีไม่ชอบ หรือไม่มีความสุขให้ผมเห็นสักครั้ง ผมเลยจึงไม่สามารถเดาออกได้ว่า การที่พี่เค้าอยู่กับผมนั้น เค้าอึดอัดรำคาญหรือไม่
2. ตอนนี้ผมไม่มีแฟนครับ และอยู่เมืองนอกครับ อยู่ดีๆผมคิดถึงพี่คนนี้มากครับ แทนที่จะคิดถึงคนล่าสุด แต่กลับคิดถึงพี่คนนี้ อยู่ดีๆรู้สึกมันเหงาๆ แปลกๆ ครับ ทำไรไม่ถูก พยายามหากิจกรรมไรอย่างอื่นทำ แต่รู้สึกไม่ประสบผลสำเร็จครับ ก็ยังกลับคิดถึงพี่คนนี้อีก แม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว
3. ทำไมพี่เค้ารักษาสัญญาครับ คือกลัวว่าผมว่าหรอครับ ไม่เข้าใจครับ?
ขอบคุณครับ ที่รับฟัง อาจจะยาวไปหน่อย รบกวนขอความคิดเห็นของท่านด้วยครับ ผมอาจจะพิมไม่ค่อยเก่งครับ ขออภัยด้วยครับ
ปล.สุดท้ายนี้ ผมไม่รู้ว่าพี่อ่านอยู่หรือเปล่านะครับ ตอนนี้ไม่อยากจะต้องการกลับไปคบเหมือเมื่อก่อนหรอกครับ แต่ผมแค่อยากรู้ว่า ทำไมพี่ถึงหายไป ถึงผมอาจจะเดาๆได้ว่า พี่คุยกับคนอื่นอยู่ แต่ผมอยากจะได้ยินจากปากพี่เองครับว่า พี่คุยกับคนอื่นอยู่เราไม่ใช่ อย่างที่ผมบอกไป ผมไม่โกรธหรอกครับ แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับดูแลเด็กคนนี้มาระยะนึงครับ