ผมไม่ใช่คนโลกสวย
ผมเคยฆ่ามดฆ่ายุงมาก็เยอะ
ผมเคยคิดว่าชีวิตพวกมันเล็กเกินกว่าจะไปเอาใจใส่
ผมเคยคิดว่าชีวิตพวกนี้ life span มันสั้นมาก มันตายไปซักตัวสองตัวก็ไม่ได้มีผลต่อโลกของเรามากเท่าไรนัก
จนกระทั่งเช้าวันนี้...
ผมเข้าห้องส้วมที่ทำงาน...
ผมพบสิ่งนี้ในโถส้วม
ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา... ผมเอื้อมมือไปเตรียมกดชักโครก เพื่อสังหารมันโดยไร้ความรู้สึกสงสารใดๆ เพื่อทำธุระในหัองน้ำตามปกติ
แต่สิ่งที่ผมเห็น... ผมเห็นเจ้าแมลงที่ผมไม่รู้จักชื่อมันพยามดิ้น มันดิ้นรนอยู่ในวังวนของโถส้วม เพื่อเอาชีวิตรอด
มันทำให้ผมเห็น... ผมเห็นถึง "ความเป็นสิ่งมีชีวิต" ผมเห็นว่ามันก็ดิ้นรนที่จะมีชีวิต ไม่ต่างจากผมซึ่งหาเช้ากินค่ำทุกวันเลย
ผมละมือจากแกนกดชักโครก ผมหยุดคิด ผมควรจะช่วยมันไหม มันแลดูน่าขยะแขยงนะ ที่ต้องช่วยสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่เราไม่รู้จักชื่อ ในวังวนของน้ำที่เคยเป็นของเสียของเพื่อนเรา ที่เข้าห้องน้ำก่อนหน้า
การดิ้นรนอย่างทุรนทุรายของแมลงตรงหน้า เร่งเร้าให้ผมตัดสินใจ... ผมจึงม้วนกระดาษชำระหนึ่งกำมือ ค่อยๆหย่อนลงไปในน้ำ...
เหมือนเจ้าแมลงจะรับรู้ได้ถึงแรงกระเพื่อมของกระดาษชำระที่สัมผัสกับผิวน้ำ... มันว่ายเข้ามาเกาะกระดาษชำระ... ผมดึงกระดาษชำระขึ้นมา พบว่ามันนอนแน่นิ่ง..
ผมเริ่มใจเสีย... นี่ผมเป็นห่วงมันเหรอ?... ผมเนี่ยนะกลัวแมลงตาย? ผมสับสนความคิดตัวเองมาก
ผมรู้เพียงว่าต้องเอามันไปอยู่ในที่ที่มันควรอยู่
ผมตัดสินใจออกจากห้องน้ำ เดินเอาแมลงในกระดาษชำระ ไปปล่อยบนต้นไม้ในสวนหน้าที่ทำงาน
แมลงยังคงแน่นิ่ง...
"เฮ้ย แกจะมาตายง่ายๆอย่างนี้เหรอ แกดิ้นรนมาได้ตั้งนานนะ เราไม่ได้เสี่ยงจุ่มมือลงบนน้ำโสโครกนั่นเพื่อให้แกมาตายตรงนี้นะ..!!" ผมสบถในใจ
ผ่านไปชั่วอึดใจ แมลงเริ่มมีการตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อมใหม่ มันเริ่มขยับขา ขยับหนวดไปมา มันเริ่มไต่ตามซอกกิ่งไม้เพื่อเริ่มออกสำรวจ... ผมไม่มีความรู้เรื่องกีฏวิทยาหรืออาการวิทยาหลังจมน้ำของแมลง แต่ผมเดาเอาจากสัญชาติญาณว่า "มันพ้นขีดอันตรายแล้ว"
ผมไม่ได้ต้องการคำขอบคุณใดๆจากแมลง --- แน่ล่ะ ผมคงดูไม่เต็มเต็งนัก ถ้าไปทวงบุญคุณจากมัน
แต่ผมกลับรู้สึก... รู้สึกถึงคุณค่าของการเกิดมาเป็น "สิ่งมีชีวิต" ... คุณค่าที่นอกเหนือจากการใช้ชีวิต... คือการได้ช่วยเหลือชีวิตอื่นๆนั่นเอง
ผมรู้ว่าผมพูดอะไรไป แมลงมันคงไม่ได้ยิน...
แต่ไม่ว่าวันพรุ่งนี้มันอาจจะตกโถส้วมตาย หรือโดนจิ้งจกคาบไปกิน..
ผมก็อยากบอกมันว่า
.
.
"ขอบคุณสำหรับบทเรียนชีวิตสั้นๆแต่มีความหมายในวันนี้ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของแกให้คุ้มค่านะ ขอให้แกโชคดี"
ผมเปลี่ยนมุมมอง ผมเปลี่ยนความคิด --- หลังจากช่วยหนึ่งชีวิตขึ้นมาจากการจมน้ำ
ผมเคยฆ่ามดฆ่ายุงมาก็เยอะ
ผมเคยคิดว่าชีวิตพวกมันเล็กเกินกว่าจะไปเอาใจใส่
ผมเคยคิดว่าชีวิตพวกนี้ life span มันสั้นมาก มันตายไปซักตัวสองตัวก็ไม่ได้มีผลต่อโลกของเรามากเท่าไรนัก
จนกระทั่งเช้าวันนี้...
ผมเข้าห้องส้วมที่ทำงาน...
ผมพบสิ่งนี้ในโถส้วม
ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา... ผมเอื้อมมือไปเตรียมกดชักโครก เพื่อสังหารมันโดยไร้ความรู้สึกสงสารใดๆ เพื่อทำธุระในหัองน้ำตามปกติ
แต่สิ่งที่ผมเห็น... ผมเห็นเจ้าแมลงที่ผมไม่รู้จักชื่อมันพยามดิ้น มันดิ้นรนอยู่ในวังวนของโถส้วม เพื่อเอาชีวิตรอด
มันทำให้ผมเห็น... ผมเห็นถึง "ความเป็นสิ่งมีชีวิต" ผมเห็นว่ามันก็ดิ้นรนที่จะมีชีวิต ไม่ต่างจากผมซึ่งหาเช้ากินค่ำทุกวันเลย
ผมละมือจากแกนกดชักโครก ผมหยุดคิด ผมควรจะช่วยมันไหม มันแลดูน่าขยะแขยงนะ ที่ต้องช่วยสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่เราไม่รู้จักชื่อ ในวังวนของน้ำที่เคยเป็นของเสียของเพื่อนเรา ที่เข้าห้องน้ำก่อนหน้า
การดิ้นรนอย่างทุรนทุรายของแมลงตรงหน้า เร่งเร้าให้ผมตัดสินใจ... ผมจึงม้วนกระดาษชำระหนึ่งกำมือ ค่อยๆหย่อนลงไปในน้ำ...
เหมือนเจ้าแมลงจะรับรู้ได้ถึงแรงกระเพื่อมของกระดาษชำระที่สัมผัสกับผิวน้ำ... มันว่ายเข้ามาเกาะกระดาษชำระ... ผมดึงกระดาษชำระขึ้นมา พบว่ามันนอนแน่นิ่ง..
ผมเริ่มใจเสีย... นี่ผมเป็นห่วงมันเหรอ?... ผมเนี่ยนะกลัวแมลงตาย? ผมสับสนความคิดตัวเองมาก
ผมรู้เพียงว่าต้องเอามันไปอยู่ในที่ที่มันควรอยู่
ผมตัดสินใจออกจากห้องน้ำ เดินเอาแมลงในกระดาษชำระ ไปปล่อยบนต้นไม้ในสวนหน้าที่ทำงาน
แมลงยังคงแน่นิ่ง...
"เฮ้ย แกจะมาตายง่ายๆอย่างนี้เหรอ แกดิ้นรนมาได้ตั้งนานนะ เราไม่ได้เสี่ยงจุ่มมือลงบนน้ำโสโครกนั่นเพื่อให้แกมาตายตรงนี้นะ..!!" ผมสบถในใจ
ผ่านไปชั่วอึดใจ แมลงเริ่มมีการตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อมใหม่ มันเริ่มขยับขา ขยับหนวดไปมา มันเริ่มไต่ตามซอกกิ่งไม้เพื่อเริ่มออกสำรวจ... ผมไม่มีความรู้เรื่องกีฏวิทยาหรืออาการวิทยาหลังจมน้ำของแมลง แต่ผมเดาเอาจากสัญชาติญาณว่า "มันพ้นขีดอันตรายแล้ว"
ผมไม่ได้ต้องการคำขอบคุณใดๆจากแมลง --- แน่ล่ะ ผมคงดูไม่เต็มเต็งนัก ถ้าไปทวงบุญคุณจากมัน
แต่ผมกลับรู้สึก... รู้สึกถึงคุณค่าของการเกิดมาเป็น "สิ่งมีชีวิต" ... คุณค่าที่นอกเหนือจากการใช้ชีวิต... คือการได้ช่วยเหลือชีวิตอื่นๆนั่นเอง
ผมรู้ว่าผมพูดอะไรไป แมลงมันคงไม่ได้ยิน...
แต่ไม่ว่าวันพรุ่งนี้มันอาจจะตกโถส้วมตาย หรือโดนจิ้งจกคาบไปกิน..
ผมก็อยากบอกมันว่า
.
.
"ขอบคุณสำหรับบทเรียนชีวิตสั้นๆแต่มีความหมายในวันนี้ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของแกให้คุ้มค่านะ ขอให้แกโชคดี"