คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 43
เป็นความจริงที่พ่อแม่ทั้งหลายไม่ค่อยยอมรับกัน
พ่อแม่รักลูกเท่ากัน มันไม่มีในโลกหรอกครับ
พ่อแม่รักลูกเท่ากัน มันไม่มีในโลกหรอกครับ
สมาชิกหมายเลข 1516705 ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 5025751 ถูกใจ, ฉัตรชนก ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4043025 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 2404521 ถูกใจ, peangdao ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3171361 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2435306 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 776064 ถูกใจ, ความเหงาคือความกล้าหาญ ถูกใจรวมถึงอีก 15 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 12
ยอมรับเถอะครับมันเป็นเรื่องจริง
อย่าหาคำสวยหรูมาทำให้ดูดีขึ้นเลย
พ่อแม่เป็นมนุษย์ มี รัก โลภ โกรธ หลง
รักลูกไม่เท่ากันมันมีจริงๆ หรือไม่รักเลยยังมี
โลกแห่งความจริงไม่ใช่หนังสือศีลธรรม ป.4 นะครับ
อย่าหาคำสวยหรูมาทำให้ดูดีขึ้นเลย
พ่อแม่เป็นมนุษย์ มี รัก โลภ โกรธ หลง
รักลูกไม่เท่ากันมันมีจริงๆ หรือไม่รักเลยยังมี
โลกแห่งความจริงไม่ใช่หนังสือศีลธรรม ป.4 นะครับ
สมาชิกหมายเลข 3836614 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4523724 ถูกใจ, ฉัตรชนก ถูกใจ, peangdao ถูกใจ, ความเหงาคือความกล้าหาญ ถูกใจ, anniez*musiC. ถูกใจ, ~Nk~ ถูกใจ, อดีตหมูอ้วน ถูกใจ, silentkung ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1462394 ถูกใจรวมถึงอีก 45 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 7
โลกนี้ ยุติธรรม นัก
ลูกพ่อแม่ไม่รักมักเข้มแข็ง
แต่ลูกรักมักอ่อนแรง
ด้วยไม่แจ้ง ความเป็นจริง
พ่อแม่มีแก่และตาย
ไม่อยู่เชิดชูให้ดังใจจินต์
ลูกชังติดปีกบิน
ออกจากรัง หาญเลี้ยงตัว
ลูกพ่อแม่ไม่รักมักเข้มแข็ง
แต่ลูกรักมักอ่อนแรง
ด้วยไม่แจ้ง ความเป็นจริง
พ่อแม่มีแก่และตาย
ไม่อยู่เชิดชูให้ดังใจจินต์
ลูกชังติดปีกบิน
ออกจากรัง หาญเลี้ยงตัว
สมาชิกหมายเลข 7561663 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3836614 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5129727 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 4470889 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4523724 ถูกใจ, ความเหงาคือความกล้าหาญ ซึ้ง, อูกันดาgirl ถูกใจ, ~Nk~ ถูกใจ, อดีตหมูอ้วน ถูกใจ, Unicorns I love them ถูกใจรวมถึงอีก 30 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 5
สมาชิกหมายเลข 1857008 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1729305 ถูกใจ, AmmiePooh ถูกใจ, moopeepink ถูกใจ, AnnyongBonjour ถูกใจ, จิโร่ซัง ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 2121576 ถูกใจ, lemoncandy ถูกใจ, หมูกลม ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1172518 ถูกใจรวมถึงอีก 3 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 3
ป้า ก็มีชีวิติคล้าย จขกท นี้แหละค่ะ โดยเฉพาะกับพ่อ น้อยใจพ่อมากทำดีเท่าไรก็ยังโดนด่า โดนว่า มีอะไรก็ให้น้องหมด ส่วนน้องชายก็เกเรได้ใจ เหล้าติดอย่างหนัก ลูกเมียก็มีหลายคน เอามาให้พ่อเลี้ยง งานการก็ไม่ทำ กลางคืนต้องออกไปตามหา เป็นตั้งแต่เล็กๆเลย พูดไปพ่อไม่พอใจเอาป้าไปว่านอกบ้านว่าอิจฉาน้อง ส่วนกับน้องชายไม่เคยทำแบบนั้น เงินบาทสุดท้ายที่มีก็ให้น้องไปใช้ในเรื่องไม่มีประโยชน์ เข็มขัดที่แม่คาดเพราะแม่นุ้งผ้าถุงแม่ยอมเอาไปจำนำหลายครั้งเพื่อน้องชายโดยใช้เชื่อกคาดแทนกับการอยากได้อะไรไม่เข้าเรื่อง น้องเขายังเอาเงินนั้นไปใช้ได้ลงคอ มันมากมายหลายอย่างไม่อยากจะเล่าค่ะ เพราะตอนนี้ทุกคนก็ตายจากไปหมดแล้ว ป้ามีความทุกข์ถึงขนาดต้องเข้าปฎิบัติธรรมเลย อาจารย์ของป้าท่านบอกว่า พ่อแม่รักลูกเท่ากันทุกคนแต่ห่วงไม่เท่ากัน ป้าไม่ได้ถามท่านหรอกนะเพียงแต่คิดในใจเท่านั้นว่าทำไมพ่อไม่รักเราเลยรักแต่น้องชาย ท่านพูดตอบออกมาเดี๋ยวนั้นเลย และท่านยังเทศน์สอนต่อจำไม่เคยลืม ท่านบอกว่าพ่อแม่รักลูกเท่ากันทุกคนแต่ห่วงไม่เท่ากัน ลูกคนไหนที่ทำตัวดึแล้ว เป็นคนดี เอาตัวรอด พ่อแม่จะไม่สนใจ จะไปสนใจคนเอาตัวไม่รอด ทำตัวไม่ดี จะไปโอบอุ้มช่วยเหลื่อดูแลอยู่แต่กับคนนั้น ท่านบอกว่าเราเป็นคนดีไม่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงถือเป็นบุญกุศลใหญ่ของเราสิ่งนี้จะทำให้เรามีความสุขความเจริญต่อไปในภายภาคหน้า ส่วนคนทีทำให้พ่อแม่ทุกข์ใจจะถูกกฎของกรรมบีบลงที่ต่ำถ้าเขาไม่เปลี่ยนพฤติกรรม ซึ่งเวลาผ่านมา 30กว่าปี สำหรับป้ามันจริง หลังจากนั้นมาป้าไม่มีอคติกับพ่ออีกเลย แต่พ่อก็ยังเหมือนเดิม แต่ป้าไม่สนใจ อะไรที่ช่วยพ่อได้เรื่องน้องก็ช่วยไป อะไรช่วยไม่ได้ก็ทนพ่อด่าเอาหน่อย เหมือน จขกท นะแหละเวลาเห็น พ่อ แม่ทุกข์กับน้องก็อดไม่ได้ นั้นคือสิ่งที่บ่งบอกว่าหนูเป็นคนดี เห็นแม่ทุกข์หนูอยากจะช่วยแม่ให้พ้นทุกข์ ขอให้หนูอดทน หนูยังต้องอยู่กับแม่และน้องไปตลอดชีวิต อยากจะให้หนูเข้าใจแม่ แม่เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าทำหนูเสียใจ เขาทำไปตามอารมณ์ของเขา ถ้าแม่หนูมีสติมากกว่านี้แม่จะหันมาคิดถึงความรู้สึกของหนู จำไว้นะหนูเป็นลูกคนโตของแม่ แม่หนูรักหนูมากที่สุดในชีวิตตอนที่หนูเกิดมาแม่ไม่เคยรักใครในโลกนี้เท่าหนูเลย ป้ารู้เพราะป้าก็เป็นแม่เหมือกัน แม้นกระทั้งน้องของหนูก็ตาม แต่ด้วยอะไรหลายอย่างทำให้แม่ลืมตรงนั้นไป แต่มันอยู่ในใจของแม่หนูนะแหละมันอาจอยู่ลึกมากจนแม่หนูรู้สึกไม่ได้ หนูเป็นคนดีทำสิ่งที่ดีอยู่ คือการช่วยเหลือแม่และน้อง บ้างครั้งหนูต้องปล่อยเลยๆไปบ้าง อย่าไปรับความรู้สึกของแม่มามากนัก และอย่าไปว่าแม่หรือเถียงกับเขาเรื่องน้องนะ จะทำให้เขาเครียดและหันมาว่าทำร้ายจิตใจหนู อยากแนะนำให้หนูเฉยไปหรือไม่ก็เดินไปที่อื่น ป้าก็ใช้วิธีนี้ละ ขอให้หนูอดทนนะ และขออวยพรให้หนูมีความสุขต่อไปในภายภาคหน้าขอให้เจอแต่สิ่งดี มึครอบครัวดี เหมือนที่หนูมีจิตใจดีอยากให้แม่และน้องหมดเรื่องทุกข์
อันนี้ยกเว้นบ้านที่ลูกปกติอยู่แล้วแต่พ่อแม่ห่วงเกินเหตุทำให้พ่อแม่ไม่สบายใจนะคะ
อันนี้ยกเว้นบ้านที่ลูกปกติอยู่แล้วแต่พ่อแม่ห่วงเกินเหตุทำให้พ่อแม่ไม่สบายใจนะคะ 
สมาชิกหมายเลข 2404521 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 1500851 ถูกใจ, อดีตหมูอ้วน ถูกใจ, ก้าวย่างสู่ฤดูใบไม้ผลิ ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 1702650 ถูกใจ, downsyndr ถูกใจ, Rifftywell ถูกใจ, bolshevick ถูกใจ, แฟนคลับแมวโหด ถูกใจ, DiveToBlue ถูกใจรวมถึงอีก 4 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
จะจัดการอย่างไรกับความคิดที่ว่า "พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน"
คืออยากจะถามหลายๆท่านที่เคยรู้สึกแบบนี้หรือกำลังรู้สึกแบบนี้ว่า ทำไมพ่อแม่เราลำเอียงรักลูกอีกคนมากกว่า ว่าท่านอื่นมีการจัดการกับความคิดและการใช้ชีวิตอย่างไรไม่ให้เป็นปัญหา....
ขอเล่าเรื่องของเรานิดนึ่ง พ่อแม่เรามีลูก 2คน เรากะน้องสาว อายุห่างกัน6ปี พ่อแม่เราหย่าร้างกันตอนเราอยู่ ม.2 ไม่ขอเอ่ยถึงพ่อสักเท่าไหร่เพราะตั้งแต่มีครอบคนัวใหม่ก็ไม่สนใจไม่ส่งเสียเรากะน้องเลยแต่ตอนนี่คุณพ่อไปสบายแล้ว...มีท่านไว้คิดถึงก็พอ
...ว่าด้วยเรื่องของแม่ คือ มันรู้สึกได้ตั้งแต่เด็กๆเลยอะ ว่าแม่รักน้องมากกว่ามาก...รักมากดว่าไม่เท่าไหร่...แต่ดูเหมือนจะเกลียดหรือหมั่นไส้เราด้วยซั้มไม่รู้เพราะอะไร ยกตัวอย่างนะค่ะ แม่เราจะหาว่าเราโง่!มาตั้งแต่ๆเด็กๆเพียงเพราะเราไม่เก่งคำนวนแค่เก่งภาษากับศิลป์ แล้วแม่ก็เที่ยวประจานเที่ยวพูดกับใครต่อใครว่าเราโง่มาก....แต่น้องไม่รู้มันแสดงออกด้านไหนทุกวันนี้แม่ก็พูดกับใครต่อใครอย่างภูมิใจว่ามันฉลาด....
...เราเรียนจนจบมัธยมปลายไม่เคยติด 0ติด ร. มส.สักตัว เกรดเฉลี่ยสวยงาม ไม่หนีเที่ยว ไม่ดื่ม มีแฟนแต่ไม่เสียคน แม่ก็ยังว่าเราโง่...
...น้องติดเพื่อน ติดเหล้า ติดเที่ยว เลี้ยงผู้ชาย ไม่ไปเรียน ตื่นสายไปเรียนไม่ทัน แฮ้งค์ไปเรียนไม่ไหว ติด 0 ,ร,มส. เพียบ! ครูโทรหาแม่รายงานความอัปปรีมันตลอด...แต่มันก็ยังเป็นเด็กฉลาดเด็กดีในสายตาแม่
....หนักสุดก็ตรงที่มาลำบากเราเวลามันหายตัวไป มันหนีเที่ยวติดต่อไม่ได้ตั้งแต่มันเข้าม.1แม่ติดต่อตามตัวไม่ได้ ก็ต้องลำบากเราตลอดตามหาตัวมัน จนถึงทุกวันนี้ เวลามันไม่รับโทรสัพหลายๆวัน หรือ หายไปหาไม่เจอ เราต้องเป็นคนไปตามหาตลอดถ้าตาทไม่ได้ไม่เจอเราจะถูกแม่ด่ายังกะเราทำผิดเอง....ทุกๆความผิดที่มันทำแม่ไม่เคยเอาไปด่ามันเลยเอามาทะเลาะกับเราตลอด พอเจอมันก็ไม่เห็นจะด่ามัน ด้าแต่เรา พอเราด่าน้องก็รำคาญ สอนน้องก็ไม่ได้แม่ทนฟังไม่ได้ เราจะเปิดอกคุยกับแม่หาทางแก้ปัญหาแม่ก็ดันทนฟังความเลวของมันไม้ได้ ทะเลาะบ้านแตกกับเราก็หลายครั้งเพราะเองอิน้องเลว จนเราพูดว่า ต่อไปนี้จะไม่รับไม่รู้อะไรด้วยแล้วดูแลกันเอง...ไม่ได้สร้างปัญหาด้วยเลนต้องมาตามแก้ให้ตลอดไม่ยุติธรรม...
....สุดท้ายคือ น้องสาวเราเฮีนมาก เรียนแทบจะไม่รอด กินเหล้าเที่ยวกลางคืน ใช้เงินเปลืองเลี้ยงเพื่อนเลี้ยง ผช. โกหกแม่เอาเงินไปเที่ยวไปกินเหล้า ทองของมือถือจำขายกินเหล้าหมดทั้งๆที่แม่ให้เงินใช้เยอะมาก ไม่ไปเรียนเมาแฮ้งค์ไม่มีความรับผิดชอบห่วงสวยอย่างเดียว ไม่มีมารยาทหยาบคาย ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนชอบใครเห็นก็ดำหนิจนแม่อาย มีครั้งนึ่งตอนงานศพพ่อ ผู้ใหญ่หลายๆคนชื่นชมเราว่าเราเก่งมารยาดี แต่น้อง แย่มากไม่รู้จักความ พูดแบบนี้กะแม่เราหลายคนมาก เรารู้ว่าแม่เราอายนะ แต่รู้มัยแม่ตอบทุกคนว่าไง "ใครบอกอี (จขกท.) มันโง่จะตาย...โน้นน้องมันโน่นเรียนเก่งเหมือนพ่อมันนะ อี(จขกท.)มันโง่...."......คืออะไร???? ต่อให้ใครต่อใครว่าเราดีก็มีแต่เราคนเดียวว่าเราแย่ ต่อให้คนทั้งโลกว่าน้องเราอัปปรีแม่เราก็ว่าน้องเราดี
เราไม่เคยทำอะไรให้เป็นปัญหาเลย หาเงินเรียนเองด้วยซ้ำไป แม่ไม่เคยเป็นห่วงแบบที่เป็นห่วงน้องเลย เงินทองประเคนให้น้องตลอดถึงมันจะพลานแค่ไหนขพให้เราแต่ละบาทคิดมากจนเราละอายจะรับ ไม้เอาเลยดีกว่า....น้องทำอะไรอภัยได้พูดด้วยดีำม่เคยตีเลย...แต่กับเราอะไรก็ผิดอะไรก็ไม่ดี....ตำหนิตลอด....
จะทำอย่างไรดีไม่อยากเกลียดแม่กับน้องเลยแต่เราเริ่มจะทนไม่ไหว...ถ้าจะปล่อยเค้าไปตามทางกันสองคนก็อดคิดตามไม่ได้ เวบาเห็นแม่เป็นทุกข์เพราะน้องเราก็สงสาร...จะปล่อยน้องเลยเราก็ห่วงอนาคตมัน...แต่ตอนนี้เราห่วงจิตใจตัวเองมากกว่า
จะทำอย่างไรคิดอย่างไรดี...