"ความรักและเพศสัมพันธ์ของผู้ติดเชื้อ" การแลกเปลี่ยนในกลุ่มทำให้เห็นว่า คนในสังคมส่วนใหญ่มองผู้ติดเชื้อเป็นคน
เป็นคนไม่ดี ถึงพาตัวเองไปติดเชื้อเอดส์ แม้นว่าผู้ติดเชื้อจะเป็นเมีย เป็นผัว เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ผู้ติดเชื้อก็จะนำความอับอายไปสู่ครอบครัวนั้นๆ
เมื่อเขาหรือเธอเหล่านั้นอยากมีความรักหรือเพศสัมพันธ์เหมือนกับคนอื่นๆ สังคมก็มักจะบอกว่า หากจะมี ก็ขอให้มีเฉพาะในกลุ่มของผู้ติดเชื้อเท่านั้น เพราะเป็นผู้มีเชื้อด้วยกัน หากมีกับคนที่ไม่ติดเชื้อ จะถูกมองว่าเป็นคนแพร่เชื้อทันที
แต่เมื่อสังคมเปิดใจจนได้สัมผัสในรายละเอียดของชีวิตที่ได้รับเชื้อ ก็จะรู้ว่าการติดเชื้อไม่ใช่เรื่องการ
แต่เป็นเรื่องที่ทุกคนมีโอกาสได้รับเชื้อได้ ถ้าไปมีเพศสัมพันธ์แบบไม่ได้ป้องกันกับผู้มีเชื้อ
แท้จริงแล้ว คนติดเชื้อก็อยากบอกผลเลือดว่า "ฉันเป็นเอดส์นะ" เหมือนกับคนที่เป็นเบาหวาน หรือเป็นไวรัสตับอักเสบ เพราะความรักหรือเพศสัมพันธ์เป็นเรื่องธรรมชาติที่ "คน"ต้องการ แต่เหตุที่บอกผลเอดส์ไม่ได้ก็เนื่องจาก "กรอบ" ที่ "สังคม" ขีดเอาไว้นั่นเอง
กลุ่มนี้ได้ทิ้งประโยคเด็ดเอาไว้ว่า "อย่าไปคาดหวังการรับรู้ผลเลือดของคู่หรือของใคร เพื่อการป้องกันเอดส์ แต่จงรักษาผลเลือดของตัวเองให้เป็นลบตลอดไป ด้วยวิธีของตนเอง"...
ที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเรามักจะไม่ค่อยได้ยิน "เสียง" จากคนรักเพศเดียวกัน คนใช้ยาเสพติด วัยรุ่น คนขายบริการ หรือคนติดเชื้อเอดส์
แท้จริงแล้ว เป็นไปได้ไหมว่า ไม่ใช่ว่าเสียงของพวกเขาเหล่านั้นไม่ดังพอที่ทำให้เราได้ยิน แต่เพราะ "กรอบ" ของเราแข็งแรงและแน่นหนามากจนเสียงของเขาไม่มีพลังมากพอที่จะ "ทะลุ"มาหาเราได้ ทำให้พื้นที่การดำรงอยู่ของพวกเขาถูกจำกัด
ในบางครั้งหรือหลายครั้งกรอบของเราที่แฝงมาในนามของ "ความรัก" ก็ทำร้ายผู้คนโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้ เช่น การให้คุณค่ากับพรหมจรรย์ เมื่อคน (ผู้หญิง) มีประสบการณ์ทางเพศแล้ว ก็กลายเป็นผู้หมดคุณค่า
ฉะนั้นเพียงเรารู้เท่าทันว่าสังคมของเราเต็มไปด้วยกรอบ กรอบ กรอบ และกรอบ แล้วช่วยกันเอากรอบของตัวเองลง คนอื่นๆก็จะมีพื้นที่มากขึ้น เคารพกันมากขึ้น สบายขึ้น ตัวของเราเองก็น่าจะสบายขึ้นด้วย เพราะคนอื่นก็อาจจะกำลังเอากรอบออกไปจากตัวเราเหมือนกัน
จะตีกรอบให้หมดรักกันไปใย ยกกรอบออกเพื่อความเข้าใจกันดีกว่า
ที่มา : TEENPATH
Report : LIV APCO
รักจาง.. เมื่อสร้างกรอบ
เมื่อเขาหรือเธอเหล่านั้นอยากมีความรักหรือเพศสัมพันธ์เหมือนกับคนอื่นๆ สังคมก็มักจะบอกว่า หากจะมี ก็ขอให้มีเฉพาะในกลุ่มของผู้ติดเชื้อเท่านั้น เพราะเป็นผู้มีเชื้อด้วยกัน หากมีกับคนที่ไม่ติดเชื้อ จะถูกมองว่าเป็นคนแพร่เชื้อทันที
แต่เมื่อสังคมเปิดใจจนได้สัมผัสในรายละเอียดของชีวิตที่ได้รับเชื้อ ก็จะรู้ว่าการติดเชื้อไม่ใช่เรื่องการ
แท้จริงแล้ว คนติดเชื้อก็อยากบอกผลเลือดว่า "ฉันเป็นเอดส์นะ" เหมือนกับคนที่เป็นเบาหวาน หรือเป็นไวรัสตับอักเสบ เพราะความรักหรือเพศสัมพันธ์เป็นเรื่องธรรมชาติที่ "คน"ต้องการ แต่เหตุที่บอกผลเอดส์ไม่ได้ก็เนื่องจาก "กรอบ" ที่ "สังคม" ขีดเอาไว้นั่นเอง
กลุ่มนี้ได้ทิ้งประโยคเด็ดเอาไว้ว่า "อย่าไปคาดหวังการรับรู้ผลเลือดของคู่หรือของใคร เพื่อการป้องกันเอดส์ แต่จงรักษาผลเลือดของตัวเองให้เป็นลบตลอดไป ด้วยวิธีของตนเอง"...
ที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเรามักจะไม่ค่อยได้ยิน "เสียง" จากคนรักเพศเดียวกัน คนใช้ยาเสพติด วัยรุ่น คนขายบริการ หรือคนติดเชื้อเอดส์
แท้จริงแล้ว เป็นไปได้ไหมว่า ไม่ใช่ว่าเสียงของพวกเขาเหล่านั้นไม่ดังพอที่ทำให้เราได้ยิน แต่เพราะ "กรอบ" ของเราแข็งแรงและแน่นหนามากจนเสียงของเขาไม่มีพลังมากพอที่จะ "ทะลุ"มาหาเราได้ ทำให้พื้นที่การดำรงอยู่ของพวกเขาถูกจำกัด
ในบางครั้งหรือหลายครั้งกรอบของเราที่แฝงมาในนามของ "ความรัก" ก็ทำร้ายผู้คนโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้ เช่น การให้คุณค่ากับพรหมจรรย์ เมื่อคน (ผู้หญิง) มีประสบการณ์ทางเพศแล้ว ก็กลายเป็นผู้หมดคุณค่า
ฉะนั้นเพียงเรารู้เท่าทันว่าสังคมของเราเต็มไปด้วยกรอบ กรอบ กรอบ และกรอบ แล้วช่วยกันเอากรอบของตัวเองลง คนอื่นๆก็จะมีพื้นที่มากขึ้น เคารพกันมากขึ้น สบายขึ้น ตัวของเราเองก็น่าจะสบายขึ้นด้วย เพราะคนอื่นก็อาจจะกำลังเอากรอบออกไปจากตัวเราเหมือนกัน
จะตีกรอบให้หมดรักกันไปใย ยกกรอบออกเพื่อความเข้าใจกันดีกว่า
ที่มา : TEENPATH
Report : LIV APCO