แต่งงานมาปีกว่าแล้วค่ะ ตัวเองเป็นคน กทม. สามีเป็นคน ตจว.
พอแต่งงานแล้ว เราก็ย้ายมาอยู่กับสามีที่ ตจว. ค่ะ
คุยกับสามีไว้ตั้งแต่ก่อนแต่งงาน ว่าเราไม่อยากอยู่บ้าน เป็นแม่บ้านเฉยๆ ซึ่งสามีก็ตามใจค่ะ เอาตามที่เราสบายใจ
ไปอยู่แรกๆ เราก็หางานในจังหวัดค่ะ แต่หาไม่ได้ เป็นจังหวัดเล็ก งานก็พอมีบ้าง แต่เป็นงานที่เราไม่ชอบ
หาไปหามา มาลงท้ายที่ทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ซึ่งต้องขึ้นมาประชุมที่ กทม. บ้าง ต้องไป ตปท. หรือ ตจว. บ้าง
เฉลี่ยเดือนนึงอยู่ กทม. สักครึ่งเดือน กลับไปบ้านสามีสักครึ่งเดือน
แล้วพอแม่สามีเห็นเราอยู่ไม่ค่อยติดบ้าน เลยไม่อยากให้ทำแล้วค่ะ บ่นผ่านสามีเราบ้าง บ่นกับเราโดยตรงบ้าง
เหตุผลของท่านคือ
1. การที่เรากับสามีแยกกันอยู่กันคนละที่ มันไม่เป็นครอบครัว
2. ไม่ต้องทำงานก็มีเงินใช้อยู่แล้ว
3. ท่านมองว่าเป็นผู้หญิงต้องอยู่ติดบ้าน เป็นแม่บ้าน ต้องทำงานบ้านอะไรแบบนี้ค่ะ
(ซึ่งเราก็ทำนะคะ แต่ไม่ได้ทำหมดทุกอย่าง แบ่งหน้าที่ ช่วยๆกันทำกับสามี แต่แม่สามีมองว่าไม่เหมาะ ควรจะเป็นเราทำมากกว่า >> แต่เราตกลงกับสามีก่อนแต่งแล้วนะ T-T)
แล้วท่านก็บอกว่า ถ้าเราอยากทำงานจริงๆ ให้เปิดร้านขายของที่บ้านอะไรแบบนี้
ซึ่งเรากับสามีไม่เอาด้วยอย่างแรงเลยค่ะ เพราะเป็นคนหวงพื้นที่ส่วนตัวทั้งคู่
ส่วนเหตุผลของเรานะคะ
1. เราอยากใช้เงินแบบสบายใจ และเราภูมิใจที่ได้ใช้เงินตัวเองมากกว่า
แม่สามีให้เงินเราใช้เดือนละ 10,000 บาท เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว
แต่ความคิดเรา >> เราไม่ชินกับการใช้เงินคนอื่นค่ะ เราอึดอัดมาก
เพราะฉะนั้นเงินที่ท่านให้ เราไม่เคยใช้ค่ะ เก็บเข้าบัญชีไว้เพื่อลูกในอนาคตหรืออะไรไป
เงินของสามี เราก็ไม่ขอ ช่วงที่เรายังหางานอยู่ เราก็ใช้เงินเก็บเราเอง
เงินเก็บเรามีอยู่เยอะพอสมควร แต่ถ้าใช้ๆๆๆ แล้วไม่หามาเพิ่ม มันก็หมด
เราเลยคิดว่าการหาเงินเองนี่แหละ คือทางออกที่ดีที่สุด
2. เราส่งเงินให้แม่ใช้ทุกเดือนค่ะ ทำตั้งแต่เราเรียนจบแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังส่งเหมือนเดิม
ถ้าแม้ว่าแม่เราไม่ได้ใช้เงินนี้ เก็บเข้าบัญชีไว้หมด แต่เราก็อยากให้ทุกเดือนค่ะ เป็นความสบายใจของเรา
ถ้าไม่ทำงาน เราก็ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนให้แม่
ถ้าจะเอาเงินทางบ้านสามีมาให้ เรารู้สึกว่ามันไม่โอเค
แม่สามีรู้คงไม่ชอบใจ (ธรรมดาของคนจีน) แม่เรารู้ก็คงไม่สบายใจ เพราะขนาดเงินสินสอด แม่เรายังคืนฝั่งสามีทั้งหมด
3. ป้องกันความไม่แน่นอนในอนาคตค่ะ อนาคตไม่รู้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
เราอยากใช้ความสามารถเราให้เต็มที่ เก็บเงินให้ได้เยอะๆในช่วงเวลาที่เรายังมีแรงอยู่
นี่คือสาเหตุว่าทำไมเราไม่อยากทำงานที่จังหวัดนี้ด้วยค่ะ นอกจากลักษณะงานไม่ถูกใจแล้ว เงินเดือนก็ไม่โอเคเลยค่ะ
จากที่เราอยู่ กทม. เรามีเดือนละหลายๆหมื่น แล้วถ้าต้องมารับเงินเดือนไม่ถึงหมื่น เราไม่ไหวค่ะ
4. เราโรคจิตค่ะ เราชอบช็อปปิ้ง ซื้อกระเป๋า เสื้อผ้า ขนม ของกินนู่นนี่
ขนาดอยู่ ตจว. เราก็ยังช็อปออนไลน์ได้
แต่เรามีลิมิตกับตัวเองเสมอค่ะ ว่าเดือนนึงใช้ได้เท่าไหร่
เราเคยอธิบายให้ท่านฟังเรื่องงานนะคะ ว่าเป็นงานที่เราชอบ ลักษณะงานเป็นยังไง
ต้องทำอะไรบ้าง จะไปจังหวัดไหน ประเทศไหนก็จะบอกตลอด แต่ไม่เคยพูดเรื่องเงินที่เราต้องใช้นะคะ
เพราะถ้าจะไปพูดว่าเราอยากมีเงินเป็นของตัวเอง เราอยากส่งเงินให้แม่ เรื่องพวกนี้พูดไม่ได้แน่ๆค่ะ
ควรพูดยังไงดีคะ ไม่อยากมีปัญหากับท่าน เพราะจริงๆท่านก็ดีกับเรา
และเราไม่อยากให้แม่สามีมีปัญหากับสามีด้วย เพราะสามีสนับสนุนสิ่งที่เราทำ บางครั้งเค้าก็อาจจะเถียงแทนไป
เราไม่สบายใจค่ะ แต่ทนไม่ได้จริงๆ ที่จะอยู่บ้านเฉยๆ
ต้องพูด ต้องแก้ยังไงดี รบกวนแนะนำด้วยค่ะ อยากทราบมุมมองคนอื่นบ้าง เกิดเราจะมองอะไรบางอย่างผิดพลาดไป
ขอบคุณนะคะ
แม่สามีไม่อยากให้ทำงานนอกบ้านค่ะ ทำยังไงดีคะ
พอแต่งงานแล้ว เราก็ย้ายมาอยู่กับสามีที่ ตจว. ค่ะ
คุยกับสามีไว้ตั้งแต่ก่อนแต่งงาน ว่าเราไม่อยากอยู่บ้าน เป็นแม่บ้านเฉยๆ ซึ่งสามีก็ตามใจค่ะ เอาตามที่เราสบายใจ
ไปอยู่แรกๆ เราก็หางานในจังหวัดค่ะ แต่หาไม่ได้ เป็นจังหวัดเล็ก งานก็พอมีบ้าง แต่เป็นงานที่เราไม่ชอบ
หาไปหามา มาลงท้ายที่ทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ซึ่งต้องขึ้นมาประชุมที่ กทม. บ้าง ต้องไป ตปท. หรือ ตจว. บ้าง
เฉลี่ยเดือนนึงอยู่ กทม. สักครึ่งเดือน กลับไปบ้านสามีสักครึ่งเดือน
แล้วพอแม่สามีเห็นเราอยู่ไม่ค่อยติดบ้าน เลยไม่อยากให้ทำแล้วค่ะ บ่นผ่านสามีเราบ้าง บ่นกับเราโดยตรงบ้าง
เหตุผลของท่านคือ
1. การที่เรากับสามีแยกกันอยู่กันคนละที่ มันไม่เป็นครอบครัว
2. ไม่ต้องทำงานก็มีเงินใช้อยู่แล้ว
3. ท่านมองว่าเป็นผู้หญิงต้องอยู่ติดบ้าน เป็นแม่บ้าน ต้องทำงานบ้านอะไรแบบนี้ค่ะ
(ซึ่งเราก็ทำนะคะ แต่ไม่ได้ทำหมดทุกอย่าง แบ่งหน้าที่ ช่วยๆกันทำกับสามี แต่แม่สามีมองว่าไม่เหมาะ ควรจะเป็นเราทำมากกว่า >> แต่เราตกลงกับสามีก่อนแต่งแล้วนะ T-T)
แล้วท่านก็บอกว่า ถ้าเราอยากทำงานจริงๆ ให้เปิดร้านขายของที่บ้านอะไรแบบนี้
ซึ่งเรากับสามีไม่เอาด้วยอย่างแรงเลยค่ะ เพราะเป็นคนหวงพื้นที่ส่วนตัวทั้งคู่
ส่วนเหตุผลของเรานะคะ
1. เราอยากใช้เงินแบบสบายใจ และเราภูมิใจที่ได้ใช้เงินตัวเองมากกว่า
แม่สามีให้เงินเราใช้เดือนละ 10,000 บาท เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว
แต่ความคิดเรา >> เราไม่ชินกับการใช้เงินคนอื่นค่ะ เราอึดอัดมาก
เพราะฉะนั้นเงินที่ท่านให้ เราไม่เคยใช้ค่ะ เก็บเข้าบัญชีไว้เพื่อลูกในอนาคตหรืออะไรไป
เงินของสามี เราก็ไม่ขอ ช่วงที่เรายังหางานอยู่ เราก็ใช้เงินเก็บเราเอง
เงินเก็บเรามีอยู่เยอะพอสมควร แต่ถ้าใช้ๆๆๆ แล้วไม่หามาเพิ่ม มันก็หมด
เราเลยคิดว่าการหาเงินเองนี่แหละ คือทางออกที่ดีที่สุด
2. เราส่งเงินให้แม่ใช้ทุกเดือนค่ะ ทำตั้งแต่เราเรียนจบแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังส่งเหมือนเดิม
ถ้าแม้ว่าแม่เราไม่ได้ใช้เงินนี้ เก็บเข้าบัญชีไว้หมด แต่เราก็อยากให้ทุกเดือนค่ะ เป็นความสบายใจของเรา
ถ้าไม่ทำงาน เราก็ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนให้แม่
ถ้าจะเอาเงินทางบ้านสามีมาให้ เรารู้สึกว่ามันไม่โอเค
แม่สามีรู้คงไม่ชอบใจ (ธรรมดาของคนจีน) แม่เรารู้ก็คงไม่สบายใจ เพราะขนาดเงินสินสอด แม่เรายังคืนฝั่งสามีทั้งหมด
3. ป้องกันความไม่แน่นอนในอนาคตค่ะ อนาคตไม่รู้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
เราอยากใช้ความสามารถเราให้เต็มที่ เก็บเงินให้ได้เยอะๆในช่วงเวลาที่เรายังมีแรงอยู่
นี่คือสาเหตุว่าทำไมเราไม่อยากทำงานที่จังหวัดนี้ด้วยค่ะ นอกจากลักษณะงานไม่ถูกใจแล้ว เงินเดือนก็ไม่โอเคเลยค่ะ
จากที่เราอยู่ กทม. เรามีเดือนละหลายๆหมื่น แล้วถ้าต้องมารับเงินเดือนไม่ถึงหมื่น เราไม่ไหวค่ะ
4. เราโรคจิตค่ะ เราชอบช็อปปิ้ง ซื้อกระเป๋า เสื้อผ้า ขนม ของกินนู่นนี่
ขนาดอยู่ ตจว. เราก็ยังช็อปออนไลน์ได้
แต่เรามีลิมิตกับตัวเองเสมอค่ะ ว่าเดือนนึงใช้ได้เท่าไหร่
เราเคยอธิบายให้ท่านฟังเรื่องงานนะคะ ว่าเป็นงานที่เราชอบ ลักษณะงานเป็นยังไง
ต้องทำอะไรบ้าง จะไปจังหวัดไหน ประเทศไหนก็จะบอกตลอด แต่ไม่เคยพูดเรื่องเงินที่เราต้องใช้นะคะ
เพราะถ้าจะไปพูดว่าเราอยากมีเงินเป็นของตัวเอง เราอยากส่งเงินให้แม่ เรื่องพวกนี้พูดไม่ได้แน่ๆค่ะ
ควรพูดยังไงดีคะ ไม่อยากมีปัญหากับท่าน เพราะจริงๆท่านก็ดีกับเรา
และเราไม่อยากให้แม่สามีมีปัญหากับสามีด้วย เพราะสามีสนับสนุนสิ่งที่เราทำ บางครั้งเค้าก็อาจจะเถียงแทนไป
เราไม่สบายใจค่ะ แต่ทนไม่ได้จริงๆ ที่จะอยู่บ้านเฉยๆ
ต้องพูด ต้องแก้ยังไงดี รบกวนแนะนำด้วยค่ะ อยากทราบมุมมองคนอื่นบ้าง เกิดเราจะมองอะไรบางอย่างผิดพลาดไป
ขอบคุณนะคะ