เมื่อวานดูบอลไทยลีกทางทีวีแทบทุกคู่ สับกันไปมา
ถ้าวันไหนสะดวก ก็จะพาครอบครัวไปดูที่สนาม
บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า จะดูอะไรนักหนา
แต่อย่างว่า ถ้าไม่ชอบจริงๆ คงไม่ดูหรอกครับ
เพราะบางทีก็น่าเบื่อกับพฤติกรรมของนักเตะ
น่ารำคาญกับกรรมการหลายคน ที่ยังก้าวไม่พ้นวังวนเดิมๆ
เหตุการณ์เหล่านี้ ยังมีอยู่คู่กับฟุตบอลไทย
1. เอาคืน
เห็นมาหลายนัดแล้ว ในหลาย ๆ ทีม ทั้งนักเตะของบุรีรัมย์ที่ศอกกลับ
นักเตะเทโรที่เหวี่ยงหมัดนอกเกมส์ ,นักเตะชลบุรีที่เตะคืนจากข้างหลัง และอีกหลายต่อหลายเหตุการณ์
นี่มันหมายถึงความล้าหลัง และไม่เป็นมืออาชีพเลย
เหมือนนักเตะติดดาบของพม่า หรือของมาเลย์ที่เราไปว่าเขาไว้ไม่มีผิด
แปลกใจว่า ทำไมนักทีมชาติของซิโก้ กับนักเตะของสโมสร ถึงนิสัยไม่เหมือนกัน
2. ล้มเอาฟาวล์
ดูเหมือนจะเก่งมวยไทย แต่ใจเสาะเป็นบ้า โดนนิดโดนหน่อยก็ล้ม เบียดนิดเบียดหน่อยก็สำออย
หันมาดูบอลคู่เลสเตอร์กับเอเวอร์ตันเมื่อวาน ทั้งเบียด ทั้งกระแทก ก็ยังทนสู้ยืนหยัดไม่ล้มง่ายๆ
แปลกใจ ขานักมวยไทยในสนามบอล ทำไมมันอ่อนแท้
3. กรรมการบ้าจี้
เป่าอะไรนักหนาไม่รู้ กรรมการลมเยอะจริงๆ เป่าไม่รู้จักหมด โดนสะกิดนิด สะกิดหน่อยก็เป่า
เป่าจนนักเตะรู้ทางลม เป่าจนมันเคยตัวเป็นลูกแหง่ เป็นเด็กขึ้อ้อน เป็นคนขี้แยไปซะงั้น
แปลกใจ ทำไมบอลพรีเมียร์ลีก เขาไม่เป่าพร่ำเพรื่อ ปล่อยให้เกมส์ไหลลื่น
กรรมการเขามองว่า หนักนิด เบาหน่อยก็อยู่ในเกมส์ มันคงไม่ถึงกับฆ่าแกงกันหรอกมั้ง
ชื่นชมและศรัทธาโค้ชซิโก้ ที่จุดกระแสบอลไทย ให้เล่นบอลอย่างมีวัฒนธรรม
คือ เล่นในเกม เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ดิบ ไม่เถื่อน ไม่เถียง ไม่เกี่ยง ไม่เรื่องมาก
แนวโน้มดีๆ แบบนี้ คือความหวัง
แต่ในระดับสโมสร ทำไมมันช่างแตกต่างกันเหมือนคนละทีป
การเอาคืนก็ดี
การล้มเอาฟาวล์ก็ดี
หรือการบ้าจี้ของกรรมการก็ดี
ทั้งหมดนี้แหละ คือความล้าหลัง
และเป็นเหตุแห่งความเสื่อมทั้งปวง
ปล. บ่นในฐานะเป็นแฟนบอลไทยลีก ที่อยากสนับสนุน และต้องการเห็นลีกไทยก้าวพ้นวงวนน้ำเน่า
จะถือว่าเป้นเสียงนกเสียงกาก็ไม่ว่ากันครับ
ดูบอลไทยลีก กับ พรีเมียร์ลีกเมื่อวาน เห็นความต่างชัดเจนคือ “กรรมการไทยบ้าจี้ นักเตะไทยก็ขี้แย”
ถ้าวันไหนสะดวก ก็จะพาครอบครัวไปดูที่สนาม
บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า จะดูอะไรนักหนา
แต่อย่างว่า ถ้าไม่ชอบจริงๆ คงไม่ดูหรอกครับ
เพราะบางทีก็น่าเบื่อกับพฤติกรรมของนักเตะ
น่ารำคาญกับกรรมการหลายคน ที่ยังก้าวไม่พ้นวังวนเดิมๆ
เหตุการณ์เหล่านี้ ยังมีอยู่คู่กับฟุตบอลไทย
1. เอาคืน
เห็นมาหลายนัดแล้ว ในหลาย ๆ ทีม ทั้งนักเตะของบุรีรัมย์ที่ศอกกลับ
นักเตะเทโรที่เหวี่ยงหมัดนอกเกมส์ ,นักเตะชลบุรีที่เตะคืนจากข้างหลัง และอีกหลายต่อหลายเหตุการณ์
นี่มันหมายถึงความล้าหลัง และไม่เป็นมืออาชีพเลย
เหมือนนักเตะติดดาบของพม่า หรือของมาเลย์ที่เราไปว่าเขาไว้ไม่มีผิด
แปลกใจว่า ทำไมนักทีมชาติของซิโก้ กับนักเตะของสโมสร ถึงนิสัยไม่เหมือนกัน
2. ล้มเอาฟาวล์
ดูเหมือนจะเก่งมวยไทย แต่ใจเสาะเป็นบ้า โดนนิดโดนหน่อยก็ล้ม เบียดนิดเบียดหน่อยก็สำออย
หันมาดูบอลคู่เลสเตอร์กับเอเวอร์ตันเมื่อวาน ทั้งเบียด ทั้งกระแทก ก็ยังทนสู้ยืนหยัดไม่ล้มง่ายๆ
แปลกใจ ขานักมวยไทยในสนามบอล ทำไมมันอ่อนแท้
3. กรรมการบ้าจี้
เป่าอะไรนักหนาไม่รู้ กรรมการลมเยอะจริงๆ เป่าไม่รู้จักหมด โดนสะกิดนิด สะกิดหน่อยก็เป่า
เป่าจนนักเตะรู้ทางลม เป่าจนมันเคยตัวเป็นลูกแหง่ เป็นเด็กขึ้อ้อน เป็นคนขี้แยไปซะงั้น
แปลกใจ ทำไมบอลพรีเมียร์ลีก เขาไม่เป่าพร่ำเพรื่อ ปล่อยให้เกมส์ไหลลื่น
กรรมการเขามองว่า หนักนิด เบาหน่อยก็อยู่ในเกมส์ มันคงไม่ถึงกับฆ่าแกงกันหรอกมั้ง
ชื่นชมและศรัทธาโค้ชซิโก้ ที่จุดกระแสบอลไทย ให้เล่นบอลอย่างมีวัฒนธรรม
คือ เล่นในเกม เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ดิบ ไม่เถื่อน ไม่เถียง ไม่เกี่ยง ไม่เรื่องมาก
แนวโน้มดีๆ แบบนี้ คือความหวัง
แต่ในระดับสโมสร ทำไมมันช่างแตกต่างกันเหมือนคนละทีป
การเอาคืนก็ดี
การล้มเอาฟาวล์ก็ดี
หรือการบ้าจี้ของกรรมการก็ดี
ทั้งหมดนี้แหละ คือความล้าหลัง
และเป็นเหตุแห่งความเสื่อมทั้งปวง
ปล. บ่นในฐานะเป็นแฟนบอลไทยลีก ที่อยากสนับสนุน และต้องการเห็นลีกไทยก้าวพ้นวงวนน้ำเน่า
จะถือว่าเป้นเสียงนกเสียงกาก็ไม่ว่ากันครับ