เริ่มจากดิฉันแต่งงานแล้ว มีลูกสาว 1 คน กำลังน่ารักค่ะ แต่พ่อของลูกอยู่คนละจังหวัด เทียวมาเยี่ยมพวกเราทุกสัปดาห์ค่ะ ดิฉันและสามีรับราชการทั้งคู่ค่ะ ตอนนี้กำลังหาทางย้ายกลับบ้านเกิด เราเป็นคนบ้านเดียวกันค่ะ แต่สามีได้ย้ายแล้วเพราะบรรจุก่อน ส่วนดิฉันกำลังจะย้ายตามไปค่ะ และแล้วปัญหาก็เกิดขึ้นเพราะเรื่องย้ายนี่แหละค่ะ เพราะพื้นที่ที่เราจะย้ายไป มีการแข่งขันกันสูงมาก ต้องเล่นเงินจำนวนหลายแสนเลยทีเดียว ด้วยความที่อยากกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว ประกอบกับภาระการเลี้ยงลูกคนเดียว มันเหนื่อยมาก เวลางานก็ทำงาน นอกเวลางานก็ต้องมาเลี้ยงลูก เหนื่อยท้อที่ต้องยืนสู้คนเดียว เราจึงทำทุกทางที่จะได้ย้ายกลับบ้าน สุดท้ายเราต้องกู้เงินหลายแสนบาทเพื่อมาจ่ายใต้โต๊ะ เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง สุดท้ายเราก็ผิดหวังจากการย้ายและรอให้เค้าเอาเงินจำนวนนั้นมาคืน ตอนนี้กำลังหนักใจในการตามเอาเงินคืน เพราะมันคือเงินผิดกฎหมาย ไม่มีหลักฐานใดๆในการฟ้องร้องได้ แต่คนที่พาเราไปก็รับปากว่าจะช่วยตามคืน ซึ่งตอนนี้เค้ากำลังอยู่ในช่วงหมุนเงินอยู่
เมื่อความผิดหวังและความเครียดเข้ามา จึงทำให้โรคซึมเศร้า โรคเดิมที่เราเคยเป็นมันกลับมากำเริบอีกครั้ง (เคยทานยารักษาโรคนี้มา 6 ปีค่ะ ตอนนี้เลิกทานยามา 4 ปีแล้ว) อาการมันแย่มาก คือซึม เบื่อไปหมดทุกอย่าง อะไรที่เคยชอบทำกลับไม่อยากทำ สรุปคือคล้ายๆโรคขี้เกียจ แต่ไม่ใช่ ปกติเราทำงานเหนื่อยมาแค่ไหน ก็ยังต้องสู้ทำงานบ้านและเลี้ยงลูก ตอนนี้อยู่คนเดียวไม่ได้ เหงาๆ ต้องการคนดูแลเป็นเพื่อนตลอดเวลา ซึ่งถ้าเวลาปกติก็จะมีสามีหรือแม่ แต่ตอนนี้ดิฉันมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ต้องการมีเพื่อนคุยที่เข้าใจโรคนี้
แต่ตอนนี้สภาพทุกอย่างมันตรงข้าม เราต้องทำงานประจำที่ขาดไม่ได้ เราต้องสู้เลี้ยงลูกเพียงลำพัง กลับจากทำงานไปก็นั่งเหงาหรือร้องไห้กอดลูกตลอด สงสารลูกที่ต้องมามีแม่เป็นแบบนี้ เวลาทำงานก็แอบเหงาเพราะเวลาการทำงานของเพื่อนร่วมงานไม่ตรงกัน ขณะที่เราสอนนักเรียนอยู่ ครูท่านอื่นจะว่างเพราะเด็กต้องมาเรียนกับเรา เวลาเราว่างครูท่านอื่นก็ต้องสอนเด็ก ฉะนั้นเวลาว่างเหงาๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้แต่นั่งอ่านเฟสบุคไปเรื่อยๆ รอเวลาเลิกเรียนเพื่อจะได้รีบกลับไปหาลูก
ใครมีคำแนะนำดีๆ ที่จะช่วยให้เราพ้นจากภาวะนี้ได้ ช่วยแนะนำเข้ามาหน่อยค่ะ หรืออยากเล่าเรื่องแลกเปลี่ยนหลังไมค์ก็ยินดีนะคะ เน้นว่าต้องการกำลังใจนะคะ ไม่ขอแบบตำหนิ ตอนนี้สงสารลูกมาก นึกถึงหน้าลูกทีไร ต้องกัดฟันทนทุกที ล้มไม่ได้ แต่บางทีก็ทรมานค่ะ
คุณแม่ลูกหนึ่ง โดนโรคซึมเศร้าทำร้าย ใครมีวิธีดีๆแนะนำบ้างคะ
เมื่อความผิดหวังและความเครียดเข้ามา จึงทำให้โรคซึมเศร้า โรคเดิมที่เราเคยเป็นมันกลับมากำเริบอีกครั้ง (เคยทานยารักษาโรคนี้มา 6 ปีค่ะ ตอนนี้เลิกทานยามา 4 ปีแล้ว) อาการมันแย่มาก คือซึม เบื่อไปหมดทุกอย่าง อะไรที่เคยชอบทำกลับไม่อยากทำ สรุปคือคล้ายๆโรคขี้เกียจ แต่ไม่ใช่ ปกติเราทำงานเหนื่อยมาแค่ไหน ก็ยังต้องสู้ทำงานบ้านและเลี้ยงลูก ตอนนี้อยู่คนเดียวไม่ได้ เหงาๆ ต้องการคนดูแลเป็นเพื่อนตลอดเวลา ซึ่งถ้าเวลาปกติก็จะมีสามีหรือแม่ แต่ตอนนี้ดิฉันมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ต้องการมีเพื่อนคุยที่เข้าใจโรคนี้
แต่ตอนนี้สภาพทุกอย่างมันตรงข้าม เราต้องทำงานประจำที่ขาดไม่ได้ เราต้องสู้เลี้ยงลูกเพียงลำพัง กลับจากทำงานไปก็นั่งเหงาหรือร้องไห้กอดลูกตลอด สงสารลูกที่ต้องมามีแม่เป็นแบบนี้ เวลาทำงานก็แอบเหงาเพราะเวลาการทำงานของเพื่อนร่วมงานไม่ตรงกัน ขณะที่เราสอนนักเรียนอยู่ ครูท่านอื่นจะว่างเพราะเด็กต้องมาเรียนกับเรา เวลาเราว่างครูท่านอื่นก็ต้องสอนเด็ก ฉะนั้นเวลาว่างเหงาๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้แต่นั่งอ่านเฟสบุคไปเรื่อยๆ รอเวลาเลิกเรียนเพื่อจะได้รีบกลับไปหาลูก
ใครมีคำแนะนำดีๆ ที่จะช่วยให้เราพ้นจากภาวะนี้ได้ ช่วยแนะนำเข้ามาหน่อยค่ะ หรืออยากเล่าเรื่องแลกเปลี่ยนหลังไมค์ก็ยินดีนะคะ เน้นว่าต้องการกำลังใจนะคะ ไม่ขอแบบตำหนิ ตอนนี้สงสารลูกมาก นึกถึงหน้าลูกทีไร ต้องกัดฟันทนทุกที ล้มไม่ได้ แต่บางทีก็ทรมานค่ะ