ผมเชื่อว่าหลายๆ คนใช้เวลาไม่นาน และก็หลายๆ คน ใช้เวลาลืมเป็นปี
ผมคนนึง ที่เลิกกับแฟนเก่าจนถึงวันนี้ก็ 2ปี กับอีกไม่กี่วัน ช่วงแรกที่เลิกกัน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ซึมเศร้า อยู่คนเดียวไม่ได้ เพื่อนมันก็มารับออกไปเที่ยวด้วยทุกวัน จนอาการดีขึ้นตามระยะเวลา แต่ก็ยังไม่ลืมนะครับ มีคนเข้ามาคุยบ้าง ก็ไม่สนใจเค้า พูดจาไม่ถนอมน้ำใจเค้า บอกเค้าตรงๆ ว่ายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ จนผ่านมาถึงวันนึง เมื่อก่อนวันวาเลนไทน์ของปีนี้ มีข้อความเข้ามาเป็นเบอร์แปลก ทักมาว่าทำอะไรอยู่ ก็เลยตอบกลับไป ตอบกลับไปกลับมา ก็ไม่บอกว่าใคร ไม่กล้าโทรกลับไปด้วย เลยเอาเบอร์ไปเสิจในกูเกิล โป๊ะเลยครับ เบอร์แฟนเก่าผม เค้าไปลงขายของไว้ใน OLX มีทั้งชื่อ ทั้งไลน์ พอผมรู้ว่าเค้าเป็นใคร เค้าก็โทรมาหา คุยกันไปคุยกันมา เค้าถามผมว่า "ยังรอเค้าอยู่หรือเปล่า?" ผมก็อยากบอกว่ารอนะ แต่ก็ต้องเล่นตัวบ้าง ขอคิดบ้างว่าต้องการอะไรจากเราหรือเปล่า จะให้ตอบเลยก็ไม่ใช่ใช่ป่ะ เค้าก็ขะยั้นขะยอถาม ผมยังอยากบอกเลยว่า ผมยังรักเค้าเหมือนเดิม ผมก็เปลี่ยนประเด็นไป ขอคุยนานๆ กว่านี้ได้ไหม จนวันนึงเรานัดเจอกัน หัวใจผมเต้นแรงมาก ภาพวันเก่าๆ มันยัดเข้ามาในหัวอีกแล้ว ผมอยากใช้เวลาตอนนั้นอยู่กับเค้าให้นานที่สุด ก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมจึงอาสาขับรถไปส่ง เพื่อต่อเวลาที่จะได้อยู่กับเค้าอีกนิดนึงก็ดี ยังไม่พอ เรายังเจอกันอีกครั้ง สถานที่เดิม คราวนี้เค้าก็มาป้อนขนม ผมปัดๆ ไป เพราะไม่อยากรู้สึกไปมากกว่านี้ แต่เชื่อไหม ใจผมอ่ะมันเตลิดไปไกลแล้ว เค้าก็ตื้อจนผมต้องกิน จนถึงคราวแยกย้ายกันไป เหมือนเดิมผมก็ไปส่งเค้าเหมือนเดิม
จนวันนึง ผมถามว่า ตอนนี้คบกับใครอยู่หรือเปล่า เค้าบอกว่า ตอนนี้ยังไม่อยากคบกับใคร แต่ก็คุยๆ กับคนนึงอยู่ ได้ 5 เดือนแล้ว ผมนี่หน้าชาเลย เหมือนถูกตบกลางสี่แยกปทุมวัน แล้วถีบซ้ำด้วยบาทาทั้งสองข้างกระเด็นไปหน้าเกสรพลาซ่า แล้วมีฝรั่งยืนล้อมรอบยังไงยังงั้นเลย
ผมเริ่มพยายามๆ ห่างเค้ามากขึ้นๆ แต่มันอดใจไม่ไหว ต้องโทรไปหาเค้า จนพักหลังเค้าคงรู้สึกรำคาน เริ่มไม่รับสายผมแล้ว และผมคงต้องเริ่มทำใจใหม่อีกรอบ หลังจากครบรอบสองปีที่ยังทำใจไม่ได้
ถ้าอ่านอยู่ก็ขอโทษนะ
ปล. เค้า คือ ผู้ชายเหมือนผมนะครับ
ใช้เวลาลืมรักครั้งเก่ากันนานเท่าไรครับ
ผมคนนึง ที่เลิกกับแฟนเก่าจนถึงวันนี้ก็ 2ปี กับอีกไม่กี่วัน ช่วงแรกที่เลิกกัน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ซึมเศร้า อยู่คนเดียวไม่ได้ เพื่อนมันก็มารับออกไปเที่ยวด้วยทุกวัน จนอาการดีขึ้นตามระยะเวลา แต่ก็ยังไม่ลืมนะครับ มีคนเข้ามาคุยบ้าง ก็ไม่สนใจเค้า พูดจาไม่ถนอมน้ำใจเค้า บอกเค้าตรงๆ ว่ายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ จนผ่านมาถึงวันนึง เมื่อก่อนวันวาเลนไทน์ของปีนี้ มีข้อความเข้ามาเป็นเบอร์แปลก ทักมาว่าทำอะไรอยู่ ก็เลยตอบกลับไป ตอบกลับไปกลับมา ก็ไม่บอกว่าใคร ไม่กล้าโทรกลับไปด้วย เลยเอาเบอร์ไปเสิจในกูเกิล โป๊ะเลยครับ เบอร์แฟนเก่าผม เค้าไปลงขายของไว้ใน OLX มีทั้งชื่อ ทั้งไลน์ พอผมรู้ว่าเค้าเป็นใคร เค้าก็โทรมาหา คุยกันไปคุยกันมา เค้าถามผมว่า "ยังรอเค้าอยู่หรือเปล่า?" ผมก็อยากบอกว่ารอนะ แต่ก็ต้องเล่นตัวบ้าง ขอคิดบ้างว่าต้องการอะไรจากเราหรือเปล่า จะให้ตอบเลยก็ไม่ใช่ใช่ป่ะ เค้าก็ขะยั้นขะยอถาม ผมยังอยากบอกเลยว่า ผมยังรักเค้าเหมือนเดิม ผมก็เปลี่ยนประเด็นไป ขอคุยนานๆ กว่านี้ได้ไหม จนวันนึงเรานัดเจอกัน หัวใจผมเต้นแรงมาก ภาพวันเก่าๆ มันยัดเข้ามาในหัวอีกแล้ว ผมอยากใช้เวลาตอนนั้นอยู่กับเค้าให้นานที่สุด ก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมจึงอาสาขับรถไปส่ง เพื่อต่อเวลาที่จะได้อยู่กับเค้าอีกนิดนึงก็ดี ยังไม่พอ เรายังเจอกันอีกครั้ง สถานที่เดิม คราวนี้เค้าก็มาป้อนขนม ผมปัดๆ ไป เพราะไม่อยากรู้สึกไปมากกว่านี้ แต่เชื่อไหม ใจผมอ่ะมันเตลิดไปไกลแล้ว เค้าก็ตื้อจนผมต้องกิน จนถึงคราวแยกย้ายกันไป เหมือนเดิมผมก็ไปส่งเค้าเหมือนเดิม
จนวันนึง ผมถามว่า ตอนนี้คบกับใครอยู่หรือเปล่า เค้าบอกว่า ตอนนี้ยังไม่อยากคบกับใคร แต่ก็คุยๆ กับคนนึงอยู่ ได้ 5 เดือนแล้ว ผมนี่หน้าชาเลย เหมือนถูกตบกลางสี่แยกปทุมวัน แล้วถีบซ้ำด้วยบาทาทั้งสองข้างกระเด็นไปหน้าเกสรพลาซ่า แล้วมีฝรั่งยืนล้อมรอบยังไงยังงั้นเลย
ผมเริ่มพยายามๆ ห่างเค้ามากขึ้นๆ แต่มันอดใจไม่ไหว ต้องโทรไปหาเค้า จนพักหลังเค้าคงรู้สึกรำคาน เริ่มไม่รับสายผมแล้ว และผมคงต้องเริ่มทำใจใหม่อีกรอบ หลังจากครบรอบสองปีที่ยังทำใจไม่ได้
ถ้าอ่านอยู่ก็ขอโทษนะ
ปล. เค้า คือ ผู้ชายเหมือนผมนะครับ