สวัสดีเพื่อนๆ ชาวพันทิปทุกคน นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะ
หลังจากส่องกระทู้คนนั้นคนนี้มานาน และเพิ่งสมัครสมาชิกเมื่อไม่นานมานี้เอง
วันนี้เลยจะมาแชร์ประสบการณ์แอบรักพี่คนหนึ่ง เมื่อนานมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นานบับบ ตั้งแต่เกิดอ่ะ เอ้ยย ไม่ใช่ละ นั่นก็นานเกิ๊นนนนน
แต่นานจริงๆ ตั้งแต่สมัยเรา 9ขวบ10ขวบมั้ง ประมาณนั้นแหละ
เราขอไม่บอกชื่อละกันเนอะ เขินนนนนนนนน 555555555 ><
เราขอแทนตัวเราว่า เรา/ข้า/อีนี่/กู บลาๆ แล้วแทนชื่อพี่คนนั้นว่า พี่/พี่สอง ละกัน
เริ่มเรื่องละกันเสียเวลาว่ะ เกริ่นไรนาน ขอโทษนะค้าาาาา
เรื่องมีอยู่ว่า ตั้งแต่เราเด็กๆ ประมาณป.1 ป.2 แม่เราจะชอบใช้เราไปซื้อส้มตำมั่ง ก๋วยเตี๋ยวมั่ง นั่นแหละ
คือหมู่บ้านเราอ่ะ จะเป็นหมู่บ้านห้องแถว ที่เป็นซอยๆ ซึ่งมีทั้งหมด 3ซอย เราอยู่ซอย3 แล้วบ้านพี่สองอ่ะอยู่ซอยแรก((ซอย1)สมัยนั้น)
เออทีนี้ แม่ก็ใช้เดินต๊อกๆไปซื้อของ ตอนแรกเราก็ไม่รู้จักพี่แกหรอก ไม่ได้สนใจ และที่สำคัญเราไม่ค่อยเห็นพี่แกเลยแหละ
จนไปซื้อเรื่อยๆ เรื่อยๆจนเราเริ่มป.3ผ่านไป ป.4 ผ่านไป (อ้อ ตอนป.4เราตัดผมสั้น <<< มีส่วนเกี่ยวข้องกะเรื่องนิดนุง ไอ่ผมสั้นหนิ อิอิ)
เราก็ไม่ได้สนใจพี่แกเท่าไหร่ เพราะตอนนั้นเราไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อพี่แก จนเราป.6 เราก็รู้ชื่อพี่แกละ ถามแม่5555
แม่ก็บอกอ่อ ชื่อสองนะ ลูกคนนั้นคนนี้ก็ว่ากันไป จนเราม.1 บ้านพี่แกก็ย้ายมาขายของที่ซอย3 (คือซอยบ้านเรา) เราก็ไม่ได้อะไร ก็เฉยๆ
ก็อืมเออเอ้อไปเพราะเราไม่คิดอะไรเลยจริงๆตอนนั้น ไม่รู้จัก ไม่ค่อยเห็น นั่นแหละทำให้เราไม่ได้ชอบพี่แก เวลาไปซื้อของก็เห็นปกติ ไม่เคยทักกัน ไม่เคยคุยกัน จนเราม.2 (ลืมบอกไปอ่า ร้านพี่แกเปิดถึงประมาณทุ่มสองทุ่มแล้วแต่วัน)
และวันนึงเราก็ได้ไปซื้อของตอนเย็นๆที่ร้านพี่แก ก็เดินผ่านพี่แก อยู่ๆพี่แกก็ร้องเพลง
"สัญญาสัญญาก่อนนอน สวดมนต์แล้วกราบหมอนก่อนจะนอนท่องคำสัญญา" อารมณ์หนูมิเตอร์มาเต็มจ้าาาาา แต่เราก็เฉยๆและกลับบ้าน คือบ่องตง
กูไม่ได้คิดไรค่ะ จริงๆ หลังจากวันนั้นเราก็ได้ไปซื้อของที่ร้านพี่แกบ่อยๆ พี่แกก็เริ่มหยอดบ้าง แต่ไม่ใช่มาเต็มแบบนั้นนะ คือประมาณว่า เตงมาซื้อไรหรอ?
ประมาณนั้น แต่ด้วยอินี่เป็นคนไม่คิดไร มันก็ได้แต่ยิ้ม และไม่ตอบรับอะไร จนพี่แกพูดแบบนี้บ่อยๆ แม่พี่แกก็เลยพูดดักว่า "นี่น้องนะสอง นี่น้อง"
วันนั้นพี่แกก็เลยหน้าจ๋อย แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ หลังจากวันนั้นจ้า ไม่พูดไรกะกูอีกเลยค่าาาาาา แต่อีนี่ก็ยังคงเฉยๆ และมันก็ยังไม่คิดอัลไล (ชาเกิ๊น555)
จนกระทั่ง...เราเห็นผู้หญิงคนนึงมาขายของช่วยที่บ้านพี่แก แต่ตอนเรา เราก็ยังเฉยๆ และเฉยๆ(-ยาชาเกินขนาดสินะ) จนเราได้ยินแม่ถามพ่อว่า
คนที่มาขายของช่วยคือใคร เพราะพ่อเพิ่งไปซื้อของกลับบ้านจากร้านพี่สอง คำตอบที่ได้ยินตอนนั้นคือ "แฟนพี่สอง" โอ้โห ตอนนั้นเราแบบ
"ห้ะ...อีเH้ย จริงดิ แฟนหราาสอง แฟนจริงหราาา ตอบบบบ" ตอนนั้นแบบ จุกมากกกกก เหมือนอกหัก(เคยอกหักอยู่แหม่)
อ้ะๆ หลายคนอาจจะงง ไหนบอกเฉยๆกะเค้า ทำไมจุก ???
ค่ะ ยอมรับค่ะว่าเฉยๆ แต่ไหนเมื่อน้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน คนโดนหยอดแบบนี้ก็มีหวั่นไหวบ้างเน้อออ โด่ววววว ไอ่เราก็กำลังเริ่มแอบ(จะ)ชอบ
แต่ได้ยินพ่อพูดวันนั้น เราเลยเปลี่ยนไปเลย เวลาไปซื้อของ พยายามไม่เดินผ่าน ซื้อให้เร็วที่สุดแล้วรีบเดินกลับบ้าน
จนเราปิดเทอมใหญ่ม.2 เราก็ใช้ชีวิตไปวันๆ ปกติ จนวันนึงเราเห็นซองสีชมพูอ่อนๆอยู่หลังตู้เย็น เลยถามแม่ว่าแม่ซองไรอ่ะ
แม่ตอบ "อ่อ การ์ดแต่งงานพี่สอง แม่พี่สองเอามาให้เมื่อวาน" เอ่อ คือ กูช็อค อืม ทำไงด้ายยยยย วิ่งขึ้นห้อง ร้องไห้แป๊บ TT
พอเรารู้ว่าพี่แกจะแต่งงาน เราพยายามแทบไม่ไปซื้อของร้านพี่แกเลย นอกจากจะโดนแม่บังคับจริงๆ เกี่ยงบ้าง พยายามทำตัวไม่ว่างบ้าง
จนกระทั่งถึงวันพี่แกแต่งงาน ผมนี่ไม่อยากตื่นเลยครับแหม่ แต่ก็ได้ไปตามเสต็ปบ้านใกล้เรือนเคียง ก็ไปจ้าาาาาาาาาาาา
ไปถึงบ้านงาน ก้รูปคู่หน้างานเลยจ้าาาา
แหม่ แต่ตอนนั้นก็ยังเด็ก พยายามไม่คิดอะไร คิดง่ายๆ เออพี่เค้าโตละ แต่งงานก็ไม่แปลก (แลดูนางเอก แต่ในใจเจ็บแทบทรุด โถ่!!)
หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอพี่แกอีกเลยยยยยยยยยยยยยยยย.
แต่ก็มีบ้างที่อยู่ดีๆนึกถึงพี่แก แต่พอคิดว่าพี่แกแต่งงานแล้ว รู้สึกโมโหเบาๆ55555555555555555 แต่ก็ไม่ได้คิดไรมากอ่ะ
เราเป็นคนแบบ ผ่านแล้วผ่านไป นึกถึงบ้างประปราย ไรเง้
จน3ปีผ่านไป...เราก็ขึ้นม.4
วันนึงเราเพิ่งเลิกจากโรงเรียน แล้วเราต้องผ่านบ้านพี่แกไง ทีนี้มันก็ต้องเห็นร้านพี่แกอยู่แล้วอ่ะ
เราก็มองๆไป เอ๊ะ ไอ้นี่หน้าคุ้นๆ แต่ก็คิดว่าไม่ใช่หรอก ป่านนี้
มีลูกแล้วล่ะ แล้วเราก็ปล่อยให้ผ่านพัดไป~~~~~~
และๆๆๆๆๆ แม่ก็ใช้ไปซื้อของ = = ร้านพี่แกนั่นแหละ เราก็ไปซื้อ จนเราไปจ่ายเงิน
ห้ะ!! พี่สอง พี่สองจริงดั้ววว เออ แทบช็อค คือแบบมาไงหนิ คือดีใจนะที่เห็น แต่พอคิดถึงว่ามีเมียแล้ว เราก็เออ มาเยี่ยมแม่มั้งงงง
กลับสู่โหมดไม่คิดอัลไล ก็กลับมาบ้านปกติ จนกระทั่ง เราเห็นพี่แกทุกวัน เราสงสัยนะ แต่ไม่คิดไร
จนได้ยินแม่พูดกับน้าข้างบ้าน สรุปใจความได้ว่า "เลิกกับเมียแล้ว เลยกลับมาอยู่กะแม่เหมือนเดิม" ห้ะ!!<!! จริงดิ เลิกกันละหรอ
โอ้ววววว ผมนี่โลกสดใสเลยครับแหม่ (คือเราเคยคิดอ่ะ แต่เรารู้สึกจริงๆ เราเคยคิดว่า พี่แกกับแฟนต้องเลิกกัน ไม่ใช่เราอยากได้พี่แกหรืออะไรนะ
แต่วันที่ไปงานแต่งงานเรามองหน้าพี่แกในรูปหน้างาน เป็นแบบไม่สดใส เหมือนโดนบังคับมาถ่ายรูป โดนบังคับมาแต่งงานไรงี้ เราก็เคยคิดว่า เมิงเลิกกันแน่ๆ ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม และเราก็คิดเสมอว่า พี่แกจะกลับมาสักวันไม่ว่าพี่แกจะโสดหรือไม่โสด) อืม มาต่อๆ วงเล็บซะยาว หลังจากนั้นก็เห็นพี่แกทุกว้านนน ทุกวัน ไปซื้อของตอนแรกๆพี่แกก็มอง แต่ไม่พูดไร จนหลังๆเริ่มแซว (แซวทางขอเบอร์) เออลืมบอก ก่อนพี่แกจะแต่งงานซักสองอาทิตย์มั้ง
พี่แกเคยให้น้องชายมาขอเบอร์เรา แต่เราไม่ให้ เราไม่ได้เล่นตัวหรืออะไรหรอก ตอนนั้นเราไม่อยากมีแฟน คือเรากะลังชีวิตดี๊ดีกับการติดเพื่อน
แต่ก็กลับมาคิดเหมือนกันนะว่าถ้าให้เบอร์ไปวันนั้นพี่แกอาจจะไม่ได้แต่งงานก้ได้55555555555555 (อีนี่เลวจริง เอิ้กกก) ต่อค่ะต่อ
เสต็ปเดิมจ้าาา หยอดไปในทางขอเบอร์ และเราก็ ...#ไม่ให้ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมเราไม่ให้พี่แก แต่คนอื่นเรากลับให้ง่ายๆ ไม่ใช่เราไม่อยากให้นะ
แต่เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ให้ จนวันนึงมีเบอร์แปลกโทรมา(เบอร์พี่สอง ซึ่งเรามารู้ทีหลังว่าพี่แกขอจากพี่อีกคนทีเคยคุยกับเรา)
เราก็เบอใครวะ โทรมาไรสี่ทุ่ม คือเราเป็นมนุษย์ไม่รับเบอร์แปลกอ่ะ แต่เราเป็นมนุษส่งข้อความกลับ (ถ้าโทรมาหลายๆสายจริงๆ)
เราก็ส่งกลับไปว่า เบอร์ใคร??? #ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกค่ะ สรุป...พี่แกไม่ส่งกลับมา
จนผ่านไปหลายวัน ไปซื้อของร้านพี่แกนั่นแหละ พี่แกก็เลยพูดเปรยๆขึ้นประมาณกะให้เราได้ยินมั้ง พี่แกพูดว่า "โทรหาก็รับหน่อยสิ" โอ้วว
นาทีนั้นคือกูช็อค โทรมาตอนไหนหราาาาพี่ ตอบบค่ะตอบ แล้วเบอร์ไหนวะ ทีนี้เราก็เลยถามพี่แกว่า เคยโทรมาหรอ แล้วเอาเบอร์มาจากไหน
พี่แกก็บอกโทรดิ นานละ แต่ไม่รับ เราก็เลยถามเบอร์ไหน พี่แกก็บอกเบอร์มา เราก็ห้ะ จริงดิ พี่แกก็บอก ครับผม พอเราจะกลับพี่แกก็บอกว่า
วันนี้จะโทรหา รับด้วยนะ เราก็ตอบว่า ได้ๆ (ในใจช้อคมากมาย คือดีใจอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)
แล้วพี่แกก็โทรมาจริงๆ ก็คุยกันไป บทสนทนาดังนี้
พี่สอง : พี่ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะได้คุยกะเราจริงๆ
เรา : ทำไม
พี่สอง : ไม่รู้สิ การได้คุยกะเราเป็นความฝันอันสูงสุดของพี่
เรา : จริงดิ ขนาดนั้นเลย ทำไมวะ ?
พี่สอง : ไม่รู้ แต่พี่คิดแบบนั้นจริงๆนะ พี่ไม่เคยคิดว่าพี่จะได้คุยเราจริงๆแบบนี้มาก่อนเลย
เรา : (กูเขินเป็นคับพี่แหม่ แทบกรี๊ดดดดดดดดดดด) โอ้ยยยย ค่ะๆ จะรอช้าอยู่ใย ถามต่อไปสิทาเคชิ
แล้วทำไมพี่ถึงอยากคุยกะเราขนาดนั้น
พี่สอง :ก็บอกไปแล้วไงงงง ก็เคยชอบบ ชอบมานานแล้ววว
เรา : ห้ะ ชอบนาน ยังไง ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่
พี่สอง :พี่ชอบเราตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เด็กๆนู่น ถ้าไม่ติดว่าเราเป็นเด็กพี่จีบนานแล้ว
เรา :นานขนาดนั้นเลย แล้วต้งแต่ตอนไหน
พี่สอง : ตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ตอนนั้นแกเคยตัดผมสั้น โคตรตลก (หัวเราะ)
เรา : อ่อ ป.4 ป.5 เอ่อมม นานเกิ๊นนพี่
พี่สอง : พี่พูดจริง
เรา : อ่าห้ะๆ
คุยกันประมาณนี้ หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆ แล้วยิ่งคุยยิ่งรู้ว่าต่างคนต่างแอบชอบกันมานานแล้ว ติดที่ตอนนั้นเราเด็ก พี่แกโตแล้ว
พี่แกยังบอกเราอีกว่า พอเลิกกับแฟนแล้วนึกถึงเรา พี่แกคิดว่า กลับมาพี่แกต้องคุยกับเราให้ได้ จริงๆเราไม่เชื่อหรอก แต่งงานตั้งนาน มันต้องลืมกูบ้างแหละ
เราก็เออ*ออไป พอคุยกันนานวันเข้า เรากลับรู้สึกว่า พี่แกคงจะเคยชอบเราจริงๆ เพราะสิ่งที่คุยกับพี่แกบางอย่าง พี่แกจำเรื่องของเราได้
เรื่องที่จำไม่ได้ เรื่องต่างๆที่เราไม่เคยจำ พี่แกกลับพูดขึ้นมา แต่เราก็บอกพี่แกนะว่าเราเคยชอบพี่แก แต่พอแต่งงานเราก็เฉยๆ พี่แกก็เออ ช่างมันเถอะ
มันผ่านมาแล้ว ตอนนี้พี่ดีใจ ที่พี่ได้คุยกับเรา ตอนนี้พี่สองกับเราเป็นแฟนกันโดยปริยาย แต่ในสายตาผู้ใหญ่ แต่เราก็ไม่ได้อะไรอ่ะ เรารักพี่แกนะ
รักมาก แต่เราไม่อยากให้เต็มร้อย เราให้พี่แกเรื่อยๆ ไม่กลัวเราเสียใจเหมือนที่ผ่านมา เพราะเราเคยให้คนที่ผ่านมาเต็มร้อย สุดท้ายเลิกหมด
แต่เราก็เหมือนพี่แกนั่นแหละ ไม่เคยคิดว่าจะได้คุยกันกับพี่แก ไม่เคยคิดว่าจะได้คบกัน ตอนแรกๆ เราคิดว่าสิ่งที่พี่แกพูด ว่ารักเรามาก คิดถึงเรามาก
พี่แกคงพูดเฉยๆเหมือนคนก่อนๆ แต่การกระทำของพี่แกทุกครั้ง มันแสดงออกถึงคำพูดจริงๆ จริงอยู่ว่าเราอายุยังน้อย ยังเรียนอยู่ ยังต้องเจอคนอีกเยอะ
แต่บางทีเรามองกลับกัน ถ้าเราเลิกกันหรือทิ้งพี่แก เราอาจจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังก็ได้
เพราะพี่สองพูดเสมอว่า "แกจะเป็นยังไงพี่รับได้หมด ขอให้แกไม่ทิ้งพี่ไปก็พอ" พูดจนเรารำคาญ และเราก็นึกว่าพี่แกจะพูดให้เราเชื่อให้เราตายใจเฉยๆ
และทุกครั้งเราก็ชอบพูดตอบพี่สองว่า "ไม่ทิ้งหรอก ทิ้งทำไม" เราพูดจริงๆนะ เราไม่รู้จะทิ้งพี่แกทำไม อีก 4-5 ข้างหน้าอาจจะไม่เหลือผู้ชายก็ได้55555
อย่างน้อยก็ยังเหลือพี่แกไรงี้ มันอาจจะเร็วไปสำหรับเรา ที่คบกับพี่แก แต่เราลองเทียบหลายๆอย่างของพี่แกกับคนที่เราเคยคุยด้วย
พี่แกชนะขาดอ่ะ จริงๆ คนที่เราคุยด้วยบอกเราว่า ไปลดหุ่นนะ ต้องเข้าคณะนี้นะ ต้องน้ำหนักเท่านี้นะ ต้องอย่างนั้นต้องอย่างนี้
ซึ่งพอเรามานึกถึงพี่สอง พี่แกไม่เคยเลยที่จะบอกให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้ นอกจากเรื่องนั้นมันสุดจริงๆ เราเคยคิดและถามหลายๆคนว่า
ระหว่างคนที่เรารักกับคนที่รักเรา ถ้าจะคบกัน ควรเลือกใคร ? หลายๆคนก็ตอบว่า คนที่รักเราสิ อย่างน้อยเค้าคงไม่ทำให้เราเสียใจ
ตอนแรกเวลาไปไหนกับพี่แก เราก็อายนิดๆนะ เพราะพี่แกแต่งตัวโลโซมาก55555555555 เพราะเราชอบผู้ชายแต่งตัวดีนิดๆ ไม่ใช่โลโซเกินไปไรงี้ง่ะ
เราก็ไม่ได้แต่งตัวดีอะไรหรอก แต่พี่แกเกินจริงๆ
แต่พอเริ่มไปด้วยบ่อยขึ้น เราก็เริ่มชิน ไม่รู้สิ เราว่าบางทีเราควรตัดสินคนที่ภายนอกอ่ะ บางคนแต่งตัวดูดีมาก แต่มาทะเลาะกันกลางตลาดก็ไม่ใช่อ่ะ
สุดท้าย เราอยากให้เพื่อนๆชาวพันทิป อย่าเพิ่งตัดสินคนที่เราจากบางสิ่งที่เราไม่ชอบ ดูเค้าไปนานๆ อย่าเพิ่งเห็นของใหม่ดีกว่า
บางทีของใหม่อาจจะดีแค่ช่วงโปร พอถึงช่วงๆหนึ่ง เราอาจจะคิดถึงคนเก่ามาก และยิ่งไปกว่านั้น เราไม่สามารถกลับไปหาคนเก่าได้เลย
ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม เมื่อเจอคนที่ดี คนที่ใช่ เราควรรักษาเค้าไว้ดีๆ รักเค้ามากๆ และพยายามอย่าทำให้เค้าเสียใจ
ปล.กระทู้แรก เรื่องยาว เนิ่นนาน ขอโทษนะคะ
ปล2. อยากให้เพื่อนๆมาแชร์เรื่องราวความรักเยอะๆ ค่ะ ชอบอ่านมากเลย ทุกแนว อกหัก โดนทิ้ง แอบรัก บลาๆ
ปล3. ติ/ชม/แนะนำ/เสนอ ได้เลยนะคะ เข้ามาด่าก็ไม่ว่ากัน กวนตีนได้ตามสบายเลย ไม่ซีเรียส
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเน้ออ ^^ ♥
จากคนไม่เคยคุยกันและไม่ได้ตั้งใจรอ...จนวันหนึ่งได้คุยกันและเขากลับมา.
หลังจากส่องกระทู้คนนั้นคนนี้มานาน และเพิ่งสมัครสมาชิกเมื่อไม่นานมานี้เอง
วันนี้เลยจะมาแชร์ประสบการณ์แอบรักพี่คนหนึ่ง เมื่อนานมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นานบับบ ตั้งแต่เกิดอ่ะ เอ้ยย ไม่ใช่ละ นั่นก็นานเกิ๊นนนนน
แต่นานจริงๆ ตั้งแต่สมัยเรา 9ขวบ10ขวบมั้ง ประมาณนั้นแหละ
เราขอไม่บอกชื่อละกันเนอะ เขินนนนนนนนน 555555555 ><
เราขอแทนตัวเราว่า เรา/ข้า/อีนี่/กู บลาๆ แล้วแทนชื่อพี่คนนั้นว่า พี่/พี่สอง ละกัน
เริ่มเรื่องละกันเสียเวลาว่ะ เกริ่นไรนาน ขอโทษนะค้าาาาา
เรื่องมีอยู่ว่า ตั้งแต่เราเด็กๆ ประมาณป.1 ป.2 แม่เราจะชอบใช้เราไปซื้อส้มตำมั่ง ก๋วยเตี๋ยวมั่ง นั่นแหละ
คือหมู่บ้านเราอ่ะ จะเป็นหมู่บ้านห้องแถว ที่เป็นซอยๆ ซึ่งมีทั้งหมด 3ซอย เราอยู่ซอย3 แล้วบ้านพี่สองอ่ะอยู่ซอยแรก((ซอย1)สมัยนั้น)
เออทีนี้ แม่ก็ใช้เดินต๊อกๆไปซื้อของ ตอนแรกเราก็ไม่รู้จักพี่แกหรอก ไม่ได้สนใจ และที่สำคัญเราไม่ค่อยเห็นพี่แกเลยแหละ
จนไปซื้อเรื่อยๆ เรื่อยๆจนเราเริ่มป.3ผ่านไป ป.4 ผ่านไป (อ้อ ตอนป.4เราตัดผมสั้น <<< มีส่วนเกี่ยวข้องกะเรื่องนิดนุง ไอ่ผมสั้นหนิ อิอิ)
เราก็ไม่ได้สนใจพี่แกเท่าไหร่ เพราะตอนนั้นเราไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อพี่แก จนเราป.6 เราก็รู้ชื่อพี่แกละ ถามแม่5555
แม่ก็บอกอ่อ ชื่อสองนะ ลูกคนนั้นคนนี้ก็ว่ากันไป จนเราม.1 บ้านพี่แกก็ย้ายมาขายของที่ซอย3 (คือซอยบ้านเรา) เราก็ไม่ได้อะไร ก็เฉยๆ
ก็อืมเออเอ้อไปเพราะเราไม่คิดอะไรเลยจริงๆตอนนั้น ไม่รู้จัก ไม่ค่อยเห็น นั่นแหละทำให้เราไม่ได้ชอบพี่แก เวลาไปซื้อของก็เห็นปกติ ไม่เคยทักกัน ไม่เคยคุยกัน จนเราม.2 (ลืมบอกไปอ่า ร้านพี่แกเปิดถึงประมาณทุ่มสองทุ่มแล้วแต่วัน)
และวันนึงเราก็ได้ไปซื้อของตอนเย็นๆที่ร้านพี่แก ก็เดินผ่านพี่แก อยู่ๆพี่แกก็ร้องเพลง
"สัญญาสัญญาก่อนนอน สวดมนต์แล้วกราบหมอนก่อนจะนอนท่องคำสัญญา" อารมณ์หนูมิเตอร์มาเต็มจ้าาาาา แต่เราก็เฉยๆและกลับบ้าน คือบ่องตง
กูไม่ได้คิดไรค่ะ จริงๆ หลังจากวันนั้นเราก็ได้ไปซื้อของที่ร้านพี่แกบ่อยๆ พี่แกก็เริ่มหยอดบ้าง แต่ไม่ใช่มาเต็มแบบนั้นนะ คือประมาณว่า เตงมาซื้อไรหรอ?
ประมาณนั้น แต่ด้วยอินี่เป็นคนไม่คิดไร มันก็ได้แต่ยิ้ม และไม่ตอบรับอะไร จนพี่แกพูดแบบนี้บ่อยๆ แม่พี่แกก็เลยพูดดักว่า "นี่น้องนะสอง นี่น้อง"
วันนั้นพี่แกก็เลยหน้าจ๋อย แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ หลังจากวันนั้นจ้า ไม่พูดไรกะกูอีกเลยค่าาาาาา แต่อีนี่ก็ยังคงเฉยๆ และมันก็ยังไม่คิดอัลไล (ชาเกิ๊น555)
จนกระทั่ง...เราเห็นผู้หญิงคนนึงมาขายของช่วยที่บ้านพี่แก แต่ตอนเรา เราก็ยังเฉยๆ และเฉยๆ(-ยาชาเกินขนาดสินะ) จนเราได้ยินแม่ถามพ่อว่า
คนที่มาขายของช่วยคือใคร เพราะพ่อเพิ่งไปซื้อของกลับบ้านจากร้านพี่สอง คำตอบที่ได้ยินตอนนั้นคือ "แฟนพี่สอง" โอ้โห ตอนนั้นเราแบบ
"ห้ะ...อีเH้ย จริงดิ แฟนหราาสอง แฟนจริงหราาา ตอบบบบ" ตอนนั้นแบบ จุกมากกกกก เหมือนอกหัก(เคยอกหักอยู่แหม่)
อ้ะๆ หลายคนอาจจะงง ไหนบอกเฉยๆกะเค้า ทำไมจุก ???
ค่ะ ยอมรับค่ะว่าเฉยๆ แต่ไหนเมื่อน้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน คนโดนหยอดแบบนี้ก็มีหวั่นไหวบ้างเน้อออ โด่ววววว ไอ่เราก็กำลังเริ่มแอบ(จะ)ชอบ
แต่ได้ยินพ่อพูดวันนั้น เราเลยเปลี่ยนไปเลย เวลาไปซื้อของ พยายามไม่เดินผ่าน ซื้อให้เร็วที่สุดแล้วรีบเดินกลับบ้าน
จนเราปิดเทอมใหญ่ม.2 เราก็ใช้ชีวิตไปวันๆ ปกติ จนวันนึงเราเห็นซองสีชมพูอ่อนๆอยู่หลังตู้เย็น เลยถามแม่ว่าแม่ซองไรอ่ะ
แม่ตอบ "อ่อ การ์ดแต่งงานพี่สอง แม่พี่สองเอามาให้เมื่อวาน" เอ่อ คือ กูช็อค อืม ทำไงด้ายยยยย วิ่งขึ้นห้อง ร้องไห้แป๊บ TT
พอเรารู้ว่าพี่แกจะแต่งงาน เราพยายามแทบไม่ไปซื้อของร้านพี่แกเลย นอกจากจะโดนแม่บังคับจริงๆ เกี่ยงบ้าง พยายามทำตัวไม่ว่างบ้าง
จนกระทั่งถึงวันพี่แกแต่งงาน ผมนี่ไม่อยากตื่นเลยครับแหม่ แต่ก็ได้ไปตามเสต็ปบ้านใกล้เรือนเคียง ก็ไปจ้าาาาาาาาาาาา
ไปถึงบ้านงาน ก้รูปคู่หน้างานเลยจ้าาาา
แหม่ แต่ตอนนั้นก็ยังเด็ก พยายามไม่คิดอะไร คิดง่ายๆ เออพี่เค้าโตละ แต่งงานก็ไม่แปลก (แลดูนางเอก แต่ในใจเจ็บแทบทรุด โถ่!!)
หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอพี่แกอีกเลยยยยยยยยยยยยยยยย.
แต่ก็มีบ้างที่อยู่ดีๆนึกถึงพี่แก แต่พอคิดว่าพี่แกแต่งงานแล้ว รู้สึกโมโหเบาๆ55555555555555555 แต่ก็ไม่ได้คิดไรมากอ่ะ
เราเป็นคนแบบ ผ่านแล้วผ่านไป นึกถึงบ้างประปราย ไรเง้
จน3ปีผ่านไป...เราก็ขึ้นม.4
วันนึงเราเพิ่งเลิกจากโรงเรียน แล้วเราต้องผ่านบ้านพี่แกไง ทีนี้มันก็ต้องเห็นร้านพี่แกอยู่แล้วอ่ะ
เราก็มองๆไป เอ๊ะ ไอ้นี่หน้าคุ้นๆ แต่ก็คิดว่าไม่ใช่หรอก ป่านนี้
และๆๆๆๆๆ แม่ก็ใช้ไปซื้อของ = = ร้านพี่แกนั่นแหละ เราก็ไปซื้อ จนเราไปจ่ายเงิน
ห้ะ!! พี่สอง พี่สองจริงดั้ววว เออ แทบช็อค คือแบบมาไงหนิ คือดีใจนะที่เห็น แต่พอคิดถึงว่ามีเมียแล้ว เราก็เออ มาเยี่ยมแม่มั้งงงง
กลับสู่โหมดไม่คิดอัลไล ก็กลับมาบ้านปกติ จนกระทั่ง เราเห็นพี่แกทุกวัน เราสงสัยนะ แต่ไม่คิดไร
จนได้ยินแม่พูดกับน้าข้างบ้าน สรุปใจความได้ว่า "เลิกกับเมียแล้ว เลยกลับมาอยู่กะแม่เหมือนเดิม" ห้ะ!!<!! จริงดิ เลิกกันละหรอ
โอ้ววววว ผมนี่โลกสดใสเลยครับแหม่ (คือเราเคยคิดอ่ะ แต่เรารู้สึกจริงๆ เราเคยคิดว่า พี่แกกับแฟนต้องเลิกกัน ไม่ใช่เราอยากได้พี่แกหรืออะไรนะ
แต่วันที่ไปงานแต่งงานเรามองหน้าพี่แกในรูปหน้างาน เป็นแบบไม่สดใส เหมือนโดนบังคับมาถ่ายรูป โดนบังคับมาแต่งงานไรงี้ เราก็เคยคิดว่า เมิงเลิกกันแน่ๆ ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม และเราก็คิดเสมอว่า พี่แกจะกลับมาสักวันไม่ว่าพี่แกจะโสดหรือไม่โสด) อืม มาต่อๆ วงเล็บซะยาว หลังจากนั้นก็เห็นพี่แกทุกว้านนน ทุกวัน ไปซื้อของตอนแรกๆพี่แกก็มอง แต่ไม่พูดไร จนหลังๆเริ่มแซว (แซวทางขอเบอร์) เออลืมบอก ก่อนพี่แกจะแต่งงานซักสองอาทิตย์มั้ง
พี่แกเคยให้น้องชายมาขอเบอร์เรา แต่เราไม่ให้ เราไม่ได้เล่นตัวหรืออะไรหรอก ตอนนั้นเราไม่อยากมีแฟน คือเรากะลังชีวิตดี๊ดีกับการติดเพื่อน
แต่ก็กลับมาคิดเหมือนกันนะว่าถ้าให้เบอร์ไปวันนั้นพี่แกอาจจะไม่ได้แต่งงานก้ได้55555555555555 (อีนี่เลวจริง เอิ้กกก) ต่อค่ะต่อ
เสต็ปเดิมจ้าาา หยอดไปในทางขอเบอร์ และเราก็ ...#ไม่ให้ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมเราไม่ให้พี่แก แต่คนอื่นเรากลับให้ง่ายๆ ไม่ใช่เราไม่อยากให้นะ
แต่เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ให้ จนวันนึงมีเบอร์แปลกโทรมา(เบอร์พี่สอง ซึ่งเรามารู้ทีหลังว่าพี่แกขอจากพี่อีกคนทีเคยคุยกับเรา)
เราก็เบอใครวะ โทรมาไรสี่ทุ่ม คือเราเป็นมนุษย์ไม่รับเบอร์แปลกอ่ะ แต่เราเป็นมนุษส่งข้อความกลับ (ถ้าโทรมาหลายๆสายจริงๆ)
เราก็ส่งกลับไปว่า เบอร์ใคร??? #ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกค่ะ สรุป...พี่แกไม่ส่งกลับมา
จนผ่านไปหลายวัน ไปซื้อของร้านพี่แกนั่นแหละ พี่แกก็เลยพูดเปรยๆขึ้นประมาณกะให้เราได้ยินมั้ง พี่แกพูดว่า "โทรหาก็รับหน่อยสิ" โอ้วว
นาทีนั้นคือกูช็อค โทรมาตอนไหนหราาาาพี่ ตอบบค่ะตอบ แล้วเบอร์ไหนวะ ทีนี้เราก็เลยถามพี่แกว่า เคยโทรมาหรอ แล้วเอาเบอร์มาจากไหน
พี่แกก็บอกโทรดิ นานละ แต่ไม่รับ เราก็เลยถามเบอร์ไหน พี่แกก็บอกเบอร์มา เราก็ห้ะ จริงดิ พี่แกก็บอก ครับผม พอเราจะกลับพี่แกก็บอกว่า
วันนี้จะโทรหา รับด้วยนะ เราก็ตอบว่า ได้ๆ (ในใจช้อคมากมาย คือดีใจอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)
แล้วพี่แกก็โทรมาจริงๆ ก็คุยกันไป บทสนทนาดังนี้
พี่สอง : พี่ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะได้คุยกะเราจริงๆ
เรา : ทำไม
พี่สอง : ไม่รู้สิ การได้คุยกะเราเป็นความฝันอันสูงสุดของพี่
เรา : จริงดิ ขนาดนั้นเลย ทำไมวะ ?
พี่สอง : ไม่รู้ แต่พี่คิดแบบนั้นจริงๆนะ พี่ไม่เคยคิดว่าพี่จะได้คุยเราจริงๆแบบนี้มาก่อนเลย
เรา : (กูเขินเป็นคับพี่แหม่ แทบกรี๊ดดดดดดดดดดด) โอ้ยยยย ค่ะๆ จะรอช้าอยู่ใย ถามต่อไปสิทาเคชิ
แล้วทำไมพี่ถึงอยากคุยกะเราขนาดนั้น
พี่สอง :ก็บอกไปแล้วไงงงง ก็เคยชอบบ ชอบมานานแล้ววว
เรา : ห้ะ ชอบนาน ยังไง ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่
พี่สอง :พี่ชอบเราตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เด็กๆนู่น ถ้าไม่ติดว่าเราเป็นเด็กพี่จีบนานแล้ว
เรา :นานขนาดนั้นเลย แล้วต้งแต่ตอนไหน
พี่สอง : ตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ตอนนั้นแกเคยตัดผมสั้น โคตรตลก (หัวเราะ)
เรา : อ่อ ป.4 ป.5 เอ่อมม นานเกิ๊นนพี่
พี่สอง : พี่พูดจริง
เรา : อ่าห้ะๆ
คุยกันประมาณนี้ หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆ แล้วยิ่งคุยยิ่งรู้ว่าต่างคนต่างแอบชอบกันมานานแล้ว ติดที่ตอนนั้นเราเด็ก พี่แกโตแล้ว
พี่แกยังบอกเราอีกว่า พอเลิกกับแฟนแล้วนึกถึงเรา พี่แกคิดว่า กลับมาพี่แกต้องคุยกับเราให้ได้ จริงๆเราไม่เชื่อหรอก แต่งงานตั้งนาน มันต้องลืมกูบ้างแหละ
เราก็เออ*ออไป พอคุยกันนานวันเข้า เรากลับรู้สึกว่า พี่แกคงจะเคยชอบเราจริงๆ เพราะสิ่งที่คุยกับพี่แกบางอย่าง พี่แกจำเรื่องของเราได้
เรื่องที่จำไม่ได้ เรื่องต่างๆที่เราไม่เคยจำ พี่แกกลับพูดขึ้นมา แต่เราก็บอกพี่แกนะว่าเราเคยชอบพี่แก แต่พอแต่งงานเราก็เฉยๆ พี่แกก็เออ ช่างมันเถอะ
มันผ่านมาแล้ว ตอนนี้พี่ดีใจ ที่พี่ได้คุยกับเรา ตอนนี้พี่สองกับเราเป็นแฟนกันโดยปริยาย แต่ในสายตาผู้ใหญ่ แต่เราก็ไม่ได้อะไรอ่ะ เรารักพี่แกนะ
รักมาก แต่เราไม่อยากให้เต็มร้อย เราให้พี่แกเรื่อยๆ ไม่กลัวเราเสียใจเหมือนที่ผ่านมา เพราะเราเคยให้คนที่ผ่านมาเต็มร้อย สุดท้ายเลิกหมด
แต่เราก็เหมือนพี่แกนั่นแหละ ไม่เคยคิดว่าจะได้คุยกันกับพี่แก ไม่เคยคิดว่าจะได้คบกัน ตอนแรกๆ เราคิดว่าสิ่งที่พี่แกพูด ว่ารักเรามาก คิดถึงเรามาก
พี่แกคงพูดเฉยๆเหมือนคนก่อนๆ แต่การกระทำของพี่แกทุกครั้ง มันแสดงออกถึงคำพูดจริงๆ จริงอยู่ว่าเราอายุยังน้อย ยังเรียนอยู่ ยังต้องเจอคนอีกเยอะ
แต่บางทีเรามองกลับกัน ถ้าเราเลิกกันหรือทิ้งพี่แก เราอาจจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังก็ได้
เพราะพี่สองพูดเสมอว่า "แกจะเป็นยังไงพี่รับได้หมด ขอให้แกไม่ทิ้งพี่ไปก็พอ" พูดจนเรารำคาญ และเราก็นึกว่าพี่แกจะพูดให้เราเชื่อให้เราตายใจเฉยๆ
และทุกครั้งเราก็ชอบพูดตอบพี่สองว่า "ไม่ทิ้งหรอก ทิ้งทำไม" เราพูดจริงๆนะ เราไม่รู้จะทิ้งพี่แกทำไม อีก 4-5 ข้างหน้าอาจจะไม่เหลือผู้ชายก็ได้55555
อย่างน้อยก็ยังเหลือพี่แกไรงี้ มันอาจจะเร็วไปสำหรับเรา ที่คบกับพี่แก แต่เราลองเทียบหลายๆอย่างของพี่แกกับคนที่เราเคยคุยด้วย
พี่แกชนะขาดอ่ะ จริงๆ คนที่เราคุยด้วยบอกเราว่า ไปลดหุ่นนะ ต้องเข้าคณะนี้นะ ต้องน้ำหนักเท่านี้นะ ต้องอย่างนั้นต้องอย่างนี้
ซึ่งพอเรามานึกถึงพี่สอง พี่แกไม่เคยเลยที่จะบอกให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้ นอกจากเรื่องนั้นมันสุดจริงๆ เราเคยคิดและถามหลายๆคนว่า
ระหว่างคนที่เรารักกับคนที่รักเรา ถ้าจะคบกัน ควรเลือกใคร ? หลายๆคนก็ตอบว่า คนที่รักเราสิ อย่างน้อยเค้าคงไม่ทำให้เราเสียใจ
ตอนแรกเวลาไปไหนกับพี่แก เราก็อายนิดๆนะ เพราะพี่แกแต่งตัวโลโซมาก55555555555 เพราะเราชอบผู้ชายแต่งตัวดีนิดๆ ไม่ใช่โลโซเกินไปไรงี้ง่ะ
เราก็ไม่ได้แต่งตัวดีอะไรหรอก แต่พี่แกเกินจริงๆ
แต่พอเริ่มไปด้วยบ่อยขึ้น เราก็เริ่มชิน ไม่รู้สิ เราว่าบางทีเราควรตัดสินคนที่ภายนอกอ่ะ บางคนแต่งตัวดูดีมาก แต่มาทะเลาะกันกลางตลาดก็ไม่ใช่อ่ะ
สุดท้าย เราอยากให้เพื่อนๆชาวพันทิป อย่าเพิ่งตัดสินคนที่เราจากบางสิ่งที่เราไม่ชอบ ดูเค้าไปนานๆ อย่าเพิ่งเห็นของใหม่ดีกว่า
บางทีของใหม่อาจจะดีแค่ช่วงโปร พอถึงช่วงๆหนึ่ง เราอาจจะคิดถึงคนเก่ามาก และยิ่งไปกว่านั้น เราไม่สามารถกลับไปหาคนเก่าได้เลย
ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม เมื่อเจอคนที่ดี คนที่ใช่ เราควรรักษาเค้าไว้ดีๆ รักเค้ามากๆ และพยายามอย่าทำให้เค้าเสียใจ
ปล.กระทู้แรก เรื่องยาว เนิ่นนาน ขอโทษนะคะ
ปล2. อยากให้เพื่อนๆมาแชร์เรื่องราวความรักเยอะๆ ค่ะ ชอบอ่านมากเลย ทุกแนว อกหัก โดนทิ้ง แอบรัก บลาๆ
ปล3. ติ/ชม/แนะนำ/เสนอ ได้เลยนะคะ เข้ามาด่าก็ไม่ว่ากัน กวนตีนได้ตามสบายเลย ไม่ซีเรียส
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเน้ออ ^^ ♥