ผมจะจัดการจตัวเองยังไงไม่ให้ระเเวงเเละไม่คิดมากเวลาที่ไม่มีเค้ามาคุยด้วย

เรื่องของผมมีอยู่ว่าผมมีเเฟนอยู่คนนึงอายุ41ปี ป.เอก ส่วนผมกำลังศึกษาปี1 ผมอ่ะคบกับเเฟนคนเนี่ยมา1เดือน 8 วัน ผมอยู่เชียงใหม่เค้าอยู่กรุงเทพกว่าจะได้เจอกันต้องหาโอกาสสำคัญถึงจะเจอวันนึงผมทะเลาะกับเค้าซึ่งผมด้วยความที่ว่าผมเป็นเด็กเวลาจะทำอะไรมักจะเอาอารมณ์มาตัดสินก่อน ส่วนเค้าอ่ะผู้ใหญ่บ้างานมากเวลาไม่มีให้เวลาผมโทรไปหาเค้าไม่รับเเละไม่โทรกลับเฟสไม่ค่อยออน ผมก็อดทนทุกๆวันจนวันนึงผมอดไม่ไหวซึ่งเป็นวันหลังวาเลนไทน์พอดีวันวาเลนไทน์อ่ะผมร้องเพลงให้เค้าฟังเเล้วบอกรักเขาสารพัสเเต่เค้าพิมกลับมาเเค่บอก ว่า จุฟๆ ผมอ่ะก็เกิดอาการนอยเพราะว่าสิ่งที่เราทำไปมันมีเท่านี้หรอได้กลับมาเเค่นี้หรอ เค้าก็รู้นะว่าน้อยใจ ผมก็เลยบอกเขาว่านอย รักมากห่วงมากไม่ดีหรอ เค้าก็ตอบนะครับว่า ป่าวครับดีเเล้ว เค้าพยามเครียงานเก่าให้จบเเล้วจะรับงานใหม่มาจะได้มีเวลาให้จากนั้นผมก็ทะเลาะเลย เค้าอ่านนะเเต่ไม่ตอบ พอผมเย็นลงผมก็ขอโทษเค้า เเละเค้าก็หายไปได้2 วัน ผมเครียดเลยครับ พอวันต่อมาผมโทรหาเค้าพร้อมร้องไห้บอกว่าจะไม่ให้อภัยกันเลยหรอ เค้าบอกว่าไม่ทำไรผิดจะโกทธทำไม ผมได้เเต่ขอโทษเค้า จนมาวันนี้ผมก็โทรหาเค้าเเต่เค้าก็ไม่รับ
*เพราะความเหงาไงครับถึงทำให้ผมคิดมาก+ความห่างไกลทำให้ผมไม่สามารถรับรู้ไรได้เลยผมควรทำไงครับอดทนทุกๆวันเพราะรักเค้ามากหรือเพราะผมงี่เง่าที่คิดไปเองช่วยผมหน่อยนะครับว่าผมควรทำยังไงกับสิ่งที่ผมทำอยู่*