คือเราคิดหนักมาก ตอนนี้เราอายุ 22 แล้ว ที่บ้าน ระหว่างเรากับพ่อเหมือนมีอะไรขั้นกลางตลอดเวาลาเราทำอะไรจะไม่กล้าบอกพ่อ พูดอะไรไม่ได้ถ้าพูดคือเป็นเรื่องราวทะเลาะกันใหญ่โต คือพูดไม่ได้เลย พ่อเราใจร้อน เจ้าอารมณ์ ส่วนแม่เราก็จะยอมพ่อทุกอย่าง แต่เราสามารถปรึกษากับแม่ได้แต่แม่ก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ เรื่องบางเรื่องเราก็ปรึกษาใครไม่ได้ แม่คือคนที่ทำงานเยอะที่สุดในบ้านพ่อเรานี้แทบไม่ทำ เงินที่ใช้มาจากน้ำพักน้ำแรงแม่ทั้งนั้น บ้านเรามีธุรกิจส่วนตัวหน่ะ เราก็เป็นลูกสาวคนเดียว ทำอะไรๆคนเดียวมาตลอดไม่แคร์ไคร นิสัยเราค่อนข้างเหมือนพ่อ
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อปี54เราได้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ เราเรียนได้ปีครึ่งก้อเรียนไม่จบ แต่ไม่กล้าบอกใครที่บ้านเลยตัดสินใจ ไม่บอกใครเป็นเวลา3ปี เราอึดอัดมาก แต่ตลอดเวลา3ปี เราทำงานนะ แต่เงินบอกที่บ้านว่าหนูรับจ๊อบ มีเงินแม่ไม่ต้องส่งมานะเก็บไว้ใช้ไว้กิน ถ้าหนูขาดแล้วจะบอก จนมาเมื่อเร็วๆนี้พ่อจับได้ว่าเรียนไม่จบ เราเรยตัดสินใจไม่กลับบ้าน2 เดือน แจ่เราอยู่ไม่ได้อะ เงินเรามีใช้นะไม่อดอยากคืองานเราเงินดี แต่เราไม่มีกำลังใจทำงานเราคิดถึงแต่พ่อแม่ เราเรยตัดสินใจโทรกลับบ้านพ่อกับแม่บอกว่าให้กลับมากลับมาคุยกัน พอเรานั่งรดกลับมาถึงบ้านเรากอดพ่อกัลแม่เป็นอย่างแรกคืนนั้นเราปรับความเข้าใจ ขอโทดเรีบยร้อย.
แต่จุดแตกหักก้อคือ พ่อพูดว่าลองคิดตัดสินใจเอานะว่าจะเรียนต่อหรือทำงาน ตัดสินใจยังไงพ่อจะไม่ว่า
แต่พอเราตัดสินใจว่าจะเรียน ขอเรียนต่อมหาลัยเอกชน พ่อกลับเซโน เราเรยบอกพ่อว่างั้นขอกลับมาทำงานใช้ชีวิตที่กรุงเพท แล้วจะเก็บเงินเรียนเอง พ่อก้อไม่ให้ เราเรยถามพ่อว่าจะเอายังไงไหนว่าจะไม่ว่า ต้องการแบบไหน?? พ่อบอกว่ากลับมาทำงานที่บ้าน อนาคต
จบแค่ที่บ้าน.
ตอนนี้คิดจะหนีกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองเก็บเงินเรียนเอง เพราะคิดว่าถ้าอยู่คงจบแค่นี้แน่ๆ แต่ก้อสงสารแม่ ตอนนี้คิดแค่เรื่องแม่ กลัวว่าแม่จะอยู่ยังไง
ป.ล. เรามีที่อยู่ที่ทำงานรออยู่แล้ว ช่วยเราที
อยู่แล้วไร้จุดหมาย หรือ หนีเพื่ออนาคต
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อปี54เราได้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ เราเรียนได้ปีครึ่งก้อเรียนไม่จบ แต่ไม่กล้าบอกใครที่บ้านเลยตัดสินใจ ไม่บอกใครเป็นเวลา3ปี เราอึดอัดมาก แต่ตลอดเวลา3ปี เราทำงานนะ แต่เงินบอกที่บ้านว่าหนูรับจ๊อบ มีเงินแม่ไม่ต้องส่งมานะเก็บไว้ใช้ไว้กิน ถ้าหนูขาดแล้วจะบอก จนมาเมื่อเร็วๆนี้พ่อจับได้ว่าเรียนไม่จบ เราเรยตัดสินใจไม่กลับบ้าน2 เดือน แจ่เราอยู่ไม่ได้อะ เงินเรามีใช้นะไม่อดอยากคืองานเราเงินดี แต่เราไม่มีกำลังใจทำงานเราคิดถึงแต่พ่อแม่ เราเรยตัดสินใจโทรกลับบ้านพ่อกับแม่บอกว่าให้กลับมากลับมาคุยกัน พอเรานั่งรดกลับมาถึงบ้านเรากอดพ่อกัลแม่เป็นอย่างแรกคืนนั้นเราปรับความเข้าใจ ขอโทดเรีบยร้อย.
แต่จุดแตกหักก้อคือ พ่อพูดว่าลองคิดตัดสินใจเอานะว่าจะเรียนต่อหรือทำงาน ตัดสินใจยังไงพ่อจะไม่ว่า
แต่พอเราตัดสินใจว่าจะเรียน ขอเรียนต่อมหาลัยเอกชน พ่อกลับเซโน เราเรยบอกพ่อว่างั้นขอกลับมาทำงานใช้ชีวิตที่กรุงเพท แล้วจะเก็บเงินเรียนเอง พ่อก้อไม่ให้ เราเรยถามพ่อว่าจะเอายังไงไหนว่าจะไม่ว่า ต้องการแบบไหน?? พ่อบอกว่ากลับมาทำงานที่บ้าน อนาคต
ตอนนี้คิดจะหนีกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองเก็บเงินเรียนเอง เพราะคิดว่าถ้าอยู่คงจบแค่นี้แน่ๆ แต่ก้อสงสารแม่ ตอนนี้คิดแค่เรื่องแม่ กลัวว่าแม่จะอยู่ยังไง
ป.ล. เรามีที่อยู่ที่ทำงานรออยู่แล้ว ช่วยเราที