เสียเพื่อนเพราะความงี่เง่า

ก็ตามหัวข้อนะครับ ก่อนอื่นผมต้องบอกก่อนว่าผมเป็นผู้ชายแท้ๆที่นิสัยคล้ายผู้หญิงนิดหน่อย เป็นที่ชอบคิดมากๆๆๆๆๆถึงจะดูร่าเริงตลอดก็เหอะ
คือ เรื่องของผมเกิดขึ้นสมัยผมม.6นี้ก็ผ่านมา3ปีกว่าแล้ว ทำใจได้เยอะมาก แต่อยากจะแบ่งปันประสบการณ์และอยากเตือนให้หลายๆคนที่มีความคิดขี้น้อยใจแบบผมไว้เพื่อที่วันนึงเราจะได้ไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปเพราะความงี่เง่าและวู่วาม เอาล่ะครับ เข้าเรื่องเลยดีกว่า เรื่องของผมมีอยู่ว่า ตอนที่ผมขึ้นม.ปลายผมได้ย้ายร.ร.มาอยู่ร.ร.ชายล้วนแห่งหนึ่ง ตอนนั้น ผมได้รู้จักเพื่อนมากมายสุดท้ายผมก็มีกลุ่มครับ ในตอนแรกกลุ่มของเรามี4คน ประกอบด้วย ไอตี๋คนนี้บ้านใกล้กันมันสนิททั้งผมและครอบครัวเป็นคนที่นิ่งครับ แคท คนนี้นี้ผมจะคุยเยอะมากมันชอบปรึกษานู้นนี้ตลอด ไอเฉ ไอเฉนี้ก็คุยเยอะแบบมันปรึกษาผมแทบทุกเรื่อง เรา4คนสนิทกันมากครับจะส่าสนิทแบบไม่มีความลับต่อกันก็ว่าได้ ขนาดผมพิทอยู่นึกถึงแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ จนพอเราขึ้นม.5ก็มีนักเรียนใหม่เข้ามาซึ่งตอนนั้น ผมผิดเองที่อยากได้เพื่อนคนนี้เข้ามาในกลุ่มทำให้ แบบ สนใจเพื่อนคนนี้เยอะหน่อย เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็มีงอลๆบ้างตอนนั้น ผมเองก็มานั่งคิดว่ารู้สึกผิดเหมือนกัน ต่อมาพอเราขึ้นม.6เนี้ยแหละครับจุดเริ่มของปัญหาจริงๆ คือเรื่องมันออกจะฟังงี่เง่าหน่อย แต่เพนาะเรื่องนนี้ผมถึงอยากเล่าให้ฟัง เรื่องมันมีอยู่ว่าปกติกลุ่มป
ผมจะนั่งกิาข้าวด้วยกันไปไกนด้วยกัน แบบติดกันตลอด แต่มีวันนึงวันนั้นผมติดสอบพูด เลยบอกให้เพื่อนไปกินข้าวกันก่อน ไอตี๋ ไอ แคท ไอเฉก็ไปกันเหลือผมกับเพื่อนใหม่ อ่อ ผมลืมบอกชื่อมันชื่อจิ๋วครับ ตอนนันผมจำได้ว่าไอจิ๋วมันไม่ได้กะจะรอผมจริงๆหรอกครัว แต่ก็รอ พอเราลงมาที่โรงอาหารผมก็รีบตรงดิ่งไปที่นั่งประจำ แต่พอไปถึง อ้าว!ไม่มีคน ไมแว้ เลยไปซื้อขาวละมานั่งกิน พอดีกลับไอจิ๋วกัเพื่อนห้องแนมานั่งด้วย แต่ผมก็ยังมองหาอีสามตัวนั้นอยู่ มองไปมิงมาก็เห็นพวกมันไปนั่งกับโต๊ะคนในห้องอะแหละครับ แต่ไอโตะนั้นดันมีอรที่ผมไม่ชอบนั่งอยู่ เพื่อนๆทุกคนรู้เรื่องนี้ดี ตอนนั้นผมงอลครับ ปกติขี้งอลก็เลนแกล้งงอลสะ ดอพวกมันกิาข้าวเสดก็เดินมาผมก็แกล้งงอล พอเห็นผมงอลพวกมันก็ขึ้นเรียร ผมก็งอลเลยเงียบไม่พูด พอผมไม่พูดพวกมันก็เงียบครับ วนต่อม่ก็เป็นเหมือนเดิมครับ ผมมีโทรไปหาไอแคทเชิงดราม่าแล้วรอบนึง แต่ก็เหมือนเดิม ส่งขอความดราม่า อารมบอกให้รู้ว่างอลก็เหมือนเดิมเป็นไงเดือนนึง ตอนนั้นแฟลมากแบบไม่ต้องไปไกนคนเดียวก็ต้องทำ แบบ เดินไปเรียนคนเดียวงี ชีวิตตอนนั้นเศร้ามาก ก็พอหลังจากเดือนนึง ผมตัดสินใจเคลียอีกรอบ คำตอบตอนแรกทำผทโกรธหนักกว่าเดิมไอเฉมันบอกว่า ทั้งกลุ่มอยากลองงอลผมบ้างก็เท่านั้น ตอนแรกโกรธกว่าเดิมแต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับไปคุยเอง เพราะแบบนั่งเรียนก็ติดกันงี้ แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เหมือนเดิมสะทีเดียว เพราะเวลาไปไหนมาไหน กินข้าว ทุกอย่างเปลี่ยนไป ไอแคท ไอตี๋ ไอเฉมันก็ไปนั่งกินกับพวกกลุ่มอื่น ไปไหนมาไกนกับกลุ่มอื่น ส่วนผมก็อยู่กับไอจวบ้างอยู่กะเพื่อนคนอื่นบางตอนนั้นก็ เศร้าแหละครับแต่ทำไงได้ ตอนนั้นผมแฟวมากกก ไม่ได้ขึ้นเลย แต่แค่คิดว่าจะจบแล้วเลยไม่อยากให้จบทั้งๆทีๆยังทะเลาะกันผมพยายามคุยกะทุกคนเหมือนเดิม เปนที่ปรึกษาให้แคทกะเฉ ให้ของขวัญจบ คอยเตือนเรื่องแอดที่เรียน พอจบ ผมก็ได้เข้ามหาลัยที่ไใเคยคิดว่าจะมีโอกาส ไอจิ๋ว ไอตี๋ ไอแคทเข้าที่เดียวกัน และ ไอเฉก็อีกที่ หลังจบทุกอย่างมันยิ่งห่างก้ว่าได้ ผมกับไอตี๋ไม่คุยกันอีกเพราะมันมีเรื่องที่เล่าไม่ได้เกี่ยวกับมันทำผมรับไม่ได้จริงๆ ส่วนไอจิ๋วมันก็มีติดต่อมาบ้าง อ่อ ลืมบอกปกติไอจิ๋วมันจะเป็นคนที่ความลับเยอะมรก ผมเพิ่มารู้ทีหลังว่าตอนนั้นที่มีปัญหามันโทษตัวมันเองว่าเพราะมันทำให้ผมทะเลาะกับคนอื่นซึ่งผมก็งง ไอเฉทุกวันนี้ก็คุยบ้างเพราะตอนเคลียมันพูดตรงๆ แต่คนที่ทำผมเสียใจคือไอแคท คือตั้งแต่ทะเลาะกันมันก็ไม่เคยพูดอะไรเอาแต่เงียบไม่ว่าผมจะคราม่ามากแค่ไหม มันทำผมเสียใจสุด จนทุกวันนี้ผมก็ยังค้างคาว่าตอนนั้นทำไมมันไม่พูดอะไรบ้าง คือต้องขอโทษที่คำพูดแปลก ผมพิมในโทรศัพท์แล้วแบทจะหมดเลยรีบพิมไปนิดนึง55%
ป.ล.ก็อยากฝากถึงคนที่ชอบคิดมากและขี้งอลว่าอย่าเอาเริ่องเล็กๆมาทำให้เป็นปัญหา บางทีมันอาจจะทำให้คุณพลาดช่วงเวลาดีดีไป อย่างผม ขนาด รูปลงหนังสือจบ ผมยังไม่ได้ถ่ายรวมกับพวกมันเลย